ตอนที่ 271: ความจริง
หน้าประตูใหญ่ ลูเอนและ 3 สาวรออยู่
” แล้วเจอกันนะ แม่” เลเนอร์กอดนอร่า เธอบอกลาด้วยการหอมแก้มแม่ของเธอ
ลูเอนหอมแก้มนอร่าเบาๆ “ฉันจะติดต่อกลับไปทันทีที่เรากลับมา”
นอร่ามองเข้าไปในดวงตาของลูเอนเล็กน้อยด้วยผมสีแดงสดของเธอที่แกว่งไปมา ขณะที่เธอพูดเบา ๆ ว่า “ฉันจะรอ” เสียงนั้นมีความชัดเจนที่ไม่สามารถซ่อนได้
สีหน้าของอิงกริดไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นรอยยิ้มเมื่อเธอพูดว่า “ไม่ต้องรอหรอก”
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่พอใจของนอร่าทำให้อิงกริดมีความสุข จากนั้นเธอก็เดินผ่านประตูโดยทิ้งนอร่าไว้ข้างหลัง ลูเอนและเลเนอร์ตามมาหลังจากนั้นไม่นาน
นี่เป็นครั้งแรกของเลเนอร์ในการออกจากหอคอย เธอเป็นเหมือนเด็กที่มองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอไปที่แผงหน้าปัดเพื่อแลกคะแนน มันเป็นครั้งแรกที่เธอจะใช้สิ่งนี้เธอได้สะสมคะแนนมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอแลกเปลี่ยนคะแนนอย่างรวดเร็วสำหรับสินค้าที่เธอสนใจ เธอรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ราคานั้นมันน้อยมาก แม้ว่าจะไม่ได้เล็กนัก เมื่อเทียบกับการซื้อของจากผู้คนในหอคอย แต่ก็มีความแตกต่างกันมาก มันเกือบจะเหมือนกับว่าเธอเคยจ่ายภาษี 99% มาก่อน
มีแม้กระทั่งสิ่งของที่มีมูลค่ามากกว่า 100% ของสินค้าดั้งเดิม สิ่งนี้ทำให้มุมมองของเลเนอร์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เธอเข้าใจมากขึ้นว่าแม่ของเธอแข็งแกร่งเพียงใด แม้จะไม่มีทางเข้าหอคอย เธอก็มีพลังมาก แค่ลองนึกภาพว่า ถ้าแม่ของเธอเข้าถึงมันได้โดยตรง เธอจะมีพลังมากกว่านี้
หลังจากซื้อของมาเยอะพอสมควร เลเนอร์ถอดผ้าคลุมออก เช่นเดียวกับอิงกริดและลูเอนก็ถอดหน้ากากออก และเลเนอร์ก็พอใจกับทั้งคู่
“ฉันรู้สึกประหม่า” เลเนอร์พึมพำเมื่อไปถึงประตูทางออก
ลูเอนมองดูเธอ ขณะที่เขาจับมือเธอ “ไม่เป็นไร… ลูกสาว แม่และพี่สาวของเราจะรักเธอพนันได้เลย” เขายิ้ม
“อืม” เลเนอร์พยักหน้าขณะที่เธอจับมือเขาแน่น
หลังจากผ่านประตูมิติไปแล้ว เป็นเวลากลางคืนบนโลกหรือในบราซิล เมื่อมองดูนาฬิกา ลูเอนเห็นว่าเป็นเวลา 21:41 น. การรับรู้ทางประสาทสัมผัสพิเศษของเขาตรวจพบว่าครอบครัวของเขากลับมาแล้ว แม้แต่พวกยักษ์ก็กลับไปยังดินแดนของพวกเขาแล้ว
ลูเอนยังคงจับมือของเลเนอร์ หันกลับมามองเธอด้วยตาสีแดงและพูดว่า “พวกเขากลับมาแล้ว ให้ฉันอธิบายให้พวกเขาเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขายังไม่รู้ว่าฉันมาจากอนาคต”
“ใช่ พ่อบอกพวกเขาว่าพ่อมาจากอดีตใช่ไหม” เลเนอร์ยังจำได้ว่าเขาเคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน
“แน่นอน พ่อไม่ต้องการให้พวกเขาถามว่าพวกเขาจะตายอย่างไร แต่พ่อคิดว่าพ่อป้องกันอะไรหลายๆอย่างมากเกินไป พ่อจะให้พวกเขาเลือกว่าพวกเขาต้องการรู้หรือไม่” ลูเอนถอนหายใจ
“แต่…” เลเนอร์ถูกขัดจังหวะ
“ไม่มีแต่” ลูเอนตอบเธอด้วยสายตาจริงจัง “พ่อสัญญากับคุณและแม่ของคุณว่าจะแนะนำว่าคุณเป็นลูกสาว ไม่ต้องกังวลไป พ่อมีหน้าที่รับผิดชอบ และพ่อรู้มานานแล้วว่าพ่อไม่สามารถหยุดช่วงเวลานี้ได้นาน”
“เข้าใจแล้ว…” เลเนอร์พยักหน้าอย่างกังวล เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ความรู้สึกคุ้นเคยและน่ารื่นรมย์ที่เธอไม่เคยรู้สึกมา ก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึก อาจเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าปลักหลุด โอ้ เขาเป็นพ่อของฉันจริงๆ
“ดังนั้น…ที่นี่คือดินแดนงั้นหรือ อืม… พลัง Qi ค่อนข้างสูง ฉันคิดว่ามันน่าจะหายากกว่านี้” เลเนอร์แสดงความคิดเห็น ขณะที่เธอปล่อยมือของลูเอน จากนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ เกาะ
อิงกริดหัวเราะเล็กน้อย ” ทุกที่ในโลกไม่ใช่แบบนั้น มีแต่ที่นี่”
“อ้อ หม…. พ่อทำอะไรลงไป” เลเนอร์หันไปมองทางอิงกริด
“ใช่ เขาสร้างคาถาและเวทมนตร์มากมาย ด้วยแกนอสูรจำนวนมาก สิ่งนี้ส่งผลให้จำนวนพลัง Qi นั้นมีมากในปัจจุบัน” อิงกริดอธิบาย
“อืม มีเหตุผลแล้ว” เลเนอร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ในไม่ช้าเธอก็หันไปหาลูเอน “บ้านนั้นที่พ่ออยู่หรือเปล่า” ตามมาตรฐานของเธอ คฤหาสน์บนเกาะเป็นบ้านหลังใหญ่ที่ดีที่สุด เนื่องจากคฤหาสน์ในตระกูล แวนสเตฟฟาน มีขนาดใหญ่พอๆ กับปราสาทที่สร้างขึ้นบนโลก
“ใช่ ไปกันเถอะ” ลูเอนผู้รู้เรื่องนี้ไม่คิดว่าการตัดสินของเธอผิด
ขณะที่พวกเขาเดิน พูห์และซุสวิ่งเข้าหาพวกเขา หางกระดิกอย่างดุเดือด
“ลูเอนอิงกริด” เมื่อออกจากคฤหาสน์ ไมร่าเรียกพวกเขา ขณะมองดูเลเนอร์อย่างประหลาดเธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดกับผู้หญิงคนนี้ที่ยืนอยู่ข้างลูเอนและอิงกริด ข้างหลังไมราคือคาธารีน่า และ คริสตินา
“อืม เรากลับมาแล้ว” ดวงตาของลูเอนจับอารมณ์ที่ซับซ้อนที่ลึกล้ำ “เข้าไปก่อนเถอะ ผมมีอะไรจะบอก”
“โอเค..” แม้ว่าจะเป็นเรื่องแปลก ไมร่าก็พยักหน้า ขณะที่เธอให้ คาธารีน่า และ คริสตินา กลับเข้าไปในคฤหาสน์กับเธอ
พวกเขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและนั่งลงบนโซฟาเลเนอร์ไม่ได้นั่งลง แต่ยืนข้างลูเอน
“แม่ครับ คริสตินาและคาธารีน่า” ลูเอนหยุดชั่วคราว พวกเขาเป็นคนเดียวบนเกาะ ที่เหลือก็ทำอย่างอื่นนอกเกาะ ซึ่งดีสำหรับเขา “ผมโกหกพวกคุณทั้งหมด ตอนที่ผมบอกว่าผมมีความทรงจำจากชีวิตที่แล้วของผมเมื่อนานมาแล้ว”
“อ๋อ แค่นี้เองเหรอ” ไมร่าหัวเราะ “แม่รู้อยู่แล้ว”
” แม่รู้?” ลูเอนขมวดคิ้ว
“ใช่แม่รู้” ไมร่ายิ้มเบา ๆ แล้วเธอก็ถอนหายใจ “ลูกมาจากอนาคตใช่ไหม?”
“ยังไง?”
” แม่จะรู้ได้อย่างไรงั้นหรือ” ไมร่าขัดขึ้น “แม่คิดว่าลูกประเมินแม่ต่ำเกินไป” เธอยิ้ม “แม่รู้เมื่อนานมาแล้ว ลูกรู้ไหม คำทำนายของลูกถูกต้องเกินกว่าจะเดาง่ายๆ ได้ แน่นอน ตอนแรกแม่คิดว่ามันอาจจะเป็นทักษะบางอย่าง แต่ไม่นานแม่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ – ที่ลูกทำตัวน่าสงสัยมาก แต่รู้ไหมทำไมแม่ไม่เคยอยากพูดถึงมันมาก่อน”
” ทำไม?” ลูเอนดูประหลาดใจกับเธอมาก
“เพราะมันไม่สำคัญ” ไมร่ายิ้มมากขึ้น “ลูเอน ลูกคือลูกแม่ นั่นแหละเรื่องสำคัญ ถ้าลูกไม่พูดก่อนแสดงว่ามันพูดยาก แม่รู้จักลูกนะ และมันเป็นไปได้มากว่าเรานั้นตายอย่างน่าอนาถแค่ไหนแล้วลูกคงกลัวว่าเราจะตายอีกใช่ไหม และคงกลัวว่าเราจะถามว่าเราตายยังไงใช่ไหม”
“ผม…”
“ใช่แม่เข้าใจแล้ว” ไมร่าเริ่มจริงจัง “และแม่จะไม่ถาม แม่ไม่อยากรู้เลย ไม่เป็นไร บอกแม่อย่างหนึ่งสิ: มันสามารถหลีกเลี่ยงได้ไหม?”
“ได้สิครับ ผมฆ่าไปแล้ว…” ลูเอนหยุดชั่วคราว “แม่และทุกคนไม่ต้องเสี่ยงตายแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว”
“แม่เข้าใจ” ไมร่ายิ้มอย่างอ่อนโยน “นั่นแหละเรื่องสำคัญ ตราบใดที่เราไม่ตายอย่าพูดถึงมันแม่ไม่อยากรู้”
“ฉันไม่อยากรู้เหมือนกัน” คาธารีน่ายักไหล่ แม้จะรู้สึกประหลาดใจมาก แม้จะงุนงง แต่เธอก็ไม่ต้องการรู้ว่าเธอตายอย่างไร
คริสตินาแม้จะอายุเพียง 14 ปี แต่มีจิตใจที่เข้มแข็ง เธอไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลยจริงๆ ความจริงก็คือเธอรู้สึกโชคดี ถ้าไม่ใช่เพราะลูเอน ในตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะตายในอีกชาติหนึ่งของลูเอนหรือไม่ บางทีเธออาจเสียสละเพื่อญาติพี่น้องของเธอ? หรืออาจจะแย่กว่านั้นอีก? ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร เธอเองก็ไม่อยากรับรู้เช่นกัน
พวกเขาคุยกันต่อไปประมาณ 2 ชั่วโมง ลูเอนอธิบายหลายสิ่งหลายอย่างให้พวกเขาฟัง เช่นว่าเขามาจากอนาคตเกือบพันปีได้อย่างไร แต่แน่นอนว่า ไม่ถูกต้องแน่ ๆ ที่จะบอกว่าเขามาจากอนาคตเพราะมีเพียงโลกที่ย้อนเวลากลับไปเท่านั้น ส่วนที่เหลือของจักรวาลยังคงหมุนตามปกติ
“เอาล่ะ พอแล้ว แม่อยากรู้ว่าเด็กน่ารักๆคนนี้คือใคร” ไมร่ายิ้มให้เลเนอร์และถาม
“แม่” ลูเอนพูด “เธอเป็นหลานสาวของแม่”
” หลานสาว?!?”
