บทที่ 26-2 ถ้าลองโกอึนคังได้ทำแล้ว ก็เป็นผู้หญิงที่น่ากลัว / บทที่ 27-1 ความเก่าความใหม่อยู่ใกล้กว่าที่คิด
Xiaobei
บทที่ 26-2 ถ้าลองโกอึนคังได้ทำแล้ว ก็เป็นผู้หญิงที่น่ากลัว
ผู้หญิงคนนี้นี่ ท่าทางจะเหมาหมดสิบชุดยี่สิบชุดจริงๆ อย่างที่ปากพูดสินะ ช่างเป็นผู้หญิงที่เหลือเกินจริงๆ! จีฮวันรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“โอเค เข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้ว!”
“เข้าใจอะไรคะ”
อึนคังยังไม่คลายสายตาเย็นชา
“แค่เลือกที่ถูกใจสักชุดก็พอใช่ไหมครับ!”
จีฮวันตอบอย่างกระแทกแดกดัน สีหน้าอึนคังจึงผ่อนคลายลง
“ก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละค่ะ”
อึนคังยิ้มพร้อมกับกางแบบผ้าตรงหน้าจีฮวัน
“นี่ ที่คล้ายกับตัวที่จากูทำพังไป เป็นไงคะ”
ผ้าที่อึนคังเลือกตรงสเปกของจีฮวันน สีกรมท่าเป็นเงางาม ให้ความรู้สึกนุ่มนวลและอบอุ่นยิ่งกว่าอะไร
“ก็ดีครับ”
“ว้าว นุ่มมากเลย”
เห็นอึนคังเอามาผ้ามาถูหน้าเบาๆ พลางชื่นชมแล้ว หน้าของจีฮวันก็ร้อนวาบขึ้นมา จินตนาการว่าตัวเองอยูในสภาพสวมแจ็คเก็ตตัวเดียว แล้วเธอมากระชากกระดุมออก…
เฮ้อ ท่าจะบ้าไปใหญ่แล้ว ฉันคงบ้าไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อวานทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ หรือจะโดนมารสิง ท่าทางความเครียดจากการลาออกจากงานจะมีผลมากกว่าที่คิด
“งั้นเอาอันนี้ไหมคะ”
“ดะ ได้ครับ”
“ถูกใจหรือเปล่าคะ”
“ถูกใจครับ”
“จริงๆ นะ”
“จริงๆ ครับ!”
มองอึนคังเลือกผ้าให้พนักงานด้วยสีหน้าพอใจแล้วก็จีฮวันก็ยิ้มออกมา เจ้ามืออยากจะให้ ก็ต้องรับด้วยความดีใจ
“สูง หุ่นดี ไหล่ที่เป็นเหมือนชีวิตของสูทก็กว้างและแข็งแรง หลังและเอวก็ตรงมาก คงออกกำลังเยอะสินะครับ”
“ครับ ก็นิดหน่อย…”
“เทียบชั้นกับนายแบบได้เลยนะครับเนี่ย”
พนักงานเอ่ยปากชมจีฮวันขณะวัดตัว จีฮวันทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แต่แอบเหลือบมองอึนคัง
ดูซะ นี่หุ่นระดับนายแบบเลยนะ ไม่ชอบผู้ชายตัวสูงหุ่นดีงั้นเหรอ ไม่ใช่สเปกเนี่ยนะ
เธอยืนทำหน้าเฉยๆ อยู่หลังจีฮวัน แต่จริงๆ แล้ว อึนคังก็กำลังชื่นชมรูปร่างของเขาในใจ
ตอนที่เห็นด้านหน้าก็คิดว่ารูปร่างดีมากแล้ว พอมาดูด้านหลัง ไหล่กว้างๆ เหมือนมหาสมุทรแปซิฟิก แขนกับขายาวๆ โดดเด่นสะดุดตา แผ่นหลังตรงราบเรียบอย่างคนที่ใช้ชีวิตอย่างมีวินัยเป๊ะๆ แม้จะใส่กางเกงผ้าที่หลวมนิดๆ แต่ก้นก็ยังดูกระชับน่ามอง เป็นรูปร่างจากด้านหลังของผู้ชายอย่างแน่นอน
ใช่แล้ว นี่แหละรูปร่างของมินจุน ต้องเขียนลงไปในนิยาย
* * *
รถยนต์นั่งส่วนบุคคลคันใหญ่มาจอดหน้าร้าน ช่างรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ หญิงสาวลงมาจากรถ รูปร่างสง่าผ่าเผยเหมือนนักแสดงชั้นแนวหน้าที่มาเข้าร่วมพิธีประกาศรางวัล
หญิงสาวที่เดินผ่านจีฮวันกับอึนคังที่กำลังเถียงกันออกมาจากร้านถึงกับหยุดชะงัก และหันไปมอง
“ลองใส่สักชุดไม่ได้หรือไงคะ”
“ไม่ ทำไมต้องให้ผมใส่ชุดนั้นด้วย ไปให้นายแบบใส่เถอะครับ”
“เชอะ รูปร่างก็ออกจะดีจะตาย ใส่นิดใส่หน่อยมันจะแย่ลงหรือไง”
“แย่ครับ”
หญิงสาวถอดแว่นกันแดดช้าๆ
“คุณจีฮวัน…”
จีฮวันไม่ได้ยินเสียงของหญิงสาวเดินต่อไปเรื่อยๆ เธอจึงเรียกอีกครั้งด้วยเสียงเร่งร้อน
“รยูจีฮวัน!”
จีฮวันหยุดกึก และหันไปช้าๆ ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
บทที่ 27-1 ความเก่าความใหม่อยู่ใกล้กว่าที่คิด
“ใช่จริงด้วย…ตอนแรกไม่แน่ใจว่าใช่ไหม”
หญิงสาวที่เคยหน้านิ่งทำสีหน้าผ่อนคลายลงอย่างชัดเจน ส่วนสีหน้าของจีฮวันที่เคยยิ้มแย้มกลับตึงเครียด เห็นสีหน้าของจีฮวัน อึนคังจึงหันไปมองตามโดยไม่ตั้งใจ
‘เฮือก! พระเจ้า สวยมาก!’
รูปร่างหน้าตาแบบที่เห็นแล้วแทบหยุดหายใจมีจริงๆ หรือเนี่ย เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่อึนคังเคยเห็นตั้งแต่เกิดเป็นผู้หญิงมาสามสิบสามปี
ไม่สิ เรียกสวยยังไม่พอ ต้องบอกว่างดงาม หน้าตาก็ว่างามแล้ว ตั้งแต่หัวจรดเปี่ยมไปด้วยออร่า
ในผลงานนิยายที่ผ่านมา อึนคังใช้คำว่าออร่าบ่อยมาก แต่พอเห็นผู้หญิงที่เปลี่ยนตรอกซอกซอยเล็กๆ ธรรมดาในกรุงโซลให้กลายเป็นฌ็องเซลิเซ่ในปารีสแล้ว ก็ทำให้เข้าใจว่าตัวเองไม่เคยเห็นคนที่มีออร่าจริงๆ เลยสักครั้ง
ผิวขาวไร้ตำหนิ หู ตา ปาก เพอร์เฟกต์ได้รูป หน้าตาสวยธรรมชาติ ไม่รู้สึกถึงความไม่เป็นธรรมชาติของการไปทำศัลยกรรมแม้แต่น้อย ผมตรงสลวยถูกหวีและมัดไว้อย่างสวยงาม
แทบจะไม่แต่งหน้า เครื่องประดับพิเศษก็ไม่มีสักชิ้น แต่ท่าทางดูสง่างามเลอค่า
สำหรับการมองของอึนคังที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเสื้อผ้า โค้ตสีเบจดีไซน์เรียบง่ายนั้นเหมือนกับภาพลักษณ์ของหญิงสาวมาก เสื้อโค้ตนั่นตัวละกี่ล้านวอนกันนะ
แค่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือสัดส่วนของหญิงสาว ดูแล้วน่าจะสูงกว่าอึนคังประมาณสามถึงสี่เซนติเมตรได้ สังเกตผ่านๆ น่าจะเกินร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ถึงจะใส่รองเท้าส้นเตี้ยก็น่าจะประมาณนั้น หน้าก็เล็ก แขนขาเรียวยาว
อ้าว แล้วตาคนนี้เป็นอะไรของเขา อึนคังเบนสายตาไปยังจีฮวัน
จีฮวันที่ก่อนหน้านี้ยังหัวเราะ ล้อเล่น โวยวายอยู่กับอึนคังปิดปากเงียบ กำลังจ้องมองหญิงสาว รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเขา
“สบายดีไหม”
หญิงสาวถามโดยไม่ละสายตาจากจีฮวัน
ว้าว เสียงทำไมเพราะขนาดนี้ เป็นเสียงที่ทั้งใสกังวานและมีพลัง แค่พูดไม่กี่คำก็รู้สึกได้ถึงคุณภาพและสำเนียงที่ได้รับการขัดเกลามาอย่างดี
หน้าก็สวย เสียงก็เพราะ ผู้หญิงคนนั้นมีเพียบพร้อมทั้งหมดเลยหรือเนี่ย
แต่เอ๊ะ? เหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นที่ไหนกันนะ…
“อือ เธอล่ะ?”
ในที่สุดจีฮวันก็เปิดปากตอบ เอ๋? ผู้ชายคนนี้กำลังสั่นอยู่เหรอ
อึนคังมองจีฮวันครั้งหนึ่งก่อนที่จะกลับไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง แค่มองปราดเดียวเธอก็เข้าในสถานการณ์ทั้งหมดสมกับที่เป็นนักเขียนนิยายโรแมนซ์จริงๆ
ผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ! หญิงในฝันของเขา ‘ก่อนอื่น ตา จมูก ปากต้องคมชัด ขนตาต้องหนาเป็นแพไม่หร็อมแหร็ม ตาสองชั้นเรียวคมชัดสีน้ำตาลน่าค้นหา จมูกต้องโด่ง และริมฝีปากอิ่มหนา แดงระเรื่อ ชุ่มชื้น นุ่มนิ่ม’!
ตอนที่ฟังจีฮวันท่องผู้หญิงในสเปกของตัวเอง เธอยังไม่รู้สึกว่าคนแบบนี้จะมีอยู่จริง จริงสิ รู้สึกเหมือนเขาท่องไปงั้นๆ มากกว่า คิดแค่ว่าถ้าได้เจอผู้หญิงแบบนั้นแม้จะแค่ในฝันก็ถือว่าโชคดีแล้ว
แต่นี่มันสุดยอด! ผู้หญิงในสเปกของจีฮวันมีอยู่จริง มีผู้หญิงรูปร่างหน้าตาอย่างนั้นจริงๆ! อึนคังจ้องผู้หญิงที่ราวกับกระเด้งออกมาจากในหัวของจีฮวันอย่างมหัศจรรย์
“ฉันก็ธรรมดา ใช้ชีวิตแม่บ้านเต็มตัว ไม่มีอะไรพิเศษ ดูแลงานบ้าน ออกไปธุระข้างนอกบ้าง”
แม่บ้านเต็มตัว เฮือก แต่งงานแล้ว?
“คุณจีฮวันเป็นไงบ้างคะ ไม่มีอะไรพิเศษเลยเหรอ ดูแข็งแรงดีนะคะ”
“อืม”
“ว่าแต่วันนี้วันธรรมดา ทำไมมาอยู่นี่ได้ พักร้อนเหรอคะ”
“ก็ อืม”
“ลาพักร้อนมาตัดสูทเหรอคะ หรือว่า…”
สายตาของหญิงสาวที่เคยจับจ้องอยู่แต่กับจีฮวันย้ายมาที่อึนคัง
“มาตัดชุดแต่งงาน…”
ชั่วขณะนั้น อึนคังก็รู้สึกเหมือนโดนหญิงสาวสแกนตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนโดนแก้ผ้าทำ MRI ไม่มีแม้แต่ด้ายสักเส้นห่มคลุม
“ดูเหมือนจะไม่ใช่”
หญิงสาวเหมือนมองแต่รูปเอ็กซเรย์แล้วแปลผลสแกนออกมาทันที อ่านความโล่งอกจากคำพูดได้อย่างชัดเจน
อะไร โล่งใจงั้นเหรอ สภาพฉันมาตัดชุดกับรยูจีฮวันมันแย่นักหรือไง ใบหน้าของอึนคังน่ากลัวขึ้นด้วยความอายอย่างไม่รู้เหตุผล
“ใช่ ลาพักร้อนมาตัดชุดแต่งงาน”
ความตกใจของหญิงกับความงงของอึนคังต่างพุ่งตรงไปหาจีฮวันพร้อมกัน จีฮวันชิงโอบไหล่อึนคังเบาๆ
“นี่คือคนที่ฉันจะแต่งงานด้วย”
เอ๋??? ว่าไงนะ
“อ้า งะ งั้นเหรอ เกือบเสียมารยาทแล้ว ยินดีด้วยนะคะ ฉัน…เป็นรุ่นน้องมหาลัยของคุณรยูจีฮวันค่ะ”
เป็นคนที่เปลี่ยนท่าทางเร็วมาก หญิงสาวซ่อนความสับสนงงงวยเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว หันมายิ้มกว้างให้อึนคังพร้อมกับแสดงความยินดี
อึนคังถามจีฮวันด้วยสายตาว่าตั้งใจจะทำอะไร สิ่งที่ตอบกลับมาคือสายตาแห่งความรักของจีฮวันที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน สายตาที่แม้แต่อึนคังยังเกือบรู้สึกไปเองว่าเป็นสายตาของคนรักกันจริงๆ
“คุณอึนคัง ทักทายรุ่นน้องผมหน่อยสิครับ”
โอ๊ย ตาคนนี้ทำอะไรของเขา…จะเอาแบบนี้แน่เหรอ เอาไงดี ต้องเปลี่ยนท่าทางอีกแล้วสินะโกอึนคัง
อึนคังยิ้มสดใสพลางทักทายหญิงสาวอย่างอ่อนหวาน
“อ๋อ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ได้ยินบ่อยๆ สวยอย่างที่ได้ยินเลยนะคะ ว้าว”
แน่เหรอ? หญิงสาวมองจีฮวันสลับกับอึนคังด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก อึนคังยิ้มแฉ่งควงแขนจีฮวัน
แขนที่แนบชิดทำให้รู้สึกถึงการสะดุ้งของจีฮวัน จะตกใจอะไร ตัวเองเอาแขนมาโอบก่อนนะ
“ถ้ามีเวลาขอเชิญมางานแต่งงานของพวกเราด้วยนะคะ มีเลี้ยงซุปซี่โครงวัวอร่อยๆ ด้วยค่ะ แก้เหนื่อยได้ดีเชียวค่ะ”
หญิงสาวจ้องอึนคังด้วยสีหน้าราวกับจะบอกว่าเหลวไหลสิ้นดี
“บุฟเฟ่ต์ที่โรงแรมแพง แถมไม่มีของอร่อยๆ ด้วย ในงานแต่งมันต้องซุปซี่โครงวัวร้อนๆ จริงไหมตัวเอง”
“อะ อืม นะ นั่นสิ”
“ตัวเองรีบไปกันเถอะ ต้องไปดูรองเท้าตัวเองที่ห้างอีกนะ”
“อ้อ นะ นั่นสิ”
จีฮวันคว้ามือของอึนคังพลางมองหญิงสาว
“พวกเราไปก่อนนะ มีเรื่องต้องทำเยอะเลย”
“อ้อ งะ งั้นเหรอ เตรียมตัวดีๆ นะ”
สายตาของหญิงสาวไม่ละจากมือที่จับกันของจีฮวันและอึนคังเลยสักนิด
