“ไปกับฉัน”
พิงกี้ครึ่งค่อนวันไม่มีทีท่าอะไร ก็ถูกเควิน จับข้อมือไว้อย่างเผด็จการ สายตาที่จ้องมา แทบจะถูกแผดเผา
อย่างไม่สามารถปฏิเสธ
“วันนี้ฉันถึงจะเป็นพระเอกที่คอยหนุนหลัง เธอ เธออย่าข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานทิ้งเชียวนะ ยัยผู้หญิงบ้า!”
เตชิตพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก เข้ามาดึงมือ เธอไว้อีกข้าง
พิงกี้ในตอนนี้มือทั้งสองข้างที่ไม่เป็นอิสระ เหมือนไม่ใช่มือตัวเองไปแล้ว สถานการณ์ดูจะ เลวร้ายมากขึ้น
เธอสาบานได้เลยว่า ไม่เคยคิดว่าเรื่องที่ ทะเลาะกันในวันนี้ แต่กลับต้องจบด้วยอีกเรื่อง แบบนี้
เหมือนกับกำลังถูกผู้ชายสองคนยื้อแย่งกัน อย่างนั้นแหละ……
สะใจมันก็สะใจอยู่หรอก แต่เธอรู้สึกอาย และตกที่นั่งลำบากมากกว่า!
คิดอย่างปวดหัวมาหลายสิบนาที พิงกี้จึง แนะนำขึ้นอย่างจริงใจ
“ที่จริงพวกเราต่างก็โตๆกันแล้ว ก็ไม่ ต้องมาเล่นเกมส์พวก ระหว่างคาบเรียนไปเข้า ห้องน้ำต้องชวนเพื่อนไปด้วย
เราต้องเรียนรู้ที่จะยืนหยัดด้วยตัวเอง และ กลับบ้านใครบ้านมันอย่างมีความสุข ถูกไหม คะ?”
แต่แล้ว ไม่ได้เหนือความคาดหมายเลย คำ แนะนําของเธอถูกปฏิเสธไป
“ฉันส่งเธอกลับบ้าน เควินพูดอย่างดื้อรั้น
“ฉันจะพาเธอไปล้างเนื้อล้างตัว เดี๋ยวไป คุยเรื่องงาน นี่ไม่ใช่วันนี้ที่เรานัดไว้เหรอ?” เต ฟันย้อนถาม
พิงกี้
ทั้งสองคนล้วนแต่จัดการไม่ง่ายเลย ตอนนี้ เธอจนปัญญาแล้วจริงๆ
แม้ว่าเธอจะเอียงไปที่ข้อเสนอของเตชิต แต่ว่า…….จะว่าเธอใจอ่อนก็ช่าง หรือว่าเธอไม่ เอาไหนก็แล้วแต่
รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เอาหน้าเอาตา แทบตาย เธอไม่อยากให้เควินต้องอับอายในที่ สาธารณะแบบนี้จริงๆ
งั้นลองคิดหาอีกวิธีก็แล้วกัน
ในระหว่างที่เธอกำลังคิดหาวิธีอยู่อย่างเอา เป็นเอาตาย ลิสาที่ยืนอยู่ข้างๆหน้าซีดหน้าขาว
89
ร่างกายก็เริ่มโซเซไปมา……..เธอไม่คิดว่า เควินจะให้เธอเสียหน้าต่อหน้าผู้คน ทําให้เธอ ตกที่นั่งลำบากขนาดนี้!
ในสายตาเขาเหมือนว่าพิงกี้นั้นเป็นไข่มุก เม็ดนึง ส่วนเธอเป็นได้แค่ปลาเน่าตัวหนึ่ง!
เขาไม่เพียงแต่ไม่ช่วยเธอคิดบัญชีกับพิงกี้ แต่ยังบอกว่าจะส่งพิงกี้กลับบ้านอีก
ขาดก็แต่ยังไม่ได้พูดคำว่าที่เธอโดนพิงกี้ ตบแบบนี้เพราะหาเรื่องใส่ตัวนี่แหล่ะ! ถ้านี่ไม่ใช่ ให้เธอเสียหน้าแล้วมันคืออะไร?
“เควินคะ…… แต่เธอกลับเปลี่ยนความ
คิด ลิสายอมระงับอารมณ์ในจิตใจ ร้องไห้แล้ว ตรงเข้าจับไปยังแขนเสื้อของเควิน
“ลิสารู้สึกเวียนหัว คุณ…ส่งลิสาไปโรง พยาบาลได้มั้ยคะ?”
ถึงแม้จะใช้ร่างกายเป็นข้ออ้าง แต่ขอแค่เค89
วินพาเธอไป ไม่ว่าเพราะสาเหตุอะไรก็แล้วแต่
เธอก็จะไม่ขายหน้าขนาดนั้น
ขอแค่เขารับปากก็พอ!
แต่แล้ว ไม้นี้กลับใช้ไม่ได้ผล เควินปฏิเสธ เธอไปโดยตรงเลย “ผมให้พายุส่งคุณไป
เขาส่งสายตาไปให้พายุทันที
พายุเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำท่าทาง เชิญลิสาไปอย่างเคารพ
“คุณลิสาครับ ร่างกายของคุณไม่ค่อย แข็งแรง ให้ผมส่งคุณไปตรวจเช็คร่างกายที่โรง พยาบาลดีกว่าครับ
จะได้ไม่เป็นลมล้มหัวฟาดพื้นเอาครับ”
ที่ผ่านมาพายุก็ไม่ชอบที่ลิสาแกล้งทำตัว สูงส่ง นาทีนี้ท่าทางและน้ำเสียงต่างก็มีความ89
เคารพมาก
แต่สายตากลับดูออกอย่างชัดเจนว่าทำ เป็นพิธีเฉยๆ
เขามั่นใจมากว่าลิสาไม่กล้าหาเรื่อง
” ลิสาโมโหจนตัวสั่น เธอไม่คิด ว่าพายุจะกล้าทํากับเธอแบบนี้
แต่ยังไงเธอก็ไม่กล้ามีเรื่องกับพายุอยู่ดี ต้องรู้ไว้อย่างหนึ่งว่า
อยู่ข้างนอกพายุเป็นตัวแทนของเควินใน การทำธุระต่างๆ หากจะตีสุนัขก็ต้องดูเจ้าของ ด้วย
หากเธอทำให้พายุไม่มีหน้า ก็เท่ากับว่า แตกคอกับเควินต่อหน้าสาธารณชน ไม่มีผลดี กับเธอเลยสักนิด
ลิสาที่ยังไม่ได้ตัดสินใจเสร็จ แต่พิงกี้กลับคิดดีแล้ว
เธอรีบใช้แรงดึงมือทั้งสองข้างของตนเอง
กลับ
ชี้ไปทางณรงค์กรที่อยู่ด้านข้างแล้วพูดขึ้น “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปกับเขา!”
เธอไม่รอให้เควินและเตชิตมาคัดค้าน พูด ขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “เรื่องทุกอย่างต่างก็มีก่อน และหลัง เหตุการณ์
ไม่เว้นแม้แต่เรื่องในวันนี้ ตอนที่ฉันถูกกลั่น แกล้ง ณรงค์กรคือคนที่เข้ามาอยู่เคียงข้างฉัน ก่อน ดังนั้น…
วันนี้ฉันไปกับเขาค่ะ
ณรงค์กรมีอาการตกใจนิดหน่อย เขาไม่ คิดว่าพิงกี้จะชี้มาทางเขาแบบนี้
แต่เขาเองเมื่อถูกเลือกแล้ว ก็ยืนขึ้นอย่างสุภาพบุรุษคนหนึ่ง พูดขึ้นอย่างอบอุ่น “ผมส่ง คุณกลับเอง”
“ขอบคุณค่ะ”พิงกี้ยิ้มให้เขาอย่างซาบซึ้ง
เมื่อเรื่องราวทุกอย่างถูกตัดสินขึ้น ก็ไม่รู้ว่า จะพูดถึงผู้ชายที่จัดการยากอย่างสองคนนี้ยัง ไง
พิ้งกี้หันไปพูดกับเตชิต
“คุณเตชิตคะ ฉันอยากจะหาที่ล้างตัว สักหน่อย แต่ว่าเสื้อในห้างสตาร์ไลท์นี้ฉันไม่มี ปัญญาซื้อทั้งนั้น
คุณไม่ถือสาให้ฉันชุดนึงมั้งคะ? วันนี้เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยงานจริงๆ นัดเป็นครั้งหน้าได้มั้ย?
พิงกี้พูดกับเตชิตอย่างเป็นกันเองมาก พูด
89
แต่ก็เพราะความไม่เกรงใจแบบนี้ ถึงทำให้ รู้สึกความสัมพันธ์สนิทสนมกัน
“ได้อยู่แล้ว เธออยากเอาอะไรเลือกตาม สบายเลย!” เตชิต ในตอนนี้เหมือนกับสิงโตที่ กําลังสะบัดขนคอ
เหมือนเมื่อกี้นี้ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรที่ต้องใช้ กำลังขึ้น ยักคิ้วให้กับเควินพร้อมสีหน้าได้ใจ
พิงกี้ก็มองไปยังทางเควิน
ในครั้งนี้ ดวงตากลมโตของเธอมองไปยัง เขาอย่างใสสะอาด ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูดขึ้นเบาๆ
“คุณเควิน ขอคุณค่ะ.…….……..
สบตากับเธอ เควินที่ยืนยืนกำมือแน่นอยู่
กับที่
แม้ว่าท่าทางที่มีต่อเขาจะเบาลงกว่าเมื่อ ก่อน แต่ก็ยังไม่เปลี่ยน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คิดที่จะเข้าใกล้เขา
เมื่อจัดการกับ สงครามทั้งสองได้อย่าง เรียบร้อย พิงกี้หยิบชุดที่พนักงานเตรียมไว้ให้ แล้วออกไปกับณรงค์กร
เธอออกไปแล้วแต่ลิสายังอยู่ ไม่รู้ว่าเป็น เพราะอารมณ์ที่ยังโกรธจนขึ้นหัว ลิสาเป็นคนที่ คอยห่วงแต่ภาพลักษณ์ของตัวเอง
ก็ได้ยินเสียงตะโกนขึ้นจากด้านหลัง
“พิงกี้ แกอย่าเพิ่งได้ใจไป แกจะต้องถูก กรรมตามสนองแน่ๆ!
– พิงกี้ที่ถูกคุกคามจากลิสาจน แทบไม่ได้หยุดพัก ทำให้ณรงค์กรเองก็กลุ้มใจ ขึ้นมา
เดินออกมานอกห้างสตาร์ไลท์ เมื่อเขา
ได้ยินว่าพิงกี้จะไปเปิดห้องรายชั่วโมงที่โรงแรม ตรงข้ามจึงพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย “ ผมส่งคุณ ไปโรงแรมเถอะ”
“คุณกังวลว่าฉันจะถูกลิสาแก้แค้นเอา คืนหรอคะ?”พิงกี้พูดพลางโบกมือปฏิเสธ “ไม่ เป็นไรค่ะ
ถึงเธอจะโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดไหน ท่าทางก็ไม่มีทางว่องไวขนาดนั้นหรอก
นอกเสียจากเธอจะวางเงามืดให้คอยอยู่ รอบตัวฉัน และวันนี้ก็ไม่ต้องระวังตัวอะไร
“แต่ว่า….”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น หากคุณจะไปส่งที่ หน้าประตูโรงแรม ก็ไปกันเถอะ แต่ต้องบอกไว้ ก่อนนะว่า
ส่งถึงแค่หน้าประตูของโรงแรมก็พอ” ยัง ไงก็อยู่แค่ตรงข้าม คงไม่เป็นการเสียเวลาเท่า ไหร่
ในขณะที่เดิน มือถือของณรงค์กรก็มี ข้อความเข้า เมื่อเขาดูเสร็จก็เก็บเข้ากระเป๋า กางเกงทันที
พิงกี้เองก็ไม่ได้สนใจอะไร เมื่อถึงโรงแรม พิงกี้ทำการเปิดห้องได้แล้ว
แต่กลับเห็นณรงค์กรที่ไม่มีท่าทีว่าจะกลับ
ไป
“ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ คุณไปทําธุระของ คุณเถอะ” พิงกี้มองเขาอย่างรู้สึกปลื้ม
“คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“ไม่ได้เป็นการเสียเวลาอะไร อย่างนี้ละกัน คุณอาบน้ำในห้อง ส่วนผมจะรออยู่หน้าห้อง
ความสุภาพของณรงค์กร ยิ่งทำให้เห็นถึง ความอ่อนโยนมากขึ้น
พิงกี้ที่อยากจะรีบอาบน้ำล้างความเหนียวเหนอะหนะของน้ำผลไม้ที่อยู่บนตัว จึงไม่ได้ คิดมากต่อคำพูดของเขา
ได้แต่พยักหน้าไป “เอาเถอะๆ ฉันล้างตัว ไม่นานหรอก ไม่ทำให้คุณเสียเวลาแน่นอน
คุณไม่ต้องยืนอยู่หน้าห้องหรอก รอฉันอยู่ ในห้องก็ได้ ถึงฉันเชื่อใจคนอื่นไม่ได้ แต่เชื่อใจ คุณอยู่แล้ว”
เธอยังพูดล้อเล่นคำนึง
