บทที่ 200: จ้องมองดวงดาว
หลังจากที่น้องสาวทั้งสามคนจากไป หยุนจงเหอ ก็จ้องไปที่ หวูเฟิง
หลังจากนั้นเป็นเวลานาน หยุนจงเหอ กล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง: “อาจารย์ลุง ข้าก็อยากไปด้วย!”
“เจ้ายังคงมีฐานการเพาะปลูกที่ตื้นและเจ้าทำให้ นิกายดาบแห่งภูเขาเหยา ของพวกเราอับอาย ข้าจะกลับไปถาม ห่าวเย่ เพื่อดูว่าเขาเต็มใจไปหรือไม่” หวูเฟิง กล่าว
“ลุงชิ ข้าต้องการไป ท่านจะไม่ให้ข้าเห็นประเภทการฝึกฝนของคนอื่น ข้าจะก้าวหน้าได้อย่างไร ท่านบอกว่าถ้าหยุดนิ่งเท่าไร อาณาจักรของเจ้าจะถอยหลังเท่านั้น” หยุนจงเหอ หาวิธีที่จะไปด้วย
“ถ้าอย่างนั้นถามลุงตัวน้อยของเจ้า คราวนี้ทำได้ไหม? ขึ้นอยู่กับใบหน้าของ จูเหมิน เจ้าไม่ทราบว่า จู มิงหลาง บอกว่าเขาต้องการเรียนที่ เหมียนซาน เจียนสง เหวินเหมิงรู ก็สนใจ?” หวูเฟิง กล่าว
“ลุงน้อย” หยุนจงเหอ เดินเข้ามา เปลี่ยนรูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งซึ่งเขาเคยทำตอนอยู่ในเมืองออแกน มาก่อน และกล่าวอย่างน่าสมเพช
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะให้ โฉนดเมือง แก่ข้าเพื่อเห็นแก่เจ้าข้าตกลง” จู มิงหลาง กล่าว
“ขอบคุณครับอาจารย์ ขอบคุณ!” หยุนจงเหอ กล่าวอย่างเร่งรีบ
“พี่ชาย ท่านจะไปไหน” จู มิงหลาง ถาม
“ข้าต้องเก็บกระเป๋าของ นิกายดาบที่สวยงามของเหมียนซานเป็นเหมือนเมฆ และมีความแข็งแกร่ง น้องชาย ข้าอายุเกือบสี่สิบแล้ว และอยากเรียนรู้เกี่ยวกับเหมียนซานเช่นกัน วิชาดาบที่แข็งแกร่งของ เจียนสง” หวูเฟิง กล่าว
แม้ว่าการเยี่ยมชมครั้งนี้จะเป็นกระบวนการอย่างเป็นทางการ แต่ก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นกว่าที่คาดไว้
ดูเหมือนว่าสำนักดาบเหมียนซานมีความตั้งใจจริงที่จะเรียนรู้และสื่อสารกับนิกายดาบเหยาซาน แต่เนื่องจากระบบของนิกายดาบเหมียนซานที่ผู้หญิงเหนือกว่าผู้ชาย พวกเขาจึงไม่เคยคิดริเริ่มที่จะเสนอ
แค่ดันเรือไปตามลำน้ำก็ไม่ต้องไปจนสุดทางเหมือนครั้งที่แล้ว
ในไม่ช้านิกายดาบเหมียนซาน ก็ตอบกลับ
พวกนางจะกลับไปที่ สงหลิน ในอีกไม่กี่วัน จากนั้นผู้คนจาก นิกายดาบ ของ เหยาซาน สามารถเดินทางไปกับพวกเขาได้
จู มิงหลาง เองไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ในเมืองหลวงของจักรพรรดินานเกินไป นอกจากนี้ อาการของ หลี่หยุนซี ยังค่อนข้างรุนแรง หากเช้านี้สามารถหาหยกตะเกียงโบราณได้ ควรรีบไปให้เร็วที่สุด เพื่อไม่ให้หยกหอมเสียหาย
ให้ ฟางเนี่ยเหนียน ซื้อเสบียงในเมืองหลวง จู มิงหลาง กล่าวคำอำลากับคนสองสามคนใน จูเหมิน และพร้อมที่จะออกเดินทาง
สถานที่ เหมียนซาน ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของทวีปโพล่าติง ทั้งหมด ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับทิศทางจากเสฉวนโดยสิ้นเชิง และถนนก็อยู่ไกลมากจริงๆ แม้ว่าจะมีมังกรและสัตว์ร้ายอยู่ระหว่างทาง พวกมันก็ต้องอยู่ใกล้กัน
คืนก่อนออกเดินทาง.
จู มิงหลาง กำลังพิจารณากำหนดการเดินทางระหว่างทาง
หากบินตรงไปในอากาศ ลมเย็น ซึ่งไม่ดีต่อสุขภาพของ หลี่หยุนซี ไม่ต้องพูดถึงภูเขาสูงที่ปกคลุมไปด้วยหมอกและมีเมฆต่ำบนถนนสายนี้ บินไปตลอดทางเป็นสิ่งที่โง่มาก เมื่อไปถึงเขาวงกตก้อนเมฆและท้องฟ้า และใช้เวลาอยู่ในนั้นนาน อาจเป็นไปได้ที่จะหลงทาง
ถ้าเดินทางบนบก ความเร็วจะช้าลงมาก แต่ตราบใดที่ไปตามถนนของรัฐและเมืองจะไม่หลงทาง และจะมีมังกร สัตว์ และ
รถม้าบนบก ซึ่งจะไม่ เป็นหลุมเป็นบ่อและไม่เหนื่อยเกินไป มันจะดีขึ้นมากสำหรับผู้บาดเจ็บ
ในคืนฤดูใบไม้ร่วงที่หนาวมาก จู มิงหลาง เห็นแสงสว่างที่ชั้นบน
เขาเดินขึ้นบันไดไปและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ใต้ร่มเงาของตะเกียง ค่อยๆ เปลี่ยนกระถางกล้วยไม้ที่กำลังจะตายอย่างระมัดระวัง
“หยุนซี เจ้าตื่นแล้วหรือ” จู มิงหลาง กล่าวด้วยความยินดี
นางหลับไปเกือบสองวันแล้ว จู มิงหลาง กังวลจริงๆ ว่านางจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย เมื่อใดที่เขาเห็นใบหน้าที่ไร้เลือดของนาง เขาจะรู้สึกกระสับกระส่าย
ในที่สุดวันนี้นางก็ตื่นขึ้น
ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ จู มิงหลาง แต่ดวงตาที่มีเสน่ห์ของนางค่อนข้างประหม่าและไม่สบายใจ
นางนั่งตัวตรง แต่เกือบจะกระแทกกล้วยไม้ มิงหลาง มีตาไวและถือกระถางกล้วยไม้ไว้เพื่อไม่ให้ดินตก
จู มิงหลาง รู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อเห็น หลี่หยุนซี ไม่พูด
แต่ในไม่ช้า จู มิงหลาง ก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและมองไปที่ผู้หญิงที่อ่อนแอและขี้อายโดยก้มศีรษะลงเล็กน้อย
ทำไมนางไม่มองออกไป?
หลี่หยุนซี ไม่เคย
“เจ้าเป็นสาวนักวาดดาวหรือเปล่า” แม้ว่า จู มิงหลาง ไม่เต็มใจที่จะเชื่อ แต่เขามองดูอารมณ์ของผู้หญิงคนนี้ที่แตกต่างจาก หลี่หยุนซี อย่างสิ้นเชิง เขาต้องถามคำนี้มา
“ใช่ ” ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า นางผงกหัวขึ้น สายตาของนางค่อยๆ เงยขึ้น และนางก็เหลือบมองเขาเพื่อความชัดเจน
ดวงตาของนางลึกและเบลอ แม้ว่าจะมีความสวยงามไม่แพ้กัน แต่ก็ทำให้ จู มิงหลาง มีความเข้าใจที่ลึกซึ้ง
ด้วยดวงตาของนาง ดูเหมือนว่านางจะมองเห็นโลกภายในของนางผ่านพื้นผิวของนางเอง ราวกับว่าความคิดบางอย่างในหัวใจของนางจะถูกมองผ่านได้อย่างรวดเร็ว
สายตาของนางกำลังหลบเลี่ยงในตอนนี้ ราวกับว่านางไม่ต้องการเข้าใจผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง
เขาไม่รู้ว่าทำไม
เมื่อ น่านหลิงชา พูดถึงผู้เผยคำทำนาย จู มิงหลาง คิดถึงไม้ศักดิ์สิทธิ์เก่าแก่ของการทำนายดวงชะตาตามท้องถนน
นางสามารถสบตาได้ และ จู มิงหลาง เริ่มเชื่อสิ่งที่ผู้ทำนายกล่าว
“พวกเราจะออกจากเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ เดิมทีข้าเตรียมรถมังกรและสัตว์เลี้ยงสำหรับ หยุนซี ” จู มิงหลาง กล่าว
“นางจะไม่ตื่นชั่วคราว แต่เจ้าไม่ต้องกังวลมาก นางแค่ต้องการพักผ่อน” ผู้หญิงคนนั้นกระซิบ
“ดีแล้ว เจ้าก็ดูอ่อนแอเช่นกัน ดังนั้นควรพักผ่อนจะได้เดินทางแต่เช้าตรู่ ตอนนี้ดึกมากแล้วข้าจะไม่รบกวน” จู มิงหลาง โค้งคำนับ
“จากนี้ไป คนที่ตื่นอยู่อาจเป็นข้า ” ผู้หญิงคนนั้นกระซิบ
“อืม ดี” จู มิงหลาง ไม่รู้จะตอบอย่างไรอยู่พักหนึ่ง
“พรุ่งนี้พวกเราจะออกจากเมืองจักรพรรดิทางเหนือ?” หลี่ชิงเหยา ถาม
“ใช่ ” จู มิงหลาง พยักหน้า
มิงหลาง ไม่นอนทั้งคืน
เขามองไปที่อาคารเล็กๆ ข้างๆ เขาทั้งตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และพบว่ายังมีไฟอยู่ในอาคาร
เขาผล็อยหลับไปในความงุนงง วันรุ่งขึ้น เขาตื่นขึ้นด้วยเสียงของ ฟางเนี่ยเหนียน และนางก้อย เถียงกันที่สนาม จู มิงหลาง มองเข้าไปในอาคารขนาดเล็กโดยไม่รู้ตัวและเห็นว่าหน้าต่างของอาคารขนาดเล็กถูกเปิดออก
แสงยามเช้าส่องมาที่หน้าต่าง และกล้วยไม้ที่ละเอียดอ่อนบนธรณีประตูหน้าต่างก็ค่อยๆ บานเต็มกลีบ หันหน้าเข้าหาความกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวา
นางจุดตะเกียงจนดึกดื่นเพื่อช่วยกล้วยไม้ตัวน้อยนี้หรือไม่?
แต่วันนี้นางกำลังจะจากไป
ในลานเล็กๆ ของ จู มิงหลาง ไม่มีสาวใช้ในวันธรรมดา บอนไซบางส่วนและภูมิประเทศบางส่วนถูกแทนที่โดยพื้นฐานแล้วไม่นานหลังจากที่พวกมันเกือบตาย แล้วพวกมันก็ถูกโยนทิ้ง และอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามา
น้อยคนนักที่จะดูแลพวกมัน
มิงหลาง ล้างตัว แต่งกายให้เรียบร้อย และเดินเข้าไปในสนาม
ใต้ร่มเงาภายนอกลานบ้าน หญิงสาวสวยสองคนมีรูปร่างนุ่มนวลและโค้งมนน่าทึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เสียงที่อ่อนโยนของพวกนาง ทำให้ผู้คนได้เสียงที่มีคุณยินภาพสูงมาก ความเพลิดเพลินในการฟัง
จู มิงหลาง ก้าวไปข้างหน้าไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นใครซักพัก ดังนั้นเขาจึงยิ้มและกล่าวทักทายพวกนาง
จู มิงหลาง ได้สังเกตุผิวของนางเป็นพิเศษ
เขาต้องตัดสินจากผิวซึ่งเป็น ผิวขาว และ ขาวเหลือง แต่ดูเหมือนว่าจิตวิญญาณของภาพวาดของ หลี่ซิง จะไม่เสียหาย การตื่นนอนของนางทำให้ร่างกายนี้เปล่งปลั่งสุขภาพดีขึ้น พลังชีวิตและผิวพรรณของนางดีขึ้นกว่าตอนที่อยู่ในอาการโคม่ามาก
หากไม่ทราบว่าพวกเขาไม่ใช่คนเดียวกัน จู มิงหลาง จะคิดว่า หลี่หยุนซี ฟื้นตัวแล้ว
นอกจากนี้ การอนุมานครั้งก่อนของ ฟางเนี่ยเหนียน นั้นถูกต้อง
ความสัมพันธ์ระหว่าง หลี่ซิงหัว และน้องสาวดีขึ้นมาก ซึ่งสามารถมองเห็นได้จากการยืนอยู่ตรงนี้และพูดคุยกันอย่างใกล้ชิด
“มิงหลาง อย่าทำอะไรมากเกินไป นี่คือน้องสาว ซิงหัว และนางไร้เดียงสา!” น่านหยูซู กล่าว
“หยูซู อย่าหยาบคาย” หลี่ซิงหัว ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร ต่อไปข้าจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นเจ้าไม่ต้องคอยระวัง พูดอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ” จู มิงหลาง ยิ้มโดยไม่สนใจความตั้งใจของ น่านหยูซู ที่จะทำให้สิ่งต่าง ๆ ยากขึ้น
พี่สะใภ้ของข้ามักจะซนมาก
“อาจารย์จู ,หยูซู และข้าได้พูดถึงโบราณวัตถุของมังกรบรรพบุรุษ น่าจะมีหยกโคมโบราณอยู่ในพระธาตุมังกรบรรพบุรุษ และเจ้าทั้งคู่เป็นคนเลี้ยงมังกร และซากปรักหักพังมีหลายคู่ เจ้าฝึกฝนบ่อวิญญาณที่มีประโยชน์ ดังนั้นหากพวกเราพบซากของบรรพบุรุษมังกรระหว่างทาง พวกเราควรจะไปดูมันเช่นกัน” หลี่ซิงหัว กล่าวอย่างนุ่มนวล
“แต่พวกเราไม่มีเบาะแส เป็นการยากที่จะหาทางเข้าซากปรักหักพัง ซูหลง” จู มิงหลาง กล่าว
“นักวาดดาวสามารถชมดาวและค้นหาพวกมันได้”
“ทุกสิ่งกำลังตายและเฟื่องฟู ความผันผวนของชีวิต และดวงดาวก็จะได้รับการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยหลังจากการเสื่อมสลายในสมัยโบราณ” หลี่ซิงหัว กล่าว
หลังจากฟังสิ่งที่ภาพวาดของ หลี่ซิง พูดแล้ว จู มิงหลาง ก็จำได้ว่าเมื่อคืนนี้ภาพวาดของ หลี่ซิง ไม่ได้เล่นแค่กล้วยไม้เท่านั้น แต่ดูเหมือนมักจะปรากฏขึ้นที่ขอบหน้าต่างและจ้องมองที่ดวงดาว
นางกำลังมองดูดวงดาว มองหาหยกตะเกียงวิเศษโบราณอยู่หรือเปล่า?
