“เมื่อก่อนฉันเข้าใจเธอ ตเอง นึกว่าเธอ ก็………ต่อไป ถ้าเธออยากเห็นยายเธอมีชีวิต อยู่ดีๆ ทางที่ดีที่สุดเธอก็เชื่อฟังคำพูดฉัน”
“เควิน ฉันเป็นคนนะ คุณจะจำกัดความ เป็นอิสระของฉันไม่ได้!
“ใช่หรอ? ฉันนึกว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงใน บ้านฉัน” ผู้ชายหัวเราะเยาะเบาๆ จากนั้นก็เดิน จากไป ไม่มีทีท่าจะหยุดเลย
พิงกี้กัดริมฝีปาก มองดูแผ่นหลังของผู้ชาย ที่จากไปไกล หัวใจเธอรู้สึกเยือกเย็น
“ชือ!” พยาบาลพันผ้าเบามือมาก แต่เต ชิตก็ยังเจ็บจนร้องออกมา ถ้าไม่ใช่ว่าไม่มีผู้ หญิงล่ะก็เขาถีบไปตั้งนานแล้ว “ไสหัวไป ฉัน ทําเอง! ”
เกิดมาในกองทัพ เขาล้มลุกคลุกคลานอยู่ ในค่ายทหารตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่คุณชายที่ร่างกาย สําออยอะไร ตอนที่เลือดไหลยังไม่กระพริบตา เลยด้วยซ้ำ
แต่วันนี้เขาอารมณ์หงุดหงิดนิหน่ะ! ปกติ เขาเนื้อหนาหนังหยาบกระด้างไม่ถือสาอะไร แต่ตอนนี้เจ็บแค่นี้ก็ทำให้เขาเก็บอารมณ์โมโห ไว้ไม่อยู่
“คุณเตชิต……..… ” พยาบาลที่ถูกรังเกียจ ถือผ้าก๊อซไว้ไม่รู้จะทำยังไง และร้อนรนใจจน น้ำตาไหล สุดท้ายก็ได้แต่มองไปที่คุณหญิง เพียงดาว
“ไสหัวไปๆๆ ผู้หญิงที่เอะอะก็ร้องไห้นี่น่า รำคาญที่สุดเลย น่าตาน่าเกลียดแบบนี้ ร้องไห้ ขึ้นมาก็ยิ่งน่าเกลียดเข้าไปอีก” เตชิตยิ่ง หงุดหงิดไปใหญ่ ปากร้ายเหมือนอสรพิษ
“เธอออกไปเถอะ วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี อย่าถือสาเขาเลย ฉันขอโทษแทนเขาแล้วกันนะ” เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้น
“ไม่ค่ะๆ คุณเตชิตนิสัยดีมากค่ะ…….
“เชอะ….พยาบาลสมัยนี้นี่เจอคนก็พูด ภาษาคน เจอผีก็พูดภาษาผีเลย ฉันนิสัยดี ทำไม ฉันไม่รู้เลย?”
พยาบาลยังพูดไม่จบ ก็ถูกถูกเตชิตพูด แทรกด้วยเสียงเย็นชา ทันใดนั้นทำให้เธอ อึดอัดจนยืนอยู่กับที่ ไม่รู้จะทำยังไงดี ถึง หน้าตาจะธรรมดาก็จริง แต่ก็น่าสงสารเหมือน กัน
“เธอไปเถอะ”
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
หลังจากคุณหญิงเพียงดาวเปิดปากพูด ทําให้พยาบาลโล่งอกไปที
ผู้ป่วยที่เข้ามาพักห้องvipต่างก็เป็นคนมีฐานะทั้งนั้น ปกติถ้ามีคนมีฐานะร่ำรวยและ หน้าตาหล่อเหลาเข้ามาพัก พยาบาลที่แสวงหา ความก้าวหน้าจะต้องดูแลอย่างละเอียดอ่อน และเต็มที่แน่นอน แต่เตชิต..คุณผู้ชายท่าน
ใครๆก็รู้นิสัยของคุณผู้ชายท่านนี้อารมณ์ แปรปรวน เอาแน่เอานอนไม่ได้
ถึงแม้ทั้งโรงพยาบาลนี้เป็นของตระกูลมหา เจริญศิลป์หมด ตามหลักแล้วคนที่ต้องเอาใจ ที่สุดก็คือคุณผู้ชายท่านนี้ แต่ก็เพราะแบบนี้ ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเตชิตนิสัยแย่แค่ไหน ไม่มี พยาบาลคนไหนกล้าคิดเลยเถิดกับเขาไม่พอ แถมยังอยากหลบเขาด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าตัว เองจะถูกเรียกชื่อให้มาดูแลเตชิต
ไม่ต้องพูด เธอเองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน
พอปิดประตู พยาบาลรู้สึกอากาศข้างนอก บริสุทธิ์กว่าตั้งเยอะ
ในห้องผู้ป่วย
“ให้แม่ทำแผลให้เถอะ” คุณหญิงเพียง
ดาวลุกขึ้น
สามีเป็นคนเกิดมาในค่ายทหาร สมัยหนุ่มๆ มีแผลกลับมาที่บ้านเป็นประจำ ถึงเธอจะไม่ใช่ พยาบาล แต่เพราะเป็นห่วงสามี เลยมาฝึกการ ปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่โรงพยาบาลโดยเฉพาะ เรื่องเล็กๆแค่นี้เธอย่อมทำได้อยู่แล้ว
เมื่อก่อนคือดูแลสามี ตอนนี้คือดูแลลูกชาย เธอรู้สึกว่าโชคชะตาของตัวเองมีอุปสรรคเล็ก น้อย
พ่อลูกคู่นี้ ต่างก็ทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้
“ผมไม่ให้แม่ทำ” เตชิตส่ายหัว “ผมทำ
เอง”
ที่ๆเขาได้รับบาดเจ็บคือขาไม่ใช่แขน พัน แผลให้ตนเองก็เป็นเรื่องที่ทําเป็นประจํา แป๊บเดียวก็ทําเสร็จแล้ว
หลังจากพันแผลเสร็จ เขาถามเรื่องที่เป็น ห่วงที่สุด “วันนี้แม่ไปตระกูลดำรงกูล เขาว่ายัง ไงบ้าง จองวันหรือยัง?
เงบหน้ามองคุณหญิงเพียงดาว สายตาเขา เต็มไปด้วยความคาดหวัง
ถึงเควินจะชิงสุกก่อนห่ามพิงกี้ไปแล้วจะ เป็นไรไป? ขอแค่พิงกี้เป็นว่าที่ภรรยาเธออย่าง ถูกต้องตามกฎหมาย เธอก็จะเป็นแค่ผู้หญิงของ เขาเท่านั้น หัวเราะทีหลังมันสำคัญกว่า!
คุณหญิงเพียงดาวเงียบสงบไป
“เป็นอะไรไป แม่พูดสิครับ” เตชิตเริ่ม ร้อนรนใจแล้ว จู่ๆมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“ตระกูลดำรงกูลไม่เห็นด้วย
“อะไรนะ? แต่เมื่อกี้แม่ไม่ได้พูดแบบนี้นี่!”
“เมื่อกี้แม่กลัวลูกไม่มาโรงพยาบาล แม่ แม่ ก็เลย……” คุณหญิงเพียงดาวหลบสายตา
“พูดประเด็นสำคัญ”
“ประเด็นสำคัญก็คือ ชาตรีไม่เห็นด้วยกับ การสู่ขอของเรา ครั้งนี้แม่ไม่ได้โกหกลูกจริงๆ นะ”
“ไม่เห็นด้วย?” เตชิตขมวดคิ้วแน่น สายตาสงสัย “แม่คงไม่ใช่หลอกผม แต่ที่จริง ไม่ได้ไปสู่ขอที่ตระกูลดำรงกูลด้วยซ้ำใช่ไหม? นิสัยอย่างชาตรี ถ้ารู้ว่าตระกูลเราจะหมั้นหมาย กับตระกูลเขา เขาต้องยิ้มจนหุบปากไม่ได้สิ เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่รับปาก
“แม่ไปแล้วจริงๆ แต่เขาไม่เห็นด้วยจริงๆ! คุณหญิงเพียงดาวรู้สึกฝืนทนเล็กน้อย เธอหยิก ลูกชาย “ไม่เชื่อใจแม่ขนาดนี้เลยหรอ? ฉันเป็น แม่แกเชียวนะ!”
“เมื่อกี้แม่เพิ่งโกหกผมไปทีหนึ่ง!
” คุณหญิงเพียงดาวไม่มีคำพูดจะ
ย้อนกลับ
“ขอแค่แม่จัดการจองลูกสะใภ้คนนี้ให้ผม ได้ อย่าว่าแต่เรียกแม่เลย ถึงให้เรียกพี่สาวก็ ยอม! แต่ตอนนี้แม่ทำไม่สำเร็จ งั้นผมก็ได้แต่ สงสัยความสามารถของแม่แล้ว แม่นี่เชื่อถือไม่ ได้เลยจริงๆ ! ” เตชิตกระโดดลงจากเตียงด้วย ความรีบร้อน ใส่รองเท้าเสร็จแล้วเตรียมเดิน ออกไป “ผมจะไปถามชาตรีไอ้คนเจ้าเล่ห์นั้น เอง ไปดูซิว่าเขาเล่นตัวอยู่รึเปล่า”
“ลูก ขาของลูก!” คุณหญิงเพียงดาว ร้อนรนใจจนตาเริ่มแดงแล้ว เธอรีบดึงเขาไว้ “ลูกคนนี้หนิ ทำไมให้แม่วางใจไม่ได้สักทีนะ? ชาตรีเรียกค่าสินสอดเยอะเกินไป เขาไม่ใช่แต่ง ลูกสาว แต่กำลังจะขายลูกสาวกิน ถึงลูกไปเอง เขาก็ไม่เปลี่ยนคำพูดหรอก! อีกอย่างชื่อเสียง ของพิงกี้ก็เสื่อมเสียขนาดนี้ จะคู่ควรกับลูกได้ ยังไง?”
“ดังนั้น แม่ก็เป็นเพราะไม่ชอบพิงกี้เลยไม่ได้ทุ่มเทแรงใจใช่ไหม?
“…..แม่พยายามแล้ว” คุณหญิงเพียงดาว ไม่ได้ปฎิเสธว่าไม่ชอบพิงกี้ แต่เธอได้พยายาม ที่สุดแล้ว
“แม่ครับ พิงกี้เป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ ต่อไปถ้า แม่ได้อยู่กับเธอแม่ต้องชอบเธอแน่นอน” นั่งลง ที่ข้างเตียง เตชิตที่หายโมโหจะใช้วิธีทางอ้อม “ถ้าผมจำไม่ผิด แม่ของเควินเป็นศัตรูทางใจกับ แม่ไม่ใช่หรอ เพราะคุณหญิงหทัยรัตน์แย่งพ่อ ของเควินไป ทำให้แม่กับพ่อเขาต้องแยกจาก กัน แม่ถึงได้มาแต่งงานกับพ่อผมใช่มั้ย?
“ทำไมจู่ๆถึงพูดเรื่องนี้? ความสัมพันธ์ของ แม่กับพ่อดีมาก ลูกอย่าพูดเหลวเหลวเชียวนะ
“นั่นไม่ใช่ประเด็นสําคัญ สําคัญคือ…ตอน นี้ เควินกําลังแย่งพิงกี้กับผมอย่างไร้ยางอาย แผลของวันนี้ก็คือนายเควินยิงผมเอง! แม่คิดดู สิ ถ้าผมแย่งพิงกี้มาได้ ก็ไม่เท่ากับว่าได้ช่วยแม่ แก้แค้นในเรื่องสมัยก่อนหรอ? และได้เอาคืนเค วินด้วย”
“ผมรู้ว่าพ่อกับแม่รักกันมาก และไม่ใส่ใจ กับเรื่องสมัยหนุ่มสาวแล้ว แต่สามารถเอาคืน คุณหญิงหทัยรัตน์ได้ และยังสามารถทําให้ ลูกชายแม่ได้แย่งคนสวยกลับคืนมาในอ้อมกอด ในเมื่อเป็นเรื่องที่มีความสุขแล้วทําไมไม่ทําล่ะ ใช่มั้ย?”
