บทที่ 12: เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นนานมากแล้ว
เรียกคนๆนั้น? พิงก็ไม่ทันได้ห้ามปราม และรู้สึกเอ่ย
ปากตอนนี้ก็ไม่ดี ได้แต่เม้มปาก
มือที่วางอยู่บนเข่ากำไว้แน่น รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
ฉันมีเรื่องจะหาพี่…เป็นเรื่องจริงจัง เป็นเรื่องใหญ่ ด้วย! พิงกี้อยู่กับฉัน
แขนเธอพลิก พี่เก่งเรื่องชกต่อยไม่ใช่หรือ
บาดเจ็บแค่นี้ก็ต้องจัดการได้อยู่แล้วมั้ง ? พี่รีบมาดู
เธอหน่อย
ไม่งั้น….ฮัลโหล ? ฮัลโหล ! แม่ง !วางสายฉันหรือ!
พิงกี้มองดูน้ำหวาน
* ปกติเป็นคนเชื่อช้า แต่พอเป็นเรื่องเธอปีบนี่กลาย เป็นคนใจร้อนขึ้นมาเลย
กี่สิบปีก็แก้สันดานนี้ไม่ได้! พูดคำดูถูกพี่ชายตัวเอง
ไปหลายคำ
น้ำหวานกะพริบตาแล้วปลอบใจพิงกี้
* เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่ชายฉันเก่งมาก
หลายปีมานียิงเก่งแบบสุดยอดไปเลย! ”
พิงกี้รู้สึกสลืมสะลือ เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นมานานมาก
แล้ว เขาเป็นคนเก่งอยู่แล้ว
เมื่อก่อนเขาก็คอยปกป้องเธอกับ น้ำหวาน ถ้าใคร
รังแกเธอสองคน
เขาจะเอาคืนให้หนักกว่าเดิม ให้คนพวกนั้นเจ็บไป
ถึงที่กระดูกดำเลย
แต่เขากลับยังมีสีหน้าแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเกิด
ขึ้น
เหมือนในตัวยังมีความอ่อนโยนและเงียบสงบ ตอนนี้
ผ่านไปแปดปีแล้ว
ตอนนี้น่าจะเขายิ่งมีกำลังปกป้องน้ำหวานแล้วมั้ง? เห็นพิงกี้สีหน้าไม่แน่นิ่ง
น้ำหวานสังเกตุเห็นแล้วถาม
“ ฉันเรียกพี่ชายฉันมา ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” เพราะ ยังไง ตอนนั้น..
* ไม่เป็นไร พอดึงสติกลับมาได้
พิงกี้ยิ้มและสายหัว * ฉันก็อยากเจอหน้าพี่มานพ
เหมือนกัน ”
งั้นก็ดี ” น้ำหวานโล่งอกไปที่นึ่ง
เธอบอกว่าทั้งเมืองไม่มีหมอคนไหนรักษาแขนให้ เธอ ฉันก็ได้แต่หาพี่ชายฉัน
เธออย่าดูเขาเป็นคนเงียบๆนะ เขาชกต่อยตั้งแต่เด็ก
รักษาแค่แขนพลิกนี่ไว้ใจได้อยู่แล้ว
* ฉันเชื่อเธอ ” คนๆนั้นยอมให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ
ก็ไม่ยอมให้เธอถูกรังแก
ย่านเก่าในเมืองB รถจอดลงในซอยที่มืดมน น้ำ
หวานพยุงพิงกิ้ลงจากรถ
และจ่ายค่าแท็กซี่ให้คนขับ พิงก็รู้สึกเกรงใจ
น้ำหวาน เดี๋ยวฉันเอาค่ารถให้เธอนะ ”
* เธออย่ามาไม่นี้หน่อยเลย ถ้าเธอเกรงใจจริงๆ
งั้นเธอก็ดูแลตัวเองดีๆหน่อยก็พอแล้ว!”
เหลียวมองพิงกี้ จากนั้นก็เอากระเป๋าตังค์โยนเข้า กระเป๋าอย่างภาคภูมิใจ
“ ไปเถอะ ป่านนี้พี่ฉันน่าจะมาถึงแล้วแหละ ” เดิน ตามซอยที่มืดมนไป
สถานที่คุ้นเคยทำให้หัวใจพิงก็รู้สึกติดขัด และรู้สึก กังวลใจและไม่สงบนิ่ง
พอเดินเลี้ยวไป ประตูไม้บานสีแดงโผล่อยู่ตรงหน้า
พิงกี้
ผู้ชายที่ดูดีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่หน้าประตู โคมไฟ ที่แขวนอยู่ที่สูงใต้ชายคา
แสงไฟสีเหลืองอ่อนๆที่อบอุ่นส่องมาที่เรือนร่างเขา
ไฟส่องมาที่จากข้างๆเขา ทำให้เห็นเงาและใบหน้า
ที่คมชัดของเขา
นิ้วมือที่เรียวยาวกำลังคืบบุหรี่อยู่มวนนึง ไฟบุหรี่ที่ แดงสด เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด
ทำให้รู้สึกลึกลับและน่าค้นหา ได้ยินเสียงเท้าเดิน
ผู้ชายเงยหน้าขึ้นมา
วินาทีที่เห็นพิงกี้ดวงตาเขาลุกวาว เมื่อก่อนนิ่งสงบ
เหมือนน้ำ
ตอนนี้กลับขยับเขยื้อนเหมือนไฟ
พิงกี้ ! ” เขาก้าวเท้าเดินมาตรงหน้าพิงกี้
แววตามีแต่ความสงสารที่กลบเกลื่อนไม่ได้
“ ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ใครเป็นคนทำให้เธอเป็น
แบบนี้?!
นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ พิงกี้สีหน้าไม่ดี เธอไม่อยาก
พูดถึง
น้ำหวานรีบมาแทรก
* พี่ไม่ต้องมัวแต่สอบสวนไปมาแล้ว รีบรักษาแขน
ให้พิงกี้ก่อน
พี่ก็คงไม่อยากทนเห็นเธอเจ็บอยู่อย่างนี้ใช่ไหม?
.โอเค ” มานพตอบและดึงสายตากลับ
