ตลอดทางไม่เจอคนเลย วิลล่าตกแต่งได้
อย่างสวยหรู
ไฟคริสตัลที่สวยหรูสว่างอยู่เดียวดาย นอกจากเขาสองคนเดินผ่าน
รอบๆไม่เห็นแม้แต่เงาคน เงียบสงบจน ทำให้ใจหวิวๆ แต่ว่าไม่มีคนยิ่งดี
พิงกี้มองซ้ายทีมองขวาที เธอเก็บอารมณ์ ของแววตาไว้ นาทีนี้
ถึงในใจเธอจะไม่ยินยอมยังไง จะต่อต้าน ยังไง ก็ได้แต่กอดคอของเควินไว้
เธอกลัวเขาจะทิ้งตัวเองลง ร่างกายที่ เสื่อมโทรมจะถูกคนมองเห็น
แต่แล้ว สิ่งที่ทำให้เธอเป็นห่วงมากกว่านี้ก็ ไม่ใช่ว่าจะไม่มี ดูตามการเดินของเควิน
เธอรู้สึกได้ถึงอย่างชัดเจน อาวุธใหญ่โต ของเขามีความตื่นตัวที่จะอยู่ในร่างกาย
เธออย่างแข็งแกร่ง เธอคาดการณ์ได้อย่าง
ชัดเจน
สิ่งที่รอเธออยู่ในอีกเดี๋ยวเดียวก็คือ สงครามอันดุเดือดอีกแล้ว
เมื่อก่อนเธอก็เคยถูกสั่งสอนมาก่อนแล้ว ร่างกายของผู้ชายคนนี้แข็งแรงยิ่งกว่าม้าบิน
ไม่ใช่เธอที่จะรับมันไหว
“ต่อไปเธอพักอยู่ที่นี่เลย!” เสียงเย็นชา ท่าทางไม่อาจต่อต้านได้
ถูกอุ้มขึ้นชั้นบนอย่างไม่สามารถทำตามใจ ได้ ในที่สุดพิงกี้ก็ได้ยินเขาพูดออกมาคำนึง
เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ยิ่งไม่ทันพูดอะไร หน่อย ก็ถูกเขาวางลงในอ่างจากุชชี่
น้ำร้อนไหลออกมาจากก๊อกน้ำไม่หยุด เธอ ถูกบังคับให้นั่งอยู่ขอบอ่าง
เควินที่อุ้มเธอไว้เริ่มมีท่าทีอีกแล้ว
อารมณ์ของพิงกี้เริ่มตั้งแต่เสียใจกลายเป็น
สับสนและสงบ
ทุกอย่างของเขา เธอก็ขี้เกียจตอบโต้แล้ว ไม่ว่าร้องก็ดี วิงวอนก็ดี
ก็แลกสติสัมปชัญญะและความสงสารของ เขากลับมาไม่ได้ ไม่ใช่หรือ?
เธอผิดแล้วจริงๆ เธอยังนึกว่าเขาพอมีใจให้ เธออยู่บ้าง นึกว่าเธอพิเศษสำหรับเขา
เธอช่างโง่เขลาจังเลย โง่จนถูกชาตรีบังคับ ให้มาหาเขา
ไม่น่าเชื่อว่าอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในใจลึกๆ ของเธอความดีใจจนกระโดดโลดเต้น
–ในห้องอ่านหนังสือ
พายุดูผู้ชายที่เย็นชาและเงียบสงบ เขา ถามด้วยถ้อยคำที่ระมัดระวัง
“เจ้านายครับ เจ้านายตัดสินใจจะกักขัง คุณพิงกี้ไว้ที่นี่จริงหรือครับ?”
พายุแอบหาวไปทีนึง ตอนนี้ก็ตีสี่แล้ว
เขายังกระวนกระวายกังวลท่านประธานที่อี
คิวต่ำอยู่อีก
เขาต้องเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดในโลกเลย!
เควินเงยหน้าเล็กน้อย สายตาที่เย็นชาจ้อง
เขาทีนึง
“ไม่ใช่กักขัง ไม่ใช่กักขังแน่นอน
คือ…..เออ
คือซ่อนหญิงรักไว้ในห้องทองคำ!”
พริบตาเดียวพายุตื่นตกใจจนหายง่วงนอนเลย แต่ว่า
หลังจากรีบแก้ตัวให้กับตัวเองที่พูดผิด เขา ก็ยังตักเตือนด้วยความลังเล
“ที่จริง ผมรู้สึกนิสัยของคุณพิงกี้ก็ดิ้นร้ นมาก เจ้านายแข็งข้อกับเธอแบบนี้
ไม่แน่ไม่เพียงแต่รักษาเธอไว้ข้างกายไม่ได้
แถมยังจะทำให้เธอเกลียดเจ้านาย….. แบบนี้ ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลยครับ”
เขารู้ว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น หลังจากเควินพา พิงกี้ไป
เขาก็ไม่ได้เดินตามเควินแล้ว แถมยังสั่งให้ คนรับใช้อยู่ในห้องนอนอย่าออกมา
แต่ถึงอย่างนี้ เขาใช้เท้าเดา ก็เดาออกว่า ทั้งสองเกิดเรื่องที่ไม่สามารถพูดออกมาได้
ต่างก็เป็นวัยหนุ่มสาวย่อมเข้าใจอยู่แล้ว!
เจ้านายออกรบปุ๊บ นั่นต้องทำให้ฟ้าร้อง ภูเขาไฟสั่นสะเทือนแน่!
แต่ว่า ปัญหาคือ พฤติกรรมแบบนี้คุณพิงกี้ รับได้จริงหรือ?
เขารู้ว่าเจ้านายช่วยคุณพิงกี้อยู่ลับๆหลาย ครั้งมาก
สิ่งที่รอมาได้กลับคือคุณพิงกี้เข้าบ้านคุณ
เตชิต
ผลที่ได้กลับคือเล่นกับคุณเตชิตเบื่อแล้ว ถึงได้คิดถึงเขา…..
ก็เพราะแบบนี้ไง ในใจเจ้านายถึงได้ไฟลุก ท่วม แต่ว่าคุณพิงกี้ไม่รู้นี่น่ะ!
เขายืนรอที่นอกบ้านของคุณเตชิตอย่างโง่ เขลา สายตาดุเหมือนหมาป่า
แต่กลับยืนรอไปหลายชั่วโมง เขาไม่เคย อัดอั้นตันใจขนาดนี้มาก่อน คุณพิงกี้ก็ไม่รู้นี่น่ะ!
“ฉันจะทำยังไงได้?” เสียงที่ทุ้มต่ำแหบ แห้งของเควินดังขึ้น “ใจเธอไม่อยู่ที่ฉัน”
เขาเป็นแค่ทางเลือกสุดท้ายที่เธอไม่มีตัว เลือกแล้วถึงจะนึกถึง
เขาเป็นแค่คนที่เธอจำใจต้องเข้าใกล้ด้วย
แค่นั้น
เขารู้ว่าแบบนี้ไม่ดี แต่เขาจะทำยังไงได้?
เขาโจมปักเข้าไปแล้ว หัวใจเขาเหมือนถูก ไฟเผา รู้สึกหัวใจทรมานมาก
หลายวันนี้เธอหาเขาตลอด ไม่ว่าเธอมา ด้วยจุดประสงค์อะไรก็แล้วแต่
แต่ให้ตายสิเขากลับเหมือนโง่ไปแล้ว ภายนอกทําเป็นหลบหน้าเธอ
แค่เพราะตัวเองไม่อยากขายหน้าอ่อนข้อ ให้ แต่ในใจกลับคิดว่าจะทำดีกับเธอยังไง
เขาแอบคาดหวังและรอคอยอยู่ลับๆ แต่ ใครจะรู้ว่ากลับถูกทำให้ผิดหวัง
มองดูเธอกับผู้ชายคนอื่นหวานแหววจับมือ
มือถือดอกกุหลาบแล้วเดินไปที่บ้านคน อื่น…..เขารู้สึกตัวเองเหมือนตัวตลก
ความโกรธที่เขาเก็บกดไว้ในใจจะมีใครรู้?
“จะเป็นไปได้ยังไงครับ?”พายุรู้สึกไม่ใช่ แบบนี้ “ผมรู้สึก หัวใจของคุณพิงกี้อยู่ที่เจ้านาย
เธอแคร์เจ้านายมากนะครับ”
“นายเข้าใจผิดแล้ว” เควินหัวเราะเยาะไป ทีนึง ไม่อยากพูดต่ออีก
“นายออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆคน
เดียว”
“แต่….”
“ออกไป!”
….ครับ”ลังเลไปครู่นึง พายุดออกจาก ห้องอ่านหนังสือ และปิดประตูให้เควิน
ในห้องอ่านหนังสือเงียบเหงาสุดขีด เควิน จุดบุหรี่มามวนนึง บุหรี่เผาอยู่ในมือ
เขากลับไม่มีความคิดที่จะสูบ ในควันบุหรี่ที่ เป็นขดๆ เขามองดูสายฝนนอกหน้าต่าง
ดูเหมือนเย็นสงบ นัยน์ตาลึกๆกลับมีความ หงุดหงิดที่ยากจะสังเกตุเห็น
ผู้หญิงคนนั้นอยู่แค่ห้องข้างๆ นาทีนี้นอน อยู่บนเตียงของเขา
เขาเอาเธอโหดเกิน เธอหมดเรี่ยวแรงนอน
สลบอยู่
ดูเหมือนระยะใกล้กันมาก แต่ระยะของ พวกเขากลับไกลกันขนาดนี้
ไกลจนเขามีความชุ่มปามที่อยากจะกักขัง เธอไว้ข้างกายตลอดไป
ใช่ คือการกักขัง!
– พิงกี้กระวนกระวายและหงุดหงิด
เธอถูกกักตัวไว้ในบ้านของเควินติดต่อมา สามวันแล้ว! สามวันมานี้
โทรศัพท์เธอมีสายเรียกเข้าไม่หยุด วันที่ สองที่เธอถูกกักตัวไว้เตชิตก็โทรหาเธอแล้ว
เธอได้แต่โกหกเขา ไม่กล้าบอกเขาว่าเธอ อยู่ที่บ้านของเควินเอง
ที่จริงในใจกลัวเขาจะหามาถึงที่นี่
ถึงเวลานั้น เธอก็ยิ่งไม่สามารถพิสูจน์ความ บริสุทธิ์ใจของตัวเองแล้ว
กว่าจะหลอกลวงเตชิตได้ไม่ใช่ง่ายๆ ทีนี้ ร้านบาร์ก็หาเธอ ดีที่เธอทำแบบออกมาระเอียด
ผู้จัดการที่รับผิดชอบเรื่องตกแต่งบาร์กี เป็นคนมีประสบการณ์ เจอปัญหาอะไร
เธอก็โทรคุยปรึกษาหาลือกับเขา
ตอนนี้งานตกแต่งของบาร์ยังไม่มีปัญหาถึง ขั้นต้องหยุดงาน หลังพักจากเรื่องบาร์
ชาตรีก็โทรมาหาเธออีกแล้ว จัดการกับ ชาตรีไอ้สารเลวคนนี้
เธอก็ไม่เกรงอกเกรงใจขนาดนั้นแล้ว เธอ ตะคอกระบายอารมณ์ใส่เขาในใจรู้สึกสบายขึ้นไม่น้อยเลย แต่ชาตรีรู้ ว่าเธอถูกกักไว้ในบ้านของเควิน
เขาขาดก็แต่ยังไม่ได้จุดประทัดฉลอง อย่างเดียวแล้ว
อารมณ์หงุดหงิดที่เธอระบายใส่เขา เหมือนแทบจะไม่กระทบกับอารมณ์ของเขาเลย
กลับทําให้เขาดีอกดีใจ
สุดท้าย ที่สำคัญที่สุด! สามวันนี้ เควินไม่ กลับมาเลย
ร่างกายเธอกลับมามีเรี่ยวมีแรงแล้ว อยาก จะเอาเรื่องเขาก็ไม่ได้เจอหน้าเขาเลย
เขาทำให้เธอไม่มีความสุข เธอก็ไม่อยาก ให้เขาอยู่เป็นสุข แต่คนก็หาไม่เจอ
อารมณ์หงุดหงิดในใจไม่ได้ระบายออกมา ทําให้เธออดกลั้นจนจะไม่ไหว
แทบอยากกระอักเลือดออกมาแล้ว แต่ว่า สามวันนี้พิงกี้ก็ไม่ได้ทารุณตัวเอง
ถึงเวลากินก็กินเต็มที่ ถึงเวลาดื่มก็ดื่มเต็มที่ เธอไม่เดินสายทารุณตัวเอง
และไม่อยากให้คนรับใช้ลำบากใจเพราะ
เธอ
เวลาเที่ยงตรง เธอกินข้าวเที่ยงเสร็จ กำลัง เตรียมจะไปงีบที่ห้องพักนึง
แต่กลับมีสายเรียกเข้าจากปราณี
“พิงกี้ เธอรู้ไหม ประพันธ์เกิดเรื่อง แล้ว!”ปราณีพูดคำแรกก็ส่งข่าวตะลึงมาให้เลย
