เขาเหมือนก้อนหินสี ที่ตั้งอยู่ในทะเล สูง ใหญ่และมั่นคง
ถึงคลื่นทะเลซัดไม่หยุด เขาก็ไม่มีทาง ถดถอย หนักแน่นและแข็งแกร่ง และไม่ยอม พ่ายแพ้เด็ดขาด
พิงกี้หลับตาไว้แน่น น้ำตาไหลจนขนตา เปียกชุ่ม ความอ่อนแอในใจทำให้เธอไม่รู้จะทำ ยังไงดี
ผู้ชายจูบเธออย่างป่าเถื่อน
ภายใต้เสื้อชิ้นสุดท้ายที่กั้นเอาไว้ ฝ่ามือที่ กว้างใหญ่ของผู้ชายกุมหน้าอกที่ขาวเหมือน กระต่ายน้อยข้างนึงของเธอไว้ด้วยความ ป่าเถื่อน และบีบนวดอย่างแรง ไม่มีความ ทะนุถนอมเลยแม้แต่นิด
พิงกี้เจ็บจนร้องโอ๊ย แต่ถึงแบบนี้ก็เถอะ เธอสังเกตุเห็นร่างกายของเธอมีอารมณ์เพราะ เขาอย่างห้ามไม่ได้ ช่างน่าอับอายจริงๆ!
ในใจต่อต้านมาก แต่ร่างกายกลับไปเป็น เหมือนที่ใจคิด พิงกี้ทั้งอายทั้งร้อนรนใจ ความ อับอายที่จนปัญญาทำให้เธอหงุดหงิดจนมี ความรู้สึกอยากกรีดร้อง
“เควิน ฉันเกลียดคุณ
“ฉันเกลียดคุณที่สุด!
“คุณสิไม่บริสุทธิ์ คุณสิเดียรัจฉาน คุณ มันหน้าด้านไร้ยางอาย คุณลวนลามฉันแล้วยัง มีหน้ามาว่าฉันอีก ไอ้สารเลว!”
น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา ทำให้ใบหน้า ขาวใสของเธอเปียกซุ่มด้วยน้ำตา เธอชกไปที่ ร่างกายเขาเหมือนคนบ้า ฉวยโอกาศตอนที่เขา จูบเรือนร่างไปทั่ว เธอได้กัดไปที่ไหล่ของเขา จนในปากได้ลิ้มรสถึงกลิ่นคาวของเลือด เธอถึง ได้คลายออกอย่างอึ้ง
เธอร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ “ไอ้ สารเลว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!
“ไม่ปล่อย!”
“เควิน คุณมันบ้าไปแล้ว!
“เพราะถูกเธอบีบ!” เควินดึงสิ่งกีดขวาง ชิ้นสุดท้ายออก และบุกเข้าไปอีกขั้น เอาความ แข็งแกร่งของตนเองฝังเข้าไปจุดที่อบอุ่นที่สุด ของผู้หญิง ไม่นานก็พุ่งเข้าไปถึงจุดที่ลึกที่สุด
“อ๊า!” ความอึดแน่นที่พุ่งเข้ามาอย่าง กระทันหัน ทำให้พิงกี้ร้องครวญออกมา
เธอยังไม่ได้เตรียมตัวพร้อม เขากลับครอบ ครองเธออย่างดื้อด้าน ความเจ็บปวดบุกเข้ามา พิงกี้กัดริมฝีปากไว้แน่น น้ำตาไหลพรากออกมา ร้วๆ
“อย่ากัดตัวเอง” นิ้วมือจับที่ใบหน้าเธอ คลายริมฝีปากเธอที่ถูกฟันกัดเอาไว้อย่าง แข็งกร้าว เควินเอาศรีษะเธอกดไปที่ไหล่ของ เขา “เจ็บก็กัดฉัน”
พิงกี้โมโหจนดุร้าย ดวงตาแดงก่า เธออ้า ปากกัดเข้าไปอย่างแรง
ผู้หญิงคนนี้!
“อืม…..” ผู้ชายขมวดคิ้วจนแน่น และส่ง เสียงครวญต่ำๆออกมา ความโกรธในใจกลับ จางหายไปอย่างไร้ล่องรอย
“ฉันไม่กลัวเจ็บ”
เธอไม่ได้ถาม แต่เขากลับพูดด้วยเสียงทุ้ม
แขนที่แข็งแกร่งของผู้ชายคุมขังเธอ ไว้ เพื่อให้เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ และ สามารถหลอมละลายในอ้อมอกที่เร่าร้อนของ เขาเท่านั้น จากตอนแรกที่ปากจัดจนถึงตอน หลังที่สะลึมสะลือ และค่อยๆลืมต่อต้าน
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดก็เงียบสงบ
ลง
พิงกี้นอนอยู่บนเตียงเหมือนคนใกล้ตาย สีหน้าแดงก่ำและหายใจอยู่อย่างแรง เหงื่อ ไหลจนผมเปียกซุ่มติดอยู่ที่ใบหน้า และทำให้ สายตาเธอพร่ามัว เธอเงยหน้าดูนาฬิกาที่แขวน อยู่บนผนัง เธอมองดูอย่างตกตะลึง นี่ก็ใกล้จะตี หนึ่งแล้ว!
เธอหมดเรี่ยวแรงไปทั้งตัว แม้แต่แรงที่ขยับ นิ้วมือยังไม่มี ผู้ชายกลับพิงที่เตียงอย่างสดชื่น และกระปรี้กระเปร่า มือที่เรียวยาวจุดบุหรี่ขึ้น มานวนนึง
“จะสูบก็ไสหัวออกไปสูบข้างนอก ฉันไม่ อยากดมกลิ่นบุหรี่!” พิงกี้พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี
เควิน “..
เงียบขรึมไม่พูดอะไร เขาดับบุหรี่ที่จุดขึ้น มาแล้วยังไม่ทันได้สูบสักคำทิ้ง จากนั้นก็โยนไปที่ถังขยะด้วยท่าทางที่สง่า
แต่พอเป็นแบบนี้ก็เริ่มรู้สึกอึดอัดแล้ว
ไม่สูบบุหรี่ ไม่พูดจา……….
เวลาราวกับว่าแข็งนิ่งไว้ในนาทีนี้ พิงกี้เริ่ม รู้สึกเสียใจที่ห้ามปรามเขาสูบบุหรี่
ในสมองเธอคิดอยู่ว่าเธอจะไล่ตะเพิดเขา ไปโดยตรงเลยมั้ย?
แต่ในขณะนี้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลาย ความเงียบ และแก้ไขสถานการณ์ให้เขาสอง
คน
“ใต้สะพานตรงหน้าประตู มีเป็ดฝูงนึง แหวกว่ายผ่าน รีบมา นับเร็ว…………
เสียงเรียกเข้านี้..
พิงกี้อึ้งเล็กน้อย
เควีนเปลี่ยนเสียงริงโทนเป็นเพลง ปัญญาอ่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? มือถือของ เขาไม่ใช่ริงโทนธรรมดาที่มาพร้อมในมือถือ
ตลอด
หรอ?
เธอไม่รู้พอเสียงริงโทนนี้ดังขึ้นมา แววตา ของเควินมีความอึดอัดแว็บผ่านมาเสี้ยวนึง เขา ด่าคนที่โทรเข้ามาอยู่ในใจอย่างลับๆ
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองที่หน้าจอ อย่างไม่รื่นรมย์ พายุเป็นคนโทรเข้ามา……ถ้า พายุโทรมาเพราะมีเรื่องสำคัญ เขาอาจจะ พิจารณาไม่จัดการเขา ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญล่ะ ก็…….เหอะๆ!
เควินรับสายและถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มี เรื่องอะไร?”
พายุที่รออยู่ใต้ตึกและให้อาหารยุงไป หลายชั่วโมงถามว่า “เจ้านายครับ เจ้านายคุยกับคุณ ง เป็นไงบ้างครับ วันนี้จะกลับบ้านไหม ครับ?”
“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?”
“ถ้าคุณพิงกี้ไม่ให้เจ้านายเข้าห้องทผมว่า เรากลับบ้านก่อนดีกว่าครับ” พายุให้คำแนะนำ อย่างเป็นมิตรไมตรีมาก
“ไสหัวไป!” เควินพูดออกมาเบาๆคำนึง แล้ววางสายทิ้ง จากนั้นก็ปิดเครื่องไปเลย
พิงกี้เหลือบมองเควินทีนึง สีหน้าประชด ประชัน และรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนพายุ “ไม่ว่า ยังไงพายุก็อยู่กับคุณมานานหลายปี คุณกลับ ทำกิริยาแบบนี้ใส่เขา น่าสลดใจจริงๆ!ถ้าเป็น ฉัน ฉันจะไม่มีจิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่า ลม หายใจเยี่ยงสุนัขหรอก
เควินเหลือบตามองชายตามองอย่างเย็น ชา “เธอมีสิทธิ์อะไรมาเป็นห่วง เธอเป็นอะไร ของฉันถึงได้มาสั่งสอนฉันแบบนี้?”
พิงกี้ แ
ในใจรู้สึกหดหู่
แม่งมิงดิ!
มีสายเรียกเข้ามาอีกหนึ่งสาย แต่ครั้งนี้เป็น มือถือของพิงกี้ที่ดังขึ้น เธอกลิ้งที่เตียงอย่าง ยากเย็นแสนเข็ญรอบนึงมจากนั้นได้หยิบมือถือ ขึ้นมาจากหัวเตียง
หลังจากเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอชัดแล้ว ทันใดนั้นเธอมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เควินที่ สํารวจเธออยู่ทุกวินาทีได้เห็นภาพนี้
“ฮัลโหล จิ้งจอกลับ คุณโทรหาฉันหรอมี อะไรรึเปล่าคะ?”
“ยังเรียกผมจิ้งจอกลับอีก?” เสียงหัวเราะ เบาๆของเจษฎาดังขึ้น “ผมนึกว่าตั้งแต่ครั้งที่แล้ว เราเจอกัน คุณจะชินกับการเรียกชื่อของ ผมะอีก
พิงกี้ “ .…….. ฮิๆ”
เธอกำลังจะอธิบายว่ายังไม่ชินกับการเรียก ชื่อจริงของเขา มือถือที่อยู่ในมือก็ถูกคนดึงไป อย่างโหด
พอเงยหน้ามาดู เธอก็ภาพที่เห็นเควินหน้า บึ้งแล้วเขยี้วงมือถือลงไปที่พื้น
“โฟง!” เสียงดังเสียงนึง มือถือแหลกเป็น เสี่ยงๆ ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ใช้แรงเยอะขนาด ไหน?
“เควิน นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ?!
มือถือของเธอ
ทั้งร้อนรนใจและเจ็บใจ พิงกี้อดไม่ได้ที่จะ พลิกตัวขึ้นมาแล้วไปหยิบมือถือ แต่ยังไม่ได้ลงจากเตียง มือของเธอก็ถูกผู้ชายจับไว้แน่น ตั้ง ยังไงก็ดึงไม่ออก
“ไอ้บ้า คุณปล่อยฉัน! ” ไม่รู้ว่าไปเอาแรง มาจากไหน เธอหยิบหมอนขึ้นมาใบนึง แล้วไป ที่ใบหน้าของเควินครั้งแล้วครั้งเล่า
ใครใช้มารังแกเธอล่ะ เธอจะตีเขาให้ตาย
เลย!
“ฉันบ้า? เธอชัดๆที่ชอบหาเรื่อง!
เควินแย่งหมอนมาอย่างและโยนไปที่เตียง อย่างหน้าบึ้ง เหมือนภูเขาไท่ซานที่ทับมาอย่าง แข้งกร้าว ตรึงแขนทั้งสองของพิงกี้ไว้เหนือ ศรีษะเธออย่างง่ายดาย แววตาที่สงบแต่ดุเดือด จ้องมองเธอ มองเธอเธอรู้สึกกระสับกระส่ายใน ใจ
“คุณ…..คุณจะทําอะไร?
“คุณ!”
ในเมื่อเธอไม่เชื่อฟัง งั้นเขาก็จะทําจนเธอ
เชื่อฟัง!
เขาติดตกแล้ว แทนที่จะเอัดอั้นตันใจ
ทรมานอยู่คนเดียว มองดูเธอสนิทผู้ชายแต่ละ คนอย่างไม่มีหัวจิตหัวใจ สู้เขาใช้วิธีที่แข็งกร้าว ล็อคเธอไว้ข้างกายดีกว่า ให้เธอโบยบินไปไหน ไม่ได้ไ
เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว เขาก็ขี้เกียจ เป็นคนดีต่อหน้าเธอแล้ว!
พิงกี้จ้องตาโต เธอรู้สึกเกิดเรื่องไม่ดีแล้ว
