บทที่ 68: พี่เขย เค้ามาหาพี่เขยแล้วนะ
* เธอไปเถอะ เรื่องของเธอกับมานพฉันไม่เห็นด้วย
หรอก
กมลชนกเย็นชาให้พิงกี้แต่กลับปกป้องพลอย พลอยเป็นเด็กที่ฉันเห็นตั้งแต่เด็กจนโต
เธอจะใส่สีหน้าให้คนอื่นดูฉันไม่สน แต่อย่ามาทำ หน้าแบบนี้กับฉัน! พูดขึ้นมาแล้ว
พลอยดีกว่าเธอตั้งเยอะ และเป็นลูกสะใภ้ในใจฉัน !
“พลอมกัดริมฝีปากไว้เบาๆ
และควงแขนกมลชนกไว้ คุณน้าคะ ขอบคุณที่
ปกป้องพลอยค่ะ
“ ป้ารู้ว่าหนูเป็นคนยังไง ป้าไม่ถูกใครกรอกหูง่ายๆ
หรอก”
“ขอบคุณคุณน้าค่ะ” พลอยรู้สึกซาบซึ้งใจ “คุณน้า
คะ ผมพลอยยุ่งเหยิงไปหมด
คุณน้าไปห้องน้ำเป็นเพื่อนพลอยได้ไหมคะ?” ที่
จริงผมเธอไม่ได้ทรุดโทรม
คนที่ทรุดโทรมคือกมลชนกมากกว่า แต่เธอพูดแบบ
นี้ก็เพื่อจะไว้หน้าให้ บอชบอ
กมลชนกพยักหน้า ไปด้วยกันเถอะ” ทั้งสอง ควงแขนกันไป
ทิ้งไว้แต่พิงกี้ ยืนนิ่งไปครู่นึง พิงกี้ยิ้มออกมาอย่าง ขมขื่นแล้วเดินจากไป
พิงกี้นั่งเหม่อลอยอยู่ที่รถไฟใต้ดิน เธอโทรหา มานพที่สายก็ไม่มีคนรับสักที
เธอรู้สึกกังวลอละโทษตัวเอง เพราะกร ใจ ทำให้เธอลืมความเจ็บบนใบหน้าเลย วนกระวาย
มีคนมองเธอตลอดทางเธอก็ไม่รู้ตัว เดินออกมาจาก รถไฟใต้ดิน เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงบริษัทโมเดริ์นกรุ๊ป
เธอเดินเข้าไปที่ห้องโถงของบริษัทที่หรูหราอลังการ
แอร์ที่เย็นสบายเป่าความร้อนในตัวพิงกี้ไป แต่เสีย
ดายรปภ.ที่นี่เข้มงวดมาก
เธอเพิ่งเดินเข้ามาที่ล็อบบี้ก็ถูกคนขวางไว้ “คุณผู้ หญิงท่านนี้ไม่ทราบว่าหาใครคะ?”
* ฉันมาหาเควิน ท่านประธานของพวกเธอ ฉันไม่
ได้นัดล่วงหน้า
แต่ถ้าคุณยอมช่วยฉันโทรศัพท์ไปหาผู้ช่วยเขา เขา ต้องยอมเจอฉันแน่ๆ
พิงกี้พูดยาวเหยียดให้จบทีเดียว ดวงตากลมโตเธอ จ้องมองสาวสวยที่อยู่ล็อบบี้ พร้อมรอยยิ้ม
ล็อบบี้ “,,,,,, ” อาจจะเป็นเพราะไม่เคยเจอคนอย่าง
พิงกี้
ผ่านไปหลายวิถึงดึงสติกลับมาได้ ไม่ทราบคุณ อะไรคะ หาท่านประธานมีธุระอะไรคะ?
ธุระอะไร ยังจะมีธุระอะไรได้อีก! มาต่อว่า! มาหา
เรื่อง! มาชกต่อย!
พิงกี้ยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ฉันชื่อพิงกี้ ท่าน ประธานของพวกคุณคือพี่เขยสุดที่รักของฉัน
ฉันสนิทกับเขามาก ฉันมีธุระสำคัญกับเขา
“คุณรอสักครู่นะคะ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้ค่ะ” ได้ยินว่า
เป็นญาติของเควิน
พนักงานก็ยิ่งไม่กล้าชักช้าแล้ว เธอรีบโทรหาเลขา
ของท่านประธาน
เพราะยังไงทางโน้นก็ต้องคัดเลือกที่จะเจอแขก เธอ มีหน้าที่แค่แจ้งไปก็พอ
แต่ว่าทำไมเธอรู้สึกญาติของท่านประธานเหมือนมี ความอาฆาตหนักขนาดนี้?
ถึงแววตาของพิงกี้จะแฝงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย แต่ รอยยิ้มนั้นเหมือนมีความแค้น
แถมใบหน้าที่ขาวใสยังมีรอยฝ่ามืออีก พิงกี้มือ กอดอกแบบนี้ ดูแล้วไม่เหมือนมาพูดคุย
แต่เหมือนมา….แก้แค้นมากกว่า! คิดถึงตรงนี้แล้ว
พนักงานล็อบบี้ส่ายหัว
เธอไม่กล้าคิดต่อไปอีก แอบซักไซ้ถามข่าวของท่าน
ประธาน
สงสัยเธอคงไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วมั้ง? แต่ว่าเธอเป็น
คนรอบคอบขนาดนี้
ตอนที่เห็นพายุรีบร้อนมารับพิงกี้ แถมยังมีมารยาท
กับพิงกี้ขนาดนี้
แต่เธอก็อดคิดเดาไปเองไม่ได้ นี่เป็นคนข้างกายที่ท่านประธานรักและไว้วางใจที่สุดเชียวนะ
เขามารับคุณพิงกี้เองเลย ท่านประธานน่าจะเห็น ความสำคัญของคุณพิงกี้มากเลยมั้ง?
นี่…เป็นน้องสาวของแฟนท่านประธานจริงๆหรือ
เนี่ย?
“คุณหนูพิงกี้ครับ ท่านประธานกำลังประชุมอยู่ คุณ นั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนดีไหมครับ?”
* ไม่ดี”พิงกี้จะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม และชายตามองเขา
“ คุณเรียกฉันคุณหนูเล็ก เรียกลิสาก็เรียกคุณหนู
ใหญ่หรือ?คุณแยกแยะออกหรือ? ”
ผมก็เรียกคุณๆหนูเล็กครับ!”
งั้นคุณเรียกลิสาว่าอะไร? เถ้าแก่เนี้ย? คุณนาย
* ไม่ครับ ผมก็เรียกคุณหนูลิสาครับ” พายุสีหน้า
จริงจัง
“พรุ๊ด!”พิงกี้อดขำไม่ได้ ใบหน้าที่มีรอยฝ่ามือยิ้ม
อย่างร่าเริง
“คุณหนูพิงกี้ จะจัดการใบหน้าก่อนไหมครับ?
“ ห้า! “พิงกี้กุมหน้าตัวเอง ทั้งร้อนทั้งเจ็บ แต่ว่า เธอคิดๆแล้วช่างมันเถอะ
* ช่างมันเถอะ ไปเจอท่านประธานของคุณก่อน ฉัน อยากเจอเขาใจแทบจะขาดแล้ว! ”
ฉันเฝ้ารออยากเจอเขาจริงๆ!
พายุ ……….” คุณหนูมีความอาฆาตแรงขนาดนี้ ไม่รู้
ว่าเจ้านายจะเอาอยู่ไหม?
คิดถึงเรื่องที่เขากำลังทำและเคยทำแล้ว………พายุ
แอบเศร้าใจแทนเจ้านายตัวเอง
เขาได้แต่สนับสนุมและเป็นกำลังใจให้ทางจิตใจกับ
เจ้านายตัวเอง
เพราะสำหรับชายโสดซิงอย่างเขา เขาไม่เห็นใจ
ผู้ชายที่ผ่านการเปิดซิงมาแล้ว
นี่คือกฎเหล็กของเขา! พอถึงชั้นบน
พิงกี้ถึงที่ระเบียงทางเดินก็เจอห้องประชุมที่กว้าง
ขวาง และผู้ชายที่มาดเข้มคนนั้น
ผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำทีเข้ารูป รูปร่างสูงใหญ่ดูสมาร์ ทมาก แต่เสียดายเขากำลังจะเจอกับพิงกี้
พิงกี้ที่เต็มไปด้วยความโมโหจนไม่มีที่ระบาย พิงกี้ ยิ้มมุมปากขึ้นและก้าวเท้าเดินไวขึ้น
พายุรู้สึกไม่ดีเลยรีบขวางเธอไว้ คุณหนูพิงกี้ คุณ อย่าวู่วามสิครับ!เจ้านายประชุมอยู่
คุณไปรอที่ห้องรับแขก…..ไม่ๆๆ คุณไปรอที่ ออฟฟิศเจ้านายเลยดีไหมครับ?
ผมชงกาแฟให้คุณ ผมจะรีบไปชงกาแฟให้คุณเดี๋ยว
นี้เลยครับ!”
“ ไม่เอา! “ดวงตากลมโตจ้องเขาแต่ไม่ได้บุกรุก
เข้าไป เธอแค่ยิ้มแบบข่มขู่
“ ถ้าคุณไม่ถอย ฉันจะจูบคุณนะ จูบจนคุณยอมถอย
ให้ คุณคิดดูเองแล้วกัน
จะถอยหรือจะให้ฉันจูบ ฉันให้เวลาคุณสามวินาที
“สาม” “สอง” “หนึ่ง”
พอพูดจบ พิงกี้ก็ทำปากจู๋จะเข้าไปจูบ พายุตกใจจน
หลับตาลง
DVIVI UON REDD MEDA
แต่หันหลังไปก็แนบชิดติดกับกำแพงกระจก เขา ตะโกนด้วยสีหน้าไม่ดี
” ผมถอยครับ ๆๆ! “เขาติดอยู่ที่กระจกกำแพง เหมือนจิ้งจกตัวนึง แต่ว่า…
ถ้าไม่ถอยอีก เขายังสามารถเห็นพระอาทิตย์ของ พรุ่งนี้ไหม?
น่ารักมาก! “พิงกี้ตบที่ไหล่ของพายุ และมุ่งหน้า
เดินไป
เปิดประตูของห้องประชุมออก สายตาต่างโฟกัสมา ที่เธอ เธอเตรียมใจไว้ตั้งนานแล้ว
ท่าทีของเธอกับพายุไม่ใช่เบาๆ แค่มีกระจกใสๆกัน
ไว้ชั้นดี ถึงห้องเก็บเสียงได้ดี
แต่ว่าสามารถมองเห็นอย่างชัดเจน คนพวกนี้รวมถึง เควิน ต่างก็สังเกตุเห็นเธอตั้งนานแล้ว
แต่แค่ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ภายใต้สายตา
ผู้คนมากมาย
พิงกี้มุ่งหน้าเดินไปหาผู้ชายที่เย็นชา เควินลุกขึ้นสายตาที่เรียบเฉยจ้องมองเธอ
ห้องประชุมที่กว้างใหญ่เงียบสนิท ส้นสูงเจ็ด เซนติเมตรเดินเหยียบกับพื้น
เสียงดังกึกก้องอย่างชัดเจน เดินไปถึงตรงหน้า ผู้ชาย พิงกี้นั่งลงที่ข้างเขาอย่างเย้ายวน
มืออ้อมไปรูดซิบที่ด้านหลัง เสื้อผ้าที่บางเบา พริบ ตาเดียวก็หล่นลงมาเหมือนปีกผีเสื้อ
แผ่นหลังที่ขาวเนียนโผล่ออกมา แถมมีสายเสื้อในสี
ดำลายลูกไม้โผล่ออกมาด้วย
เธอเอามือทั้งสองกอดที่คอเขาไว้ เธอน้ำเสียงจริต
จะก้าน
” พี่เขยคะ เค้ามาหาพี่เขยแล้วนะ พี่เขยดีใจหรือ
เปล่าคะ? »
กล้าลองดีกับเธอใช่ไหม? เฮอะๆ!
