บทที่ 23:เธอก็เป็นแค่รถเมล์สาธารณะ ที่ใครขึ้นก็ได้
“เธอว่าเด็กใหม่ที่มานี้จะเป็นของรักชิ้นต่อไปของเจ้า
นายหรือเปล่า?
คนก่อนหน้านั้น เหมือนเจ้านายเล่นแค่เดือนเดียวก็
เบื่อแล้ว
คนนี้ไม่รู้จะอยู่ได้นานเท่าไหร่?”
พิงกี้เพิ่งเดินจากไป ที่ออฟฟิศก็มีผู้หญิงสวมใส่ กระโปรงแดงพูดประเด็นนี้ขึ้นมา
เธอชื่นชมเล็บที่เพิ่งทำเสร็จ และพูดจานิสัยไม่ดี
* หน้าตาอย่างนั้น ก็ไม่รู้จักระวังตัวหน่อย !สมน้ำ
หน้า! ”
“ ก็นั่นหน่ะสิ ” รีบมีคนมาพูดต่อเธอ
* แต่ว่า ไม่แน่เธออาจจะสมยอมก็ได้นะ? แต่งตัว สวยขนาดนั้นก็ไม่ใช่
เพื่ออยากยั่วยวนผู้ชายหรือ?ถึงเจ้านายจะเจ้าชู้ แต่ก็
ใจป้านะ
มีผู้ชายที่หน้าตาธรรมดาคนนึงทนดูไม่ไหว เขา
ขมวดคิ้วและพูด
พวกเธออย่าพูดมั่ว ผู้หญิงคนนั้นดูแล้วไม่เหมือน คนแบบนั้นสักหน่อย ” “ เชอะ..เธอเนี่ยแหล่ะที่ชอบแกล้งเป็นคนดี… “ผู้
หญิงกระโปรงแดงพูดเหยียดหยาม
และชื่นชมเล็บ พิงกี้เดินเข้ามาถึงที่ออฟฟิศ คุณ
หวังก็ปิดประตู
เธอมองดูประตูที่ปิดอยู่ข้างหลังแล้วขมวดคิ้ว ในใจ
รู้สึกไม่ดี
แต่ครั้งแรกในชีวิตที่สู้หน้ากับเจ้านาย เธอพยายาม ควบคุมความรู้สึกที่แปลกนี้ไว้
* พิงกี้ เธอเพิ่งเรียนจบ และนี่ก็เป็นงานชิ้นแรกของ เธอใช่ไหม?” คุณหวังถาม
“ใช่ค่ะ ” พิงกี้พยักหน้า
“แล้วเธอเคยคิดวางแผนกับงานในอนาคตไหม? ”
“แค่มีความคิดที่เรียบง่ายค่ะ”
ลองพูดมาซิ
“ ณ ตอนนี้ ดิฉันแค่อยากทำงาน นี้ ให้ดีที่สุดค่ะ” พิงกี้ไม่ใช่คนฉลาด
แต่เธอก็ รู้หลักการของการเป็นคนอยู่
เวลานี้เธอก็คงไม่มาพูดว่างานนี้เป็นงานที่ทำให้เธอ
ก้าวกระโดด
หลายปีมานี้ เธอถูกเย็นชาใส่และต้องดูสีหน้าคนอื่น
ตลอด
ที่จริงเธอก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เพิ่งก้าวเข้ามาในสังคม
“ ถูกแล้ว ทำงานกับฉันดีๆ !”สายตาที่ลึกซึ้งของคุณ หวังมองดูพิงกี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
สุดท้ายมาจับมือที่ขาวสวยของเธอ เขายิ้มและลูบ
* ขอแค่เธออยู่กับฉัน ต่อไปอยากได้อะไร ฉันก็จะ
ซื้อให้เธอ โอเคไหม?”
พิงกี้มีแค่ความรู้สึกเดียวนั้นก็คือขยะแขยง! เธอรีบ
ดึงมือตัวเองกลับ
และโกรธแบบควบคุมไม่ได้a เจ้านายคะ กรุณาให้เกียรติกันด้วย! ?เธอเดินออก ไปอย่างไม่คิดเลย
งานนี้เธอไม่ทำแล้ว!
“ ฉันไม่ให้เกียรติเธอยังไง? ” หลังจากคุณหวังถูก ปฏิเสธสีหน้าดูไม่ดี
ก็แหงหล่ะสิ ให้เขาทั้งเนื้อชิ้นใหญ่ที่ใกล้จะได้เข้า ปากแล้ว เขาจะยอมได้ยังไง?
เขารีบก้าวเท้าไปกอดพิงกี้อย่างแน่น ห้ามไม่ให้เธอ ไปเปิดประตู และยิ้มแบบไม่หวังดี
“ คนที่มีชื่องเสียงดังในเมืองB คุณหนูสองของ
ตระกูลดำรงกูล
ทำตัวเสเพลใครเอาก็ได้ ต่อหน้าฉันเธอยังจะเส แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อีกหรือ?
ขอแค่เธออยู่กับฉัน ฉันให้เธอครั้งละห้าแสน!
* ปล่อยฉัน! ” เธอขย้ำไปที่เท้าของคุณหวังสุดแรง
จากนั้นก็หันมาผลักเขาล้มลงพื้นอย่างแรง เธอยืน
ชายตามองลงไปที่เขา
สารรูปอย่างแก ยังไม่คู่ควรเป็นหมาของฉันด้วย
ซ้ำ! ) พูดจบ
เธอไม่สนเสียงร้องเจ็บของเขา เปิดประตูก็เดินออก
ไปเลย
คุณหวังตวาดอย่างโมโหฉุนเฉียว “ นางแพศยา มา ยั่วยวนฉันแล้วยังลงมือกับฉันอีก
แกก็แค่หาว่าฉันให้แกน้อยไปไม่ใช่หรือ? แกมันก็แค่
รถเมล์สาธารณะ
ที่ใครขึ้นก็ได้ ฉันให้แกห้าแสนถือว่าดีกับแกแล้ว !
กลับมาเดี๋ยวนี้ !
ฉันจะแจ้งตำรวจ!”
พนักงานในบริษัทต่างจ้องหน้ากันไปมา พิงกี้หยิบ กระเป๋าเสร็จ
หน้าก็ไม่หันแล้วเดินจากไป ออกจากประตู
แสงแดดสว่างเจิดจ้า
แต่ว่า แสงที่เจิดจ้านี้ไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับใจ
ที่เย็นชาอ้างว้างของเธอ
เธอเดินไปมุมเปลี่ยว นั่งลงและกอดเข่าตัวเอง
ร้องไห้ออกมา
