กลุ่มคนเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง แต่สายตาของพวกเขาไม่สามารถปกปิดความรังเกียจและการดูถูกได้
“คือ… แคลร์ ทำไมราเซียถึงไม่มาโรงเรียนเลยล่ะ? ” หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ที่น่าจะเป็นเพื่อนสนิทของราเซีย กดความรังเกียจไว้ในใจแล้วถามด้วยเสียงต่ำ
แคลร์ลุกขึ้นแล้วมองไปที่กลุ่มชายหญิงเหล่านี้อย่างเย็นชา สำหรับคนเหล่านี้แล้ว แคลร์ไม่มีอะไรความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องด้วย แค่มองสายตาที่พวกเขาแสดงออก แคลร์ก็รู้ดีเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะราเซีย คนเหล่านี้จะไม่มาคุยกับนางอย่างแน่นอน
คนกลุ่มนี้มองไปยังดวงตาที่เย็นชาของแคลร์ ในใจพวกเขาก็รู้สึกอายเล็กน้อย
“ไม่รู้” แคลร์หันหลังเดินจากไปโดยไม่สนใจกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลัง สิ่งที่นางต้องการในตอนนี้คือหาที่เงียบๆ เพื่อย่อยความรู้ที่ได้เรียนมาในวันนี้ แทนที่จะเสียเวลากังวลกับคนน่าเบื่อเหล่านี้
“ท่าทีอะไรกัน? เจ้าจะไม่รู้เหรอ? เจ้าเป็นพี่สาวของราเซีย เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน?” ในที่สุดชายหุนหันพลันแล่นที่สุดคนหนึ่งในกลุ่มก็ทนไม่ไหวแล้วพูดออกมา ราเซียไม่ปรากฏตัวเป็นเวลาหลายวัน ในฐานะผู้ที่ตามจีบที่ซื่อสัตย์ที่สุดของราเซีย เขาต้องเป็นกังวลอยู่แล้ว
แคลร์ไม่สนใจเสียงโวยวายของผู้ที่อยู่ข้างหลัง และยังคงเดินหน้าต่อไป การคุยกับคนเหล่านี้ทำให้นางเสียเวลา
“หยุด! เจ้านี่อย่างไรกัน! นังบ้าผู้ชาย” ในที่สุดเพื่อนที่หุนหันพลันแล่นก็พูดคำหยาบเช่นนี้ออกมาอย่างไม่มีมารยาท
หญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าจ้องมองคนพูดที่อยู่ข้างหลัง แม้ว่าเขาจะพูดความจริง แต่มันก็หยาบคายเกินไป
แคลร์หันกลับไปเล็กน้อยแล้วมองไปที่กลุ่มคนด้านหลัง แม้นางมองเพียงแวบเดียวก็ทำให้ทุกคนรู้สึกหนาวเย็นเหมือนอยู่ในห้องน้ำแข็งใต้ดิน ความหนาวเย็นที่กระดูกรุกรานจิตใจทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน นี่มันสายตาแบบไหนกัน ไม่มีอารมณ์ใดเลยแม้แต่น้อย มีแต่เพียงเย็นชา โหดร้าย และกระหายเลือด
ทุกคนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น สมองของพวกเขาว่างเปล่า
แคลร์หมุนตัวแล้วเดินต่อไป ปล่อยให้กลุ่มคนนี้ตกตะลึงอยู่กับที่
แคลร์หายลับไปจากสายตาของทุกคนซึ่งกลับมามีสติอีกครั้ง
“นาง… นางคือใคร? ” ชายที่เคยหยาบคายก่อนหน้านี้เอ่ยขึ้นมาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย
ทุกคนนิ่งเงียบ นั่นก็คือแคลร์ที่มีชื่อเสียงเรื่องบ้าผู้ชายไง ทำไมเหมือนกลายเป็นคนอื่นไปแล้วล่ะ? นางดูเย็นชามากจนน่าตกใจ
ราเซียไม่ปรากฏตัวเลยตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน และหลังจากนั้นหนึ่งเดือนก็เป็นช่วงเวลาปิดเทอมของโรงเรียน ในช่วงเวลานี้ แคลร์เติบโตอย่างไรบ้าง อูมาริก็มองไม่ปรุโปร่ง นางทำให้เขาประหลาดใจเสมอ
ณ คฤหาสน์ดยุกฮิลล์
“แคลร์ เจ้าจะทำอะไรในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนสองเดือนนี้? ” อูมาริมองไปยังแคลร์ที่เล่นกับลูกไฟห้าลูกบนนิ้วทั้งห้าของนางแล้วถาม การที่นางสามารถควบคุมลูกไฟจำนวนมากด้วยความแม่นยำเช่นนี้ หากเป็นผู้อื่น อูมริคงจะแปลกใจมาก แต่พอเป็นแคลร์นั้น เขากลับไม่รู้สึกแปลกแต่อย่างใด ในช่วงเวลาสั้นๆ หนึ่งเดือนนี้ แคลร์ทำให้เขาประหลาดใจและตกใจมากเกินไปแล้ว
“ท่านอาจารย์ ข้ามักรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป แต่ข้าก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าคืออะไร” แคลร์ดับลูกไฟในมือด้วยความเศร้าใจ
“ไม่ต้องรีบร้อน แคลร์ เจ้ายังต้องเรียนรู้อีกมาก เจ้าไม่สามารถเรียนได้หมดในเวลาสั้นๆ หรอก อย่างที่ข้าเคยบอกว่าอย่าเพิ่งใจร้อน” เห็นได้ชัดว่าอูมาริเข้าใจความหมายของแคลร์ผิดไป และนึกว่าแคลร์รู้สึกว่าสิ่งที่ได้เรียนมันน้อยเกินไป
“ไม่ ท่านอาจารย์ ข้าไม่ได้หมายถึงสิ่งนี้” แคลร์ส่ายหัวเล็กน้อย “ข้าจำสิ่งที่ท่านอาจารย์พูดได้เสมอ การเรียนพลังเวทย์ไม่สามารถเร่งรีบได้”
“ถ้าเช่นนั้น?” อูมาริสงสัย
“ข้าก็ไม่รู้ หลายครั้งข้ามักรู้สึกเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่พอมาคิดดูอีกก็ไม่มีอะไรแล้ว” แคลร์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
อูมาริขมวดคิ้วราวกับคิดอะไรบางอย่าง ตั้งแต่เข้าเรียนมา เขายังไม่ได้ทดสอบเลยว่าตอนนี้แคลร์อยู่ในระดับใดแล้ว หรือตอนนี้แคลร์อยู่ในขั้นตอนการพัฒนาแล้วหรือเปล่า?
“ข้ามักจะรู้สึกว่าพลังเวทย์นั้นง่ายดาย แต่ว่าข้าไม่สามารถพูดได้ว่าทำไม” แคลร์กระซิบ
“บางที ก็ไม่แน่นะ…” อูมาริดูเหมือนจะลังเลอะไรบางอย่าง
“อะไรหรือท่านอาจารย์?” แคลร์ถามอย่างสงสัย
“บางทีพลังจิตของเจ้าอาจเรียนรู้เวทย์ลี้ลับนั้นได้” อูมาริลังเลว่าควรจะบอกแคลร์ให้ไปตามหาสมบัติลี้ลับนั้นดีหรือไม่ เพราะสิ่งนั้นเป็นเวทย์ลี้ลับที่อันตรายมาก และถ้าผู้ที่มีพลังทางจิตไม่แข็งแกร่งไปเรียนรู้ ก็จะมีผลเพียงสองอย่าง หนึ่งคือตายอย่างช้าๆ และสองคือตายอย่างรวดเร็ว!
“ท่านอาจารย์ คือสิ่งใดหรือ?” แคลร์สนใจ
“พลังเวทย์เป็นสิ่งที่จับต้องได้ เจ้าเข้าใจไม่ว่าจะเป็นนักเวทย์หรืออัศวินก็ตาม การโจมตีของพวกเขาก็ล้วนจับต้องได้ สำหรับพลังเวทย์นั้น ยิ่งเป็นคาถาที่ทรงพลังมาก ก็ยิ่งต้องใช้เวลาในการท่องมาก ในเวลานั้นจำต้องมีคนคุ้มกัน พลังยุทธ์ของอัศวินก็ล้วนเป็นสิ่งที่จับต้องได้” อูมาริกระแอมในลำคอแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “แต่มันมีการโจมตีที่มองไม่เห็นและป้องกันไม่ได้”
“มีของเช่นนี้ด้วยหรือ?” แคลร์สนใจ
“ใช่” อูมาริพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “แต่ว่าความเสี่ยงย่อมมากกว่า”
“ท่านอาจารย์ มันคืออะไร? ” แคลร์คะยั้นคะยอ
อูมาริไม่ได้พูด แต่เงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ ก่อนหยิบไม้กายสิทธิ์ในอ้อมแขนออกมาโบกเบาๆ วงกลมสีฟ้าอ่อนกระจายออกและกลายเป็นผ้าคลุมสีฟ้าอ่อนปิดคลุมห้อง แคลร์เข้าใจดีว่านี่คือการป้องกันการรับรู้พลังเวทย์ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีคนแอบฟังพวกเขาคุยกัน
เมื่อทำทั้งหมดนี้เรียบร้อยแล้ว อูมาริจึงเก็บไม้กายสิทธิ์แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “มันคือการโจมตีจิตใจ”
แคลร์อึ้งไป โจมตีจิตใจงั้นหรือ!
“จิตวิญญาณของการโจมตีผู้คนโดยตรงนั้น มองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง และไม่มีใครสามารถคาดเดาได้” อูมาริสีหน้าจริงจัง “แน่นอนว่าเจ้าเอาสิ่งนี้ไปใช้กับคนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงไม่ได้ แต่สิ่งนี้มีประสิทธิภาพมากเมื่อใช้กับคนธรรมดา”
“ในกรณีร้ายแรง สิ่งนี้สามารถทำให้คนไร้ซึ่งสติปัญญา แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้พลังเวทย์ของคนนั้นได้รับความเสียหาย” อูมาริอธิบายกับแคลร์ “แน่นอนว่าเวทย์ลี้ลับนี้มักถูกมองข้ามโดยคนส่วนมาก เพราะพวกเขาไม่สามารถเรียนรู้ ไม่สามารถนำไปใช้ได้ และยิ่งไปกว่านั้นก็คือไม่สามารถรับมือได้ ดังนั้น…”
“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านอาจารย์” รอยยิ้มเยาะจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของแคลร์ “มนุษย์มักกลัวในสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ พวกเขามักจะหาทางโจมตีสิ่งเหล่านี้เท่าที่พวกเขาจะทำได้”
ครั้งนี้ อูมาริตะลึงกับคำพูดเชิงปรัชญาออกมาจากปากของเด็กสาววัย 13 ปีเช่นนี้!
“ท่านอาจารย์ ข้าจะเรียนรู้เวทย์ลี้ลับนี้ได้อย่างไร? บอกข้าได้หรือไม่? ” ดวงตาของแคลร์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและท้าทาย
“ได้” อูมาริพยักหน้า ขณะนี้ในใจของเขาไม่ได้มองว่าแคลร์เป็นเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะแล้ว “ข้าเคยมีเพื่อนคนหนึ่งที่เรียนรู้เวทย์ลี้ลับนี้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเรียนรู้ได้ถึงแก่นแท้ ดังนั้น…” พูดถึงตรงนี้ ท่าทางของอูมาริค่อนข้างดูหนักอึ้ง
“ขอโทษท่านอาจารย์ที่ทำให้ท่านนึกถึงเรื่องเศร้า” แคลร์ขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่หรอก แคลร์ ตอนแรกข้าได้เตือนเขาแล้ว แต่เขาไม่ฟัง” อูมาริจัดการกับอารมณ์ของเราแล้วพูดต่อ “เขาฝังเวทย์ลี้ลับไว้ในห้องลับของเขาโดยหวังว่าข้าจะเอามันออกมาได้ในอนาคต แต่ข้าไม่ต้องการสัมผัสมัน”
แคลร์ไม่พูดอะไร ได้แต่ฟังอย่างเงียบๆ
“ข้าจะให้แผนที่ของสถานที่นี้กับเจ้า มันอยู่ตรงกลางของหุบเขาพายุ ปิดเทอมครั้งนี้เจ้าสามารถลองไปฝึกที่หุบเขาพายุได้ การต่อสู้ที่แท้จริงย่อมดีกว่าทฤษฎีเสมอ สัตว์ร้ายบางตัวในหุบเขาพายุนั้นค่อนข้างอยู่ในระดับต่ำ เจ้ามีจินเหยียนอยู่ด้วย ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ต้องจำไว้ว่าอย่าเข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาพายุเด็ดขาด เรื่องนี้เจ้าต้องสัญญากับข้า แล้วข้าจะให้แผนที่กับเจ้า” อูมาริพูดกับแคลร์อย่างเคร่งขรึม
แคลร์รู้สึกตื่นเต้นในใจ นางรู้ดีว่าอูมาริพูดแบบนี้เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของนาง
แคลร์พยักหน้าตอบรับอย่างจริงจัง คราวนี้อูมาริจึงได้หยิบแผนที่ภาพจากในอ้อมแขนของเขาแล้วส่งให้แคลร์
“เจ้าต้องระวังให้ดี เมื่อพบกับอันตรายที่ไม่สามารถรับมือได้ ให้จินเหยียนป้องกันเจ้าไว้แล้วฉีกม้วนนี้ออกจากกันทันที เข้าใจหรือไม่?” อูมาริยังคงกำชับ แม้ว่าปากจะไม่ยอมรับว่าแคลร์เป็นศิษย์ แต่เขาก็ถือว่าแคลร์เป็นศิษย์เพียงผู้เดียวของเขาแล้ว
“ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวล ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน” แคลร์ตอบด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าเช่นนั้นก็ดี” อูมาริยิ้มและพยักหน้า
เมื่อแคลร์เสนอที่จะใช้ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนไปฝึกที่หุบเขาพายุ ท่านดยุกกอร์ตั้นก็มีความสุขมาก ตระกูลฮิลล์ไม่เคยมีดอกไม้ที่เติบโตในเรือนกระจกหรอก! มีเพียงแคทเธอรีนเท่านั้นที่ดูกังวลมาก หลังจากที่ดยุกกอร์ตั้นปลอบใจอยู่นาน นางก็วางใจกับสถานการณ์ได้ ส่วนพี่ชายทั้งสองของแคลร์นั้นยังไม่กลับบ้าน คนหนึ่งอยู่ในดินแดนของเขา ส่วนอีกคนเป็นกัปตันทีมกริฟฟอนอยู่ในวัง ในขณะเดียวกันพ่อของนางก็ดูเหมือนจะไปจัดการกับปัญหาบางอย่างที่ชายแดน
ดยุกฮิลล์นำเงินมาให้แคลร์มากพอที่จะปล่อยให้นางและจินเหยียนออกไปบนหลังม้า โดยไม่ดูร่ำรวยมากจนเกินไป
ในตอนเช้าที่อากาศเย็นสบาย ทั้งสองขี่ม้าออกเดินทางกัน แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเมื่อออกจากประตูเมืองแล้ว แคลร์จะได้พบกับใครบางคนที่มีอิทธิพลต่อนางอย่างลึกซึ้งในชีวิต
ในตอนเช้า เมืองหลวงอย่างเมืองโบเทอร์นั้นไม่เงียบเหงาแม้แต่น้อย หน่วยลาดตระเวนรักษาความปลอดภัยได้ออกดูแลลาดเลาในเมือง ส่วนเหล่าพ่อค้าก็เปิดร้านเพื่อค้าขายอย่างขยันขันแข็ง เมื่อไปจนสุดทางประตูตะวันตกก็ยิ่งคึกคักมากยิ่งขึ้น เพราะที่นี่คือสำนักงานใหญ่ของสมาคมทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดในอันพาแกรนด์ ที่แห่งนี้เป็นสวรรค์ของทหารรับจ้างและนักผจญภัยจำนวนนับไม่ถ้วน ไม่ไกลนักก็มีถนนที่เต็มไปด้วยคนพลุกพล่านในช่วงเวลานี้ มีร้านรวงมากมายหลายประเภทต่างทำการซื้อขายของกับทหารรับจ้าง นอกจากนี้ที่นี่ยังมีสถานที่ประมูลและตลาดค้าทาสที่ใหญ่ที่สุด จึงนับว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่มีชีวิตชีวาที่สุดในเมืองหลวง และย่อมแน่นอนว่ายังมีผู้มีอำนาจเป็นมังกรซ่อนเล็บซ่อนอยู่เป็นปกติ
“คุณหนู มาทำอะไรที่นี่หรือ” จินเหยียนถามอย่างสงสัยขณะที่มองนางเดินไปยังกลุ่มทหารรับจ้าง
“ไปลงทะเบียนทหารรับจ้างให้ข้าที” แคลร์ไม่ได้อธิบายอะไร การลงทะเบียนเป็นทหารรับจ้างนอกจากจะสามารถทำภารกิจในระดับความสามารถของตนเพื่อรับเหรียญแล้ว ในฐานะนักเวทย์ วัตถุดิบเวทย์ไม่เพียงแค่แพงแต่ยังหายากอีกด้วย เพราะไม่มีขายที่ร้านขายวัตถุเวทย์ในตลาด เหล่าทหารรับจ้างต่างเสี่ยงชีวิตเพื่อนำวัตถุดิบเวทย์ล้ำค่าเหล่านั้นไปประมูลในสถานที่ประมูล ดังนั้นวัตถุดิบเวทย์เหล่านี้จึงราคาสูงอย่างมาก แคลร์ไม่อยากยื่นมือไปขอเงินใครเพื่อซื้อของราคาแพงเหล่านี้
