ตอนที่ 279: วันเกิด
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อลูเอนลืมตาขึ้น เขาเห็นอิงกริดขดตัวแนบหน้าอกเหมือนลูกแมวขี้เกียจและนอนหลับสบายลูเอนอดยิ้มไม่ได้ ในขณะที่เขายังคงนอนอยู่บนเตียงข้างๆเธอ ด้วยการรับรู้ทางประสาทสัมผัสมากเกินไป ลูเอนตั้งข้อสังเกตว่าไม่มีปัญหาที่ใกล้จะเกิดขึ้น ความจริงที่ว่ามอนสเตอร์ส่วนใหญ่ถูกทำลายล้างทำให้จิตใจของเขาเบาสบายลง
“พวกเขากำลังจะกลับมา…’ มันง่ายสำหรับเขาที่จะรู้สึกว่าสมาชิกในครอบครัวของเขากำลังกลับมาที่เกาะเร็วที่สุดคือ เลเนอร์อาจอยู่ห่างจากเกาะเพียง 2 ชั่วโมงเท่านั้น
อิงกริดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอมองไปที่ลูเอนด้วยท่าทางง่วงนอน แล้วเธอก็ยิ้ม “วันนี้เป็นวันเกิดของคริสตินา”
“อม” ลูเอนรู้เรื่องนี้และวางแผนจะทำอะไรที่พิเศษ “เราจะจัดปาร์ตี้และเชิญเฉพาะสมาชิกในครอบครัว มันจะดีสำหรับเธอที่จะถูกรายล้อมไปด้วยคนที่ชอบเธอ”
“ฉันเห็นด้วยค่ะ” อิงกริดจูบเขา แล้วเธอก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง “อืมม…” เธอเริ่มคลานออกจากเตียง
“ลูเอน ช่วยหน่อยได้ไหม” อิงกริดถาม
“หืม?” เมื่อหันกลับมา เขาเห็นอิงกริดกำลังตกแต่งบ้านจึงเข้าไปช่วย
“ฉันหวังว่าคริสตินาจะชอบมัน” อิงกริดยิ้มอย่างหวานชื่น ขณะที่เธอวางขนมนานาชนิดไว้บนโต๊ะตาหมากรุกตรงกลางมีเค้กสตรอเบอร์รี่ขนาดยักษ์สูง 5 ชั้นอยู่ด้านหลังกำแพง ซึ่งเขียนว่า [คริสตินา ดีมาส – สุขสันต์วันเกิด!]
“ยังสงสัยอยู่อีกเหรอ?” ลูเอนขมวดคิ้วแล้วยิ้ม
“…ฉันโง่จริงๆ ใช่แล้ว ทำไมเธอถึงจะไม่ชอบมันล่ะ ฉันยังเห็นเองยังยิ้มอย่างมีความสุขเลย” อิงกริด แตะหน้าผากของเธอและเหลือบมองลูเอนจากหางตาของเธอและหัวเราะเยาะตัวเอง
“พ่อ?” เสียงของเลเนอร์ดังขึ้น
“เราอยู่ในห้องนั่งเล่น” ลูเอนพูดเสียงดัง
ไม่นานนางฟ้าผมขาวตาแดงเดินเข้ามา… เลเนอร์มองดูการตกแต่งห้องด้วยความสงสัย บางสิ่งไม่ได้มีไว้เพื่อความเข้าใจ แต่มีไว้สำหรับการใช้ชีวิต วันเกิดเป็นสิ่งที่เลเนอร์ไม่ได้เฉลิมฉลอง ขนบธรรมเนียมของแวมไพร์และแม้แต่สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ไม่ได้เฉลิมฉลองวันเกิดทุกปีของชีวิต แต่ส่วนใหญ่อยู่ในวัยที่เฉพาะเจาะจงเท่านั้น
“ยินดีต้อนรับกลับ” ลูเอนกล่าวด้วยรอยยิ้มต้อนรับ ขณะที่มองไปที่เธอ เลเนอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็พยักหน้าและพยายามยิ้ม แต่ก็ล้มเหลวอย่างน่าเศร้า…
ลูเอนสังเกตเห็นท่าทางแปลก ๆ ของเธอและพยายามไม่หัวเราะ เมื่อเข้าใกล้เธอ อิงกริด ก็จับมือที่เย็นและละเอียดอ่อนของเลเนอร์ “อยากช่วยเราไหม เรากำลังตกแต่งงานวันเกิดของคริสตินา”
“เอ่อ..” เลเนอร์ไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร เมื่อเธอจำได้ว่าคริสตินา ซึ่งอายุมากสุดคือ 15 ปีเป็นป้าของเธอ เธอหลับตาลงครู่หนึ่ง พลางค่อยๆ ดึงมือออกและพูดว่า “ฉันก็อยากช่วย”
“ยอดเยี่ยมไปเลย” อิงกริดยิ้มโดยไม่สนใจว่าเลเนอร์กำลังดึงมือของเธอ
หลังจากที่เลเนอร์เข้าร่วม ความเร็วของกระบวนการตกแต่งก็เพิ่มขึ้น
“นี่ควรใส่ลงไปไหม” เลเนอร์ถามพร้อมกับกล่องเบียร์ ขณะที่ชี้ไปที่ตู้แช่แข็งสีขาว
“อืม” ลูเอนพยักหน้า
“ตกลง” เธอวางกระป๋องเบียร์ในช่องแช่แข็งอย่างถูกต้องอย่างรวดเร็ว
เวลาเกือบ 5 โมงเย็น กลุ่มของอีเลียสกลับมา มีเพียงไมร่า คาธารีน่า โคลอี้ และคริสตินาที่กำลังอยู่ไม่ไกลและในเวลาน้อยกว่า 30 นาที พวกเธอจะมาถึง เหตุผลหลักคือไมร่าและคนอื่นๆ มาถึงล่าช้าเพื่อให้มีเวลาเตรียมการทั้งหมด
คริสตินาถึงแม้จะไร้เดียงสาในบางแง่มุม แต่ก็สามารถสรุปได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเธอมาถึง คริสตินาสามารถสัมผัสได้ถึงผู้คนมากมายที่เธอรู้จักในคฤหาสน์ แต่เธอก็ยังดูอ่อนหวานด้วยการแสดงความรักที่แท้จริง ตาโตของเธอเปียกชื้น และเธอรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ ไมร่ารู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนได้อีกต่อไปแล้ว และเธอก็กอดคริสตินาอย่างแผ่วเบาและพึมพำ “สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก”
“อืม… อืม…” คริสตินาพยักหน้า พูดไม่ออก คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอรู้ว่าถ้าเธอพยายามจะพูดเธอจะสำลักน้ำตา คาธารีน่า และ โคลอี้ มีรอยยิ้มบนใบหน้าและช่วยปลอบโยน คริสตินา
“ฉันดีขึ้นแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย
“โอเค ทุกคนรอคุณอยู่ที่รัก เข้าไปกันเถอะ” ไมร่าพูดอย่างเสน่หา ขณะที่เธอปาดน้ำตาบนใบหน้าอันสง่างาม
ทันทีที่พวกเธอเข้าไปในเกาะ พวกเธอก็ได้เดินผ่านประตูคฤหาสน์ เสียงร้องก็ดังก้องกังวานขึ้น
“เซอร์ไพรส์!”
อาจจะไม่มากนัก แต่คริสติน รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรง เธอรู้สึกอยากร้องไห้อีกครั้งโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมากมายยิ้มให้เธอ เท่าที่เธอจำได้ นี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอจะฉลองวันเกิดของเธอ เธอถูกรายล้อมไปด้วยคนที่เธอรักมากที่สุด
อลิซ การ์เซีย เพื่อนสนิทของเธอที่โรงเรียนพูดด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ ว่า “เธอดูสวยนะคริส”
“ขอบคุณ” คริสตินาหน้าแดงเล็กน้อย “เธอก็สวยเหมือนกัน”
“ฮ่ซึ่ง” อลิซแลบลิ้นของเธอ “ฉันพยายามอย่างหนัก เพราะมันจะเป็นงานวันเกิดครั้งแรกของเพื่อนซี้ของฉันและฉันต้องการเป็นส่วนหนึ่งของหลายๆ งานที่เราจะเฉลิมฉลองร่วมกัน”
คริสตินาไม่ได้พูด แต่เธอกลับกอดอลิซอย่างอ่อนโยน ทุกคนที่ได้เห็นสิ่งนี้มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของพวกเขา พ่อและแม่ของอีเลียสเข้าร่วมงานเลี้ยง แม้ว่าพ่อของอีเลียสจะยุ่งมาก แต่เขาก็หาเวลามาร่วมงานทุกคนจากครอบครัวของลูเอนก็เข้าร่วมด้วย แม้แต่ปู่ของพวกเขา เซาโล ดีมาสก็เข้าร่วม แม้ว่าตารางงานของเขาจะยุ่ง
หลังจากร้องเพลง Happy Birthday ก็ถึงเวลาตัดเค้ก เมื่อเธอหยิบชิ้นแรก คริสตินามองไปในทิศทางของบุคคลที่เปลี่ยนชีวิตของเธอไปอย่างสิ้นเชิง “ชิ้นแรก ขอคนที่ทำให้หนูเห็นว่าโลกสวยงามเพียงใดและหนูจะได้รับความรักได้อย่างไร หนูไม่มีคำพูดใดที่จะวัดได้ว่าหนูรู้สึกขอบคุณเพียงใดที่ได้พบอาจารย์และพี่ชายของหนู พี่ลูเอน ชิ้นแรกสำหรับพี่ค่ะ”
หลายคนรู้สึกประทับใจกับวิธีที่คริสตินาพูด แม้ว่าเธอยังเด็ก แต่คำพูดของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนความรู้สึกที่เธอมีผ่านคำพูดเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอให้นั้นทำให้หลายคนร้องไห้ รู้สึกซาบซึ้ง ที่เธอรู้ว่าจะรู้สึกขอบคุณอย่างไรและเธอแสดงอารมณ์มากมายด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำได้อย่างไร ดวงตาที่สวยงามของความหมกมุ่นเป็นประกายอย่างสวยงาม ขณะที่เธอส่งเค้กชิ้นนั้นให้ ลูเอน ผู้ซึ่งรับมันด้วยรอยยิ้มที่ใจดีที่สุดที่เขาจะมอบให้เธอ
เสียงปรบมืออันอบอุ่นดังก้อง เมื่อลูเอนหยิบเค้กขึ้นมา ไม่นานหลังจากนั้น มันเป็นชิ้นที่ 2 ที่ไปหาไมร่า ต่อมาคือองกริด คาธารีน่า และที่เหลือ หลังจากที่พวกเขาร้องเพลง Happy Birthday บางคนที่ยุ่งมากก็เริ่มจากไป
“สวยจริงๆหลานรัก นี่เป็นของขวัญจากปู่ น่าเสียดาย ปู่อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว “เซาโลยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คริสตินา พร้อมยื่นกล่องขนาด 30 ซม. ให้เธอไปพบปู่เมื่อไหร่ก็ได้ ตกลงไหม”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มหวานตอบ
เซาโลหัวเราะออกมาดัง ๆ และลูบหัวของสิ่งมีชีวิตที่น่ารัก หลังจากนั้นเขาก็จากไป ไม่นานหลังจากนั้น พ่อของอีเลียสก็จากไปเช่นกัน แต่งานเลี้ยงไม่ได้จบลงเพียงเพราะมีคนจากไปเพียงไม่กี่คน ตอนนี้เป็นเวลาที่ยังเช้าอยู่ หลังจากหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น พวกเขาสมควรได้รับวันหยุด
“ฉันมีความสุขมาก!! คริสตินายิ้มทั้งน้ำตา เธอรู้สึกว่านี่เป็นหนึ่งในวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อครอบครัวของเธอ เธอไม่เคยรู้สึกรักเลยตลอดชีวิตของเธอ!
ถ้าเธอไม่อดทนกับทุกสิ่งที่ผ่านมาก่อน – ถ้าเธอไม่สามารถอยู่รอดได้… เธอจะได้รับประสบการณ์ความสุขเช่นนี้หรือไม่? บางครั้งความสุขก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เราแค่ต้องเอาชนะให้ได้สักวัน เมื่อนั้นเราก็จะมีความสุขได้เช่นกัน นั่นคือสิ่งที่ คริสตินาได้เรียนรู้
