บทที่ 347: การกำจัดบุคคล
ไม่มีอะไรจะอธิบายอีกแล้ว จูเสวี่ยเฮิน หันกลับมาและจากไป
จู มิงหลาง ต้องการบอกความจริงกับ จูเสวี่ยเฮิน จริงๆ แล้ว เขาสามารถเห็นฐานการเพาะปลูกที่แท้จริงของนางและครอบครองราชามังกรด้วยประการใด
แต่ไม่มีเวลาจะพูดอะไร ร่างที่เรียวยาวและหยิ่งผยองก็หายวับไป
เลือดทั่วพื้นดินเหมือนบ่อน้ำมันไหลออกมาจากใต้ดินอย่างต่อเนื่อง
จู มิงหลาง ถอนหายใจ ส่ายหัว และเรียก ราชามังกรอสูรสวรรค์ออกมา
เลือดอายุ 13,000 ปีเป็นไปตามมาตรฐานการดื่มเลือดของราชามังกร ย่อยไม่กี่วันก็อิ่มท้องได้
วิธีที่มังกรดื่มเลือดนั้นพิเศษมาก ไม่เหมือนวัวที่ดื่มน้ำริมแม่น้ำ แต่กางปีกที่ปกคลุมไปด้วยดวงดาว ตามด้วยสีแดงสด
เลือดถูกนึ่งเป็นแก๊สด้วยแรงบางอย่าง
ราชามังกร ด้ายสีแดงเลือดติดอยู่ที่ปีก ขนเกล็ดหลากสีและกล้ามเนื้อคอรันดัมบนตัวของมันก็วาววับและสว่างไสว
ไม่นาน ราชามังกรก็อิ่มเต็มที่
ปีกของมันยังสามารถเก็บเลือดได้ ดังนั้นหลังจากการปล้นสะดมสำเร็จ มันสามารถอยู่ได้นานกว่าครึ่งเดือน และแม้แต่ชินอิจิเร็นก็สามารถอยู่ได้นานถึงหนึ่งเดือน
วิญญาณศักดิ์สิทธิ์หมื่นปี
สิ่งนี้ไม่ได้มีทุกที่
พลังงานที่เลือดหมื่นปีสามารถให้ได้นั้นมหาศาลมาก ควบคู่ไปกับการดูดซับออร่าของราชามังกรอสูรสวรรค์เองและการดูดซับแสงดาว มันสามารถรักษาสภาพที่ดีได้
“ เจ้ามีอาหารและเครื่องดื่มเพียงพอ เจ้าต้องทำอะไรเพื่อข้าไหม” จู มิงหลางกล่าวกับ ราชามังกรอสูรสวรรค์
ราชามังกรใช้หางและเอวเพื่อรองรับร่างกายของมัน และลูกตาชั่วร้ายที่น่าวิ่งเหล่านั้นก็จ้องมองที่จู มิงหลางอย่างหาที่ปรียบมิได้และดูเหมือนไม่เต็มใจ
การต่อสู้ทั้งหมดที่ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่อาหารไม่ใช่มนุษย์ที่ไร้ค่า!
“ มีคนต้องการทำร้ายข้า เจ้าแค่นั่งเฉยๆ ไม่ได้ ข้าจะตาย และวิญญาณจะแยกจากกัน เจ้า ราชามังกรที่มีรากฐานไม่มั่นคงอาจถูกทำร้ายให้กลับเป็นร่างเดิม”
“ อย่าคิดอย่างนั้น เจ้ายังคงสามารถฝึกฝนได้” จู มิงหลางกล่าว
ราชามังกรอสูรสวรรค์ลังเล
“ถ้าอย่างนั้นก็เรียบร้อย กำจัดคนๆ นั้นออกไปแล้วเจ้าจะได้กลับไปนอนหลับในที่สวยงาม” จู มิงหลางกล่าว
“ฮะ?” ราชามังกรอสูรสวรรค์ ยังไม่ตกลง บุคคลนี้มีปัญหากับการตัดสินภาษาของมังกรหรือไม่?
จับมือกับคนเบา ๆ จุ๊บปากเบา ๆ
ราชามังกรยังคงเห็นด้วย ต้องขอบคุณจูเสวี่ยเฮิน ในการไขปริศนานางฟ้าหินอายุ 13,000 ปี ราชามังกรจึงไม่เสียกำลัง
และอิ่มโลหิตของวิญญาณบริสุทธิ์
แน่นอนว่าคนที่ จู มิงหลาง ต้องจัดการคือ ปูชิมมิ่ง
มันไม่ง่ายอย่างนั้น เพื่อต้องการความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับคนร้ายและคนชั่วร้าย พวกเขามักจะไม่รู้ว่าการเปลี่ยนใจคืออะไร
ตราบใดที่ ปูชิมมิ่ง คนนี้เชื่อว่า จู มิงหลาง เป็นลูกพลับอ่อน เขาจะต้องทำผิดอีกครั้งแน่นอน
ดังนั้น จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาจะติดตาม ปูชิมมิ่ง และหาโอกาสที่เหมาะสม
ปูชิมมิ่ง จงใจซ่อนลมหายใจจาก จูมิงหลาง เมื่อเขาจากไป
ปูชิมมิ่ง จากไปไม่ได้ไปที่ ที่เปลี่ยวเพื่อไตร่ตรองถึงตัวเอง แต่ไปที่เมืองไผ่
ดูเหมือนว่าจะติดต่อกับคนอื่น หลังจากนั้นไม่นาน ปูชิมมิ่งรออยู่ในป่าไผ่สีม่วงนอกเมือง
การแสดงออกของเขาดูมืดมนอย่างมาก อาจเป็นเพราะเขาไม่คิดว่า จูมงหลาง จะตามมา เขาไม่ได้ใช้ความรู้สึกทางจิต
วิญญาณของเขาในการสำรวจสภาพแวดล้อม แต่เขาพึมพำกับตัวเองในป่าไผ่ที่ว่างเปล่า ระบายความโกรธภายในใจของเขา
ดาบของ จูเสวี่ยเฮิน น่าจะทำลายความภาคภูมิใจของเขาไปหมดแล้ว
หลายปีที่ผ่านมา เขาสองคนที่จักรพรรดิพูดถึงมากที่สุด ปูชิมมิ่ง และ จูเสวี่ยเฮิน คนภายนอกมองดูเหมือนจะรุกและถอยไปด้วยกัน และคนสองคนที่เข้าและออกด้วยกันเป็นคู่ที่สร้างขึ้นในสวรรค์และโลก แม้แต่ผู้อาวุโสของเผ่าปู ทุกคนตั้งใจที่จะจับตาดูคู่ของพวกเขา
ในมุมมองของ ปูชิมมิ่ง ดูเหมือนว่า จูเสวี่ยเฮิน จะยอมจำนน
แม้ว่านางจะไม่ค่อยแสดงความรักในวันธรรมดา แต่ ปูชิมมิ่ง คิดว่ามันเป็นเพียงการแสดงออกของนาง
จวบจนวันนี้ ปูชิมมิ่งตระหนักว่าเขาน่าขันและเศร้าเพียงใด!
“ไม่รู้จักอาย ไม่รู้จักอาย!!” ปูชิมมิ่งยังคงพูดคำนี้ซ้ำๆ
เขาเป็นหลานชาย แต่เขามีความรู้สึกที่ไม่ควรมี!!
สองคนนี้ไม่รู้จักความอัปยศ!!
จู มิงหลาง อยู่ไม่ไกลจากปาไผ่ เมื่อได้ยินคำพูดของ ปูชิมมิ่ง เขาก็อดที่จะแตะจมูกของตัวเองไม่
ทำไมเขาไม่ละอายใจ ?
เขาและ จูเสวี่ยเฮิน ทำอะไร
เป็นเรื่องปกติหรือไม่ที่นางใส่ใจในตัวเขา?
ไม่ว่าในกรณีใด พวกเราโตมาด้วยกันและเข้ากันได้ทั้งวันทั้งคืน ในความเป็นจริง จู มิงหลาง ยังคงรู้สึกว่าเขาและจูเสวี่ยเฮิน มีอุปสรรคด้านความสัมพันธ์ มีเหตุผลที่พวกเขาควรใกล้ชิดกันมากขึ้น
ทันใดนั้น จู มิงหลาง เข้าใจว่าทำไม ปูชิมมิ่ง ถามว่าเขาเกี่ยวข้องกับ จูเสวี่ยเฮิน ด้วยเลือดหรือไม่
แต่จนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ จูเสวี่ยเฮิน ได้แสดงให้เห็นนั้นเป็นเพียงความห่วงใยแบบปรกติ ทำไม ปูชิมมิ่ง ตีความผิดว่าเป็นเรื่อง “ไร้ยางอาย”?
ลืมมันไปเถอะ คนที่ป่วยจะตีความทุกสิ่งที่พวกเขาเห็นผิด และพวกเขาจะนึกถึงแต่ความชั่วร้าย
จู มิงหลาง ยังคงเฝ้าติดตามอยู่ชั่วขณะหนึ่ง และเมื่อเขายืนยันว่ามีคนอยู่ใกล้เขาเพียงคนเดียว เขาก็พร้อมที่จะเริ่มด้วย
ในเวลาเดียวกัน เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่ชายป่าไผ่ จูมงหลาง ผลักหัวของ ราชามังกร ออกจากจิตวิญญาณและปล่อยให้รออีกหน่อย
“ ซิมมิ่ง เจ้าเรียกหาพวกเรา มีการค้นพบที่สำคัญหรือ?” หัวหน้าห้องโถงจาก ซีสงหลิน เดินไปมาในชุดดำสนิท
“ กำจัดคนผู้หนึ่งให้ข้า” ปูชิมมิ่ง กล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“ตอนนี้?” ห้องโถงชุดดำถาม
เบื้องหลังนายห้องโถงนี้ มีคนหลายคนที่แต่งกายด้วยชุดดำ ซึ่งควรเป็นมัคนายกของ ซีสงหลิน และระดับการฝึกฝนของพวกเขาไม่ต่ำ
“ใช่ตอนนี้” ปูชิมมิ่ง กล่าว
”เจ้าเป็นไรไหม?” อาจารย์ห้องโถง ชุดดำถาม
“เสียครั้งเดียว แต่ข้าต้องการให้เจ้าทำโดยไม่ทิ้งร่องรอย เป็นการดีที่สุดที่จะจัดการกับมัน โดยเบี่ยงเบนให้นางฟ้า!” จู่ๆ ปูชิมมิ่ง ก็ตาสว่างขึ้นและนึกถึงวิธีที่ยอดเยี่ยมในการปกปิดความผิดของเขา
“ตกลง ข้าจะปฏิบัติตาม หัวหน้าห้องโถงชุดสีดำ พยักหน้าโดยไม่ถามอะไรมาก ราวกับว่างานของเขาคือการฆ่าคน
“ปล่อยให้เขาได้หายใจ ข้าอยากให้เขากลายเป็นคนเสียเปล่า เจ้าเข้าใจข้าไหม? “ ปูชิมมิ่ง กล่าวอย่างเย็นชา
“เข้าใจนะ เรื่องแบบนี้ไม่ได้ถูกจัดการได้ในครั้งเดียว “ หัวหน้าห้องโถงชุดสีดำ ตอบ
“คนนี้คือ จู มิงหลาง ลูกชายของ ติงกวน ในที่สุด ปูชิมมิ่ง ก็พูดเป้าหมายของเขา
“คนนี้อีกแล้วเหรอ” ? “นายห้องโถงชุดดำ รู้สึกประหลาดใจ
“ทำไม มีอะไรหรือเปล่า” ปูชิมมิ่ง กล่าว
“หวางอัน เคยต้องการจัดการกับบุคคลนี้มาก่อน เป็นข้า กงหาน คิดว่า จูติงกวน อาจรู้ว่าเป็นพวกเรา ดังนั้นเขาจึงส่งต่อเรื่องนี้ไปยัง ประตูมีด ชิดาวเหมิน แต่ไม่ประสบความสำเร็จและวังอัน ก็เปิดเผยบางสิ่งด้วย” หัวหน้าห้องโถงชุดดำกล่าว
“ถุงไวน์และถุงข้าว ที่ชิดาโอะเม็งเทียบกับปรมาจารย์ผิวดำของเจ้าเป็นอย่างไร?“ ปูชิมมิ่ง กล่าว
