บทที่ 7 :เควิน ช่างโหดกับเธอจริงๆ
พูดต่อหน้าอย่างเปิดเผยและแอบแฝงด้วยคำประชด
พอพูดจบ
พิงกี้ก็เดินจากไปอย่างร่าเริง ที่จริงคำพูดเหล่านี้เธอ
ไม่พูดก็ได้
ไม่มีเรื่องก็ย่อมดีกว่ามีเรื่องอยู่แล้ว อย่าไปยั่วโมโห คุณเควินนี่ถึงจะเป็นวิธีที่ถูกต้อง
ไม่งั้นถ้าเขาโมโหขึ้นมา คนที่จะเสียผลประโยชน์ก็ คือตัวเอง แต่ว่าเธอมีความสุข
ถ้าสามารถทำให้ลิสาไม่สบายใจ
มือที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำหมัดไว้แน่น สีหน้าลิสาดูไม่ดี
แววตามีความโกรธแค้นซ่อนอยู่
เธอเกลียดที่สุดเวลามีคนมาพูดถึงชาติกำเนิดที่
ต่ำต้อยของเธอ
และยิ่งกลัวจะไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลบุญถาวร
ถึงแม้ตอนนี้เธอก็ยังคงเป็นคุณหนูของตระกูลดำรง
กลอยู่
กิริยาท่าทางของคนรอบข้างก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
แถมยังยอมรับเธอ ชอบเธอ
แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี สิ่งเหล่านี้เหมือน
ก้างที่ติดอยู่ในคอ
“เควินคะ คุณจะรังเกียจชาติกำเนิดของลิสาไหมคะ? ” ลิสากัดริมฝีปากไว้
แววตาที่น่าสงสารมองไปที่เควิน ลิสาเป็นแค่ลูก เลี้ยงของตระกูลดำรงกูล ก็ไม่รู้ว่า
คุณป้ากับคุณลุงจะรังเกียจชาติกำเนิดของลิสาไหม?
ถึงในนามเขาเป็นว่าที่สามีเธอ แต่ว่า เรื่องนี้เธอเป็น คนพูดเอง ตระกูลภิรมย์ภักดี
ยังไม่ได้ยอมรับเลย เธอกังวลว่าจะตัวเองผ่านด่าน
บ้านเขาไม่ได้
* ไม่ต้องคิดมาก คุณเป็นคนที่ผมเลือกจะอยู่ชีวิตด้วย
ไม่เกี่ยวกับทางบ้าน ”
น้ำเสียงเขาอ่อนลงเยอะ แต่ยังคงความเคร่งครัดและ
เย็นชาอยู่
ลิสารู้สึกผิดหวังมาก ดูท่าแล้วทางบ้านของเขา เหมือนไม่ชอบใจเธอสักเท่าไหร่
ไม่งั้นเควินไม่พูดอย่างนี้หรอก พอถึงหน้าห้องโถง
โรงพยาบาล
พิงกี้รีบไปจองคิวตรวจฉุกเฉินให้ตัวเองที่แผนก
กระดูก
แขนบขวาของเธอถูกเควินทำจนพลิก แบบนี้ต่อไป
คงไม่ไหว
ไม่เพียงแค่เจ็บจนทนไม่ไหว แต่ทำอะไรก็ไม่สะดวก
ด้วย พอจองคิวเสร็จ
รอครึ่งชั่วโมงพยาบาลถึงเรียกชื่อเธอ พอเดินเข้าไป ในห้องสบตากับคุณหมอ
สายตาที่มีเซนส์สังเกตุเห็นแววตาของหมอแปลกๆ
“คุณชื่ออะไร? ”
“พิงกี้ค่ะ ”
* แขนข้างขวาพลิกใช่ไหมครับ? ”
* ใช่.ค่ะ ”
“ เสียใจด้วย แขนของคุณที่นี่รักษาไม่เป็น ”
* รักษาไม่เป็นหรือไม่อยากรักษาคะ? ” ในใจเธอด่า เควินเหมือนหมาหน้าเลือด
ริมฝีปากที่ชมพูระเรื่อของพิงกี้ยิ้มขึ้นมา และพูด อย่างไม่แคร์
“ ถึงแม้คุณจะเป็นหมอที่ไม่มีจรรยาบัญ
แต่ยังดีตรงที่เมืองใหญ่เมืองนี้ ไม่ได้มีหมอรักษา กระดูกแค่คุณคนเดียว
หมอขยับแว่นตาและมองเธอด้วยความสงสาร
“ คุณพิงกี้ ผมว่าคุณกลับไปที่บ้านดีกว่า
ถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องไปรักษาที่เมืองอื่นแล้วครับ ”
เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย!
พิงกี้กำมือซ้ายไว้แน่นจนเล็บจิกไปที่อุ้งมือแล้วยัง
ไม่มีความรู้สึก
เควิน.. ช่างโหดกับเธอจริงๆ!
นี่เขากำลังจะให้เธอเจ็บและรู้ว่าผลของการขัดคำสั่ง เขาเป็นยังไงใช่ไหม?!
– พิงกี้กลับถึงบ้านก็สามทุ่มแล้ว ชาตรี
กับมาลาตีต่างก็ยังไม่นอน
กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา พอเห็นเธอกลับมา มาลาตียิ้มอย่างเย็นชา
สีหน้าเหมือนขี้เกียจเหลียวมองเธอ “ พ่อคะ แม่คะ
พอทักทายเสร็จ
เธอเตรียมจะขึ้นห้องพักผ่อน แต่ถูกชาตรีเรียกตัวไว้
“แกรอก่อน! ”
พ่อมีธุระอะไรอีกหรือคะ? )
“ ก็แหงอยู่แล้ว! ” ชาตรีลุกขึ้นมาพร้อมสีหน้ามืด
และมองดูแขนของเธอพร้อมเค้นถาม
วันนี้แกตบหน้าพี่สาวแก แถมยังถูกคุณเควินมา
คล้ำ
และมองดูแขนของเธอพร้อมเค้นถาม
* วันนี้แกตบหน้าพี่สาวแก แถมยังถูกคุณเควินมา
เห็นเข้า? ”
พิงกี้เม้มปาก “ ใช่ค่ะ” เธอไม่อยากอธิบาย เพราะ ยังไงพวกเขาก็รำคาญที่จะฟัง
แกดูแกซิ ทำไมฉันถึงคลอดลูกอย่างแกออกมาได้
นะ?! )
ชาตรีเครียดอย่างหนักพร้องส่งเสียงตะคอกเหมือน
เสียงฟ้าร้อง
“ แกไสหัวออกจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวนี้ ! นารี ไปเอา สัมภาระเธอมา เร็วๆหน่อย! ”
นี่จะไล่เธอออกจากบ้านหรือ? พิงกี้รู้สึกหัวใจหนาว
เย็นถึงขีดสุด
