บทที่ 398: มอทแม่มดขาว
มีพายุฝนฟ้าคะนองและมีฝนตกหนักโดยไม่มีการเตือนซึ่งดูเหมือนจะลอยอยู่ในทะเลของ หนีไห่ เมฆฝนฟ้า คะนองขนาดใหญ่ที่ปกคลุมทั่วทั้งเมืองตามด้วยฝนที่ตกหนัก
คลื่นกําลังม้วนตัว คลื่นสีเทาเชื่อมต่อกับท้องฟ้าที่มืดครื้ม ฝนและหมอกกําลังตกลงมา ทําให้เมืองชายฝั่งที่มีแสงแดดสดใส
แห่งนี้เปรียบเสมือนภาพเขียนสีน้ํามันที่กระเด็นไปด้วยน้ํา มันเลือนลางและทําให้คนมองไม่ชัด
ในวันที่ฝนตก มังกรป่าน้อย มีความสุขมาก เปรียบเหมือนพืชผลเล็กๆ ดูดฝนและหยาดน้ําค้างเต็มไปด้วยฟ้าร้อง
มิงหลาง เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
ริมทะเลนี้การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด
เดิมที่เขาวางแผนที่จะพา เสี่ยวชิงจั่วที่ตื่นอยู่ซึ่งอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยเพื่อท้าทายปีศาจที่มีพลังมากขึ้น แต่พายุฝนฟ้า
คะนองในมหาสมุทรก็รดน้ําลงมาและสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่จะซ่อนตัวอยู่ในรังของพวกมัน อย่างไม่มีร่องรอย
“มิงหลาง มิงหลาง หวังว่ายังไม่หลับนะ!!” ด้านนอกประตก็มีเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็ว
จูมิงหลาง กําลังหาว ฝนตกหนักแบบนี้ ฟังเสียงฝนเหมือนเล่นเปียโน จะทําอะไรได้โดยไม่ต้องนอน
“เกิดอะไรขึ้น?” จูมิงหลางถาม
“มอทแม่มดขาว กลุ่มใหญ่ดูเหมือนจะตกใจกับพายุฝนฟ้าคะนองในมหาสมุทรกะทันหันนี้ ปีกของพวกเขาเปียกและไม่สามารถบินได้ พวกเขากระจัดกระจายไปตามลมในทะเล เช่นเดียวกับตั๋วเงินที่หกบนอ่าวใกล้กับลานสูงของพวกเรา ทุกคนกําลังจับพวกเขาอยู่แล้ว มาที่นี่ถ้าเจ้าพลาด เจ้าจะเสียดายมาก!” หงห่าว กล่าวอย่างตื่นเต้น
“มอทแม่มดขาวคืออะไร” จู มิงหลาง ดูงนงง
“ข้ายังได้ยินคนพูดว่าผีเสื้อกลางคืนสีขาวตัวนี้เป็นสัตว์กลางคืนชนิดพิเศษในหนีไฟ ปีกของพวกมันจะดูดซับแสงของดวง
จันทร์เมื่อพระจันทร์เต็มดวงและพวกมันจะดูดกลืนแสงของดวงจันทร์ หางจะงอกขึ้นเหมือนเกสรตัวผู้ ดังนั้น มอทแม่มดขาว จึงเทียบเท่ากับเกสรตัวผู้ของพระจันทร์ เจ้าไม่รู้หรอกว่าของไหว้พระจันทร์ขายในตลาดราคาเท่าไหร่?” หงห่าวกล่าว
“ข้ารู้ว่าเวลานี้ ปัญหาคือมีคนจํานวนมากใน สถาบันฝึกมังกรชั้นสูงเมืองเจียหม่าน ทุกคนกําลังจับ มอทแม่มดขาวเหล่านี้
พวกเขาจะจับได้กี่ตัว?” จู มิงหลาง ไม่ชอบการติดตามสุ่มสี่สุ่มห้า
“พี่ชาย ข้าคิดว่าคุณควรไปดูกับข้า เจ้าจะไม่มีวันพูดแบบนั้นเมื่อเจ้าเห็นมัน พายุฝนฟ้าคะนองนี้ต้องทําลายรังของมอท
แม่มดขาวเหล่านี้ !” หงห่าวกล่าวว่า
เมื่อกางร่มขึ้น จูมิงหลางก็เดินตามหงห่าว เพื่อดู มอทแม่มดขาว
“ถ้าเจ้าไป ทําไมเจ้าถึงถือหมอนสีฟ้า? เจ้าวางแผนที่จะไปนอนหยถึง!” หงห่าว พูดอย่างโกรธเคือง
“เอ่อ นี่คือวิญญาณหิงห้อยตัวน้อยของข้าที่เลี้ยงขึ้นมาใหม่” จูมิงหลาง กล่าว
47 หงห่าว มองเข้าไปใกล้ ๆ เพียงเพื่อจะพบว่ามีดวงตาคู่ใหญ่ปรากฏขึ้นบนหมอนกํามะหยี่สีน้ําเงินที่สวยงามในทันใด!
เอลฟ์อะไรอย่างนี้!
เวลาหลับตาก็เปรียบเสมือนหมอนทรงกลมที่สวยงามจริงๆ
“มันเหนียวแน่นกว่านั้น ต้องเอาไปด้วย” จูมิงหลาง กล่าวอย่างช่วยไม่ได้
แม้ว่า มังกรป่าน้อย จะเกิดมาเพียงตัวเดียว แต่มันมีความเป็นผู้ใหญ่และพึ่งพาตนเองมากกว่า หลังจากที่ จูมิงหลาง
ป้อนเนื้อแล้ว ก็ควรจะล้างเกล็ดของมันด้วยพายุฝนฟ้าคะนอง
ฝนที่มีฟ้าร้องและสายฟ้าสามารถหล่อเลี้ยงมังกรและทําให้เกล็ดเล็กของพวกมันคมขึ้น กล่าวโดยย่อ มังกร ป่าน้อย ขยัน
และเป็นอิสระมาก
เสี่ยวหยิงหลิง แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
ให้แน่ใจว่าได้กอด
เมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้อง มันก็ตกลงไปในอ้อมแขนของ จู มิงหลาง และไม่กล้าที่จะลืมตา นับประสาหูที่แหลมคมเหล่านั้น ซึ่งตกลงไปจนหมดกลายเป็นผมเส้นเล็ก เหมือนลูกบอล จูมิงหลาง จะต้องถือมันและเดินไปรอบ ๆ
โชคดีที่หลังจากฝึกฝนเพียงเล็กน้อยไม่กี่วัน เสี่ยวหยิงหลิง และ มังกรป่าน้อย ก็เติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง หากพวกเขาเติบโตนานขึ้น จูมิงหลาง สามารถเสริมสร้างทรัพยากรทางจิตวิญญาณของพวกเขาเพื่อให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น เข้าสู่ช่วงการ
เติบโตถัดไปก่อนหน้านี้และเคลื่อนเข้าหามังกร
“มอทแม่มดขาว มันควรได้รับการยกย่องว่าเป็นเอลฟ์ประเภทเดียวกับหิงห้อยของเจ้า” นายก้อยลอยออกไปไม่ลอยอยู่ใน
อากาศเหมือนเคย
“นายก้อย รู้จัก มอทแม่มดขาวไหม” จู มิงหลางถาม
“ชีวิตเล็กๆ ที่ดูดซับแก่นแท้ของสวรรค์และโลกนั้นหายากมาก ผีเสื้อกลางคืนแม่มดขาว มักจะหายใจในป่าชุ่มน้ําและเกาะ
ต่างๆ ถ้ามีเพียงหนึ่งหรือสองในจํานวนนั้นจริง ๆ แล้วขึ้นอยู่กับระดับการเพาะปลูกในปัจจุบันของมัน ไม่จําเป็นต้องเสียเวลาจับจริง ๆ แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มระดับการเพาะปลูกสูงสถานการณ์จะแตกต่างกัน เสียวไปฉีต้องการพลังงานของหยฮัว” นายก้อยกล่าว
“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าพวกเขาจะทําลายรังไหม แต่ก็ไม่เป็นไรที่จะเตรียมทรัพยากรทางวิญญาณที่ยากต่อการรวบรวมไว้
ล่วงหน้าสําหรับพวกเขา ” จูมิงหลางกล่าว
“มิงหลาง เจ้าช่วยย้ายร่มมาหาข้าได้ไหม เหมาะไหมที่เจ้าจะปล่อยให้ข้าอยู่ท่ามกลางสายฝนที่หนาวเย็นเช่นนี้!”
นายก้อย พูดอย่างหงุดหงิด
จูมิงหลาง มองไปที่ปลาคาร์ฟตัวน้อยสีทองที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มของเขา
นั่นปลายังกลัวฝนอยู่หรือเปล่า?
สุดท้ายนี้เขาไม่ได้พูด จู มิงหลางต้องขยับเล็กน้อยเพื่อปกป้องนายก้อยจากสายฝน
หงห่าว ซึ่งกําลังเดินอยู่ข้างหน้า มองย้อนกลับไปที่ จูมิงหลาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
มิงหลาง จะเลี้ยงวิญญาณหนุ่ม ๆ ขึ้นมาตัวหนึ่งที่แปลกกว่าคนอื่น
หมอนปลาบิน
“หึงห้อยน้อย มีทักษะอื่นนอกเหนือจากการสกัดออร่าหรือไม่” นายก้อย ถาม
“วันนี้ข้าพยายามแล้ว แต่ยังหาไม่พบ จูมิงหลางกล่าว
“บูม” เสี่ยวหยิงหลิง ก็ลูบแขนของ จู มิงหลาง และเงี่ยหูชี้ไปที่คาบสมุทรขนาดเล็กในลานสูงราวกับลูกศร
“ดูเหมือนว่าจะพบสิ่งที่สนใจแล้ว” นายก้อยกล่าว
แม้แต่ นายก้อย ที่มีความรู้และมีความสามารถ ก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องวิญญาณพลังงานนี้มากนัก แต่ก็เหมือนกับความคิดของ
จิ มิงหลาง คุณค่าของจิตวิญญาณของพลังงานนั้นเหนือกว่า ราชามังกรสายฟ้า อย่างแน่นอน ความสามารถพิเศษมาก
ฝึกฝนให้ดี มันเป็นพลังงานแบบพกพาจริงๆ!
“ไปดูกันเถอะ” จู มิงหลาง กล่าว
จูมิงหลางไม่ได้ติดตามหงห่าวอีกต่อไป แต่เดินขึ้นไปบนคาบสมุทรศาลสูงตามเจตนาของเสี่ยวหยิงหลิง
เมื่อเขามาถึงที่นี่ จู มิงหลาง ได้เห็นแล้วว่าทะเลสีเทาปกคลุมไปด้วยชั้นสีขาวเปียกๆ ราวกับผ้าฝ้าย ซึ่งดูงด งามมาก
ภายใต้พายุฝนที่รุนแรง จะเห็น มอทแม่มดขาว ราวกับฝ่ายพยายามบินขึ้นไปในอากาศเป็นครั้งคราว แต่พวก มันก็หล่นลง
อย่างไร้ความปราณี พวกมันเบาเหมือนกระดาษและจะไม่จมลงไปในมหาสมุทร ดังนั้นพวกมันทั้งหมดจึงลอยอยู่บนทะเลที่ฝนกําลังตก
“โบโบโบโบ!”
หยิงหลิง ตัวน้อยตื่นเต้นมากขึ้น จริง ๆ แล้วมันก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของจูมิงหลาง และกระโดดไปที่เกาะในคาบสมุทร
ในเวลาเดียวกัน จูมิงหลางเห็นว่ากํามะหยี่สีน้ําเงินของมันสว่างไสวไปด้วยประกายของน้ําที่ไหล
จูมิงหลางก้าวต่อไปอย่างรวดเร็วโดยแอบสงสัย
เด็กน้อยกระโดดอย่างมีความสุขเพราะมองไม่เห็นขาได้อย่างไร? เป็นเพราะเนื้ออ้วนบนท้องของมันหรือเปล่า? ?
