บทที่ 27-2 ความเก่าความใหม่อยู่ใกล้กว่าที่คิด / บทที่ 28-1 ความแตกต่างระหว่างความจริงกับภาพลักษณ์, การโกหก, ความจอมปลอม
Xiaobei
บทที่ 27-2 ความเก่าความใหม่อยู่ใกล้กว่าที่คิด
เหงื่อออกเต็มมือไปหมด ไม่มีจังหวะให้เอามือออกเลย
จีฮวันยังคงเดินไปเรื่อยๆ ทั้งที่ยังจับมืออึนคังแน่นราวกับมัดไว้ อึนคังไม่พูดอะไร เดินตามไปแล้วแต่จีฮวันจะนำทาง
ออกจากซอยเล็กๆ หลายซอยมายังถนนใหญ่ จีฮวันทำท่าจะข้ามทางม้าลาย อึนคังจึงรีบหยุดเขาไว้เพราะสัญญาณไฟคนข้ามเป็นสีแดง
“หนึ่งในละครที่ฉันดูแบบแทบจะนับนิ้วได้มีเรื่อง ‘ Another Miss Oh[1]’ อยู่ด้วย”
จีฮวันเหม่อมองอึนคัง และยังไม่ปล่อยมือเธอ
“น่าจะเป็นตอนที่ห้าหรือตอนที่หกเนี่ยแหละ นางเอกกับพระเอกนัดกันกินข้าวที่ร้านอาหาร แต่แฟนเก่าของพระเอกปรากฏตัวขึ้น พระเอกนัดนางเอกมาไม่ใช่แฟนเก่า แฟนเก่าก็เข้าใจผิดว่าพระเอกนัดตัวเอง เกิดความผิดพลาดขึ้นเพราะนางเอกกับนางรองชื่อเหมือนกัน นางเอก นางรอง ชื่อโอแฮยองเหมือนกัน”
จีฮวันยังคงมองอึนคังอย่างเหม่อลอย สีหน้าไม่เข้าใจ
“อ้า งงสินะคะ อธิบายอาจจะงง เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ คือละครเรื่องนั้นก็คล้ายๆ กับสถานการณ์เมื่อกี้ ผู้ชายคว้ามือผู้หญิงที่ไม่ได้ชอบและไม่ได้คบด้วยออกมาจากที่ตรงนั้นต่อหน้าแฟนเก่า นางเอกที่รู้ว่าทำไมพระเอกถึงได้ทำแบบนั้นโกรธพระเอก แล้วก็พูดแบบนี้”
อึนคังมองจีฮวันอย่างเย็นชา พลางจับความรู้สึกและร่ายต่อไป
“‘เมื่อกี้ทำอะไร จับมืองั้นเหรอ! เห็นฉันเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของพวกคุณหรือไง ข้อมือฉันถูกเอามาใช้เป็นเครื่องมือทำให้ยัยนั่นโกรธ อย่าลากฉันมาเกี่ยว! ฉันเสียใจ แต่นี่! เป็นการกระทำที่เด็กมาก!’”
น้ำเสียงของอึนคังที่ดูฉุนเฉียวจริงจัง ทำให้จีฮวันได้สติ เขาสะดุ้งตกใจคลายมือออก นิ้วของอึนคังแต่ละข้อแดงไปหมด
อึนคังสะบัดมือพลางลูบ
“โอ๊ย นึกว่าเลือดจะไม่เดินซะแล้ว อูย…”
“ขะ ขอโทษครับ”
ใบหน้าของจีฮวันที่ตื่นตระหนกไม่รู้จะทำอย่างไรแดงขึ้น
“ขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะใช้คุณนักเขียนทำแบบนั้น ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ไม่ได้ตั้งใจจะใช้คุณนักเขียนเป็นเครื่องมือเลย แล้วสาเหตุที่จับมือ…ผมต้องขอโทษจริงๆ ถ้าทำให้คุณโกรธ”
อึนคังจ้องจีฮวันที่พูดตะกุกตะกักแล้วหัวเราะก๊ากออกมา
“โกรธเหรอคะ ต้องขอบคุณต่างหาก”
“ครับ?”
“จริงๆ ฉันเองก็อยากลอง”
“ลองอะไรครับ”
“ตอนดูละครสงสัยมานานแล้วว่าผู้ชายที่ดึงข้อมือผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องไปรู้สึกยังไง แล้วผู้หญิงที่ถูกลากไปรู้สึกยังไง ได้ชื่อว่าเป็นนักเขียนนิยายโรแมนซ์ แต่กลับไม่เคยมีประสบการณ์เลยได้แต่สงสัย แต่วันนี้! โป๊ะเชะ!”
มองอึนคังที่ตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้แล้วความเครียดของจีฮวันก็ผ่อนคลายลง
“ได้ลองแล้วเป็นไงบ้างล่ะครับ”
“ตื่นเต้นใช่เล่นเลยนะคะ ยิ่งรู้ว่าไม่จริง ใจนี่เต้นรัว บีบหัวใจมาก! แต่ถึงงั้นก็โชคดี แล้วก็ขอบคุณคุณด้วยเหมือนกัน ที่โกหกไปว่าฉันเป็นคนที่จะแต่งงานด้วย”
“ขอบคุณทำไมครับ”
จีฮวันถามด้วยความตกใจ
“ก็คุณพีบีโกหกผู้หญิงคนนั้นเพื่อช่วยฉันรักษาศักดิ์ศรีไม่ใช่เหรอคะ ภายนอกฉันอาจดูเหมือนไม่อะไร แต่จริงๆ เป็นคนที่มีศักดิ์ศรีมาก ไปไหนไม่ได้ยอมใครง่ายๆ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า โห อารมณ์นี่แบบอึ้ง คิดไปหลายอย่างว่าควรจะแต่งตัวให้ดีหน่อย หน้าก็น่าจะทาแป้งบ้าง แต่ตอนที่คุณพีบีบอกว่าฉันเป็นคนที่จะแต่งงานด้วย ความรู้สึกก็กลับมาดีขึ้นมาเลย!”
จีฮวันยิ้ม สีหน้าดูสบายใจขึ้นราวกับความเครียดได้ลดลงแล้ว
“คนเมื่อกี้เป็นแฟนเก่าใช่ไหมคะ”
จีฮวันที่จ้องอึนคังอยู่พยักหน้า
“รักมาก แต่ก็แตกต่างกันสินะคะ”
จีฮวันสะดุ้งแล้วพยักหน้าอีกครั้ง และอึนคังก็โพล่งคำถามสุดท้ายออกไป
“เธอทิ้งคุณพีบีไปแต่งกับผู้ชายคนอื่น ใช่ไหมคะ”
จีฮวันตกใจจนพูดตะกุกตะกัก
“ระ รู้ได้ยังไง…”
เฮ้อ กะๆ เอามันก็น่าจะแบบนี้แหละ!
“อุ๊บ เห็นแบบนี้ฉันเป็นนักเขียนนิยายโรแมนซ์นะคะ เป็นผู้เชี่ยวชาญความรักสามเส้าสี่เส้าของผู้หญิงคนนี้ ผู้ชายคนโน้น!”
อึนคังหยั่งเชิงจีฮวันเบาๆ
“ท่าทางคงจะรักมากเลยสินะคะ ถึงได้นิ่งไปขนาดนั้น”
“เรื่องมันผ่านไปแล้วครับ”
“เรื่องผ่านไปแล้ว แต่ความรู้สึกยังคงอยู่”
“ไม่ใช่ว่ายังเหลืออยู่ แค่ตกใจ จู่ๆ ก็มาเจอกันในสถานที่และเวลาที่ไม่คาดคิด คุณนักเขียนไม่เคยเป็นเหรอครับ ไม่เคยตกใจที่จู่ๆ ก็ได้เจอแฟนเก่าบ้างหรือไง”
“เคยไหมน่ะเหรอคะ”
ทันทีที่อึนคังจ้องเขากลับ แต่จีฮวันกลับหลบสายตา เสดูนาฬิกา
“เที่ยงกว่าแล้ว หิวจัง ไปกินข้าวกันเถอะครับ”
อึนคังมองจีฮวันที่เดินเนิบๆ ไปข้างหน้าด้วยแววตาลึกซึ้ง
ไม่เหลือความรู้สึกแล้วงั้นเหรอ? รยูจีฮวัน ชายหนุ่มรูปงามผู้ไร้หัวใจ อืม…น่าสนุกแฮะ หึๆ อึนคังทำเสียงหัวเราะประหลาดๆ ออกมา ขณะตามหลังเขาไป
* * *
ร้านร้านแฮจังกุก[2]ที่แน่นขนัดด้วยเหล่าพนักกงานบริษัทที่มากินมื้อกลางวัน
แฮจังกุกถูกว่าลงตรงหน้า อึนคังเปิดขวดโซจู
“ดื่มตั้งแต่หัววัน…”
“ไม่รู้อะไรซะแล้วค่ะ เหล้าจะอร่อยที่สุดก็ตอนดื่มกลางวันนี่แหละ เอ้า รับไปสิคะ”
อึนคังส่งขวดโซจูให้ จีฮวันส่ายหน้า
“ผมไม่ดื่มครับ”
“งั้นหรือคะ เด็ดเดี่ยวดีจัง”
อึนคังเทโซจูใส่แก้วตัวเอง จีฮวันแย่งขวดโซจูมาเทให้
“อ้า เหล้าที่ดื่มกลางวันนี่มันดีจริงๆ จะกินให้อร่อยเลยค่า”
อึนคังตาเป็นประกายขณะยกแก้วโซจู ขณะที่เอาแก้วแตะริมฝีปากกำลังจะกระดกก็ชะงักค้าง
“มีอะไรเหรอครับ”
อึนคังวางแก้วโซจูลง
“รู้แล้ว จำได้แล้ว”
“อะไรครับ”
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไง! แฟนเก่าของคุณพีบี! ผู้ประกาศข่าวชเวราฮีใช่ไหมคะ ผู้ประกาศข่าวหลักข่าวเก้าโมงเช้า!”
ไม่มีคำตอบออกมาจากปากจีฮวัน เขาจ้องอึนคังแล้วคว้าแก้วโซจูของเธอมากระดกเข้าปาก
“สวยมาก เสียงก็เพราะ ออร่ามาก ชเวราฮี แต่งงานออกจากวงการไปเมื่อสามหรือสี่ปีก่อนใช่ไหมคะ สามี สามีนี่ใครน้า เหมือนเป็นคนดังด้วย”
อึนคังกลอกตาคิด
“สุดยอด…!”
อึนคังที่ตกใจเอามือปิดปาก
สามีของชเวราฮีเป็นคนดังจริงๆ แต่คนละแบบ เขาเป็นทายาทบริษัทก่อสร้างแนวหน้าในวงการธุรกิจเกาหลีมากว่าสามสิบปี
หญิงสาวผู้ประกาศข่าวแต่งงานกับคนมั่งมี นี่มันไม่ต่างกับนิยายล้าสมัยชัดๆ
และนั่นก็เป็นเรื่องราวอดีตความรักของจีฮวัน
บทที่ 28-1 ความแตกต่างระหว่างความจริงกับภาพลักษณ์, การโกหก, ความจอมปลอม
“ผิวใสขนาดนั้นได้ยังไง หน้าก็แทบจะไม่แต่งเลยนะนั่น”
“คงจะดูแลน่าดู”
“ถ้าแค่ดูแล โลกนี้ก็ผิวน้ำผึ้งกันหมดแล้วไหม สวรรค์ให้มาโดยแท้”
“เชอะ งั้นก็น่าจะคลอดหนูให้ออกมาผิวดีๆ หน่อย”
“ฉันคลอดดีแล้วเถอะ ตอนแกเด็กๆ งี้สวยขาวนวล แต่แกไม่ดูแลตัวเองต่างหาก”
“อะไรกัน ทีหนูละพูดนี้ ไหนเมื่อกี้บอกครึ่งนึงสวรรค์ให้มาไง”
“ยังไง ก็สวยมาก สวยกว่าพวกดาราอีก รูปร่างหน้าตาดูเลอค่า…”
คู่แม่ลูกที่มาตัดสูทให้ว่าที่เจ้าบ่าวมองราฮีที่นั่งห่างออกไปพลางกระซิบกระซาบ ถึงพยายามบอกว่าพวกตัวเองพูดเสียงเบาๆ แล้ว แต่ราฮีก็ได้ยินทั้งหมดอยู่ดี
ราฮีทำเป็นไม่ได้ยิน นั่งอ่านนิตยสารสวยๆ หันไปสบตากับว่าที่เจ้าสาว หญิงสาวสะดุ้ง ราฮียิ้มน้อยๆ พร้อมกับผงกศีรษะให้ หญิงสาวก็เผลอทักทายตาม
“ขอโทษที่ให้คอยนะครับ เรียบร้อยแล้วครับ”
ผู้จัดการใหญ่กับพนักงานชายอีกสองคนเดินเข้ามาหาราฮี พนักงานชายคนหนึ่งเอาหุ่นที่สวมสูทท่อนบน อีกคนเอาหุ่นที่สวมกางเกงท่อนล่างมาวางลงตรงหน้าเธอ
“ชุดท่านประธานครับ”
“ค่ะ ทำได้ดีมากเลยนะคะ งั้นขอเช็คดูหน่อยนะคะ”
ราฮีลุกขึ้นตรวจดูเสื้อสูท
“ท่าทางคุณผู้ชายจะยุ่งมากเลยนะครับ ต้องเนาเสื้อครั้งที่สอง แต่หาเวลาตรงกันยากเหลือเกิน…”
สองรอบแล้วที่ซองบอม สามีของราฮีเป็นฝ่ายผิดนัดวันเนาเสื้อ ข้ออ้างคือยุ่ง แต่รอบแรกคือกินเหล้าจนตื่นไม่ไหว อีกรอบรำคาญไม่อยากมาเฉยๆ
“ค่ะ ยุ่งมากเลย ช่วงนี้คุณพ่อท่านเคี่ยวให้เรียนรู้เรื่องการบริหาร ตัวฉันเองยังไม่ค่อยได้เห็นหน้าสามีเลยค่ะ”
ราฮียิ้มให้
“ยังเพิ่งแต่งงานแท้ๆ…ถ้าไม่มีเวลา ทางเราไปหาที่บริษัทเองก็ได้นะครับ”
“ยังไงขอไปปรึกษากันก่อน แล้วจะบอกนะคะ อ๊ะ!”
ราฮีที่ล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อสูทชักมือออกอย่างรวดเร็ว ที่ปลายนิ้วมีเลือดไหล
“คะ คุณผู้หญิงเป็นอะไรไหมครับ”
“ในกระเป๋ามีอะไรไม่รู้…”
………………………………..
[1] Another Miss Oh ซีรีย์เกาหลีนำแสดงโดย เอริค มุน, ซอฮยอนจิน
[2] แฮจังกุก ต้มเลือดวัว
