บทที่ 57 ชายโสดหญิงโสด คงไม่ใช่แค่พูดคุยกันเฉยๆมั้ง?
พิงกี้เปิดน้ำให้เต็มอ่าง เธอเอาตัวเองแช่ลงไป น้ำ เป็นคลายความร้อนในร่างกายออก
ที่เธอดีขึ้นเร็วส่วนใหญ่ก็อาจจะเพราะเควินช่วย
ถอนพิษด้วย
เธอเริ่มรู้สึกเลือดที่ดุเดือดในร่างกายค่อยๆสงบลง สิบกว่านาที่ผ่านไป
เธอรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นเยอะ สามรถเกาะกำแพงลุก
ขึ้นมาได้แล้ว
เธอเดินไปใส่ชุดคลุมที่สะอาดแล้วเดินออกมาจาก
ห้องน้ำ
เธอยังเดินไม่ถึงห้องนอนก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดัง
จากนั้น ก็ได้ยินลิสาเสียงร้องไห้ที่สั่นคลอนดังขึ้นมา
“ พี่เควิน พี่อยู่กับพิงกี้จริงๆหรือคะ? พี่บอกลิสาว่า นี่ไม่ใช่ความจริงใช่ไหมคะ?
ฟังก็หยุดนิ่งไปครู่นึง จากนั้นก็เดินออกไป
ตอนที่พิงกี้เดินออกมา ก็เห็นชายหญิงคู่นั้นกำลัง กอดกันแน่นปีก เธออดขำไม่ได้
“คุณหนูลิสาไม่ใช่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลหรือ ทำไม ตอนนี้เหมือนคนที่กินยาวิเศษมา
ดูแล้วสีหน้าดีมากจนไม่เหมือนคนป่วยเลย
พิงกี้! “สายตาที่ซ่อนความเกลียดเหมือนมีดที่ชะ โลมด้วยยาพิษ
ลิสามองมาที่เธอด้วยความแค้น “ เธอมาอยู่นี่ได้ยัง
ไง? ”
“รู้แล้วยังแกล้งมาถามอีก แกไม่ใช่ได้รับโทรศัพท์ แล้วหรือ?”
…..ไม่จริง ไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ ! ลิสาจับมือของเค
วินไว้แน่น
เงยหน้ามองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้าแล้วถาม
* เควิน โทรศัพท์ที่ลิสาได้รับเมื่อกี้ไม่ใช่ความจริงใช่
ไหมคะ?”
พิงกี้ยิ้มเบาๆเสียงนึง เธอไม่ได้พูดตัดหน้าลิสา เพราะว่าเธอก็อยากฟังเควินจะตอบยังไง?
ถึงแม้ครั้งนี้เขาก็คงเอาความผิดทั้งหมดโยนมาใส่
ที่เธอ
แต่เธออดอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะมีคำพูดที่เธอคิดไม่ ถึงไหม? ถูกสายตาสองคู่จ้องอยู่
เควินเหมือนเตรียมมาตั้งนานแล้ว เขาขมวดคิ้วแน่น
ผม… .” เพิ่งพูดไปคำเดียว คำพูดของเควินถูก เสียงอาละวาดตัดหน้า
ทั้งสองต่างก็ไม่มีโอกาศได้ฟัง “ลิสา ลิสาที่น่า สงสารของแม่! มาลาตีที่ดูสง่าบุกเข้ามาที่ห้อง
เห็นลิสาที่อ่อนแอจนลมพัดก็จะปลิวกำลังซบที่อก ของเควิน เหมือนคนที่อาจจะตายได้ทุกเมื่อ
ทันใดนั้นอดไม่ได้ที่จะโมโห สายตาเธอเหลียวมอง
ไปดูผู้หญิงอีกคนที่อยู่ในห้อง
“ฉันจะคอยดูซิ ผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับลูกสาวฉัน….”คำพูดที่เหลือยังไม่ได้พูดออกมา
สีหน้ามาลาตีก็ค้างไว้ เธออึ้งและชี้ไปที่พิงกี้ สีหน้า เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“พิงกี้…ทำไม ทำไมถึงเป็นแก? “พิงกี้ยืนอยู่เงียบๆ เธอสวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาว
คอเสื้อเปิดออกเล็กน้อย ผิวพรรณที่ขาวผ่องยองใย โผล่ออกมา ใบหน้าขาวใสชมพูระเรื่อ
เส้นผมที่เปียกยังมีน้ำหยดลงมา ดูก็รู้เลยว่าเพิ่งออก มาจากห้องน้ำ
สําหรับก่อนหน้านั้นเธอกับเควินทำอะไรกัน ชายโสด หญิงโสด คงไม่ใช่แค่พูดคุยกันเฉยๆมั้ง?
อีกอย่าง ถึงจะหาข้ออ้าง ร่องรอยรักใคร่กันที่อยู่ ซอกคอของพิงกี้ก็หลอกไม่ได้
ข้อสรุปของเรื่องนี้ชัดเจนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว! มาลา เคลียดจนปวดหัว!
พิงกี้ยักคิ้ว “ก่อนที่จะออกหน้าแทนลูกสาวสุดที่รัก
ของคุณ
คุณไม่รู้หรือคะว่าจะที่จับได้จะเป็นลูกสาวอีกคนของ
คุณ?”
หรือว่าลิสามีการปิดบัง ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ
“ แกก็คือคนที่ยั่วสวาทเควิน แถมยังโทรศัพท์ ประกาศศักดากับลิสาหรือ?”
พิงกี้พยักหน้า” ถ้าคืนนี้พวกคุณได้รับโทรศัพท์แค่ สายเดียว งั้นก็คงเป็นฉันแหล่ะค่ะ
“ แกกับเควิน…
“ อย่างที่คุณเห็นเลยค่ะ
แก แกจะทำให้ฉันเคลียดตายใช่ไหม?! มาลาตี โมโหจนมือสั่น
เธอบุกเข้าไปตบหน้าพิงกี้ทีนึง “ครั้งก่อนแกบอกว่า แกถูกใส่ร้าย แล้วครั้งนี้หล่ะ?
ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ คนที่จับได้จะเป็นแพศยาที่หน้า
ด้านไร้ยางอายอย่างแก !
แต่ไม่ใช่วคราวรับ รับไม่มีอดชาวต่ำด้วยอย่างเป
หลบหลีกไม่ทัน ร่างกายที่ยังไม่กลับมาปกติของพิงกี้ โดนเข้าไปเต็มๆที่หน้าที่จึง
ใบหน้าที่ขาวใสมีรอยฝ่ามือที่แดงสดอย่างชัดเจน เธอเช็ดเลือดที่ซึมอยู่มุมปาก และยิ้มเบาๆ
“อ๋อ…สงสัยฉันคงเป็นคนขี้หลงขี้ลืมมั้ง แต่ฉันจำ ได้ว่าฉันถูกไล่ออกจากบ้านดำรงกุล
และไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับคุณใดๆทั้งสิ้นนะ
“ เดี๋ยวฉันค่อยจัดการกับแก! ” มาลาตีไม่สนใจพิงกี้
คะ
อีก
เธอถามเควินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เควิน นี่มัน อะไรกันแน่? คุณกับลิสาก็ดีๆกันอยู่
ลูกสาวฉันรักคุณมากขนาดนี้ เรื่องของคืนนี้คุณต้อง ให้คำตอบที่ชัดเจนเรา!
“ ยังจะเพราะอะไรได้อีกหล่ะ ก็เพราะว่าเขานอนกับ
ฉันจนเสพติด
คืนนี้ก็เลยนัดกับฉันอีกไง
ไม่รอให้เควินเอ่ยปาก พิงกี้ก็ตอบกลับเธออย่างชิวๆ และถามด้วยความสงสัย
” คุณหญิงมาลาตี ฉันสงสัยจริงๆ
ตั้งแต่รับโทรศัพท์จนถึงตอนนี้มากสุดก็ผ่านไปแค่ ครึ่งชั่วโมง
พวกคุณออกมาจากโรงพยาบาลแล้วฝ่าไฟแดงมา
ตลอดทางเลยหรือคะ? ”
* ใช่แล้วจะทำไม? มาลาที่ขมวดคิ้ว
“ ถ้าพวกฉันมาช้ากว่านี้หน่อย แกก็จะได้หลบทันใช่
ไหม?”
* ไม่ใช่อยู่แล้ว ฉันก็แค่สงสัยถึงฉันจะโทรศัพท์ไป
แต่ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันกับเควินอยู่ที่เนเวิร์แลนด์ พวกคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่เนเวอร์แลนด์
แถมยังสามารถหาห้องเจอด้วย? หรือว่าคุณหนูลิสามี พลังพิเศษอะไรหรือ?”
ลิสาแน่นอก มือที่จับแขนเควินไว้แน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง?
“ฉัน…”มาลา อยากพูดอะไร แต่ตัวเองก็จับต้น
ชนปลายไม่ถูก
เธอดูไปที่ลิสาอย่างช่วยไม่ได้ ลิสา ลูกมาพูดเร็ว! ลูกวางใจวันนี้มีแม่คอยหนุนหลัง
แม่ไม่มีทางให้ลูกได้รับความลำบากใจแน่ๆ!
“ คุณแม่ดีกับลิสาที่สุดเลยค่ะ เดินออกจากอ้อมอก ของเควิน ลิสาก็ไปซบอกของมาลาตีต่อ
* ลิสา….หลังจากลิสาได้รับสายพิงกี้ ได้ยินเธออยู่ กับเควิน กำลังทำเรื่องอย่างว่าอยู่
ลิสารู้สึกเจ็บปวดใจจนไม่รู้จะทำยังไง ในขณะนั้น ลิ สาได้รับข้อความหนึ่งข้อความ
บอกว่าพวกเขาอยู่ที่เนเวอร์แลนด์ ยังบอกเบอร์ห้อง ให้ลิสาด้วย…..”
“ แกได้ยินหรือยัง ลิสาลูกฉันไม่ใช่คนเจ้าเลาห์ช่าง วางแผนแบบแกหรอก !
มาลาตีลูบที่หลังลิสา คอยปลอบใจเธอ และจ้องไป
ที่พิงกี้
“ ทำเรื่องอาบอายแบบนี้ แกคิดว่าจะปิดฟ้าปิดทะเล
ได้หรือ?
ฉันจะบอกแกให้นะ พวกเราทุกคนไม่ใช่คนตาบอด หรอกที่จะมองไม่ออกว่าอะไรคืออะไร!
* ทุกคนไม่ใชา คนตาบอด แต่ทำไมฉันรู้สึกว่า
บางคนเหมือนตาบอด
ไม่เพียงบอดใจก็บอด! แล้ว…ข้อความที่คุณหนูลิสา
ได้รับหล่ะอยู่ไหน
เอาออกมาให้ดูหน่อยได้ไหมคะ? อีกอย่าง ในเมื่อ คุณรับสายก็รู้แล้วว่าคนที่โทรหาคุณคือฉัน
ทำไมไม่บอกให้คุณหญิงมาลาตีหล่ะคะ? ทำให้คุณ หญิงมาลาที่ต้องเสียขวัญแบบนี้ไม่ดีเลย
คุณว่าถูกไหมคะ?”
ลิสาเก็บซ่อนความแค้นที่อยู่ในแววตาไว้ เธอเม้ม
ปากไว้อย่างน่าสงสาร
* ข้อความนั้นฉันลบทิ้งแล้ว ความทรงจำที่ไม่ดีแบบ
ฉันจะเก็บไว้ทำไม? ที่ไม่ได้บอกคุณแม่ เพราะว่า
นั้น
ฉัน….ฉัน…..” ซบที่อกของมาลาตี
ลิสาร้องไห้เสียใจอย่างมาก เหมือนไม่อยากพูดถึง เรื่องนี้อีก
ทันใดนั้น มาลาที่เห็นแล้วสงสารจับใจ “ โอ๋ลูกแม่ ถ้าลูกไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดต่อแล้ว
แม่เข้าใจลูก….วันนี้ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มารังแกลูก ไม่ได้ ถึงแม่จะเป็นคนไม่เอาไหน
แต่ยังมีพ่อลูกอยู่ เดี๋ยวพ่อก็มาแล้ว!”
* ทํา อะไรนะ? “จู่ๆลิสากรีดร้องออกมาคำนึง เธอ มองมาลา อย่างไม่อยากเชื่อ
สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก คุณพ่อคุณ พ่อก็รู้เรื่องนี้หรือคะ?
“ก็ใช่หน่ะสิ” มาลาที่รู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไม เป็นอะไรไป?”
“ คุณแม่คะ ลิสาบอกคุณแม่แล้วไม่ใช่หรือคะว่าอย่า บอกรุณพ่อ?! ลิสา….”
รู้สึกอารมณ์ตัวเองวู่วามไป ลิสากลืนน้ำลายปกปิด
และพูด
“ คุณพ่อทำงานลำบากขนาดนั้น ลิสาไม่อยากให้ คุณพ่อเป็นห่วงค่ะ ”
“ คนเป็นพ่อก็ต้องห่วงลูกตัวเองอยู่แล้ว คุณพ่อเค้า เต็มไป
มาลาตียังแกล้งแสดงเป็นแม่ที่ดี แต่พิงกี้เหลียวมอง ลิสาที่หน้าซีด
ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าลิสาอยากทำอะไรแล้ว และทำไม
ต้องกลัวชาตรีมา
พิงกี้ยิ้มมุมปากขึ้น จู่ๆเธอรู้สึกอยากเฝ้าดูว่าจะเกิด อะไรขึ้น
