คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ – 108: ประพันธ์ถูกตอนแล้ว

“ประพันธ์?”

“ใช่สิ ก็เขานะแหล่ะ เธออย่าบอกฉันว่า เธอจำเขาไม่ได้แล้วนะ!”

ปราณีรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เธอโทรมาหาพิงกี้ ด้วยความดีใจ

ก็เพื่ออยากบอกข่าวดีนี้ให้กับพิงกี้ คิดไม่ ถึงว่าพิงกี้จะจำเขาไม่ได้

เธอรู้สึกพ่ายแพ้เป็นอย่างมาก “ไม่ใช่ๆ ฉัน จำได้ แค่ไม่ทันตั้งตัวเฉยๆ

พิงกี้มีเรื่องกังวลเยอะ

เธอเอาคนที่ชื่อประพันธ์ไอ้สารเลวนั่นออก จากในสมองไปตั้งนานแล้ว

พอปราณีเอ่ยถึงเขา เธอตกตะลึงเล็กน้อย รู้สึกเรื่องพวกนั้นไกลจากเธอมากแล้ว

ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้
เธอถามด้วยความสงสัย เขาเกิดเรื่อง

อะไร?”

“เกิดอุบัติเหตุถูกรถชน เขาเลิกงานปั่น จักรยานกลับบ้าน

คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนลากไปที่ในซอย แล้ว ซ้อมเขาอย่างหนักไปรอบนึง

ตอนที่เขาเดินทางกลับบ้านอีกที ยังปั่นไป ไม่ไกล ก็ชนเข้ากับรถที่ไม่ติดป้ายทะเบียน

รถยนต์คันนั้นขับทับไปที่สะโพกของเขา ทับจนท่อนล่างเขาเป็นพิการ

แม้แต่ตรงนั้นก็ใช้การไม่ได้แล้ว”

“อะไรนะ?!”พิงกี้ตาค้าง

จริงที่เธอแค่แอบอวยพรให้ประพันธ์ย่ำแย่

หน่อย
แต่คิดไม่ถึงว่าคำอวยพรของเธอจะ ศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้!

“เธอตั้งตัวไม่ทันหรือ? ที่นั่น ก็คือไอ้จู๋ของ ผู้ชายไง ฮ่าๆๆ….

ปราณีอธิบายและหัวเราะไป “วันนี้ฉันเพิ่งรู้ ข่าวนี้ก็รีบโทรมาแจ้งข่าวเธอเลย

เป็นไง ฉันมีความเป็นเพื่อนพอไหม?เธอ ไม่รู้ หลังจากวันที่เธอไป

ประพันธ์ยังโยนความผิดทั้งหมดมาให้เธอ อีก บอกว่าเธอเป็นคนแก้ผ้าเขา

มีอารมณ์ทางเพศกับเขา ฉันว่าเขาไร้ ยางอายจนไม่มีที่ติเลยหล่ะ!”

”พิงกี้ยักคิ้วอย่างดูถูก

“สารรูปอย่างเขา ฉันกินไม่ลงจริงๆ
“ก็ใช่น่ะสิ! ปราณีเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“พิงกี้เธอสวยขนาดนี้ หาผู้ชายที่หล่อกว่า เขามีเงินกว่าเขาก็ไม่ดีกว่าหรือ?

นอกจากตาบอดเท่านั้นแหล่ะถึงได้ชอบ เขา!แต่ว่า ฉันได้ยินน้ำผึ้งบอก

ประพันธ์พูดอยู่ตลอดว่าเรื่องที่เกิดขึ้น

ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มีคนปองร้ายเขา “มีคนปอง ร้ายเขา? เขาคงไม่ใช่มีโรคเพ้อฝันถูกทำร้า ยมั้ง?” พิงกี้ไม่เข้าใจ

“ก่อนหน้านั้นเขาไม่ใช่ถูกคนลากไปซ้อม ในซอยหนนึงหรือ?

ตอนนั้นเขาได้ยินในนั้นมีอยู่คนนึงชื่อ’เต วิน อะไรประมาณนั้นแหล่ะ

เขาบอกคนที่วางแผนทำร้ายเขาก็คือคนๆนี้ ตอนนี้ประพันธ์บ้าไปแล้ว
อารมณ์บ้าคลั่งอยู่ที่โรงพยาบาลทุกวัน เขา ยังบอกอีกถึงไม่มีขาแล้ว

ถึงคลานก็จะหาคนที่ทำร้ายเขามาให้ได้”

พิงกี้หัวใจเต้นแรง “ชื่อเตวิน?” เธอถาม

“น่าจะใช่”

มือที่พิงกี้จับมือถือไว้มีเหงื่อซึมออกมา เสียงก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา

“ปราณี เธอช่วยฉันติดตามอาการของ ประพันธ์หน่อย ถ้าเขาดีขึ้นมาไม่ได้จริงๆ

ก็ต้องเตือนน้ำผึ้งหน่อย อย่าเสียเวลากับ

ผู้ชายคนนี้เลย”

น้ำผึ้งกับประพันธ์เป็นคู่รักกันมาตั้งนาน ก็ ไม่ได้ว่าจะคิดไม่ตกหรือเปล่า?

แต่ว่า ที่เธอพูดแบบนี้ก็ไม่ใช่คำนึงถึงน้ำผึ้งหมดทุกอย่างหรอก

แต่คิดถึงใจตัวเองมากกว่า

“พิงกี้ เธอดีจังเลย ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเธอ จะยังเป็นห่วงน้ำผึ้งอีก เฮ้อ!

ที่จริงน้ำผึ้งก็น่าสงสารนะ น้ำผึ้งบอกกับฉัน ว่าก่อนหน้านั้นเธออิจฉาเธอ

แต่คิดไม่ถึงสุดท้ายประพันธ์จะทะเลาะ รุนแรงกับเธอขนาดนี้

เธอก็ตายใจจากประพันธ์แล้ว

“ตายใจได้ก็ดีแล้ว “พิงกี้พยักหน้า เธอพูด

คุยกับปราณีไปสักพักก็วางสาย

หัวใจรู้สึกวุ่นวาย เธอเดินไปมาอยู่ที่ห้อง สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้

เลยโทรหาเควิน——-บริษัทโมเดิร์นกรุ๊ป ชั้นบนสุด ในห้องประชุม

เควินยืนอยู่บนเวทีคุยแผนการดำเนินงาน ทั้งห้องประชุม

นอกจากเสียงทุ้มต่ำไพเราะของเขาแล้ว คนอื่นเงียบสนิท

ผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายที่สวมใส่ชุดสูท นั่งล้อมรอบอยู่ในห้องประชุม

คอยดูแผนการดำเนินงานที่อยู่ในมือเป็น พักๆ และคุยกับคนข้างๆอย่างเบาเสียงบ้าง

คอยปรึกษาหาลือทิศทางการเจริญเติบโต ปีหน้าของบริษัท

การประชุมเคร่งและจริงจังมาก ทุกคนต่าง ก็ตั้งใจประชุม

ในขณะนี้ จู่ๆมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ทําลายความเงียบสงบ
“ใครไม่ปิดเสียงโทรศัพท์? “ผู้บริหาร ระดับสูงท่านนึงขมวดคิ้ว

หันไปดูข้างหลังเลขาที่จดบันทึกการ ประชุม “เธอลืมปิดเสียงโทรศัพท์หรือเปล่า?”

ทันใดนั้นเลขารีบลุกขึ้นมา ส่ายมืออย่าง

ตื่นเต้น

“ไม่ใช่ดิฉันค่ะ ดิฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์เข้า

มาค่ะ”

“แล้วคือใคร? ” ผู้บริหารระดับสูงคนนั้นใช้

สายตาเสาะหา

ตามหลักแล้วเพราะอยากเอาใจเควิน ถึง

หาคนไม่เจอ

ก็อยากสั่งสอนคนที่รบกวนการประชุม “ใครเข้าห้องประชุมแล้วไม่ปิดโทรศัพท์

แถมยังใช้ริงโทนปัญญาอ่อนขนาดนี้ โตขนาดนี้แล้วยังแอ๊บเด็กอีก?”

“ฉันเอง” จู่ๆเสียงที่ทุ้มต่ำมีเสน่ห์ดังขึ้นมา

“คุณหรือ?คุณ……ผู้บริหารระดับสูงหัน ไปมองด้วยความโมโห

จากนั้นทำให้เขาอึ้งไปเลย และพูดติดขัด เลย อยากพูดอะไรก็ลืมไปหมดแล้ว

“ใช่ ฉันเอง เควินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ใจเย็น ก้มหน้ามองดูรายชื่อที่หน้าจอมือถือ

เป็นสายเรียกเข้าจากเธอ……เธอโทรหา เขามีอะไร?

อยู่ที่บ้านมาสามวัน ในที่สุดก็ทนไม่ได้ อยากกลับไปแล้ว ดังนั้นจึงโทรหาเขา?

“พักประชุมครู่นึง ผมรับโทรศัพท์ก่อน เค

วินพูดบางเบา
เขาหยิบมือถือออกจากห้องประชุม เหลือ ไว้แต่พวกที่อ้าปากตาค้าง

..”ผู้บริหารระดับคนนั้นอ้าปากค้างส่ง เควิน จากนั้นเขาหันไปถามเลขาที่อยู่ข้างหลัง

“เสียงริงโทนของคุณเควิน เธอรู้ว่าคือ เพลงอะไรไหม?”

เลขาคิดๆแล้ว “ถ้าฉันจำไม่ผิด น่าจะ ชื่อ (นับลูกเป็ด) ค่ะ”

“เพลงเด็ก?”

“เพลงเด็ก!”

“ช่วงนี้มีเพลงฮิตอะไรอีก เธอโหลดให้ฉัน หน่อย ฉันจะเปลี่ยนเสียงริงโทน

จะเอาคุณเควินเป็นตัวอย่าง!

“งั้นก็เอาเพลง (จ่าแมวดำ) ก็ได้ค่ะ!”เลขาให้คำแนะนำอย่างน่ารื่นรมย์

เควินเดินมาถึงออฟฟิศ และปิด

ประตูด้วย

เอาพายุที่อยากแอบฟังขังไว้อยู่นอกประตู

หลังรับโทรศัพท์ เขาถามโทรหาฉันเรื่อง มีอะไร?”

“อ๋…..”พิงกี้ไม่คิดว่าเขาจะรับสายจริงๆ

ถูกเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของเขาสะเทือนจนหู ร้อน หัวใจเต้นแรงขึ้นมา

“ฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่มีเรื่องอยาก ถามคุณหน่อย

เควินหน้าบึ้ง “มีเรื่องอะไร?

ถ้าเธอจะไป เขาไม่มีทางรับปาก
“เอ่อ…คุณหาคนไปจัดการประพันธ์ใ หรือเปล่า?”ฟังกี้ถาม

ที่แท้จะถามเรื่อง ……. เควินโล่งอกไปที

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?” พิงกี้เริ่มร้อนรน ใจแล้ว

“คุณไม่รู้หรือประพันธ์ได้ยินคนอื่นเรียก ชื่อคุณแล้ว

ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาลพูดอย่างเหิมเก ริมทุกวัน ว่าจะจับผู้ร้ายตัวจริงมาให้ได้

แถมยังจะฟ้องคุณอีก!

“เธอเป็นห่วงฉันหรือ?”พิงกี้อึ้งไปครู่นึง จากนั้นเธอรีบกลับคำปฎิเสธ

“ฉันจะเป็นห่วงคุณทำไม?ฉันเกลียดคุณ ด้วยซ้ำไป แค่ไม่อยากเห็นคุณทำงานอืดอาด
ถึงเวลาจะทำให้ฉันพลอยเดือดร้อนไป ด้วย!”