ตอนที่ 303: จะไม่ขยับเขยื้อน
โลก วันอังคาร – 15 มิถุนายน ในปี 2010
ในจังหวะที่ไมร่าแตะ 3 นิ้วของมือซ้ายของเธอบนโต๊ะทํางาน เธอไม่สูบบุหรี่ แต่เธอรู้สึกว่าเธอจําเป็นต้องสูบในขณะนั้นพลางถอนหายใจ เธอเอนหลังพิงกับเก้าอี้หมุนอย่างแน่นหนา ขณะที่เอียงศีรษะไปด้านลังเล็กน้อยขณะจ้องมองที่เพดาน
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มีปัญหามากมายเกิดขึ้น ปัญหาหลักคือความขัดแย้งระหว่างสิ่งมีชีวิต ซึ่งขณะนี้อยู่บนโลกและต้องการสิทธิที่มากกว่าเดิม พวกเขาส่วนใหญ่กล่าวว่าเป็นเพราะมนุษย์ทําให้พวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานในโลกย่อย ในขณะที่มนุษย์มีชีวิตที่ดีมากในโลกหลัก ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงอ้างว่ามนุษย์เป็นหนี้พวกเขา
มันเริ่มเป็นหยดน้ําในมหาสมุทรจนกลายเป็นพายุ ในตอนเริ่มต้นมีเพียงไม่กี่คนจากเผ่าพันธุ์อื่นที่ส่งเสียงฮือฮาเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามผู้นําหลายคนของแต่ละเผ่าพันธุ์เห็นว่ามันเป็นโอกาสที่จะก่อกบฏและต่อต้านมนุษย์ และสนับสนุนว่านี่เป็นเรื่องจริง แม้แต่การบรรยายที่แสดงกราฟว่าพวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานเพียงใด ในขณะที่มนุษย์มีชีวิตที่ดีโดยแลกกับความโชคร้าย
ขณะยืดตัวตรงบนเก้าอี้ เธอหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะแล้วพูดพึมพําอย่างโกรธเคืองว่า “ไอ้สารเลวนั่น…”
บนโต๊ะมีแผ่นคําร้องจากมนุษย์ที่ขอให้ยกเลิกสิทธิ์ของเผ่าพันธุ์อื่นที่จะเล่น [Survival Online] เนื่องจากพวกเขาต่อต้านมนุษย์ พวกเขาไม่ต้องการให้สิ่งเหล่านั้นแข็งแกร่งขึ้น พวกเขาจึงต้องการยกเลิกสิทธิ์ในการเข้าร่วมเกม
ทันใดนั้น ไมร่าก็ได้รับโทรศัพท์หยิบสมาร์ทโฟนที่ลูเอนทําขึ้นเพื่อเธอ ดวงตาของไมร่า เป็นประกายและเธอก็รับสายอย่างรวดเร็ว
“สวัสดี ไมร่า?” เธอได้ยินเสียงชายชราคนหนึ่ง
ไมร่าถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ค่ะพ่อ เป็นยังไงบ้าง”
ด้วยเสียงที่มีความสุขขึ้นเล็กน้อย เซาโลกล่าวว่า: “มันเป็นอย่างที่ลูกต้องการ ไม่มีใครสามารถบังคับลูกให้ ห้ามไม่ให้เผ่าพันธุ์อื่นเข้าถึงเกมได้ อย่างไรก็ตาม ลูกต้องระวัง” น้ําเสียงของเขาดูจริงจัง “พ่อเกลียดที่จะยอมรับแต่พ่อไม่มีอํานาจ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองกําลังที่อยู่เบื้องหลังสิ่งนี้ แต่พวกเขากลัวหลานชายของพ่อ พวกเขาไม่กล้าทําอะไรอย่างเปิดเผย”
“หนูรู้ค่ะ” ไมร่ายิ้มให้กับความคิดของลูเอน แล้วเธอก็เสริมว่า “ขอยคุณนะคะที่เข้าไปเสี่ยง ไม่ต้องห่วง ลูเอนทิ้งสมบัติป้องกันไว้มากมายให้หนูและที่เหลือ มันจะไม่สายเกินไปถ้าเราซ่อนตัวอยู่บนเกาะจนกว่าเขาจะรู้ และกลับมา”
“ดีดีดีดี” น้ําเสียงของเซาโลตื่นเต้นมาก “พ่อรู้สึกโล่งใจที่หลานชายคิดถึงทุกอย่างก่อนจะจากไป พ่อต้องวางสายแล้ว พ่อต้องจัดการเรื่องต่างๆ”
“โอเค ระวังตัวด้วยค่ะ” ไมร่าบอก
“เข้าใจแล้ว ลูกก็ด้วย” เซาโลวางสาย
บนเกาะคริสตินามองไปที่เด็กหญิงสองคนขณะที่เธอฝึกเทคนิคต่างๆ
“เด็กๆ อาหารจะพร้อมในอีก 10 นาที” เสียงของอแมนด้าดังขึ้น ริกกะตัวน้อยหยุดวิ่งและพยักหน้าอย่างน่ารัก
“ค่า!”
ริกกะน้อยจับมือโมนิก้าพูดด้วยน้ําเสียงที่ไร้เดียงสาว่า “โมนิก้าเรามาล้างมือกัน”
“ตกลงๆ” โมนิก้าพยักหน้าและพาริกกะตัวน้อยไปที่คฤหาสน์
“ใช่แล้ว โมนิก้าหันไปมองที่คริสตินา: “คริสตินา เธอจะมาไหม”
“ฉันจะไปที่หลัง” คริสตินาผู้ซึ่งนั่งไขว่ห้างในท่าดอกบัวพูดด้วยน้ําเสียงนุ่มนวลว่า “ฉันรออลิซมาเธอน่าจะอยู่ใกล้ๆนี่แล้ว”
“โอเค”
ที่ไหนสักแห่งในซอยในตรอก มีชายเจ้าเล่ห์ 5 คนกับสีผมต่างๆ ล้อมรอบเด็กสาวที่น่ารักหญิงสาวตัวเล็ก เพียง 4 ขวบ สูงประมาณฟุต เธอมีผมสีน้ําตาลอ่อนยาวถึงไหล่ ตาสีเขียวอมฟ้า
ในขณะนั้น เด็กผู้หญิงคนนั้นถือถุงกระดาษ 2 ใบในมือ ทั้งสองมีส่วนผสมที่สดใหม่อยู่บ้าง เธอคงกําลังเดินทางกลับจากการซื้อผัก เมื่อเธอไปพบนักเลงทั้งห้านี้ในบรรดานักเลงทั้งห้านั้นเป็นชายสูงประมาณ 2.2 เมตร เขามีรอยยิ้มบนใบหน้า ขณะที่เขาบังคับหญิงสาวให้พิงกําแพงที่สวมเสื้อคลุม
“สาวน้อย เรียกข้าว่าผู้ก่อการร้ายซะสิ ข้ากําลังโจมตีเจ้าแล้ว วันนี้มันดูร้อนแรงดีใช่ไหม!”
นักเลงข้างๆ หัวเราะคิกคัก “ถึงนายจะยังเด็ก แต่ช่วงนี้นายคงมีเซ็กส์มามากพอแล้วใช่ไหม? ฉันหมายถึงดูก้นเธอสิ ถ้าพวกเราพี่น้องจับเธอได้ ฉันสัญญาว่าจะดูดเธอให้หมดก่อนแล้วทําให้ถึงจุดสุดยอดได้มากมาย”
“พวกเราพี่น้องไม่ใช่โจร ไม่ต้องกลัว หึหึ” นักเลงอีกคนหัวเราะ ขณะที่อีกฝ่ายเงียบไปตลอด
“เจ้าแมว อย่าอายเลยใจกว้างๆหน่อย ใจกว้างน่ะ”
“มองหน้าเราแล้วพูดอะไรหน่อย”
“ตั้ง ตั้ง “ทันใดนั้น โทรศัพท์ของสาวผมสั้นก็เริ่มสั่น เธอถือถุงกระดาษด้วยมือข้างเดียว พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยธรรมชาติแล้วเห็นว่าเป็นข้อความจากเพื่อนที่แสนดีของเธอ ในเวลาเดียวกันเธอเห็นข้อความ เธอตอบกลับด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อด้วยมือข้างเดียว
พวกอันธพาลขยี้ตาเพื่อดูว่าไม่ใช่ภาพลวงตาหรือไม่ เห็นได้ชัดว่าทุกวันนี้เป็นเรื่องปกติที่ผู้คนจะเร็วกว่าที่เคย แต่ความเร็วที่นิ้วของหญิงสาวขยับนั้นสูงมาก เกือบจะรู้สึกเหมือนว่าเธอมีนิ้วมากกว่า 5 นิ้ว
“บาย ฉันต้องไปแล้ว” เสียงที่น่ารักของหญิงสาวยังสะท้อนไม่จบ เธอหมอบลงแล้ว ทิ้งถุงกระดาษใบเล็กๆไว้บนพื้น และหมุนอย่างรวดเร็ว เท้าขวาของเธอราวกับเคียวและฟาดเข้าที่เอวของนักเลงทั้งห้า!
*ปัง! ปัง ปัง ปัง ปัง! *
เสียงติดต่อกันสะท้อนและพวกเขากระแทกเข้ากับผนังซอยคุกเข่าลง ขณะที่พวกเขากรีดร้องและคร่ําครวญ ด้วยความเจ็บปวดเด็กหญิงกลับไปหยิบถุงกระดาษขึ้นจากพื้น แล้วเดินช้าๆ สง่างามไปจนสุดตรอกที่มองออก ไปเห็นทะเลทันใดนั้น ปีกโลหะคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนหลังของหญิงสาว และเธอก็เริ่มบินไปยังทะเล
เกาะที่ปกติแล้วพรางตัวได้ปรากฏขึ้นในสายตาของหญิงสาว เธอยิ้มขณะที่เธอเดินผ่านบาเรียที่อยู่รอบๆ บาเรีย ขณะที่เธอพูดเบาๆ ว่า “คริสตินา ฉันมาถึงแล้ว”
