บทที่ 17: ผู้ชายสองคนมาด้วยกัน
พิงกี้หันไปมอง ลิสาใส่ชุดแซกยาวสีขาวยืนห่างเธอ
สองเมตร
มือข้างนึงถือกระเป๋าชาแนลไว้ มืออีกข้างควงแขนข
องเควินไว้
ใบหน้าที่งดงามเหมือนเต็มไปด้วยความตะลึง เหมือนกับว่าพิงกี้ไม่ควรโผล่มาที่นี่
เธอสะกดรอยตามพวกพี่หรือ? ” ลิสาถาม
“ฉันว่างมากใช่ไหม ที่มาสะกดรอยตามดาราปลาย
แถวอย่างเธอ เธอคู่ควรหรือ?”
เธอขี้เกียจปั้นหน้าปั้นตา เธอแค่ทั้งคำพูดที่เย็นชา
แม้แต่ใบหน้าที่เงียบสงบเหมือนน้ำของเควินเธอก็ไม่
เหลียวมอง
จากนั้นก็เดินผ่านทั้งสองและก้าวเดินจากไป
* สาวิกา..เธอ หยุดเดี๋ยวนี้ ! ” ลิซ่าโมโหจนตัวเริ่ม
เธออยู่ในวงการบันเทิงมีตระกูลดำรงกล ให้การ
สนบสนุนเธอ
เธอย่อมไม่ใช่แค่ดาราปลายแถวอย่างแน่นอน แต่ว่า เธอก็ไม่ถือว่ามีชื่อเสียง
เธอดูเหมือนอ่อนแอ แต่ทุกเรื่องจะเอาชนะ เธอทำ อะไรก็อยากเอาชนะพิงกี้
อยากเหยียบพิงกี้ให้จมดิน ตอนนี้ถูกพิงกี้เหน็บแนม แบบนี้เธอใจไม่ดีเลย
เธอฉวยโอกาศมองไปที่เควิน
* เควิน ลิสาแย่มากเลยใช่ไหมคะ ? แต่ว่างานแสดง
เป็นอาชีพที่ลิสารักที่สุด
ลิสาก็พยายามที่สุดแล้ว…ลิสาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ค่ะ..))
เธอไม่มีวิธี แต่เควินมี ! ถ้าเควินยอมสนับสนุนเธอ
ถึงแม้แค่พูดทักทายกับผู้กำกับที่มีชื่อเสียงไม่กี่คน อนาคตดาวในวงการของเธอก็จะก้าวไกลขึ้นเยอะ
ลิสาแอบคิดในใจ เธอจะต้องคว้าโอกาศไว้ พิงกี้เหยียดหยามเธอ
เธอก็จะหลอกใช้พิงกี้ให้ได้มาทุกสิ่ง! แต่ว่า เควิน
ไม่เปิดปากพูดอะไรเลย
ดวงตาที่คมลึกของเขาจ้องมองที่แผ่นหลังของพิงกี้
แววตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้
เรื่องนี้ พิงกี้คิดแค่ว่าเป็นเรื่องเล็กๆที่บังเอิญ เธอไม่
ได้คิดอะไรมาก
แต่เธอไม่คิดว่าจะมีเรื่องให้เธอปวดหัว มากกว่าที่เธอ
คิดไว้เสียอีก!
ยังเดินไม่ถึงสองก้าว ผู้ชายที่รออยู่ใต้ต้นไม้เดินมา
หาเธอ
“ พิงกี้ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยพิงกี้หยุดเดิน
มองดูมานพที่อยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้เธอรู้สึกปวดหัว
* พี่มานพ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? ”
ไม่ว่าเขามาหาถึงนี่ได้ยังไง แต่สำหรับผู้ชายคนนี้
เธอพูดเย็นชากับเขาไม่ลงจริงๆ
* ฉันรีบค่ะ ” พิงกี้แกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วดู
เวลา ทำหน้าเหมือนรีบร้อน
* ว้าย ฉันเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว เดี๋ยวฉันมีนัด สัมภาษณ์งาน มีไรก็รีบพูดเถอะ”
มานพไม่ได้เปิดโปงเธอ แต่กลับยิ้มและลูบที่ศรีษะ
“พอดีเลย ถ้าเธอรีบงั้นพี่ไปส่งเธอ”
พิงกี้ 4
” ตอนแรกจะตีตัวออกห่างและรีบเผ่น
แต่ตอนนี้ถ้าพูดปฏิเสธก็ไม่เหมาะสม
หรือว่าเธอไม่รีบแล้วหรือ? เธอแค่อยากหลบหน้า
พิงกี้กำลังลังเลอยู่ มานพกลับจูงมือเธออย่าง
เธอ
เขา?
ธรรมชาติเหมือนเมื่อแปดปีก่อน
เขาใช้น้ำเสียงใสและอ่อนโยนคุยกับเธอ
วันนี้ไปสัมภาษณ์งาน เตรียมตัวเป็นยังไงบ้าง?
งานแรกหลังจากเรียนจบต้องเห็นความสำคัญมาก เลยใช่ไหม?”
อยากดึงมือออกแต่ดึงไม่ออก พิงก็รู้สึกลำบากใจ
“ เอ่อ…ก็เตรียมตัวมานิดหน่อยค่ะ…” พอนึกถึงลิ สาและเควินอาจจะยืนอยู่ไม่ไกล
และไม่ได้จากไป ยิ่งทำให้รู้สึกเธอสับสน มีคนขี้ เม้าท์มอยอย่างลิสาอยู่
ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข่าวผู้ชายที่เธอพัวพันด้วย ต้องมีชื่อของพี่มานพเพิ่มแน่ๆ
เธออดไม่ได้ที่จะคิดจินตนาการอยู่ในสมอง
ที่จริงแล้ว ลิสาไม่มีเวลามาคิดเยอะขนาดนี้ นาทีที่มานพจูงมือพิงกี้ ในใจเควินมีความโกรธขึ้น
สายตาที่ร้อนรนเหมือนไฟ จ้องไปที่มือของทั้งสอง
เหมือนแทบอยากจะเผามือทั้งพวกเขาให้ไหม้
ลิสาเห็นความผิดปกติของเขาตั้งแต่วินาทีแรก เธอ
เขย่ามือของเควิน
ตอนนี้เธอไม่หวังจะได้อะไรจากเควินแล้ว เธอทำ
เสียงซอฟต์ลงและอ่อนเพลีย
“เควินค่ะ เราเข้าไปที่ตึกเถอะค่ะ ที่นี่แดงแรงลิสา
รู้สึกเวียนหัวค่ะ”
* รอก่อน! ” เควินไม่รู้ว่าไปโกรธมาจากไหน เขา
ผลักมือของลิสาออก
ก้าวเท้าเดินไปที่พิงกี้ เขาดึงแขนข้างนึงของเธอ
และดึงเธอออกอย่างแรง
เพื่อให้เธอออกห่างจากมานพ
