บทที่ 28: อาจารย์ให้ข้าไปตระเวนภูเขา
การเรียกเมฆและฝนไม่ต่างจากการเป็นเทพของ หลี่เสี่ยวหยิงผู้เติบโตมาในครอบครัวของคนเลี้ยงสัตว์
เนื่องจากมีวัวและแกะจำนวนมากที่ครอบครัวของเขาเลี้ยงไว้ซึ่งเลี้ยงบนหญ้าซึ่งจำเป็นต้องได้รับการหล่อเลี้ยงจากสายฝนพวกเขาจึงต้องใช้เวลาและพลังงานจำนวนมากในการต้อนฝูงสัตว์ไปยังที่ ที่มีหญ้าในช่วงเวลาเช่นฤดูร้อนและปลายแห้ง ของฤดูใบไม้ร่วงที่ไม่มีฝนสักหยด
กระบวนการนี้ไม่เพียง แต่เสียเวลาและพลังงานไปมากเท่านั้น แต่ยังทำให้ปศุสัตว์ของพวกเขาสูญเสียไปได้ง่ายอีกด้วย!
นอกจากนี้เมื่อไม่มีฝนหญ้าก็จะไม่เติบโต ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ปศุสัตว์จะตายจากความอดอยาก สำหรับคนเลี้ยงสัตว์ซึ่งการดำรงชีวิตขึ้นอยู่กับการเลี้ยงปศุสัตว์มันเป็นเพียงความหายนะ เป็นไปได้ที่ครอบครัวหนึ่งจะไม่มีเงินสำหรับอาหารและเสื้อผ้าเพราะเหตุนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ในฤดูหนาวได้
– เรียกเมฆเรียกฝนและ ศาสตร์อาคมมังกรฟ้า…ถ้าข้ามีความสามารถแบบนี้ทั้งหมู่บ้านจะไม่บูชาข้าเหมือนพระเจ้าเหรอ? –
“ ในบรรดาศาสตร์เวทย์มนต์มีสิ่งที่เรียกฝนและหิมะและยังมีคำสาปอีกด้วย มังกรทุกตัวมีความสามารถที่แตกต่างกัน แม้แต่มังกรที่มีสายเลือดเดียวกันก็สามารถปลุกความสามารถที่แตกต่างกันได้ขึ้นอยู่กับการเติบโตและการฝึกฝนของพวกมัน” อาจารย์ดวนหลาน อธิบายแม้ว่าพวกมันจะบินได้ก็ตาม
สายลมโหยหวน แต่เสียงของนางดังขึ้นอย่างชัดเจน
นักเรียนคนอื่น ๆ ก็ให้ความสนใจกับคำอธิบายของอาจารย์ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาเบื่อที่จะมองไปที่ ที่ราบด้านล่าง ในทางกลับกัน ดวนหลาน เป็นคนที่นักเรียนไม่มีวันเบื่อที่จะมอง!
มังกรถูกแบ่งออกเป็นสามสายพันธุ์ย่อย: มังกรโบราณมังกรใหญ่และมังกรฟ้า
มังกรโบราณเป็นเจ้าเหนือหัวบนบก พวกเขามีร่างกายที่ไม่มีใครเทียบได้และความแข็งแกร่งที่ดุร้ายและมีความรู้เกี่ยวกับทักษะการต่อสู้โบราณบางอย่าง พวกมันส่วนใหญ่มีร่างกายกำยำเขี้ยวอำมหิตกรงเล็บที่แหลมคมและผิวหนังที่แข็งราวกับหิน
ในความเห็นของ จู มิงหลาง เชื้อสายหลักของ จระเข้น้อย น่าจะเป็นของมังกรโบราณ หากเขาสามารถติดตั้งชุดเกราะหนักได้ในอนาคตเขาคงอยู่ยงคงกระพันแน่นอน!
มังกรใหญ่เกิดมาพร้อมกับร่างกายที่แข็งแกร่ง
พวกเขาสามารถร่ายเวทย์ทำลายล้างและมังกรใหญ่ส่วนใหญ่มีปีกที่แข็งแกร่งทำให้พวกมันบินและต่อสู้ในอากาศได้เช่นเดียวกับการบินผ่านภูเขา
มังกรไฟของหลัวเสี่ยว เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสายเลือดใกล้เคียงกับ มังกรใหญ่ โดยใช้พลังของเวทมนตร์ไฟ!
เมื่อเทียบกับ มังกรโบราณ และ มังกรใหญ่ ร่างกายของ มังกรฟ้านั้นไม่แข็งแกร่งเท่า อย่างไรก็ตาม ศิลปะอาคม ของ มังกรฟ้า นั้นทรงพลังอย่างมาก แม้แต่มังกรผู้ยิ่งใหญ่ที่เชี่ยวชาญในเวทมนตร์ก็ไม่สามารถต่อกรกับมังกรฟ้าได้ด้วยศิลปะอันลึกซึ้งของพวกมัน!
มังกรแม่น้ำลึกของ ดวนหลาน เป็น มังกรฟ้า ที่มีสายเลือดบริสุทธิ์มาก
แม้ว่ามังกรจะถูกแยกออกเป็นสามสายเลือดหลัก แต่มังกรส่วนใหญ่เป็นสายเลือดที่แตกต่างกัน
มังกรที่มีสายเลือดผสมอาจสืบทอดทักษะการต่อสู้เวทมนตร์และศาสตร์ลี้ลับในเวลาเดียวกันและพวกมันก็ไม่อาจปลุกพวกมันได้ด้วย
มังกรเลือดบริสุทธิ์มีโอกาสแปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ในการปลุกความสามารถเฉพาะของสายเลือดของพวกเขา แต่อีกสองความสามารถจะไม่มีวันตื่นขึ้นไม่ว่าพวกเขาจะได้รับการฝึกฝนมากแค่ไหนก็ตาม
ไป๋ฉี เคยเป็น มังกรฟ้า เลือดบริสุทธิ์ อย่างไรก็ตาม จู มิงหลาง สังเกตเห็นว่าเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนไปบ้างหลังจากที่เขาและมังกร ถอยหลังอีกครั้ง ขนที่เย็นเฉียบบนปีกของเขาดูเหมือนเวทมนตร์ที่ถูกทำให้เป็นผลึก …
——
เมืองหุบเขารุ่งโรจน์ ตั้งอยู่ใต้ลำธารบนภูเขา เนื่องจากฤดูใบไม้ร่วงที่หนาวเย็นกว่าในปีนี้แหล่งที่มาของลำธารได้กลายเป็นน้ำแข็งเมื่อนานมาแล้ว ขณะนี้น้ำที่ไหลลงมาจากหุบเขาบนภูเขานั้นบางกว่าด้ายและไม่สามารถทดน้ำในนาข้าวและหญ้าได้
เนื่องจากสภาพอากาศและภูมิประเทศในบริเวณนี้ทำให้พืชเติบโตช้ากว่าที่อื่น หากไม่มีฝนตกเลยเป็นเวลาหนึ่งเดือนนอกเหนือจากการขาดการชลประทานจากลำธารบนภูเขาการเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบูรณ์ตามที่คาดการณ์ไว้อาจกลายเป็นความแห้งแล้ง แม้แต่ปศุสัตว์ก็จะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง
นกไดโนเสามังกร หกตัวบินอยู่เหนือท้องฟ้าของเมืองเก่าและร่อนลงสู่ใจกลางเมืองทีละตัว
กลุ่มคนในชุดสีน้ำตาลเดินมาหาพวกเขาด้วยความเคารพราวกับว่าพวกเขากำลังพบกับผู้ช่วยชีวิตของพวกเขา
“ พวกเรากำลังรออาจารย์สองคนจาก สถาบันหลี่ฉวน!” ชายหนุ่มหน้าตาดีที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้น
“ ท่านในฐานะเจ้าเมืองแห่ง เมืองหุบเขารุ่งโรจน์จะไม่เห็นภูเขาที่เป็นน้ำแข็งและธารน้ำชลประทานขาดน้ำได้อย่างไร? ฐานที่มั่นรุ่งอรุณตะวันออกห่างออกไปยี่สิบห้ากิโลเมตรเป็นแนวหน้าของสนามรบและพวกเขาจำเป็นต้องเติมเสบียงอาหาร ท่านคิดว่าจะรักษาหัวของท่านไว้ได้หรือไม่หากพวก หวู่ตู สามารถต่อสู้เพื่อเข้ามาได้?” อาจารย์ เคเบ่ย วิพากษ์วิจารณ์อย่างโกรธเกรี้ยวทันทีหลังจากที่เขาลงจากพาหนะ
“ ข้าเหมาะสมกับการดุของอาจารย์ ผู้ต่ำต้อยผู้นี้ร้องขอมังกรฝนจาก รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร เมื่อเดือนก่อน แต่มีไม่มากนักที่มีความสามารถเช่น อาจารย์เคเบ่ย และ อาจารย์ดวนหลาน และเรื่องนี้ก็ยังคงดำเนินต่อไปเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า โชคดีที่คำขอของเราไปถึง สถาบันหลี่ฉวน สำหรับตอนนี้อาจารย์และศิษย์ผู้ฝึกมังกรที่เคารพนับถือโปรดไปพักผ่อนในเรือนรับรอง” นายเมืองหนุ่มตอบทั้งไม่รับใช้หรือเอาแต่ใจ
“ เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแนวหน้าพวกเราจึงไม่มีเวลาที่จะเสียไป มาเริ่มกันเลย” อาจารย์ เคเบ่ย พูดอย่างไม่อดทน
“ ท้องฟ้ากำลังจะมืดในไม่ช้า อุณหภูมิจะลดลงอย่างมาก ฝนที่คุณครูเรียกหาอาจกลายเป็นน้ำแข็งและทำร้ายพืชผลแทนและทำให้พื้นดินแข็ง” นายเมืองที่สวมชุดสีน้ำตาลตอบทันที
“ อืมเราจะผลักมันกลับไปจนถึงวันพรุ่งนี้” ดวนหลาน พยักหน้า
เคเบ่ย ไม่มีอะไรจะพูดคัดค้าน
“หลังจากที่ท่าน!” เจ้าเมืองโบกมือให้พวกเขาเข้ามา
——
เดินเข้ามาในเรือนรับรอง เคเบ่ย ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มและคอยทำหน้าที่อาจารย์และหันไปพูดกับนักเรียนที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างใจเย็น
นักเรียนที่มีเสียงดังเงียบลงทันทีฟังเขาอย่างตั้งใจ
เมื่อเห็นอาจารย์ของพวกเขามีสถานะที่สูงเช่นนี้แม้จะอยู่นอกสถาบันการศึกษานักเรียนก็ไม่กล้าที่จะดูแคลน
“ การเรียกฝนจะดำเนินการโดยอาจารย์ดวนหลาน มังกรแม่น้ำลึก ของอาจารย์พวกเจ้าซึ่งแสดงให้เห็นถึงศิลปะลึกลับมังกรฟ้า พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาอย่าพลาดชม” อาจารย์เคเบ่ย กล่าว
—–
แม้ในตอนกลางคืนจะหนาวเย็นที่สุดกลุ่มเมฆสีแดงสดก็ส่องสว่างในท้องฟ้าทางทิศตะวันออกที่มืดสนิททำให้ดูเหมือนพระอาทิตย์ตกที่ห่างไกลไปยังเมืองหุบเขารุ่งโรจน์
สนามรบอยู่ห่างออกไปเพียงยี่สิบห้ากิโลเมตร เมื่อเห็นเมฆสีแดงที่สง่างามบนท้องฟ้า จู มิงหลาง ก็นึกถึงชายหน้าซีดอย่างรวดเร็วและมังกรไฟอันยิ่งใหญ่ของเขาปกคลุมไปด้วยเกล็ดที่ร้อนแรง
“ ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น” จู มิงหลาง พึมพำกับตัวเอง
จู มิงหลาง ไม่ใช่คนงี่เง่า เขาชัดเจนมาก ว่าสิ่งที่คุกคามเขามากที่สุดในตอนนี้ คือชายคนนั้นที่เป็นเจ้าของมังกรไฟทอง
เขามีนิสัยโหดร้ายและฆ่าคนอย่างเลือดเย็น ที่สำคัญที่สุดเขามีความหลงใหลในตัว หลี่หยุนซีอย่างน่ากลัวราวกับว่าเขาจะทำสิ่งที่บ้าคลั่งที่สุดเพื่อครอบครองนาง
ตัวตนของ จู มิงหลาง จะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็วและเรื่องเกี่ยวกับขอทานเร่ร่อนและเจ้าหญิงมงกุฎที่มีข่าวลือที่หลบหนีออกจากคุกใต้ดินด้วยกันก็จะแพร่กระจายไปด้วย
ตราบใดที่มีคนตรวจสอบเรื่องนั้นสถานการณ์ของเขาจะถูกเปิดโปงทันที! หลัวเสี่ยวจะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน!
เขาเป็นศัตรูตัวฉกาจคนแรกที่ จู มิงหลาง จะต้องเผชิญ เขาไม่สามารถปล่อยวางลงได้อย่างแน่นอน!
“ จู มิงหลาง” เสียงที่อ่อนโยนพูดออกมาขัดจังหวะความคิดของ จู มิงหลาง
“ อาจารย์ ดวนหลาน” จู มิงหลาง ทักทายนาง เขาก้มตัวเล็กน้อยโดยใช้มือซ้ายโอบรอบด้านขวาเพื่อรักษาความเคารพที่ควรมีต่ออาจารย์ของพวกเขา
“ ข้าจะเรียกฝนพรุ่งนี้ตอนประมาณเที่ยง ฝนจะเพียงพอสำหรับความต้องการในทันที ทั้งการชลประทานในทุ่งนาและการให้อาหารปศุสัตว์ในอนาคตจะต้องใช้น้ำปริมาณมาก ข้าหวังว่า เจ้าจะสามารถเดินขึ้นไปบนลำธารในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้และดูว่ามีบางสิ่งที่ตัดขวางทางน้ำและขัดขวางแหล่งน้ำหรือไม่” ดวนหลาน กล่าวกับ จู มิงหลาง
“ ไม่มีปัญหา” จู มิงหลางพยักหน้า นั่นคือหน้าที่ของเขาในฐานะผู้ช่วยสอนท้ายที่สุด!
“ เจ้าไม่จำเป็นต้องไปไกลเกินไป ข้ากลัวว่าอาจมีปีศาจอยู่ในภูเขาลึกและในป่า กลับมาก่อนที่การอัญเชิญจะเริ่ม!” ดวนหลาน พูดต่อ
จู มิงหลาง ทักทายอีกครั้งและส่งอาจารย์ ดวนหลาน ออกไปพร้อมกับสายตาของเขา
—–
จู มิงหลาง ตื่นขึ้นมาในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มสว่าง กลิ่นลาเวนเดอร์ที่เขาเผาเมื่อคืนอบอวลอยู่ในห้องทำให้รู้สึกสดชื่น
ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นจู มิงหลางก็ตระหนักได้ว่ามีเพื่อนตัวน้อยสีขาวไร้ที่ติอยู่ข้างเตียงของเขาหางเรียวของเขาขดรอบตัวเล็กเหมือนแมวน้อยขี้เกียจ แต่สง่างาม
ขนที่งดงามของเขาปกคลุมร่างกายของเขาอย่างเรียบร้อยขนที่เป็นน้ำแข็งของเขาแผ่กระจายและหดกลับเล็กน้อยตามการหายใจของเขาเหมือนปะการังบริสุทธิ์ที่ถูกคลื่นซัดเบา ๆ
จู มิงหลาง ยิ้ม เขาค่อยๆลูบไล้ขนของมังกรน้ำแข็งขาวยามเช้าโดยเฉพาะขนสีขาวราวกับหิมะที่คอของเขา การได้จับด้วยมือเขาถือเป็นความสุข
“ยูวววว …”ไป๋ฉี ดูเหมือนจะสนุกกับการถูกลูบคลำมากโดยไม่รู้ตัวว่าร่างกายของเขาถูกับนิ้วของ จู มิงหลาง
“ เจ้าตื่นแล้วเหรอ? สมบูรณ์แบบ. มาลาดตระเวนบนภูเขากับข้า” จู มิงหลาง กล่าว
“ ยี่!” ไป๋ฉีน้อยพยักหน้ามีความสุขมากที่ได้ไปเดินเล่นกับจู มิงหลางบนภูเขา
“ เจ้าควรจะมีวิวัฒนาการไม่ใช่เหรอ? ทำไมเจ้ายังตัวเล็กจัง” จู มิงหลาง ปรับขนาด ไป๋ฉี ตัวน้อยอย่างอยากรู้อยากเห็น
นับวันควรเป็นเวลาที่ ไป๋ฉี ตัวน้อยจะก้าวเข้าสู่ช่วงการเติบโตของเขาหลังจากที่เขาตื่นจากการหลับใหลโดยอาศัยข้อมูลที่เขารวบรวมมาจากหนังสือ จากการคาดการณ์ของเขาตามสายเลือดหลักและสายเลือดรองของ ไป๋ฉี ระยะทารกของเขาควรจะสั้นมาก
อย่างไรก็ตาม จู มิงหลาง ไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ใน ไป๋ฉี ตัวน้อย
บางทีมันอาจจะยังคงอีกเล็กน้อยจนกว่าจะมีวิวัฒนาการของเขา จู มิงหลาง ก็ไม่รีบร้อนเช่นกัน ไป๋ฉี ตัวน้อยคงเหนื่อยกับการนอนหลับใหลอยู่ในแดนวิญญาณของเขาและต้องการที่จะออกมาพักผ่อน
—–
จู มิงหลาง ป้อนน้ำหวานให้กับ ไป๋ฉี ตัวน้อย แม้ว่า ไป๋ฉีตัวน้อยจะมีปีกเหมือนนก แต่ก็ฟูเหมือนผีเสื้อ แต่แขนขาที่น่ารักของเขาก็เหมือนแมวนอกจากกรงเล็บที่นุ่มนิ่มและน่ารักแล้ว
ปากของมันก็ไม่ได้จะงอยปากแหลมเหมือนนกด้วย แต่มันคล้ายกับกวาง จู มิงหลาง ไม่สามารถป้อนน้ำหวาน ไป๋ฉี จากกระป๋องได้ เขาทำได้เพียงเทน้ำหวานลงบนฝ่ามือของเขาและนำมันไปที่ปากของมังกรซึ่งจะยื่นลิ้นออกมาอย่างเกียจคร้านและตบน้ำหวานทีละน้อยเหมือนกวางที่ดื่มน้ำ
ในขณะที่พวกเขาเดินทวนน้ำไปตามช่องเขา จู มิงหลาง ให้อาหารมังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า อย่างช้าๆในขณะที่ให้ความสนใจเป็นพิเศษกับพื้นที่เพาะปลูกใกล้ลำธาร เขาพบว่าพวกมันถูกแช่แข็งเล็กน้อย
จู มิงหลาง เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาเดินลึกเข้าไปในช่องเขา ร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่าคนปกติมากซึ่งแตกต่างจาก ผู้ฝึกมังกร บางคนที่อ่อนแอกว่าผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้หลังจากแยกจากมังกรของพวกเขา
หลังจากเดินป่าข้ามภูเขาเบื้องหน้าท้องฟ้าก็สว่างขึ้นอย่างทั่วถึง แสงแดดอันอบอุ่นส่องผ่านป่าภูเขาที่สะอาด ชีวิตในป่าเริ่มดูดซับพลังงานของมันนกและสัตว์อื่น ๆ เริ่มออกหากินรอบ ๆ …
