เวลาของอังกฤษต่างกับเมืองBแปดชั่วโมง ตอน
นี้แค่ห้าโมงเย็น
เพราะเมฆบนท้องฟ้าเกาะกันเป็นก้อน แสงสว่าง บนท้องฟ้าถูกบังไว้จนไม่เหลือเลย
แสงไฟข้างทางส่องจนถนนสว่าง
ร้านกาแฟข้างทางที่ตกแต่งสวยงามเต็มไปด้วย กลิ่นหอมเฉพาะของกาแฟ
เสียงไวโอลินเพลงบลูสล่องลอยอยู่ในอากาศ กาแฟแก้วนึง เวลาที่ชิวๆช่วงนึง
ก็คือชีวิตที่มีความสุขชิวๆ ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ต ผ้าคอตตอนนั่งอยู่ใกล้ริมหน้าต่าง
สายตาจ้องอยู่ที่บนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ภายใต้นัยน์ สีน้ำตาลเข้มมีรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง
“ ใต้สะพานหน้าประตู มีเป็ดแหวกว่ายผ่านมาก ลุ่มนึง รีบมาๆนับ เร็ว
สองสี่หกเจ็ดแปด….” บนโน๊ตบุ๊คกำลังเปิดอยู่
คลิปนึง
ผู้หญิงหน้าตาสวยใส และหุ่นดีมากกำลังทั้งร้อง ทั้งเต้นอย่างหน้าแข็งทื่อ
ทั้งๆที่คือร้องเพลง แต่ดันถูกเธอร้องออกมาเป็น ความรู้สึกที่เหมือนอาฆาต
เธอเต้นอย่างรำคาญมาโดยตลอด จนตอนที่ ร้องถึง“สองสี่หกเจ็ดแปด
T ถูกคนบางคนยั่วโมโห ใบหน้าที่แข็งทื่อใน….
ก็เริ่มมีสีหน้าหน่อย—ทำตาขาว
“พรืด” ชายหนุ่มกลั้นขำไม่อยู่ ดึงดูดมาด้วย
สายตาของคนอื่น
เขาโบกไม้โบกมือ ใช้ภาษาอังกฤษที่ คล่องแคล่วกล่าวคำขอโทษ
โต๊ะข้างๆที่กำลังนั่งคุยเสียงต่ำกับเพื่อนผู้ชายก็ ยิ้มและโบกมือ ไม่นานก็ดึงสายตากลับ
พนักงานในร้านกาแฟอายุยี่สิบต้นๆก็ติดตาม ชายหนุ่มคนนี้มาโดยตลอด
ยากที่จะได้เห็นใบหน้าเขามีรอยยิ้ม กุมหัวใจที่ เต้นตุ้มต่อมเดินไปที่ข้างหลังเขา
อยากรู้ว่าทำไมวันนี้เขาอารมณ์ดีขนาดนี้ และ เห็นคลิปๆนึงโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ เจมส์ นี่คือเพื่อนของคุณหรือคะ? ” เธอถาม
“ ถือว่าใช่ครับ ” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเจมส์ เงยหน้าขึ้นมา
นัยน์ตามีความไม่พอใจที่ถูกรบกวน แต่ก็ยังเป็น สุภาพบุรุษมาก
“ เธอน่ารักมากใช่ไหม?
“ เธอเป็นแฟนของคุณ? ฉันรู้สึกฉันก็น่ารักมาก
เหมือนกัน
พนักงานหญิงกะพริบตาอย่างขี้เล่น
“เจมส์ คุณเดทกับฉันได้ไหม? ช่วงนี้มีหนังเรื่อง
ใหม่มาฉาย
ได้ยินมาว่าเรื่องไม่เลวเลยนะ
“ ขออภัยด้วย ความชอบของผมคุณก็เห็นแล้ว
พูดจบ ชายหนุ่มก็ก้มหน้าก้มตาดูที่ไปโน๊ตบุ๊ต และใช้หูฟังๆเพลงที่ย่ำแย่จนไม่กล้าดูต่อไป
รอยยิ้มที่มุมปากก็ผ่อนคลายลง พนักงานหญิง ยืนไปครู่นึง สุดท้ายก็จากไปอย่างผิดหวัง
นั่งไปพักนึง ชายหนุ่มก็เริ่มเก็บข้าวของ ก่อนอื่น เขาเซฟคลิปก่อน
คลิปนี้คือคลิปเอามาจากแพลตฟอร์มไลฟ์สด
ในภาพยังสามารถเห็นโลโก้ของแพลตฟอร์ม ไลฟ์สด ชายหนุ่มเอาคลิปเซฟไว้ที่ไฟล์งาน
ตั้งชื่อให้กับคลิปนี้ใหม่ เพิ่มลำดับตัวเลขว่าห้า สิบแปด มีทั้งหมดห้าสิบแปดคลิป
พริบตาเดียวก็อยู่อังกฤษมาเจ็ดแปดปีแล้ว ก็ถึง เวลาที่ควรกลับไปแล้ว
ตอนที่เพิ่งมาอังกฤษแรกๆ เขาบังเอิญรู้จักผู้ หญิงที่สนุกสนานคนนี้จากในเน็ต
เขาเกิดความคิดทะเล้นขึ้นมา
มีครั้งนึงเขาคิดกลอุบายให้เธอร้องเพลงเป็นค่า ตอบแทนให้ตัวเอง
แถมยังต้องเป็นแบบร้องด้วยเต้นไปด้วย เพื่อ แลกกับการช่วยเหลือของเขา
เธอจำใจรับปากเขา หลังจากนั้น ความสุขของ
เขาก็เพิ่มมาอย่างนึง
ดูผู้หญิงคนนี้ที่ไม่มีอารมณ์ทางสีหน้าหรือทำ หน้าแข็งทื่อร้องเพลงเต้นรำให้เขา
ทุกครั้งสามารถทำให้อารมณ์ที่ย่ำแย่ของเขา
ขึ้นมาได้
ความสุขพิเรนนี้กลับกลายเป็นสีสันให้เขา
ไม่รู้ว่าจะได้เจอหน้ากับผู้หญิงที่สนุกสนานคนนี้
ไหม?
ดี
ไม่แน่อาจจะมีโอกาศก็ได้
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไร้ขอบเขต สายลมเย็น พร้อมฝนตกปรอยๆ
พิงกี้เดินอยู่ท่ามกลางสายฝนอย่างกระสับ กระส่าย หันหัวไปมองข้างหลังเป็นพักๆ
สายตาคอยสังเกตุการณ์จ้องไปที่บางที่ ตะคอกด้วยเสียงที่เย็นชาแฝงด้วยความโมโห
“ตามฉันอย่างลับๆล่อๆ แกอยากทำอะไร?!แก
ออกมานะ
ฉันเห็นแกแล้ว!” เงียบสงบมาก ไม่มีอะไรเลย มี แค่เสียงลมที่พัดกิ่งไม้
พิงกี้ “.…….….”
เธอรู้สึกในเงาต้นไม้ที่เห็นลางๆเหมือนมีของ
อะไรสะกดรอยตามเธอ
เหมือนตัวประหลาดสามารถวิ่งออกมาได้ทุก เมื่อ และเขมือบเธอให้สิ้นซาก
แต่พอหันไปมองอย่างละเอียด ก็ไม่มีอะไรเลย
ตัวเองทำให้ตัวเองตกใจเป็นเรื่องโง่มาก แต่เธอ ทำไม่ได้ที่จะไม่กลัวนี่หน่ะ!
หันไปดูแล้ว ก็ไม่มีอะไรจริงๆ….ไอ้หยา งั้นเธอ
ก็วางใจแล้ว!
“ดูผิดแล้วๆ!โลกนี้ไม่มีผีหรอก
ถ้ามีหล่ะก็…ลูกจะคุกเข่าขอให้พระแม่กวนอิม คุ้มครองลูก!”
พิงกี้พูดพร่ำเพรื่ออยู่พร้อมลูบไล้ที่อก แต่หัวใจ ก็ยังเต้นแรงอยู่ดี
เธอกลัวจนต้องอาศัยการร้องเพลงมาบรรเทา ความตื่นเต้น
อาจจะเพราะความเคยชินของคืนนี้ เพลงที่เธอ ร้องเป็นเพลงของเด็กหมด
เสียงดังกึกก้อง ไม่เพียงทำให้หัวใจเธอ
แข็งแกร่ง
ยังทำให้นกที่น่าสงสารตื่นตกใจจนบินหนี เมฆ หลวงวิลล่าทุกหลังมีพื้นที่ไม่เล็ก
ดังนั้น ระยะห่างระหว่างวิลลี่กับวิลล่าไม่ใกล้
กันเลย
พิงกี้ก็ไม่รู้ว่าการจัดแบ่งโซนของวิลล่านี้ ก็ได้ แต่หาทีละหลังๆ ใช้บ้านเลขที่มาแยกแยะ
นี่เท่ากับเพิ่มความยากให้เธอในการค้นหา เวลา ผ่านไปเรื่อยๆ ในที่สุด
ตอนที่พิงกี้จะยอมแพ้ เธอหาเจอแล้ว!
ก็ไม่สนว่าตอนนี้กี่โมง? เควินนอนแล้วหรือยัง? เธอก็กดกริ่งอย่างห้าวหาญ
เธอไม่ได้เช็ดน้ำฝนที่หน้าออก เธอรู้สึกแบบนี้ก็
ดีเหมือนกัน
อยู่ภายใต้สายฝนในยามค่ำคืน เธอมาหาเควิน อย่างทรุดโทรม
นี่ถือเป็นกิริยาที่มีความรู้สึกลึกซึ้งมากขนา ขนาด
ไหนเชียว!เธอเองก็เกือบจะถูกการกระทำของตัวเองทำ
จนซึงแล้ว
เธอไม่เชื่อว่าจะทำให้เควินซึ้งไม่ได้ ขอแค่เขา
ซาบซึ้ง
ก็ไม่ให้สีหน้าเธอดูแล้วมั้ง? วิธีนี้ถึงจะต่ำช้าไป
หน่อย
แต่ใครให้เธอก็ไม่ได้คนดีอะไรตั้งแต่แรกอยู่ แล้วหล่ะ
คนชั่วก็ต้องทำเรื่องชั่วๆอยู่แล้ว ไม่งั้นใครจะมา เสริมให้คนดูเด่นขึ้น
พิงกี้กดกริ่งไปหลายครั้ง เสียงกริ่งดังอยู่ตั้งนาน แต่ไม่มีคนตอบรับอีกเช่นเคย
ผ่านไปสิบกว่านาที พิงกี้ขมวดคิ้วและเริ่มหดหู่
ยังมีวิธีอะไรอีกไหม? ปีนเข้าไป?
เธอมองไปดูประตูเหล็กสีดำที่สูงใหญ่แข็งแรง
เธอใช้มือคำนวนดู
รู้สึกแขนน้อยๆขาน้อยๆของตัวเองข้ามประตูนี้ ไม่ผ่านแน่นอน
เธอมีความคิดที่จะยอมแพ้ ถ้าเควินรู้ว่าเธออยู่ที่
หน้าประตู
เธอยังเล่นละครแสดงเป็นคนน่าสงสารได้ แต่ ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเธออยู่นอกประตูด้วยซ้ำ
แม้แต่ประตูใหญ่ยังผ่านเข้าไปไม่ได้ ถึงการ แสดงเธอจะยอดเยี่ยมมากแค่ไห
นั่นก็เท่ากับว่าแสดงให้คนตาบอดดู
ไม่คุ้ม! ไม่คุ้มค่าเลยสักนิด!
หรือว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยมาดักรอเถอะ คืนนี้เธอยัง สามารถกลับไปเตรียมคำพูดหน่อย
ถึงเวลาก็ทำให้ตัวเองโทรมอีกหน่อย นั่งอยู่ที่ หน้าประตูบอกว่าตัวเองรอเขามาทั้งคืน….
ไม่แน่ แบบนี้ผลลัพธ์ดีกว่า
คิดหาวิธีได้แล้ว พิงกี้ตบมืออย่างน่ารื่นรมย์
เธอตัดสินใจกลับไปอาบน้ำแล้วนอนที่บ้านเต ชิต คิดไม่ถึง
เธอหันหลังก็ชนคนเข้าอย่างจัง “ซือ! กุมจมูก
ที่น่าสงสารไว้
พิงกี้เจ็บจนสูดลมหายใจเข้าทางปาก
