บทที่ 108: ชายแดน…
กระแสน้ำไม่คงที่อีกต่อไป
ในช่วงเช้าตรู่ สามารถเห็นภูเขาโบราณอันงดงามตั้งตระหง่านอยู่บนชายหาดที่เปียกแต่ไม่มีคลื่น
ในตอนกลางคืน ภูเขาโบราณทั้งลูกถูกทะเลกลืนไป ราวกับว่ามันจะจมลงสู่ก้นทะเลทุกเมื่อ
ในภูเขาโบราณ นกและสัตว์ร้ายเริ่มหลบหนีจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง และแม้แต่มังกรฟีนิกซ์ที่หายากอย่างยิ่ง มังกรโบราณที่มีแสงศักดิ์สิทธิ์อันรุ่งโรจน์ ก็ยังหนีจากภูเขาโบราณ
ยอดเขาโบราณที่สูงที่สุด แทงขึ้นไปบนฟ้าเหมือนดาบ แต่คราวนี้กลายเป็นผงทีละนิด เริ่มจากยอดภูเขา สู่เชิงเขา แล้วต่อด้วยภูเขาและภูเขาโบราณ
ทวีปลึกลับเช่นทะเลสาบที่สะท้อนบนท้องฟ้าในที่สุดก็ล่มสลาย ฟากฟ้าที่ปั่นป่วนที่พุ่งออกไปในทะเลที่ว่างเปล่า ยิงคลื่นเหนือท้องฟ้า
มันกระทบพื้นผิวโลก และไฟจากท้องฟ้าก็ก่อตัวระเหยน้ำทะเลของทะเลที่ว่างเปล่า
เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในดินตะวันตกบนดินแดนเสฉวน และการสั่นสะเทือนทำให้เกิดสัญญาณการล่มสลายของเมืองเก่า
ทะเลแห่งความว่างเปล่า จุดสิ้นสุดของโลก เมื่อผู้คนเกลียดทะเลประหลาดนี้เหมือนกรงที่กักขังผู้คนไว้บนดินแดนอันจำกัด
แต่ตอนนี้ชาวซีตู รู้สึกขอบคุณทะเลแห่งความว่างเปล่า หากไม่มีมหาสมุทรนี้ โลกลึกลับจะชนกับคลื่นดาวตกที่ก่อตัวบนพื้นผิว และสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในซีตู ก็สามารถถูกกำจัดออกไปได้!
หนึ่งเดือนต่อมา น้ำทะเลที่ว่างเปล่าก็ระเหยไปจนหมด และดินแดนลึกลับก็ฝังตัวอยู่ที่ระดับน้ำทะเลก่อนหน้าอย่างสมบูรณ์
ซีตู ติดกับรอยเลื่อนขนาดใหญ่ในทวีปลึกลับ และบางคนจากเมืองหลิงเซียว เรียกข้อบกพร่องที่เกี่ยวโยงนี้ว่าผาตะวันตก!
ผาตะวันตกเป็นเพียงมุมเล็กๆ ของทวีปลึกลับ แต่ก็กลายเป็นสะพานเชื่อมระหว่างดินแดนทั้งสอง
ทั้งสองด้านของผาตะวันตก ลาวาหลอมเหลวกลิ้งและกระจายไปตามแม่น้ำและแอ่งน้ำหลอมเหลวจำนวนนับไม่ถ้วน จะใช้เวลาหลายปี กว่าของเหลวไฟสีแดงเหล่านี้จะหายไปอย่างสมบูรณ์
นอกจากนี้ หมอกเสมือนจริงที่เกิดจากการระเหยของทะเลแห่งความว่างเปล่ายังปกคลุมรอบๆ ผาตะวันตกมากยิ่งขึ้น ไม่มีชีวิตใดที่จะผ่านหมอกเสมือนจริงไปได้ เพียงรอให้มันค่อยๆ สลายไป
ดังนั้นผาตะวันตกแห่งนี้จึงกลายเป็น “สะพาน” เพียงแห่งเดียวระหว่างสองทวีป เช่นเดียวกับเทือกเขาดองซู และรงกูแคนย่อน
อย่างไรก็ตาม สามารถอนุมานได้ว่าเมื่อลาวาหลอมเหลวหายไปและหมอกกระจายไป ขอบฟ้าของโลกตะวันตกจะรวมเข้ากับโลกลึกลับนั้นโดยสมบูรณ์!
มีเทพเจ้าและมนุษย์ต่างดาวรวมตัวกันอยู่ที่ผาตะวันตกแล้ว
สำหรับคนที่ออกจากดินแดนเสฉวน พวกเขาเป็นผู้มาเยือนอย่างลึกลับจากฟากฟ้า ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้าหกแขนสามหัวหรือสัตว์ประหลาดรูปร่างแปลก ๆ ก็คุ้มค่าที่จะอยากรู้อยากเห็น
แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทวีปลึกลับตกลงมาจากฟากฟ้า พวกเขามักจะมีทรัพยากรที่ไม่มีอยู่ในดินแดนเสฉวนทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นทองคำทุกที่ หรือรากสวรรค์ทุกหนทุกแห่ง
เป็นไปได้ ทั้งหมดมีอยู่จริง!
อันที่จริง สิ่งมีชีวิตในดินแดนลึกลับก็มีความคิดเหมือนกัน
เมื่อน้ำทะเลในผาตะวันตกระเหยหมดและทั้งสองทวีปเดินเรือได้ ผู้คนในทวีปขั้วโลกก็เฝ้ามองและต้องการจะก้าวเข้าสู่ดินแดนใหม่ที่ “ใกล้กัน” นี้อย่างกระตือรือร้น !
คนหนึ่งขี่มังกรสีม่วงศักดิ์สิทธิ์สิงโตศักดิ์สิทธิ์มา
สวมชุดเกราะสีสดใส เขาเดินผ่านม่านหมอกและเดินไปที่ขอบผาตะวันตก
กระโดดลงจากผาตะวันตก สิงโตศักดิ์สิทธิ์ ซีหลง ไม่กลัวอุณหภูมิที่สูงของดินหลอมเหลวที่ไหม้เกรียม เพียงแค่เหยียบของเหลวไฟ ปล่อยให้น้ำที่หลอมละลายกลายเป็นเปลวไฟในอากาศ
“ปรากฎว่าเป็นมนุษย์ด้วย” ชายแห่งสิงโตผู้ศักดิ์สิทธิ์ ซีหลง ยกปากของเขาขึ้น และดวงตาของเขาก็กวาดสายตามองดูการชุมนุมของ ซีตู และมนุษย์
“ปรากฎว่ามีด้วย” ชายซีหลง กล่าวต่อ
เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ ผู้หญิงผมยาวก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขา นางสวมชุดคลุมของพระภิกษุที่ดูเรียบง่าย และรูปร่างที่แข็งแรงของนางยังคงสะท้อนอยู่ในเสื้อคลุมหลวมๆ นี้
หน้านางเคร่งขรึม แต่หน้านางช่างงดงาม
เป็นเพียงว่าอารมณ์ของนางช่างห่างไกลจริงๆ ซึ่งแตกต่างจากทัศนคติที่ไม่เป็นทางการของชายซีหลง เมื่อนางเห็นผู้คนเหล่านั้นในดินแดนใหม่ นางก็ดูถูกเหยียดหยาม และการแสดงออกของนางก็ดูถูกยิ่งกว่าเดิม!
“เจ้ามีนิกายที่นี่หรือไม่” ผู้ปลูกฝังลัทธิเต๋าที่ตัดผมถามเบาๆ
“นิกายคืออะไร”
“เป็นนิกายของนิกาย?” นครรัฐหลิงเซียวตอบกลับ
ภาษาก็เหมือนกัน เหมือนกับดินแดนรกร้างที่มาจากไหนก็ไม่รู้
ผู้คนที่ออกจากดินแดนเสฉวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าทวีปลึกลับนี้ไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่น่ากลัว ในอนาคตอาจมีเมืองใหญ่บนท้องฟ้า
“ของเจ้าเป็นนครรัฐหรือ?” หลิงโจวแห่งเมืองหลิงเซียวถาม
“นครรัฐ?” ชายมังกรสีม่วงหัวเราะเมื่อได้ยินประโยคนี้
“พวกเราเป็นอย่างที่เจ้าเรียกว่าพระเจ้า!”
พระเจ้า!
นี่เป็นการดูหมิ่นอย่างสมบูรณ์!
บรรพบุรุษเมืองมังกรแห่งรัฐ สถาบันฝึกมังกร
………
มิงหลาง มีเพียงสองสิ่งในเดือนนี้ คือ การเผาเงินและเผาเงิน
เมื่อมังกรเข้าสู่บทที่ 1 เงินที่เผาไหม้คือการเลี้ยงมังกรขาวไป๋ฉี
สิ่งมีชีวิตระดับมังกร อาหารที่กินทุกสัปดาห์สามารถนับได้ด้วยตะกร้าทองคำ
ถ้าไม่ใช่เพราะพื้นที่หลายพันกิโลเมตรซึ่งเป็นอาณาเขตของผู้หญิงของเขาเอง จู มิงหลางคงยึดเมืองและเก็บภาษีไปแล้ว!
แพงมาก. เสี่ยวไป๋ฉี สามารถดื่มน้ำหวานคุณภาพสูงราคาแพงเป็นน้ำได้อย่างไร แต่ยังกินเศษดาวและคริสตัลด้วย
ชิ้นส่วนดาวคริสตัล คืออะไร?
นี่คือสิ่งที่คนทั่วไปสามารถซื้อได้หรือไม่? ? ?
ดาวตกที่ตกลงมาบนโลกจะทำให้เกิดเปลวไฟที่ร้อนแรงที่สุดในโลก หินพิเศษบางชนิดจะถูกดับเป็นผลึกที่อุณหภูมิสูงนี้ คริสตัลนี้เรียกว่าคริสตัลเศษดาว!
จะเลี้ยงมังกรต้องดูดาวตอนกลางคืนไล่อุกกาบาต? ?
ในอดีตมันเป็นเรื่องยากที่จะทำกับพลังของเหล่าทวยเทพ ไม่สามารถรอวันและคืน ท้ายที่สุดโลกกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต และพระเจ้ารู้ว่าดาวตกที่ใด!
โชคดีที่ หลี่หยุนซี มีหัวใจ หลังจากที่รู้ว่าการปันส่วนของ ไป๋ฉีเป็นของหายาก นางขอให้คนรวบรวมไว้ ต่อมาเจ้าของเมืองใหญ่ ครอบครัว และนักธุรกิจผู้มั่งคั่งของสี่เมืองใหญ่ๆ ได้ยินว่ากษัตริย์หญิงชอบการตกผลึกของดาวดวงนี้ ต่างชื่นชมยินดีในสิ่งนี้
ด้วยวิธีนี้ ปันส่วนสามเดือนแทบจะได้มาภายในหนึ่งเดือน!
ไม่มีทางอื่น เทคนิคมังกรฟ้า ของ ไป๋ฉี มาจากดวงดาว
ถ้าจะใช้เทคนิคลึกลับนี้ก็ต้องกินคริสตัลเศษดาว
เมื่อใดก็ตามที่เห็น ไป๋ฉี กินคริสตัลเศษดาวที่มีราคาแพงกว่าทองเป็นโคนต้นสนหลายร้อยเท่า หัวใจเขาจะวาย!
“ควรมีคริสตัลประเภทนี้อยู่มากมายที่ฝั่ง ผาตะวันตก แต่เขาไม่สามารถไปที่นั่นได้ในช่วงเวลานี้ มีเหตุการณ์มากเกินไปในขณะนี้”
“หลังจากรับประทานอาหารเป็นเวลาสองเดือน ความแข็งแกร่งของเสี่ยวไป๋ฉี น่าจะเป็นที่ยอมรับในฐานะเจ้ามังกรชั้นสูง”
ต้องใช้สิ่งอื่นเพื่อทำ อีกด้านหนึ่งความแข็งแกร่งอาจหยุดนิ่งที่ปรมาจารย์มังกรล่าง ในทางกลับกัน ด่านบทที่ 4 ของเสี่ยวไป๋ฉี นั้นสิ้นหวัง
อาจใช้เวลาเพียงครึ่งปีกว่าที่ ไป๋ฉีจะเข้าสู่บทที่สี่
บทที่สี่เป็นเหมือนที่เก็บของเขื่อนกั้นน้ำ ช่องว่างในเขื่อนจะทำให้น้ำไม่เต็ม
ส่วนผสมอาหาร.
การบำรุงเลี้ยงโดเมนฝ่ายวิญญาณ
การต่อสู้แบ่งเบาบรรเทา
เสริมกระดูกวิญญาณ
สี่ข้อนี้แต่ละข้อเทียบเท่ากับการฉีดเข้าอ่างเก็บน้ำ 1 ครั้ง แหล่งน้ำ
ส่วนผสมที่ป้อนไม่ดีเช่นหยดที่มองไม่เห็น
การให้ลูกแก้ววิญญาณคุณภาพสูงนั้นเทียบเท่ากับการพุ่งภูเขาและแม่น้ำเข้าไปในอ่างเก็บน้ำ
ถ้าไป๋ฉี ดื่มแต่น้ำหวาน เขาจะไม่อดตาย แต่มันจะช่วยให้การเติบโตได้เกือบเป็นศูนย์
ดังนั้นไม่ว่าจะเหน็จเหนื่อยแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทนดูลูกมังกรที่น่าสงสารต้องอดได้
หลี่หยุนซี ช่วยเขาแก้ปัญหาเร่งด่วน แต่ในอนาคต เขายังต้องพึ่งตัวเอง พระเจ้ารู้ดีว่า มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า จะกินคริสตัลพระจันทร์และคริสตัลดวงอาทิตย์หรือไม่เมื่อเขาไปถึงระดับของ แม่ทัพมังกร
เขายังคงรักษาความเป็นนักเรียนของสถาบันต่อไป และมิงหลาง ยังคงไปเรียน แต่พบว่าชั้นเรียนของวันนี้ที่เดิมเป็นรองคณบดีถูกยกเลิกชั่วคราว
รองคณบดีเป็นที่เคารพนับถืออย่างสูง และเขาเป็นผู้เลี้ยงมังกรที่หายากในดินแดนแห่งนี้ซึ่งอยู่ห่างจากเสฉวน เขามีโอกาสน้อยที่จะสอนนักเรียน ตราบใดที่เขาเข้าเรียน นักศึกษาก็จะอุทิศของอันมีค่าของพวกเขาโดยพื้นฐาน เครดิต.
“มิงหลาง มีคนขอให้เจ้าไปที่ ศาลาซูหลิน” หงห่าววิ่งและพูดว่า
จู มิงหลาง งงงวย แต่เขาก็ยังไปที่ป่าไผ่
เมื่อมาถึงศาลาป่าไผ่ จู มิงหลางเดินขึ้นบันไดและนึกถึงภาพวาดของ น่านหลิงชา ที่นี่ในคืนนั้น
เมื่อผลักประตูเข้าไป ก็มีคนนั่งอยู่หลายคนแล้ว ในนั้นก็มีนายอู๋จากหอหลิงหลิงอยู่ด้วย และยังมีผู้หญิงที่เฝ้าบ้านสมบัติอยู่ด้วย นอกจากรองคณบดีที่ไปเรียนที่ไป๋หงป๋อด้วย
เมื่อมองอีกครั้ง จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะสอดส่อง แต่จากนั้นก็กระตุกมุมปากของเขาอย่างขมขื่น ถือว่าเขารู้จักพวกเขามาระยะหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถแยกแยะลักษณะที่ปรากฏได้ทั้งหมด
คือน่านหลิงซา นางยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ เมื่อนางดูเงียบและผอมแห้ง จู มิงหลาง มักจะนึกถึง หลี่หยุนซี เกี่ยวกับ ว่านหัว เมื่อนาง ดื่มชา
“นั่งลง.” น่านหลิงซากล่าว
จู มิงหลาง พบสถานที่ ที่จะนั่งลง เขาสับสนเล็กน้อย สิ่งที่เรียกว่ามีคนระดับคณบดีหลายคนจากเสฉวน สถาบันฝึกมังกร มารวมกันที่นี่?
และทำไมถึงเกี่ยวข้องกับเขา? ในแง่ของตัวตน เขายังเป็นนักเรียนที่ดีในสถาบันฝึกมังกร!
“อาจารย์ใหญ่ในสถาบันการศึกษาอยู่ที่นี่ทั้งหมด ถ้าคณบดีไม่อยู่ ทุกท่านจะเป็นแขกของไป่หงป๋อ” ไป่หงป๋อ เหลือบมองที่ จู มิงหลาง แม้ว่าจะมีข้อสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใส่ใจกับมัน
นายหวู่ยังมองไปที่ จู มิงหลาง ด้วยใบหน้าที่งงงวย
เด็กคนนี้ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?
เขาเป็นเจ้านาย? ?
จู มิงหลาง เหลือบมองที่ น่านหลิงชา และรู้ว่าเขาจะมาที่นี่ส่วนใหญ่เป็นเพราะ น่านหลิงชา
นางรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของ มังกรน้ำแข็งขาว ตัวหลัก
“วังของตระกูลถูกทำลาย และหกเมืองใหญ่ของโลกตะวันตกของรัฐเมืองหลิงเซียวถูกสังหาร ตระกูลหลิงละทิ้งเมืองหลักและหนีไปยังที่ราบหลี่ชวนเพื่อขอความช่วยเหลือจากสถาบันฝึกมังกรของเรา” ไป่หงป๋อกล่าว
“อะไรนะ วังถูกทำลายไปแล้ว????” นายวูก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที
“ท่านประธานไป่ ท่านไม่ได้ล้อเล่นกับเรา” ผู้หญิงที่อยู่ในคลังสมบัติกล่าว
ไป่หงป๋อดูสง่างามและพูดอย่างจริงจัง: “ข้าไม่ได้ล้อเล่นกับเจ้า”
“สงกง ซางกุย ผู้เฒ่าสองคนและอาจารย์สงกง และกองกำลังที่ทรงพลังอื่น ๆ เสียชีวิตในสนามรบ เทพและมนุษย์เกือบร้อยคนตายและวังที่หลบหนีก็ตายไปเมื่อวานนี้ ”
คำพูดของ ไป่หงป๋อ ทำให้อาจารย์หลายคนปรากฏตัว เหล่ามหาอำนาจต่างพากันสั่นสะท้าน
สงกง นั่นคือชาว สงกง ที่มีสิทธิ์ที่จะพูดในดินแดนหลี่ฉวน นี้เสียชีวิตในชั่วข้ามคืน!
ถ้าเป็นเมื่อเดือนก่อน คนที่พูดนี้คงบ้าไปแล้ว!
