บทที่ 70: จากไปโดยไม่จําเ
“ คุณพิงกี้จะทานอะไรหน่อยไหมครับ?
เควินออกไปปุ๊บ พายุก็โผล่มาครึ่งหัว เหมือนมาร์
มอตที่คอยมาสอดส่อง
พิงกี้ลูบที่ท้องแล้วรู้สึกหิวจริงๆ กลางวันยังไม่ได้กิน ข้าวก็ถูกประดิษฐ์ไล่ออก
และตอนที่อยู่บริษัทของมานพยังถูกข่มขู่ ตอนนี้เธอ
หิวจนจะเป็นลมแล้วจริงๆ
* ได้สิ เธอยิ้มมุมปากขึ้น และเรียกร้องเยอะ
“ เอาอาหารทุกอย่างของภัตตาคารมังกรหยกมา
อย่างละที่ วันนี้ฉันอารมณ์ดี
อยากกินเยอะหน่อย”
“ ได้ครับ คุณพิงกี้ ” พายุไม่มีคำพูดที่เกินเลย เขาก็
ปิดประตูแล้วจากไป
พิงกี้”…..”ใจอยากจะเรียกพายุกลับมา แต่ว่าเธอ คิดว่าพายุคงไม่ได้ซื่อขนาดนั้นมั้ง?
อาหารของภัตตาคารมีเป็นร้อยอย่าง เขาคงไม่สั่ง
มาอย่างละที่จริงๆมั้ง?
ถ้าเป็นแบบนั้นไม่เพียงแต่เสียดายของ อีกอย่าง ห้องนี้ก็ไม่พอใส่เหมือนกัน!
เพราะฉะนั้นเธอรู้สึกวางใจ ทั้งเหนื่อยทั้งหิว พิงกี้ถูก เตียงที่นุ่มนวลดึงดูดจนง่วงนอน
เธอนอนลงไปที่เตียงก็หลับปุ๋ยเลย อาจจะเพราะเค
วินนอนพักผ่อนที่นี่บ่อย
ที่เตียงและที่หมอนมีแต่กลิ่นของเขา กลิ่นหอ มอ่อนๆที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของดอกไม้
มีกลิ่นอายความเป็นลูกผู้ชายมาก ทำให้คนหน้าแดง และใจสั่น เพราะยังไงก็ไม่มีคนเห็นอยู่แล้ว
พิงกี้เอาหน้ามุดไปที่หมอน เธอหายใจเบาๆและสูด ดมกลิ่นของผู้ชายที่มีอยู่ทั่วห้อง
เธอมีความรู้สึกที่ซับซ้อนย่างบอกไม่ถูก เธอรู้แค่
ว่า…ตัวเองไม่เอาไหนเลย
แป๊บเดียวก็หลับไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว พิงกี้ถูกพายุ
ปลุกจนตื่น
“ คุณพิงกี้ มาทานข้าวได้แล้วครับ”
“ คุณสั่งอะไรมาให้ฉันคะ? “พิงก็ลืมตาขึ้นอย่างพร่า มัวพร้อมเสียงขี้เกียจ
ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหาร เธอรู้ว่า อาหารของภัตตาคารส่งมาแล้ว
แต่ว่า….กลิ่นอาหารนี้มันซับซ้อนเกิน เธอดมไม่ออก
ว่าเป็นอาหารอะไร
” ที่คุณพิงกี้อยากทาน ที่นี่มีหมดครับ”
” ค่ะ? “พิงกี้มองไปข้างหน้าและอึ้งไปเลย พื้นที่
ว่างเปล่าในห้อง
มีโต๊ะไม้สีน้ำตาลวางเรียงยาวเป็นแถว บนโต๊ะ อาหารวางที่ชั้นที่ใส่อาหาร
มองดูบนโต๊ะมีอาหารกว่าร้อยอย่าง สีสันหน้าทาน
และหรูหราทุกเมนู
บอกได้คำเดียวว่าอาหารที่ภัตตาคารมังกรหยกมี ปรากฏที่ตรงหน้าเธอเกือบหมด
“ คุณสั่งตามที่ฉันบอกจริงๆหรือเนี่ย?! ” พิงกี้รู้สึก สมองตัวเองถูกฟ้าผ่า ไม่
ต้องบอกว่าสมองของพายุถูกฟ้าผ่า ไม่งั้นเขาทำ เรื่องแบบนี้ได้ยังไง?
อาหารเยอะขนาดนี้ เธอกินสามวันสามคืนก็กินไม่ หมดหรอก!
“ นี่คือคำสั่งของท่านประธานครับ ท่านประธานบอก ว่าขอแค่คุณพิงกี้มีความสุข
ทุกอย่างทําตามที่คุณต้องการครับ”พายุพูดอย่าง เคารพเสร็จ แล้วเพิ่มเติมอีกคำ
“ คุณพิงกี้อย่าโกรธท่านประธานเลยครับ ที่จริงท่าน ประธานแคร์คุณมากนะครับ
“ ถ้าแคร์ฉันจะให้ฉันเป็นเมียน้อยหรือให้ฉันเป็นของ เล่นหรือ? “พิงกี้ถามกลับ
เธอยังไม่ลืมคำพูดของเควินนะ คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ เหล่านั้น เธอจำใส่ใจตลอด
ตอนนี้นึกถึงยังรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจเลย เขาเห็นลิสา เหมือนเพชร แต่เห็นเธอเป็นแค่หญ้าริมทาง
.”สำหรับอันนี้ พายุก็ไม่รู้จะพูดอะไร?ประสบการณ์กล่อมผู้หญิงของเขาน้อยกว่าเควิน
เขาพูดได้แค่“คุณพิงกี้ทานข้าวก่อนเถอะครับ ผมอยู่ ข้างนอก ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้เลยครับ”
* ค่ะ” พิงกี้พยักหน้า กำลังเตรียมตัวลงจากเตียงไป กินข้าว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
พิงกี้หยิบขึ้นมาดูและตาสว่างเลย สีหน้ามีรอยยิ้มที่
เซอร์ไพรส์ พี่มานพ
เป็นห่วงอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็ตอบกลับแล้ว! เธอรับ
โทรศัพท์แล้วรีบถาม
“ พี่มานพ ทำไมเพิ่งรับสายฉันหล่ะ วันนี้ฉันไปหาพี่
ที่บริษัท
ฉันทราบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว
ฉันจะหาทางแก้ไขเอง ตอนนี้พี่อยู่ไหน? ฉันไปหาพี่
ได้ไหม?”
“ พิงกี้…” มานพยิ้มเสียงต่ำไปทีนึง เสียงและลม หายใจเหมือนไม่นิ่ง แถมยังไออีก
“ พี่ไม่เป็นไร ก่อนหน้านั้นเพราะโทรศัพท์แบตหมดเครื่องเลยปิด
ตอนนี้เพิ่งเห็นเธอโทรเข้ามา
พิงกี้ร้อนรนใจ ตอนนี้อยู่ไหน? ที่ได้รับบาดเจ็บใช่
ไหม?
พี่บอกฉันมาว่า อยู่ไหนฉันจะไปหาพี่เดี๋ยวนี้เลย!
“เธอไม่ต้องกังวล ตอนนี้พี่สบายดีและอยู่ที่บ้าน
เพื่อน”
“พี่มานพ!”พิงกี้ทำเสียงสูง เธอทั้งอ้อนและข่มขู่
* ถ้าพี่ไม่บอกฉัน คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับแน่ๆ พี่จะ ยอมทนเห็นฉันนอนไม่หลับหรือ?”
พี่เป็นผู้ชาย เรื่องพวกนี้พี่จัดการเองได้ เธอ วางใจเถอะพี่ไม่เป็นไร
มานพดูเป็นคนอ่อนโยน แต่เวลาหัวดื้อขึ้นมาก็ดื้อ มาก เขาคิดแต่จะปกป้องเธอ
ไม่อยากให้เธอกังวล แต่ว่าเขาไม่รู้ เธอก็ไม่อยาก ให้เขาลำบากเพราะเธอ
เธอไม่อยากทำให้เขาเสียบริษัทที่เขาสร้างขึ้นมา
ด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย
“….ฉันรู้แล้วค่ะ”พิงกี้สูดหายใจแรงๆเฮือกนึง ฉัน
ไม่ไปหาพี่ก็ได้
แต่พี่ต้องรับปากฉันนะว่าพี่จะดูแลตัวเองดีๆ
“พี่รู้แล้ว”มานพน้ำเสียงอ่อนโยนและยิ้มเบาๆ
พิงกี้ “
วางสาย
.” เธอรู้สึกอยากร้องไห้ หลังจากมานพ
เธอรีบโทรหาเบอร์ๆนึง เธอกลัวว่าผ่านไปแป๊บเดียว
มานพจะปิดเครื่องอีก
ถ้าถึงตอนนั้นเธอจะไม่สามารถตตามรอยเขาได้ “
จิ้งจอกลับ ช่วยฉันด้วยๆ
เธอรีบตามรอยโทรศัพท์เบอร์นึง เอาที่อยู่ให้ฉัน ภายในห้านาที”
พิงกี้ดูความเรียบร้อยของเสือไปด้วยและคุยโทร
ศัพท์เบาๆไปด้วย
“ คยเจิ้งจอกลับ เวลาเร่งรีบขาย และเป็นเรื่องสําคัญมาก คุณช่วยฉันหน่อยนะ!”
จิ้งจอกลับเป็นแฮกเกอร์ฝีมือชั้นเยี่ยมที่เธอรู้จักโดย
บังเอิญ
เมื่อก่อนเธอให้จิ้งจอกลับช่วยเธอสะกดรอยตามเควิน
ประจํา
เธอแทบอยากทําเป็นเจอเควินโดยบังเอิญทุกวินาที ตอนนี้เธอหมดความสนใจจากเควินแล้ว
เธอไม่อยากสะกดรอยตามเควินแล้ว
เพราะฉะนั้นช่วงนี้เธอไม่ได้ติดต่อกับจิ้งจอกลับมา
เกือบสองเดือนแล้ว
คิดๆดูแล้วเธอเหมือนคนใจดำเลย ห้องพักผ่อนใน ออฟฟิศของท่านประธานมีลิฟท์ส่วนตัว
เธอไม่ได้ทำให้พายุที่อยู่ข้างนอกแตกตื่น
เธอใช้ลิฟท์ส่วนตัวลงไปที่ชั้นล่างและหนีไปจาก บริษัทอย่างลับๆ ห้านาทีผ่านไป
เสียงข้อความดังขึ้นมา คือตำแหน่งที่ตั้งของมานพ
ยังตามมาด้วยคำพูดนึง: (เธอรู้ว่าต้องตอบแทนยังไง
ใช่ไหม?)
พิงกี้เพิ่งเรียกรถแท็กซี่ได้คันนึงพอดี เธอขึ้นรถและ
บอกกับคนขับ
พี่คะ รบกวนส่งฉันไปที่ตลาดขายส่งที่เปิดใหม่
“คุณ ที่นั่นไกลมากเลยนะ ค่ารถก็ไม่ถูกนะ
* ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปเถอะ! “เธอไม่สนใจอย่างอื่น
แล้ว อย่าว่าแต่ค่ารถหลายร้อยเลย
แม้แต่อาหารเลิศหรูที่วางเรียงเป็นแถวในออฟฟิศ
ของเควิน
และผลตอบแทนของจิ้งจอกลับ….เหล่านี้ เธอลืมไป หมดเลย รอแท็กซี่จอดนิ่งแล้ว
พิงกี้ที่จ่ายค่ารถไปตั้งนานก็รีบลงรถและเดินไปหา
มานพ
