บทที่ 211: ดาบบิน ประกายดาบ
“ฆ่ามันก่อน!” กู่ฉาง สั่ง มังกรไร้ตา ที่ยืนอยู่ท่ามกลางปลิงชี้ไปที่ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเมื่อเห็นกรงเล็บของมังกรชั่วร้ายที่ไม่มีดวงตาพุ่งเข้าหาเขา
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ตาบอดเหรอ? เขาจะค้นหาตำแหน่งของเขาได้อย่างแม่นยำได้อย่างไร? มังกรไร้ตาตัวนี้ก็ไม่มีตา แต่มันค้นหาจุดที่เขายืนได้อย่างชัดเจน
จู มิงหลาง ยกแขนเสื้อขึ้น แสงดาบสีแดงพุ่งออกมาจากอากาศ และเสียงสั่นของมันก็เหมือนกับมังกรและนกฟีนิกซ์กำลังส่งเสียงร้อง
ภายใต้การควบคุมของ จู มิงหลาง แสงดาบสีแดงพุ่งเข้าหากรงเล็บของมังกรชั่วร้ายที่ไม่มีดวงตา และเห็นกรงเล็บของไส้เดือนยักษ์เหล่านั้นกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเลือด และจากนั้นก็บิดอย่างบ้าคลั่ง แมลงงอกออกมาจากปากและกระโจนเข้าหา จู มิงหลาง อีกครั้ง
โชคดีที่ มิงหลาง เคยเห็นมังกรฮิรูโดะมาก่อน โดยรู้ว่าเมื่อสิ่งนี้ถูกแยกออกจากกัน มันจะพัฒนาเป็นสิ่งมีชีวิต
จู มิงหลาง ถอยห่างออกไปด้วยการขยับนิ้วของเขา เขาดึงมังกรวิญญาณดาบกลับ
กระบวนท่าของมังกรวิญญาณดาบที่บินกลับมาหา จู มิงหลาง ร่ายรำกลางอากาศ กระบี่แสงกากบาท และด้านหน้าของ จู มิงหลาง ทอเป็นอวนดาบสีแดง พวกของ มังกรปลิง กระโจนเข้ามาก็ถูกฟันเข้าทันที !
ตาข่ายดาบยังคงอยู่ที่นั่น แต่ร่างมังกรวิญญาณดาบถูกแขวนไว้ข้างหน้า จู มิงหลาง ตัวดาบของมันตรงและดาบกระพือปีก ราวกับดาบนางฟ้าที่ยืนอยู่ข้างเจ้าของ แม้ว่าเจ้าของจะหลับตาและพักก็ตาม มันสามารถฆ่าภัยคุกคามทั้งหมดที่อยู่รอบตัวมันได้!
“เจ้ามันหนังเหนียวซะจริง!” ดวงตาของ ห่าวซิงเฉิง ลุกไหม้อย่างโกรธเคืองเหมือนคบเพลิง
ขี่มังกรสีม่วง เขากระโดดข้ามคลื่นเลือดที่ปั่นป่วนจากสระเตาหลอม และรีบไปยังตำแหน่งของ จู มิงหลาง
“หัวหน้าห่าว ท่านมาถูกทางแล้ว ที่จะฆ่าพวกอันธพาลชั่วร้าย โลกนี้จะมีรางวัลให้มากมาย!” เมื่อเห็นเช่นนี้ จู มิงหลาง รีบตะโกน
กู่ฉาง ที่อยู่ในบ่อเลือดมังกรปลิง หัวเราะอย่างเศร้าโศกทันที
“เฉพาะกับพวกเจ้าเท่านั้น มันเล็กเกินไปที่จะดูถูกการสอนที่ไร้การมองเห็นของพวกเรา ข้าจะฆ่าลูกน้องของเจ้าก่อน แล้วค่อยเลาะเอาหนังหัวหน้าที่เป็นตะคริว!” กู่ฉาง ก็ชี้นิ้วไปที่มังกรเวทย์มนตร์สีม่วง หัวหน้าเฮา
มังกรมารสีม่วงก็เป็นมังกรเช่นกัน และมีขนาดค่อนข้างแข็งแรง แต่มังกรร้ายที่ไม่มีตาในสระเตาหลอมได้ยกตัวขึ้นอย่างดุเดือด และเลือดก็ซึมซาบ และสามารถเห็นแมงป่องเลือดหลายร้อยตัววิ่งออกมา มังกรปีศาจไร้ดวงตาเป็นสัตว์ร้ายที่ประกอบขึ้นจากปลิงเลือดนับพัน เมื่อมันดูดเลือดและกลืนร่างกายที่มีชีวิต มันยังคงเปลี่ยนแปลงและเติบโตแข็งแกร่งขึ้น และในที่สุดก็กลายเป็นมังกรมารแห่งเหวินชี่!
ตัวมันใหญ่กว่าที่คิด สระเตาหลอมทั้งหมดเป็นเหมือนห้องใต้ดินและห้องใต้ดินนั้นเต็มไปด้วยปลิงมังกรชั่วร้าย เมื่อปลิงเหล่านี้สนับสนุน ขยาย และในเวลาเดียวกัน มังกรปีศาจไร้ดวงตาก็เป็นเหมือนปราสาทสูงตระหง่านที่สร้างจากปลิง ยืนอยู่ในเมืองอนุสาวรีย์แห่งนี้ แม้แต่กำแพงอนุสาวรีย์ก็ดูเล็กเกินไป! !
ในคืนที่มืดมิด วิญญาณชั่วร้ายห่อหุ้ม ผู้คนในเมือง เห็นมังกรร้ายบิดตัวไปมาในความมืด ล้อมรอบด้วยกรงเล็บและดิ้นเหมือนงูเหลือม ทันใดนั้นทั้งเมืองก็กรีดร้องและร้องไห้!
เมื่อเทียบกับมังกรร้ายตัวนี้ มังกรสีม่วงเปรียบได้กับมดบินที่เผชิญหน้ากับแมงมุมดุร้ายในป่า
ห่าวซิงเฉิง อยู่บนหลังมังกร หวาดกลัวมาก เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองลงไป และทำได้เพียงสั่งมังกรสีม่วงให้บินขึ้นไปข้างบน
แต่กรงเล็บขนาดใหญ่ของมังกรชั่วร้ายไร้ดวงตาถูกยกขึ้นสู่ที่สูง และมันก็ตบอย่างดุเดือด มังกรสีม่วงที่เป็นผู้นำนั้นสามารถที่จะหลีกเลี่ยง และตอบโต้ด้วยการทุบอย่างรวดเร็วโดนพวกมันหลายสิบตัว
“อย่ามีชีวิตอยู่เลย!!” กู่ฉางกล่าวอย่างบ้าคลั่ง
เขาตาบอด แต่เขาได้กลิ่นของสิ่งมีชีวิตเช่นปลิงเหล่านั้น และสามารถได้ยินเสียงเลือดไหลของผู้คนที่มีชีวิต
เดิมทีเขาต้องการจำศีลอีกหนึ่งเดือน เพื่อให้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองอนุสาวรีย์กลายเป็นผู้เสียสละของมังกรชั่วร้ายที่ไม่มีดวงตา
แต่เนื่องจากมีอาหารมาถึงที่มากมายจึงไม่ต้องรออีกต่อไป
คืนนี้จะไม่มีศพอื่นใดนอกจากวูมูเจียว ของพวกเขาในเมืองอนุเสาวรีย์ เมืองแห่งนี้เป็นธนาคารเลือด! !
“ผู้ภักดีของข้า จงเปิดหีบและรับของขวัญจากมังกร!” ผู้ไร้สายตา กู่ฉาง ยังคงตะโกนต่อไป
มีผู้ร่วมชุมนุมจำนวนมากสวมชุดคลุมสีดำ และความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ดีเท่ากับพวกเดดพูล และพวกเขาได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก
ด้วยเสียงคำสั่งของ กู่ฉาง ปลิงเลือดดำหลายร้อยตัวคลานออกมาจากร่างของมังกรร้ายที่ดูดเลือด ปลิงเลือดดำเหล่านี้ไม่ได้โจมตีสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น แต่กลับเป็นเหมือนปรสิตที่คลานเข้ามาหาพวกคลั่งไคล้ที่ไร้สายตาซึ่งสวมชุดคลุมสีดำ
ปลิงเลือดเดินตามทรวงอก ศีรษะของพวกมันที่อ่อนนุ่มราวกับหนอนก็แหลมคมในทันใด จากนั้นพวกมันก็พุ่งเข้าใส่หีบของพวกคลั่งไคล้ชุดดำราวกับหอก!
ในตอนแรก บรรดาผู้ภักดียังแสดงความสยดสยองและหวาดกลัวด้วย แต่ไม่นานพวกเขาก็ดูเหมือนจะสูดดมพิษประสาทหลอน รู้สึกตื่นเต้น คลั่งไคล้ และบ้าคลั่ง
ในสายตาของเขา สามารถมองเห็นไรบาง ๆ ตัวหนึ่งเป็นสีดำและสีแดง ทำให้รูม่านตาทั้งหมดของมันน่ากลัวราวกับสัตว์ประหลาด!
ร่างกายของพวกมันแตกร้าว กระดูกของพวกมันบวม และพวกมันเติบโตจากรูปร่างของมนุษย์ธรรมดาเป็นปีศาจสีดำและสีแดงในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ในกล้ามที่บวมก็เห็นได้เหมือนกัน ของยาวคืบคลาน!
สิ่งชั่วร้ายเข้าสู่ร่างกาย กาฝากอสูร!
เหล่าผู้คลั่งไคล้เลือดซึ่งเดิมมีความแข็งแกร่งปานกลาง ล้วนกลายเป็นสัตว์ประหลาดเลือดเช่นนี้ พวกมันแข็งแกร่งมากจนสามารถยกสัตว์ร้ายมังกรและฉีกมันได้!
ลัทธิวูเปาที่ถูกฆ่าโดยเดดพูลเหล่านั้นล้วนกล้าหาญอย่างยิ่งในคราวเดียว พวกเขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่ง ไล่ตาม เดดพูลภายใต้คำสั่งของห่าวซิงเฉิง เป็นการสังหารเพียงฝ่ายเดียว!
“ฆ่า!”
“ฆ่า!! หลังจากสังหารผู้คนที่นี่ รวมทั้งผู้คนที่มีชีวิตในเมืองอนุสาวรีย์ทั้งหมด พวกมันก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกเป็นเดือน!”
กู่ฉาง กลายเป็นคนดุร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับการฆ่า ตัวเขาเองเป็นเหมือนปลิงกระหายเลือดที่กระหายเลือดเขาจะไม่มีวันพอใจ
จู มิงหลาว ยืนอยู่บนกำแพงอนุสาวรีย์ที่กว้างขวาง เมื่อปีศาจชุดดำกลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาหาเขา
ในขณะนี้ ร่างสูงและผอมบางกระโดดขึ้นต่อหน้า จู มิงหลาว นางสวมหมวกผ้าซาติน รูปร่างของนางเรียวเล็ก แต่นางแสดงพลังอันสง่างาม
“ผู้อาวุโสไป่ฉิน” จู มิงหลาง จำนางได้ว่าเป็นศิษพี่ของ เหมียนซาน เจียนสง
ไป่ฉิน จ้องไปที่กลุ่มสัตว์ประหลาดปีศาจ หวงแหนคำพูดเหมือนทองและกล่าวว่า: “ดาบบิน ดาบส่องแสง!”
เมื่อสิ้นเสียง เขาเห็นดาบยาวสีขาวราวกับหิมะบินขึ้น ในตอนกลางคืน ขณะที่ ไป๋ฉิน เหวี่ยงมือของนาง ดาบยาวสีขาวราวหิมะก็เหวี่ยงลงอย่างรุนแรงต่อกลุ่มของสัตว์ประหลาดชุดดำที่กำลังวิ่งอยู่
แสงดาบปรากฏขึ้นราวกับแสงวาบ เหมือนกับแสงวาบของสายฟ้า ทุกครั้งที่มันตัดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน มันจะเข้าสู่ความเงียบชั่วครู่และความมืดที่ลึกลงไป
ดาบวาบเร็ว และทุกครั้งที่ดาบนั้นงดงามและทรงพลัง สัตว์ประหลาดชุดดำจำนวนมากถูกตัดหัวและตกลงไปในแอ่งเลือดดำและแดง
หลังจากงดงามและสดใสต่อเนื่องกันหลายครั้ง และหลังจากความเงียบและมืดมนสองสามครั้ง ปีศาจทั้งหมดที่ปรากฏตัวต่อหน้า จู มิงหลาง ก็ถูกตัดศีรษะ แม้กระทั่งปลิงเลือดดำที่เข้าไปในร่างกายของพวกมันก็ตกลงไปด้วย
