บทที่ 301: คนดีไม่เหมาะสม
หนึ่งอาทิตย์!
นี่คือการจํากัดเวลาที่กําหนดให้กับเมือง รันยู โดยผู้สั่งการ
ยังมีเวลาอีกไม่กี่วันก่อนที่เมืองรันยูจะได้รับการกําหนดอย่างเป็นทางการว่าเป็นเมืองแห่งบาป กล่าวอีกนัยหนึ่งผู้คนที่นี่
ยังคงเป็นพลเมืองของราชวงศ์จีติง แผ่นดินใหญ่แต่พวกเขาก็เป็นเหมือนปศุสัตว์!
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในวงกว้าง
เหยาจุนซี กําลังบันทึกทีละคน โดยเขียนรายละเอียดการเผชิญหน้าของพวกเขาแต่ยิ่งเหยา จุนซี เขียนมากเท่าไหร่ มือของเขาก็ยิ่งสั่น
มีการเผชิญหน้าดังกล่าวหลายร้อยครั้ง และเกิดขึ้นบ่อยขึ้นเมื่อใกล้ถึงเส้นตาย!
ปัญหาคือเมือง รันยู เองมีผู้อยู่อาศัยบางส่วนที่อาศัยอยู่ที่ เมืองรันยู พวกเขาไม่สามารถอยู่รอดในโลกที่มีปัญหานี้ได้
หลังจากที่พวกเขาออกจากเมือง รันยู แม้ว่าพวกเขาจะเลือกจากไปเพราะการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของ เมืองรันยู อันที่จริงตอนจบไม่ได้ดีขึ้นมาก
ที่ตลาด มีทีมคุ้มกันที่ออกจากเมือง รันยู ในวันที่มีการแปะประกาศ
เป็นผลให้ภายในสามวันของ พวกเขาถูกบังคับให้ออกไปอยู่เมืองอื่น
เมืองอื่นไม่รับผู้อพยพจาก เมืองรันยู เลย!
ผู้สั่งการ เมื่อคําตัดสินถูกตัดสินแล้วผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้ก็เป็นจุดจบเช่นกัน!
ไม่ว่าจะละทิ้งทุกสิ่งและเร่ร่อน อยู่ในที่ ที่ไม่ตายตัว หรือแม้แต่มีอัตลักษณ์ที่สมเหตุสมผลหรือเน่าเปื่อยในเมืองบาปแห่ง
อันที่จริงเมือง รันยู มีผู้อยู่อาศัยน้อยมากตั้งแต่เริ่มต้น
แต่มีน้อยมาก ไม่ได้แปลว่าไม่มี!
เมื่อเห็นพาเลทเปื้อนเลือดที่บรรทุกชายชรา หวาง ไว้ข้างหน้าเขา จูมงหลาง ก็เหมือนน้ําแข็งไม่ใช่ว่าเขาเฉยเมยและมีนงง
แต่ความเย็นชาของเขาเป็นความโกรธสูงสุดของเขา การแสดงออก! !
“เหยาจุนซี บันทึก” จู มิงหลาง หายใจเข้าลึก ๆ และพูดกับ เหยาจุนซี
“ท่านเจ้าข้า มังกรเทียมกรงเล็บอินทรีควรเป็นสัตว์ร้ายของ ภูเขาหมู่บ้านเหนือ พวกเขาเชี่ยวชาญในการฝึกฝนมังกรเทียม
ที่ขี่สัตว์ร้ายและจัดหาพวกมันให้กับกองทหารชั้นยอดของประเทศใหญ่ ๆ พวกเขามีชื่อเสียงมากขึ้นในฐานะผู้ฝึกสอนสัตว์
ร้าย และเขาถูกเรียกว่า เปยเส้า ควรเป็น เปยหยานซาง เจ้านายหนุ่มของหมู่บ้าน ” เหยาจุนซี บันทึกอย่างระมัดระวัง และ
อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับอัตลักษณ์ของผู้ที่ข่มเหง ผู้เฒ่าหวาง และนักล่าคนอื่นๆ
ในเวลานี้ หยูเกาเจี้ย หัวหน้า หมาป่า เอ่ยขึ้นมา เหลือบมองไปยังฉากที่น่าสะพรึงกลัวและไม่สามารถถอนหายใจได้
“ข้าขออวยพรให้เจ้าเมือง มีบางสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดในตอนนี้ บางทีอาจจะเป็น ซูเก้อเหลียงในภายหลังเมื่อข้ากําลังเคลียร์
ประตู คนของข้าบอกข้าก่อนที่พวกเขาจะตายว่าเงินรมดําส่วนใหญ่ถูกมอบให้กับ สถาบันเทพเจ้าเมืองรันยู อยู่ในน้ําลึก
ไม่ใช่แค่ปลาและเนื้อของทุกประเทศเท่านั้น แต่ยังเป็นวัวเงินสดของ สถาบันเทพเจ้า ด้วยเป็นพลังมืดที่ใหญ่ที่สุดในเมือง
รันยู ข้าหวังว่าเจ้าเมืองควรจะได้เห็นมันตอนนี้ จริงๆแล้วมันไม่ใช่การขี่หมาป่าของพวกเราแต่พวกเรามีบทบาทเล็กน้อย
เช่นกัน “หัวหน้าหมาปา เกาเจี้ย กล่าว
จู มิงหลาง เหลือบมองที่ หมูเกาเจี้ย
ไม่มีความไม่พอใจที่เขาจงใจปกปิดเรื่องนี้
หยูเกาเจี้ย หมาปาสีเทาของเขา แต่ยังรอดชีวิตมาได้ระหว่างกองกําลังหลักและขุนศึกรายใหญ่
อย่างที่เขาพูด พลังมืดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ควบคุมเมือง รันยู ไม่ใช่งูในท้องถิ่น แต่เป็นเทพเจ้า วิท ยาลัย!
ขับไล่กองทัพสังหารหมู่
กวาดล้างอํานาจมืดของเมือง รันยู ทําให้ครอบครัวที่มีความทะเยอทะยานมีเสถียรภาพ
เป็นผลให้หัวหน้าฝ่ายมีดที่แท้จริงได้ปรากฏตัวขึ้น
เฉินฟาน อะคาเดมี!
พวกเขาคือผู้กระทําผิดที่รักษาเมือง รันยู ให้อยู่ในสภาพที่พังทลายไปตลอดกาล!
เมืองรันยู
มันคือเมืองที่ จู มิงหลาง ไม่เคยสนใจตั้งแต่วินาทีที่เขาได้รับโฉนดที่ดินในเมืองนี้
อย่างไรก็ตาม สถาบันเฉินฟาน ใช้วิธีการที่น่ารังเกียจเช่นนี้เพื่อแย่งชิงเมืองรันยู ด้วยมือของตัวเองและยุยงให้
ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เมืองทําร้ายผู้อยู่อาศัยเก่าของเมือง จูมงหลาง จะไม่โกรธได้อย่างไร!
“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่น้องของพวกเราที่คุ้มกันกองคาราวาน ถูกจับหมดแล้ว!” ในเวลานี้ หัวหน้าหมาป่าตัวน้อยรีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
เกาเจี้ย ขมวดคิ้ว
ใครเคยทนทุกข์ทรมานในฐานะงท้องถิ่นหรือไม่?
“พวกมันยังมีชีวิตอยู่ไหม” เกาเจี้ย ถาม
“ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาต้องการเงินค่าไถ่ สี่พันเหรียญทองต่อคน ” หมาป่าตัวน้อยพูดด้วยใบหน้าสีดํา
“ให้พวกเขา ”
“แต่ ”
“ชีวิตสําคัญกว่าหรือเงินสําคัญกว่า ไปหาเงินกันเถอะ!” เกาเจี้ย กล่าวโดยไม่ลังเล
“อาจารย์เหยา บันทึก” จู มิงหลาง ชี้ไปที่ผู้นําตัวน้อยของนักขี่หมาป่าและพูด
“ เจ้าเมือง เจ้ามีเรื่องต้องจัดการมากพอ พวกเราสามารถขี่หมาป่าไปด้วยตัวเอง” เกาเจี้ย โก้งคํานับ
“ในเมื่อข้าเป็นเจ้าเมืองและเจ้าถูกข่มเหง ข้าควรแสวงหาความยุติธรรมให้เจ้าด้วย ให้เงินพวกเขาก่อนเพื่อช่วยชีวิตผู้คน
ของเจ้า ข้าจะขอให้พวกเจ้ากลับมาในภายหลัง” จูมงหลาง กล่าว
“ข้าขอให้เจ้าเมือง อนุญาติพวกเราได้ดูแลท่าน พวกเราไม่เคยคาดหวังความเป็นธรรม ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาชาวโลก
พวกเราที่อาศัยอยู่ที่เมือง รันยู กําลังจะกลายเป็นคนบาป มันยุติธรรมที่จะถูกฆ่าตายอย่า งสมบูรณ์” เกาเจี้ย กําหมัดหันหลังและจากไปที่นี่
“ข้าขอให้เจ้าเมืองลืมมันไปซะ แล้วรีบออกไปจากที่นี่ด้วย เมืองนี้เคยเป็นเช่นนี้ กองทัพมาเหยียบย่ํามันอีก เจ้าผู้ครองนคร
คนใหม่มา ทําลายมันอีกครั้ง ตอนนี้มันกลายเป็นเมืองที่ชั่วร้าย คนเราต่างก็โลภบ้านที่นี่ โลภทุ่งนา วัวควาย แกะที่นี่ และ
ไม่เต็มใจที่จะจากไป นั่นเป็นความผิดของพวกเราเองด้วย” ชายชราคนหนึ่งกล่าว
“ใช่ แม้จะยังมีเวลาอีกสามวันก่อนที่เมือง รันยู ที่เมืองแห่งบาปจะมีผล คนภายนอกก็รู้ข่าวเช่นกัน แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะ
ทําพฤติกรรมที่มากเกินไปก็ตาม ไม่มีใครจะต้องรับผิดชอบและจะไม่มี สิทธิที่จะต้องรับผิดชอบในสามวัน” เจ้า รุยจิน
แห่งกองทัพดาบทองแดงกล่าว
“ทําไมไม่มีใครตามไล่ล่าเลย” จู มิงหลาง เยาะเย้ย
อย่าพูดว่าเหลือเวลาอีกเพียงสามวัน แม้ว่าจะเหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งชั่วโมง จู มิงหลางจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่ถูกบันทึก
โดย เหยาจุนซี รอดแม้แต่คนเดียว!
“นายน้อย ข้าจะจัดการกับเรื่องนี้ ข้าจะพานักโทษคนนี้มาให้ ท่านก่อนพลบค่ําอย่างแน่นอน!” ห่าวเย่ชี้ไปที่คนเก็บยาที่
ถูกลาก
คนเก็บสมุนไพรถูกมัดไว้หลังม้าและลากไปบนพื้นเป็นระยะทางหลายไมล์
ห่าวเย่ เกลียดการกลั่นแกล้งแบบนี้มากที่สุด
” ตกลง” จู มิงหลาง พยักหน้าและส่งบันทึกคดีของ เหยาจุนซี ให้กับ ห่าวเย่
“อาจารย์เหยา เจ้ารู้วิธีไปที่ ภูเขาหมู่บ้านเหนือ หรือไม่? เริ่มจากกรณีที่เลวร้ายที่สุดกันก่อน” จูมิงหลาง ถาม
ลากคนขึ้นไปในอากาศแล้วโยนลง
แค่เล่นการพนันโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเอาชีวิต ชายชรา ผู้บริสุทธิ์สองสามชีวิตเพื่อความสนุกสนาน
ฉันเคยเห็นคนโหดร้ายมามาก แต่ไม่ค่อยเจอเรื่องโหดร้าย และไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ นายน้อยแห่งหมู่บ้านเหนือ จูมงหลาง
ต้องลากเขากลับมาเป็นการส่วนตัว!
คนดีไม่เหมาะสมและต้องเป็นสัตว์เดรัจฉาน
ทันทีที่เขาได้ยินว่า เขาไม่ต้องรับผลที่ตามมา เขาไม่จําเป็นต้องทําทีละอย่างใช่ไหม
จากนั้น จูมงหลาง ต้องปฏิบัติต่อพวกเขาแบบเดียวกับสัตว์!
