บทที่ 75 ล้างให้สะอาดหน่อย
พิงกี้ทนความโมโหกินข้าวจนหมด จากนั้นก็ขึ้นชั้น
บน ในห้องเงียบสงบ
เธอกอดขานั่งอยู่บนโซฟา เธอมีความรู้สึกไม่รู้จะ
เชื่อฟังอะไรดี
เธอจะทำยังไง? เธออยากไปจากที่นี่ แต่ข้างกาย มานพยังมีคนของเควินเฝ้าอยู่
น้ำหวานเป็นผู้หญิงแขนขาไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง เธอสู้ คนของเควินไม่ได้แน่นอน
ถ้าเธอหนีไปก็ยิ่งทำให้มานพอันตราย หรือแม้แต่น้ำ หวานก็อาจจะเกิดเรื่องได้
ถ้าอยู่ที่นี่สิ่งที่รอเธออยู่จะคืออะไร? ไม่ต้องบอกก็
เข้าใจแล้ว
ก่อนหน้านั้นเธอยังสมองเพี้ยนรู้สึกที่นี่ถูกใจมาก
ถ้าถูกลวนลามที่นี่ก็ไม่ได้รู้สึกต่อต้านขนาดนั้น แต่
ตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว
เธออยากจะให้ฟ้าผ่าลงมารักษาสมองเธอจังเลย!
แต่ว่าจะต่อต้านยังไงสิ่งที่จะมาก็หนีไม่พ้น เวลาสองทุ่ม เควินก็เข้ามาที่ห้อง
เขาเหลียวมองมาเบาๆ ร่างกายพิงกี้ก็เกร็งขึ้นมา
มือจับนิตยาสารไว้เล่มนึงทำเป็นดูจนเพลิน ดีให้
ตายก็ไม่สบสายตาเขา
รอเขาเข้าห้องน้ำแล้วเธอถึงรู้สึกผ่อนคลายลง เค
วินอาบน้ำไวมาก
ไม่นานเขาก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมา
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายิ่งดูหล่อขึ้นไปอีก
เพราะความเย็นชาและแข็งทื่อน้อยลงกว่าปกติ
ถูกแสงไฟที่อบอุ่นสาดส่องจนเกิดความอ่อนโยนขึ้น
พิงกี้หันไปมองเขา
สังเกตุเห็นผมเขายังเปียกชุ่มด้วยน้ำ เสื้อคลุมผ้า
มา
ไหมสีดำที่หละหลวม
มีสายผูกมัดที่เอว เพราะเอกลักษณ์ของผ้าไหมมี
ความบางเบา
ทำให้สามารถเห็นสรีระของเขาและมีกลิ่นไอของความเป็นลูกผู้ชายมาก
รวมทั้ง….ระหว่างขาหนีบเขาก็นูนออกมาอย่าง
ชัดเจน
พิงกี้ดึงสายตากลับอย่างหน้าแดง เธอลุกขึ้นด้วย ความอึดอัด
“ฉัน…ฉันก็ไปอาบน้ำก่อน
“ อืม ” เควินพยักหน้า “ ล้างให้สะอาดหน่อย
“ ถ้าคุณรังเกียจฉันสกปรก แน่จริงคุณก็ไม่ต้องมา
นอนฉันสิ! ”
ทันใดนั้นความเขินอายหายไปหมด พิงกี้ตะคอก อย่างภายนอกดูเข้มแข็งแต่จิตใจอ่อนแอ
เธอเดินเข้าไปห้องน้ำอย่างโมโห เควินอึ้งเล็กน้อย พร้องส่ายหัว
ที่จริงเขาพาเธอมาที่นี่ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ
เขาไม่คุ้นเคยอยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงขนาดนี้ เขากลัว เธอรู้สึกเขาเย็นชาและน่าเบื่อ
เมื่อกี้ยังอยากไม่มีเรื่องคุยแต่หาเรื่องคุย แต่คิดไม่ ถึงสุดท้ายก็ทำเธอโกรธจนได้
เธอโกรธที่เขาไม่ให้สถานะที่ชัดเจนกับเธอ? ผู้หญิง แคร์พวกนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก
เขาต้องรีบเพิ่มสปีดในการจัดการเรื่องให้เสร็จเร็วๆ
แล้วจริงๆ
เควินนั่งคิดหนักอยู่บนโซฟา สายตาเขาเหลียวไปดู นิตยาสารที่พิงกี้ดูเมื่อกี้
ภายใต้สายตาที่คิดหนักมีรอยยิ้มขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้เมื่อกี้ยังแกล้งทำเป็นดูนิตยาสารและไม่
สนใจเขา
แต่นิตยาสารที่เกี่ยวกับธุรกิจเฉพาะทางแบบนี้
แถมยังเป็นเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษเธออ่านรู้เรื่องหรือ? ตอนที่เรียนมหาลัยก็ไม่รู้ใครกันแน่
ชอบติดศูนย์ ร้องไห้ขอร้องให้เขาติวข้อสอบ
ให้………
แต่ว่านึกถึงเมื่อก่อนตอนที่พิงกี้อ้อนเขา แล้วนึกถึง ท่าทางที่เธอใกล้ชิดกับมานพ
สายตาที่คมลึกของเขาตึงเครียดขึ้นมาอีก ตอนนี้ เธอไม่รักเขาแล้ว
ถ้าไม่ใช่ทำเพื่อผู้ชายคนนั้น เธอก็คงไม่มาที่นี่กับ เขา เพราะฉะนั้น
นี่เขาต้องอาศัยผู้ชายคนนั้นถึงจะได้เธอมาหรือ? พิง
กี้อยู่ในห้องน้ำ
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเควินคิดไตร่ตรองเรื่องไปเยอะ
ขนาดนี้
กว่าเธอจะใช้อ่างจากุชชี่ที่เทคโนโลยีไฮเทคขนาดนี้ ได้ไม่ใช่ง่ายๆ เธอเปิดจนน้ำเต็มอ่าง
จากนั้นก็อาบชโลมให้หอมฟุ้ง เธอต้องไม่ให้เควิน
หาเรื่องเธอให้ได้
จากนั้น…..เธอเพิ่งรู้ตัวว่าลืมเอาชุดนอนเข้ามาอีก
เธอเป็นแบบนี้ประจำ จนเธอก็จนปัญญากับตัวเอง
แล้ว
คนที่รู้ก็เข้าใจว่าเธอเป็นคนขี้หลงขี้ลืมและชอบทิ้ง
เรี่ยราด
ส่วนคนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่าเธอหน่ะเจ้าเล่ห์ ปากบอกว่า
ไม่เอา
แต่กลับใช้วิธีนี้ยั่วยวนผู้ชายเย็นชาที่นั่งอยู่ข้างนอก
ไม่อยากเรียกเควินให้มาช่วยเหลือเธอ เธอพึ่งพา อาศัยตัวเองดีกว่า
เพราะห้องเสื้อผ้าอยู่ติดกับห้องน้ำ ไม่ถือว่าไกล
ขอแค่เธอระวังตัวหน่อยก็จะสามารถไปหยิบเสื้อผ้า ใส่โดยไม่ให้คนอื่นรู้ตัว
น้ำอาบเสร็จ พิงกี้เช็ดผมที่เปียกชุ่ม เธอหยิบถ้าขน
ตัวมาห่อหุ้มตัวเองไว้
และแอบย่องไปที่ห้องเสื้อ แม้แต่ไฟห้องเสื้อเธอก็
ไม่กล้าเปิด
เธอกะจะใส่ชุดนอนเสร็จก็ออกไปเลย แต่ที่ไหนได้
เพิ่งเปิดประตูห้องเสื้อออก
คนที่ทำเรื่องลับๆล่อๆแล้วร้อนตัวอย่างเธอก็พบเจอกับเงาที่สูงใหญ่
เก็บความกลัวไว้ไม่อยู่ เธอกุมหัวแล้วกรีดร้อง “
อ๊า…ผี! ”
ไม่มีแรงกัดทับของฝ่ามือ ผ้าขนหนูบนกายเธอเดิมที ก็หละหลวมอยู่แล้วหล่นลงที่พื้นทันที
เรื่องรางที่ขาวเนียนนุ่มนวลเปลือยกายโผล่มาสัมผัส
กับอากาศ
และถูกผู้ชายที่ยืนอยู่บนความมืดมนเห็นจนหมด
เปลือก
* ผีอะไร? “เสียงทุ้มต่ำที่ไพเราะดังขึ้นมา เควินวาง ชุดนอนกระโปรงที่อยู่ในมือลง
และยื่นมือไปหยิบรีโมทแล้วเปิดไฟ
พริบตาเดียวแสงไฟสาดส่องจนห้องเสื้อผ้าที่กว้าง
ใหญ่สว่างไสว
“…” พิงกี้เงยหน้าขึ้นมา เธอสบตากับเควินที่
กำลังขำขัน
“ คุณ..คุณอยู่นี่ได้ยังไง?
ฉันเห็นเธอเดินมาอย่างลับๆล่อๆ สงสัยคงลืมเอา
เสื้ออีก
ก็เลยกะว่าจะเอาไปให้เธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมี มิตรไมตรีขนาดนี้
มีมิตรไมตรี พิงกี้มองดูเควินที่ใส่ชุดนอนผ้าไหมสี
แล้วมองดูผ้าขนหนูที่หล่นลงพื้น ….ทันใดนั้นเธอรีบ
กอดอกไว้
หันหลังจะเตรียมตัววิ่งออกไป แต่กลับถูกมือที่แรง เยอะของผู้ชายกอดที่เอาไว้
แผ่นหลังมีผู้ชายที่แข็งแรงแนบชิดไว้ หน้าอกที่นุ่ม นวลถูกผู้ชายควบคุมไว้อยู่ในมือ
ค่อยๆบีบนวดอยู่ ข้างหูยังสามารถได้ยินเสียงที่
เร่าร้อนของเขา
“ อืม ที่นี่คับCจริงๆด้วย ฉันเข้าใจเธอผิดเอง
คิดไม่ถึงเธอดูผอมแต่ตรงนี้มีเนื้อเยอะขนาดนี้
ของที่แนบชิดใกล้เอวเธอ เธอสามารถรู้สึกได้ถึงอวัยวะเพศของเขากำลังถูกปลุกตน
ไม่นานก็คงจะจี้มาที่เธออย่างดุร้าย “เควิน คุณ…คุณปล่อยฉัน….”เธอขัดขืนสุดฤทธิ์
ทั้งอายทั้งร้อนใจ พิงกี้คิดไม่ถึงว่าเธอจะถูกเขากิน จนสิ้นทรากไวขนาดนี้
แถม…เธอยังเป็นคนเสนอตัวอยู่ตรงหน้าเขาเอง
ทำให้เธอรู้สึกอายจนโมโหและรู้สึกพ่ายแพ้
“ ปล่อยไม่ได้แล้ว ” เควินหัวเราะอย่างทุ้มต่ำ
“ ฉันจำได้ตอนกลางวันฉันเคยบอกเธอแล้ว ถ้าเธอ จะให้ฉันรับปากเงื่อนไขเธอ
ต้องดูว่ากลางคืนเธอจะรู้หน้าที่ไหม จำได้หรือ
เปล่า?”
….จำได้ ”
“ งั้นก็ดี เธอทำกับมานพยังไง ก็ทำกับฉันแบบนั้น
เข้าใจไหม?
เอาใจที่เธอให้เขาคืนกลับมา แล้วมาไว้ที่ฉัน
ไม่แน่ฉันอาจจะทำตามทุกอย่างที่เธอต้องการ ”
พิงกี้แข็งทื่อไปทั้งตัว เขา…เขาอยากให้เธอทำ
แบบนั้น?
“ ถ้าฉันบอกว่าไม่หล่ะ? ” เธอถาม
“ แล้วเธอคิดว่ายังไงหล่ะ? ” พริบตาเดียวเควิน
โมโหขึ้นมา
น้ำเสียงเขาเย็นชาและแดกดัน
“ พิงกี้ เธออย่าคิดจะปฏิเสธฉัน! ถึงตอนนี้เธอทำไม่
เธอก็ต้องพยายามทำให้ได้!” พิงกี้รู้สึกหนักใจ
