ตอนที่ 92: องครักษ์พิทักษ์ท่านหญิง…
จู มิงหลาง คิดว่ากำลังจะกลับไปที่วิทยาลัยเพื่อเก็บของ แต่เขาต้องทำความสะอาดฟาร์มปศุสัตว์ใช้เวลาไม่นาน
สำหรับตั๋วอาหาร หลังจากกินหนักในฤดูหนาวและครึ่งฤดูใบไม้ผลิ จู มิงหลาง คิดว่าเครดิตของเขาจะเพียงพอสำหรับการกินเป็นเวลานาน ใครจะรู้ว่าโมซาซอเร็กส์แบล็คเป็นราชาท้องโต
เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งที่หลังจากเก็บอาหารไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว ฟันดำใหญ่ ก็งอกครีบบนร่างกายของเขา ครีบฟันปลานั้นคมมากและสามารถผ่าสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่บางตัวออกได้อย่างง่ายดายระหว่างการต่อสู้ระยะประชิด ผิวหนังที่เป็นสะเก็ดอาจทำให้แผลเสื่อมสภาพได้อย่างต่อเนื่อง
จู มิงหลาง ได้ทดสอบกับหมูดำที่ฆ่าวิญญาณหนุ่ม เมื่อครีบฟันปลาเฉือน แม้จะเป็นเพียงแผลเล็กๆ ที่นิ้ว หมูดำก็จะตายภายในหนึ่งชั่วโมง !
ถือได้ว่าเป็นอาวุธร้ายแรงมาก รวมทั้งเขี้ยวสีดำขนาดใหญ่ ซึ่งมีคุณสมบัติในการทำให้บาดแผลแย่ลงด้วย
หากเจอศัตรูตัวฉกาจในอนาคต ขั้นแรกให้ฉีกบาดแผลออก แล้วค่อยๆให้เนื้อเยื่อสลาย รอให้บาดแผลของมันเสื่อมสภาพ ก็สามารถออกล่าได้อย่างปลอดภัย!
เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง จะยังคงฝึกฝน ฝึกบิน ฝึกเป็นพาหนะ และออกกำลังกายร่างกายของเขาต่อไป
มันใหญ่กว่า ไป๋ฉี หลายเท่า และมันสามารถพา จู มิงหลางที่นั่งอยู่บนหลังบินได้อย่างอิสระเหนือสถาบัน
น่าเสียดายที่สาเหตุของความพิการไม่สามารถปลุกความสามารถใหม่ได้ ร่างกายของมันอาจมีขนาดใหญ่กว่ามาก และดูเหมือนว่าจะมีขนาดเท่านกและมังกรเทียม
ปีกทำจากขนนกสีเขียวใบเหล็กที่แข็งแกร่ง แข็งแกร่งกว่าเกราะบางตัว แต่ร่างกายค่อนข้างบอบบาง ความสามารถในการป้องกันต่ำเกินไป และจุดอ่อนพลังชีวิตมีมากมาย
จู มิงหลาง กำลังพยายามจะชดเชยมันอยู่แล้ว แต่เนื่องจากข้อจำกัดทางกายภาพของมังกรที่เหลือและความยากลำบากในการค้นหาหนานมู่ จึงมีข้อบกพร่องมากมายในการพัฒนา
ทำได้เพียงเท่านี้ จู มิงหลาง รู้ว่าการเติบโตของ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง นั้นยากและต้องใช้ความพยายามมากขึ้น
โชคดีที่ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ขยันมาก หลังจากทุกข์ทรมาน เขาไม่เคยละเลยการฝึกฝนและการต่อสู้ที่แท้จริง เขาเชื่อว่าวันหนึ่งมันจะเอาชนะความเสียหายที่มีมาแต่กำเนิดของตัวเองและบรรลุความสำเร็จที่ไม่ธรรมดา
การปฏิบัติของ ไป๋ฉีนั้นง่ายมาก
ตัวมันเองได้เสร็จสิ้นการเปลี่ยนแปลงจาก หนอนน้ำแข็ง เป็น มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า สิ่งที่ต้องทำคือเติบโตอย่างมั่นคง
โชคดีที่มันโตเร็วมากและอาจถึงฤดูร้อนก่อนจะเข้าสู่วัยผู้ใหญ่
แน่นอน สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการรับผลฝ่ายวิญญาณด้วย
ประโยคนี้เป็นความจริงสำหรับการเลี้ยงมังกรและบูชาทองคำ ใกล้เข้ามาแล้วใครจะรู้ว่าหลังจบฤดูกาลเงินเหลือไม่มากแล้ว
เหตุผลหลักคือทรัพยากรในการเติบโตของ ไป๋ฉีมีราคาแพงมาก สายเลือดมังกรน้ำแข็ง วิชาลมดารา และวิชาปราณมังกรฟ้า วัสดุที่ตอบสนองทั้งสามสายเลือดนั้นหายากและมีราคาสูง ในที่สุดเขาก็รอ มังกรฟ้า ที่มีคุณสมบัติและสายเลือดโดยตรง!
พอมาคิดดูแล้ว มันก็คุ้มค่าที่จะกัดฟันตั้งแต่แรก ตอนนี้สถานการณ์รุนแรงมาก ไป๋ฉีก้าวหน้าหนึ่งวันก่อนหน้านี้ เป็นการค้ำประกันสำหรับตัวเขาเองและหลี่หยุนซี ถ้าถึงงเวลาเอาตัวรอดก็กลัวจะเกินครึ่งปีหน่อย
หลังจากโตเต็มวัยก็มีวิวัฒนาการอีกอย่างหนึ่ง
เป็นช่วงเวลาที่สมบูรณ์
แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น
สามขั้นตอนแรก เด็ก การเติบโต และวัยผู้ใหญ่ เป็นการเติบโตตามธรรมชาติของสัตว์เลี้ยงมังกร แม้ว่าไม่มีสมบัติจากสวรรค์หรือความช่วยเหลือทางวิญญาณ สิ่งนั้นจะเปลี่ยนไปเมื่อถึงเวลา
แต่ระยะเวลาที่เสร็จสิ้นเป็นเรื่องยากที่จะพูด สิ่งมีชีวิตจำนวนมากอาจไม่พัฒนามาถึงขั้นนี้เมื่อถึงจุดจบของชีวิต
เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ในฐานะมังกรที่เหลือควรพลาดช่วงบทที่ 4 นี้…
“มิงหลาง ในที่สุดเจ้าจะย้ายออกไปมีชีวิตอยู่ข้างนอก อนิจจา พวกเรายังอยู่ในระดับต่ำเกินไป การใช้ชีวิตร่วมกับพวกเราค่อนข้างจะขาดทุน” เฉินไป่ กล่าวด้วยการเหน็บแนม
เมื่อเห็น จู มิงหลาง จัดกระเป๋า หงห่าว และ หลี่เสี่ยวหยิง ก็โผล่หัวออกจากห้องของพวกเขา
“หวังว่าน้องชาย มีบางอย่างที่ต้องทำในสถาบันการศึกษา ข้าให้ใครคนหนึ่งสร้างบ้านหลังใหญ่ มีพวกเราไม่กี่คนที่อาศัยอยู่กับมังกรตัวจริงและเป็นเพื่อนบ้านกันต่อไป” หงห่าวพูด
“ข้าไม่มีเงิน.” หลี่เส่าอิงกล่าวอย่างขมขื่น
มังกรดำที่กินคางคกทองคำ คางคกทองคำเป็นอาหารที่ดีสำหรับคนรวย และชาวนาที่จับคางคกทองคำขายได้ราคาสูงมาก หลี่เสี่ยวหยิง วิ่งไปรอบ ๆ ทุกวัน และเขาไม่มีเวลาต่อสู้กับเพื่อนร่วมชั้นของเขา เขาไม่ได้เหนือกว่าอย่างที่คิด เขารู้สึกเหมือนเป็นทาสมังกรแทน
“ไม่เป็นไร มังกรดำของเจ้าดุร้ายเหมือนเสือ กลับไปนัดหมายกัน พวกเราจะแบ่งบัญชีเป็นห้าส่วนและค่าเช่าจะอยู่ที่นั่น” หงห่าวกล่าว
“เช่า?” หลี่เสียวหยิง กลอกตา คนอื่นซื้อบ้านแล้วทำไมพวกเขาถึงต้องเช่าบ้านละ?
ลืมไปเลย ลืมไปเลย อาหารของ เฮยเจียว แน่นมาก เขาดูโทรมนิดหน่อยแต่ยังพอไหว
“ข้าย้ายไปที่ลานจักรพรรดิของตระกูลหลี่ บ้านก็ไม่เลว เจ้าสามารถจองให้ข้าได้หนึ่งส่วน แล้วข้าจะจ่ายค่าเช่าให้” จู หมิงหลาง กล่าว
“เจ้าให้ของแก่ข้า? หงห่าวจะคืนเงินเล็กน้อยนี้ให้เพื่อน” “หงห่าวกล่าว
ในตอนแรก จู มิงหลาง สามารถมอบลูกแก้ววิญญาณให้เขาได้ หากปราศจากลูกแก้ววิญญาณนี้ จิตวิญญาณหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ของ หงห่าว อาจไม่สามารถแปลงร่างมังกรได้อย่างปลอดภัย .
“หงห่าว เจ้าได้ฟังประเด็นหลักที่ จู มิงหลาง กล่าวหรือไม่? “ในเวลานี้ เฉินไป่พูดอย่างเบา ๆ
“ประเด็นคืออะไร?” “หงห่าวพูดด้วยท่าทางงุนงง
“เขาบอกว่าเขาจะย้ายไปที่ราชสำนักของตระกูลหลี่ ซึ่งเป็นบ้านของกษัตริย์หญิงหลี่ หยุนซี เฉินไป่พึมพำ
หงห่าวขยายทันที ปากและคางของเขาไม่สามารถชิดกันได้
“แค่ไปบ้านพักราชสำนักดูแลทุกคน ข้าจะกลับมาถ้าไม่มีอุบัติเหตุ ท่านหญิงของข้ามักจะออกไปต่อสู้และหลังจากไปสองสามเดือนข้าก็กลับมาเรียนรู้กับทุกคนและฝึกฝนต่อไป แข่งขันมังกรด้วยกัน” จู มิงหลาง ยิ้ม แม้ว่าบรรยากาศของสถาบันการศึกษาจะน่ารื่นรมย์และผ่อนคลายมาก แต่จำเป็นต้องไป คราวนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของหลี่หยุนซีและเป็นหน้าที่!
“ชู หมิงหล่าง ที่จริงแม่ของข้าก็บอกว่าข้าท้องไม่ดีตั้งแต่ยังเด็ก และข้าก็ไม่สามารถกินอาหารที่แข็งเกินไปได้ ช่วยสอนวิธีทำอาหารนุ่มๆ ที่เฟื่องฟูแบบนี้หน่อยได้ไหม? “เฉินไป่ถามด้วยเสียงต่ำ
มิงหลาง ไม่ใส่ใจกับสิ่งไร้สาระต่างๆ หลังจากบอกลาทุกคนแล้วเขาก็ไปที่เมือง
เขาเดินออกจากวิทยาลัยและผ่านสะพานไป่หยาน จู มิงหลาง ต้องการคุยกับหญิงสาวที่ขายลูกพีช แต่น่าเสียดายที่วันนี้เขาไม่ได้พบนาง แผงขายลูกพีชถูกครอบครองโดยผู้ขายลูกสน
“เนี่ยนเหนี่ยนไม่มาขายลูกพีชเหรอ?” จู มิงหลาง ถามลุงที่ขายลูกสน
“ครอบครัวต้องการให้นางแต่งงาน ดูเหมือนชายหนุ่มที่มักจะเข้าออกเรือวาดภาพชอบนาง ใครจะรู้ว่าสาวคนนี้ไม่รู้ว่าเขาดีหรือไม่ดีก็บอกไม่ชอบคนเลว พูดแบบนี้แล้ววิ่งหนีหายเข้าเมือง ไม่รู้จะไปหานางได้ที่ไหน ถ้าเจอนางข้าจะมัดไว้ที่บ้านของใครบางคนที่มองเห็นว่าเหมาะสมดีกว่าให้นางทำงานแบบนี้!” ลุงของ ฟางเนี่ยเหนียน ส่ายหัวและถอนหายใจ
จู มิงหลาง ขมวดคิ้ว
ทำไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้บอกเขาสักคำ
ส่วนผสมหลายอย่างของมังกรทั้งสามของเขา เป็นนางที่วิ่งไปรอบๆหาอาหาร ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเก่ง และนางทำทุกอย่างได้อย่างน่าประหลาด
สำหรับเรื่องแบบนี้ นางจะรับมืออย่างไรเมื่อนางเป็นแค่เด็กผู้หญิง และนางควรขอความช่วยเหลือจากเขาในฐานะเพื่อน
แทนที่จะวิ่งหนีไปแบบนั้น
หลังจากเข้าสู่นครรัฐ จู มิงหลาง คิดเกี่ยวกับนาง และตัดสินใจที่จะหาผู้หญิงคนนี้ ฟางเนี่ยเหนียน เพราะกลัวว่านางจะถูกรังแก!
เมื่อเดินไปที่ถนนเติ้งเหอเหอ จูหมิงหลางจำได้ว่านางเคยบอกเขามากกว่าหนึ่งครั้ง ว่านางชอบเทศกาลโคมไฟแม่น้ำในช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิ ความเงียบสงบและความงามทำให้นางโหยหามากกว่าปีใหม่
ดังนั้น จู มิงหลาง คิดว่านางจะต้องมาที่นี่อย่างแน่นอน
มีผู้คนมากมายบนถนนสายแม่น้ำ แม้ว่าฝนจะตกอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับผู้หญิงจากเมืองซูหลง พวกนางสวมชุดคลุมกันฝนและเดินเล่นในแม่น้ำตะเกียงแสนโรแมนติก
จู มิงหลาง ถือร่มมองหาหญิงสาวที่หนีออกจากบ้านท่ามกลาง สายฝนปรอยๆ
“ไปเถอะ สาวน้อยผู้ยากไร้ อย่าทำลายทัศนียภาพ คืนนี้ท่านน่านหลิงชาจะมาดูโคมแม่น้ำ ข้ารอที่นี่เพื่อทำความสะอาดถนน แน่นอนข้าจะไม่ปล่อยให้สาวน้อยที่สกปรกมีกลิ่นตัววิ่งเข้ามา” ชายทำความสะอาดถนนกำลังเฝ้าทางเข้าอยู่ พูดอย่างไม่แยแส
จู มิงหลาง ค้นหาภายในโดยคิดว่านางกำลังเที่ยวสนุก โดยไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ถูกกั้นอยู่ข้างนอก
ฟางเนี่นเหนียน ดูละอายใจ ในฐานะที่อาศัยอยู่ในเมืองฟีนิกส์ นางมีสิทธิ์เข้าและออกจากสถานที่ส่วนใหญ่ในรัฐ ซูหลง เพียงเพราะว่านางรีบร้อนหนีและไม่ได้นำเสื้อผ้ามาเปลี่ยน เงินก็มีไม่มาก
จู มิงหลาง เดินไปหาชายเฝ้าทางเข้าที่พูดจาไม่ดี!
เมื่อเห็นว่า จู มิงหลาง มีสัญลักษณ์ สถาบันฝึกมังกร ชายเฝ้าทางเข้าก็รีบทักทายเขาและไม่กล้าตะโกนใส่เขา
“ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปซื้อเสื้อผ้าและซักเสื้อผ้าที่โรงเตี๊ยมใกล้ๆ ถ้าจะไปซื้อก็ต้องไปซื้ออย่างสวยหรู เจ้าพูดเอง” ดูเหมือนว่า จู มิงหลาง จะพบ เนี่ยเหนียน ริมถนนเหมือนกับแมว เขาอดหัวเราะไม่ได้
“ฮึ่ม ข้าแค่รีบเกินไปที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า!” ฟาง เหนียนเนียน ไม่มั่นใจ
“อย่าดื้อนะ ข้าเคยได้ยินคนอื่นพูดถึงเจ้า” จู มิงหลางกล่าว
นางเกือบจะเป็นขอทานแล้ว และอารมณ์ของ ฟางเนี่ยเหนียน ก็ยังไม่ลดลงเลย
นางหาซื้อเสื้อผ้า
นางเปลี่ยนและทำความสะอาดตัว
แม้ว่าจะไม่มีเวลาแต่งชุดสวยหรู และไม่สามารถผูกปมสวยๆ บนผมของนางได้ตามต้องการ แต่ ฟางเนี่ยเหนียน ก็มีรอยยิ้มและความสุขที่ไม่อาจปกปิดได้บนใบหน้าของนาง
นางเข้าไปใน ถนนเมืองซูหลง อีกครั้ง ชายเฝ้าทางเข้าไม่รู้จัก ฟางเนี่ยเหนียน แต่จำ จู มิงหลางได้และโค้งคำนับ จู มิงหลาง อีกครั้ง
“หมาดูถูกคนเหรอ!” ฟางเนี่เหนียน ไม่เคยลืมที่จะตอบสนองต่อการดูถูกของอีกฝ่าย
ชายเฝ้าทางเข้าตกตะลึง เพียงรู้ว่าหญิงสาวที่มีชีวิตชีวาและสวยงามที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเด็กสาวที่น่ามอมแมมในตอนนั้น เขายิ้มด้วยความเขินอายและไม่กล้าที่จะโกรธหลังจากถูกดุ
“ข้ากำลังจะไปราชสำนักของราชวงศ์หลี่ ข้าควรจะมีสาวใช้ ข้าไม่ชอบติดต่อกับคนแปลกหน้า นอกจากนี้พวกเขาอาจไม่คุณสมบัติที่ตรงกับข้า ถ้าเจ้าไม่อยากกลับบ้าน ก็แค่มาเป็นแม่บ้านมู่หลงให้ข้า” จู มิงหลาง ถาม
แม่บ้านส่วนใหญ่ที่จัดโดยราชสำนักตระกูลหลี่
หลี่หยุนซี เองมีสาวใช้ เซียงเอ๋อ เพียงคนเดียวในลานบ้านของนางและไม่มีใครอื่น ทำให้การจัดการของ หลี่หยุนซี ไม่เหมาะสม
