เสน่ห์คมดาบ – ตอนที่ 176

ตอนที่ 176

ท่านแม่…

อาจารย์…

ขนตายาวๆ ของแคลร์เริ่มขยับเล็กน้อย

“แคลร์!” เฟิงอี้เซวียนกำมือของแคลร์อย่างตื่นเต้น

ในใจของเหลิ่งหลิงยวิ๋นก็โล่งใจเล็กน้อย

แคลร์ลืมตาขึ้นช้าๆ

ในสายตาไม่มีความสับสนไม่มีความสิ้นหวัง…

มีเพียงความมุ่งมั่น!

“แคลร์” เฟิงอี้เซวียนเรียกอย่างเป็นห่วง

แคลร์หันหน้าไปมองเฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋น แล้วส่งเสียงเบาๆ “อืม…”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเฟิงอี้เซวียนรู้สึกโล่งใจราวกับยกภูเขาออกจากอก

เหลิ่งหลิงยวิ๋นพูดเบาๆ “ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว”

“อืม ข้าฟื้นแล้ว” แคลร์ค่อยๆ ลุกขึ้น เฟิงอี้เซวียนก็รีบก้าวไปช่วยแคลร์

“ทำให้พวกเจ้ากังวลเลยสินะ” แคลร์เอนหัวพิงหัวเตียงเบาๆ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋นพยักหน้าเบาๆ

“บอกข้าทีว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?” ดวงตาสีเข้มของแคลร์ดูลึกล้ำ

เฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋นมองหน้ากัน

ต้องพูดหรือ?

แคลร์ถูกใส่ร้ายว่าเป็นฆาตกรที่ฆ่าคนที่ห่วงใยนางมากที่สุด ต้องบอกหรือไม่?

เฟิงอี้เซวียนเลียริมฝีปากที่แห้งผากอย่างลังเล เหลิ่งหลิงยวิ๋นก็เงียบเช่นกัน

“เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรโง่ๆ หรือ?” ใบหน้าของแคลร์สงบลงและก็พูดประโยคนั้นออกมาเบาๆ

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ทำ แต่… ” เฟิงอี้เซวียนหยุดพูด แต่เขาไม่อยากบอกความจริงที่โหดร้ายเช่นนี้กับแคลร์หรอก นี่คือการโรยเกลือลงบนแผลของแคลร์ แต่ว่า หากตนเองไม่พูดแคลร์ก็จะรู้เรื่องนี้ในที่สุดอยู่แล้วถึงตอนนั้นจะยิ่งทำให้แคลร์เจ็บปวด

“อย่างที่พวกเจ้าบอก ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีกมากการตายของท่านแม่และอาจารย์ ข้าจะต้องชำระแค้นวิหารแห่งแสงให้ได้” เสียงของแคลร์สงบ แต่เย็นชาอย่างแปลกประหลาด

เฟิงอี้เซวียนมองแคลร์และกัดริมฝีปาก

แคลร์ไม่พูดอะไร และรอคำพูดของเฟิงอี้เซวียนอย่างเงียบๆ

เฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋นมองหน้ากันและในที่สุดเฟิงอี้เซวียนก็บอกคำประกาศของอันพาแกรนด์และวิหารแห่งแสงออกมาเสียงของเฟิงอี้เซวียนนั้นเบามากๆ และเขาก็ระมัดระวังกับการแสดงออกของแคลร์มากๆแต่แคลร์ก็ใจเย็นมากตั้งแต่ต้นจนจบเลย

ในที่สุดเฟิงอี้เซวียนก็พูดจบ เขามองใบหน้าที่สงบของแคลร์อย่างเป็นห่วง มีความรู้สึกที่หลากหลายในใจของเขา

แคลร์หันไปมองที่ทั้งสองคนเปิดริมฝีปากเล็กน้อยทั้งสองรู้สึกประหม่าแต่แคลร์กลับพูดกับเหลิ่งหลิงยวิ๋นเบาๆ “เหลิ่งหลิงยวิ๋น ซวนซวนล่ะ?”

เหลิ่งหลิงยวิ๋นตะลึง เฟิงอี้เซวียนก็ตะลึง

“เจ้าอยู่กับข้า ช่วยข้าไว้วิหารแห่งแสงจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร? เจ้าไม่คิดถึงซวนซวนเลยหรือ?” หัวใจของแคลร์เป็นอ่อนไหว มองใบหน้าของเหลิ่งหลิงยวิ๋น และหัวใจของนางก็ร้อนเป็นไฟ รู้สึกถึงลางไม่ดี

เหลิ่งหลิงยวิ๋นเงียบลง แต่ความเศร้าโศกลึกๆ ภายในแววตาของเขาไม่รอดพ้นไปจากสายตาของแคลร์ได้เลย

เฟิงอี้เซวียนก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

แคลร์รู้ได้ทันที เด็กผู้บริสุทธิ์และไร้เดียงสาผู้นั้น หรือว่าจะ…

“ข้าขอโทษ… ” แคลร์พูดอย่างเงียบๆ มีความเศร้าและกล่าวโทษตัวเองอยู่ในนั้น

“ไม่ มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับเจ้าเลย” เหลิ่งหลิงยวิ๋นถอนลมหายใจออก พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเขา “นี่คือความปรารถนาของซวนซวนความปรารถนาสุดท้ายของนางคือให้ข้าออกจากวิหารแห่งแสงและได้ใช้ชีวิต ข้าคิดแล้ว ข้าจะทำให้นางสมหวัง”

แคลร์และเฟิงอี้เซวียนมองใบหน้าที่ยิ้มจางๆ ของเหลิ่งหลิงยวิ๋น และในใจของพวกเขาก็ซับซ้อนมาก พวกเขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ นี่คือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยพลังและความหวัง

“ที่นี่มันคือที่ไหนกัน?” แคลร์มองไปรอบๆ ห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง มีเพียงประตูหิน และรูเล็กๆ ที่ด้านบนสำหรับระบายอากาศ เฟอร์นิเจอร์ในห้องค่อนข้างเรียบง่ายมีเชิงเทียนสีเงินสามเหลี่ยมบนโต๊ะ

“ห้องลับของครอบครัวข้าเอง” เฟิงอี้เซวียนพูดเบาๆ “อิทธิพลของวิหารแห่งแสงในประเทศลากัคนั้น ไม่สามารถมองข้ามได้ดังนั้น…”

“แม้ว่าวิหารแห่งแสงและอันพาแกรนด์จะออกหมายจับ แต่พวกเขาไม่ระดมคนเพื่อตามล่าแคลร์ เพราะว่าสีของดวงตาและผมของแคลร์ได้เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ววิหารแห่งแสงไม่สามารถระดมคนเพื่อจะตามล่าได้ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจะเป็นการเปิดโปงความเจ้าเล่ห์และความโหดร้ายของวิหารแห่งแสงดังนั้นคนที่มาตามล่าจะเป็นเพียงคนภายในของวิหารเท่านั้น”เหลิ่งหลิงยวิ๋นวิเคราะห์เบาๆ

เฟิงอี้เซวียนและแคลร์นึกถึงวิหารแห่งแสงที่แอบตามล่าเด็กสาวผมดำตาดำนั้น ดวงตาของแคลร์ก็หม่นลงเล็กน้อย เคยไม่เคิดว่าเด็กสาวผู้นั้นจะเป็นตัวแทนของตัวนางเอง

“พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะพักผ่อนสักหน่อย” แคลร์หลับตาลงช้าๆ และพูดเบาๆ

เฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋นมองหน้ากันทั้งคู่เห็นความกังวลในดวงตาของกันและกัน เมื่อมองใบหน้าที่สงบของแคลร์อีกครั้งทั้งสองก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ

หลังจากประตูปิดลง แคลร์ก็เอนหลังพิงหัวเตียงอย่างอ่อนแรงและค่อยๆลืมตาขึ้น

ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างน่าทึ่ง!

วิหารแห่งแสง! กอร์ตั้น ฮิลล์!

ข้าจะกลับไป!

ข้าจะกลับไปอย่างแน่นอน!

แคลร์กำลังจดจ่ออยู่กับสภาพร่างกายของตนเอง และเมื่อตรวจดูแล้วแคลร์ก็ประหลาดใจเล็กน้อย กระจกดอกบัววิ่งวนอยู่ในร่างกาย อาการบาดเจ็บในร่างกายหายไปมากแล้ว

“จี๊บๆ!”

“ฮู่ๆ!”

เสียงไป๋ตี้ร้องข้างหมอนของแคลร์เฮยหยู่ก็ร้องออกมาดังขึ้นอย่างไม่ยอม

แคลร์ก้มลงมองไปที่เจ้าขนปุยเล็กๆ ทั้งสองด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า แล้วอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนและพูดเบาๆ “ขอบคุณพวกเจ้าทั้งสองที่ช่วยข้า”

“ฮู่!” เฮยหยู่กระพือปีกอย่างภาคภูมิใจ

“แต่ว่า พวกเจ้าทั้งสองเป็นใครกัน? ทำไมทั้งเทพีแห่งแสงและเทพเจ้าแห่งความมืดถึงรู้จักพวกเจ้าล่ะ” แคลร์มองเจ้าขนปุยน้อยทั้งสองในอ้อมแขนของนางอย่างสงสัย

เจ้าขนปุยน้อยทั้งสองเงียบโดยพร้อมเพรียงกัน

แคลร์เอนหลังมองเพดานเหนือศีรษะแล้วหลับตาลงช้าๆ

กฎใหม่เพิ่งจะเริ่มต้น

ประวัติศาสตร์ของแผ่นดินลังกาได้เปิดหน้าใหม่ในวันนี้แล้ว

สามวันต่อมารถม้าธรรมดาๆ คันหนึ่งขับออกไปจากประตูเมืองหลวงของลากัคอย่างช้าๆ

ท้องฟ้าสีครามไร้เมฆต้นไม้ใหญ่ริมถนนเขียวชอุ่มและนกบนกิ่งไม้ต่างกระโดดโลดเต้นและส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว

บนถนนราบเรียบมีรถม้าวิ่งผ่านไปมา

ในรถม้าธรรมดานั้นแคลร์เอนตัวอยู่ในรถม้าอย่างเงียบๆ มีเฟิงอี้เซวียนและเหลิ่งหลิงยวิ๋นอยู่ในรถม้าด้วย

“ข้าไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้วประการแรกข้าไม่อยากลากตระกูลเฟิงของเจ้าให้จมลง ประการที่สองข้าต้องการจะแก้แค้น” เมื่อสองวันก่อนแคลร์ปฏิเสธการรั้งไว้ของอันลิซ่า อันลิซ่าไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่กอดแคลร์และยิ้มให้ตอนนี้ลากัคไม่สามารถต่อสู้กับอันพาแกรนด์ได้ไม่ต้องพูดถึงวิหารแห่งแสงเลย แคลร์รู้ถึงสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างดี นางไม่ได้บอกให้ตระกูลหลี่รู้ด้วยซ้ำว่านางอยู่ในตระกูลเฟิง ตระกูลเฟิงและตระกูลหลี่ไม่สามารถรับผลกระทบนี้ได้ หากตนเองยังไม่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง ก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับอันพาแกรนด์และวิหารแห่งแสงได้ แคลร์มีแผนในใจแล้ว

ครั้งนี้เฟิงอี้เซวียนติดตามอยู่ข้างกายแคลร์แคลร์ไม่ได้คัดค้านอะไร และก็ไม่ได้คิดจะให้เฟิงอี้เซวียนไปไหนด้วย

จุดมุ่งหมายของทั้งสามไม่มีการเปลี่ยนแปลง

คือที่โยซาลี่สถานที่ที่พลังของวิหารแห่งแสงเข้ามาได้น้อยที่สุด นอกจากนี้ยังเป็นประเทศที่ยากจนที่สุดในแผ่นดินลังกาด้วย

ประเทศนี้ประกอบด้วยทะเลทรายขนาดใหญ่และโอเอซิสไม่กี่แห่งสภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ที่ร้ายแรงและผู้อยู่อาศัยที่ยากจนทำให้วิหารแห่งแสงไม่ให้ความสนใจกับประเทศนี้มากนัก เฉพาะเมืองหลวงของประเทศเท่านั้นที่มีห้องโถงสาขาที่เป็นสัญลักษณ์อยู่

ลมพัดทรายโหมกระหน่ำทั่วทะเลทราย เหนือศีรษะคือแสงแดดที่แผดจ้า

ในทะเลทรายอันกว้างใหญ่อูฐสามตัวที่แบกคนไว้บนหลังเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ล้อมรอบด้วยกระบองเพชรขนาดใหญ่ ไม่มีสิ่งมีชีวิตเลยลมพัดทรายสีเหลืองที่บางครั้งก็เผยให้เห็นกระดูกหนาทึบใต้ทรายสีเหลือง นี่คือพื้นที่อันตราย

ไกลออกไปทรายสีเหลืองก็ลอยขึ้นมา มีควันโขมงและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความจริงแล้วมันเป็นทีมม้าที่แข็งแรง มีดาบและรองเท้าบู๊ตหนัง พวกโจรม้า!

“เจ้านายดูสิสามคนนั้น คนที่อยู่ตรงกลางต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน แม้ว่าข้าจะไม่เห็นหน้า แต่ข้าก็คิดว่าร่างนั้นเป็นหญิงงามแน่ๆ ” ชายน่าสมเพชวิ่งไปตรงหน้ากลุ่มโจรม้าแล้วพูดยืนยันกับคนรูปหล่อข้างๆ เขา เห็นได้ชัดว่าสามคนนี้ไม่ใช่แกะอ้วน แต่ถ้าหญิงผู้นั้นเป็นหญิงงาม ก็จะทำเงินได้มากเลย

และคงไม่มีใครคาดคิดว่าชายหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้คือผู้เป็นใหญ่ของทะเลทรายแห่งนี้ หัวหน้ากลุ่มโจรม้า

หลงซ่าซือพยักหน้าเขาไม่ได้สงสัยในคำพูดของชายน่าสมเพชที่อยู่ข้างๆ เขา แม้ว่าชายผู้นี้จะเลวร้ายมาก แต่สายตาของเขาไม่เคยมองพลาดเลย

โจรม้าส่งเสียงอย่างแปลกประหลาดโบกดาบในมือของพวกเขาและควบม้าไปที่หน้าคนทั้งสาม

“หญิงสาวที่อยู่ตรงกลางให้อยู่นี่ที่ อีกสองคนไปซะ” หลงซ่าซือตะคอกอย่างเย็นชา

“เจ้า…” เสียงหวานเพียงแค่เปล่งออกมาก็ ทำให้หัวใจของโจรม้าสั่นสะท้าน ผู้ที่มีน้ำเสียงเช่นนี้จะมีรูปลักษณ์แบบไหนกันนะ?

“เจ้าคือหลงซ่าซือลมกรดทะเลทรายใช่หรือไม่” เสียงหวานพูดเบาๆ และพูดชื่อของหลงซ่าซือออกมา

หลงซ่าซือผงะไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะเสียงดัง “ทำไมสาวงามถึงรู้จักชื่อของข้าแล้วล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลงมาแล้วตามข้าไปเสียดีๆ”

“เจ้างี่เง่าที่ถูกใส่ร้ายแล้วกลายเป็นโจรม้า สูญเสียบ้านจะหยิ่งยโสอะไรเช่นนี้ล่ะ?” แต่ประโยคถัดมาของน้ำเสียงหวานนั้นรุนแรงมาก

สีหน้าของพวกโจรม้ารอบๆ หลงซ่าซือเปลี่ยนไปทันที ทุกคนรู้ว่านี่เป็นจุดอ่อนของเจ้านายของพวกเขา ไม่ควรไปแตะต้องเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เจ้านายจะแทบคลั่งผลที่ตามมาอาจเป็นหายนะเลย

แต่ความประหลาดใจของทุกคนก็คือหลงซ่าซือไม่ได้ทำรุนแรง แต่เขาเหวี่ยงมีดชี้ไปที่คนตรงกลางอย่างระมัดระวังและพูด “เจ้าเป็นใคร?”

“คนที่มาช่วยเจ้า” เสียงน่าฟังตอบแผ่วเบา จากนั้นคนที่อยู่ตรงกลางก็ค่อยๆยกหมวกขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบได้ ผมสีดำสนิทดวงตาสีดำล้ำลึก เด็กสาวตรงหน้าดูมีเสน่ห์มากแล้วถ้าโตขึ้น นางจะมีเสน่ห์แค่ไหนกันนะ?

เสน่ห์คมดาบ

เสน่ห์คมดาบ

Status: Ongoing

แคลร์ ฮิลล์ คุณหนูใหญ่สุดสำรวยแห่งตระกูลขุนนางชั้นสูงผู้มีชื่อฉาวคาวกะฉ่อนว่าโง่เง่า เอาแต่ใจและบ้าผู้ชายเป็นชีวิตพลัดตกจากหลังม้าขณะไล่ตามองค์ชายสองจนหมดสติ สร้างความอับอายให้กับตระกูลเป็นอย่างยิ่ง

กระนั้นเมื่อหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทีของนางกลับเปลี่ยนจากหน้ามือไปเป็นหลังเท้า ไม่มีอีกแล้วคุณหนูไร้ยางอายที่คลั่งไคล้การไล่จับบุรุษรูปงาม เรื่องเรียนไม่เอาอ่าว เรื่องงานไม่เอาไหน จะมีก็แต่คุณหนูแคลร์ผู้สงบเสงี่ยมเยือกเย็น สำรวมท่าที และเปี่ยมไปด้วยพลังเวทอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเท่านั้น!

เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูแคลร์คนนั้นกันแน่นะ!?

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท