บทที่ 11-2 ทำลายศีล ก้าวข้ามความดี / บทที่ 12-1 ผู้ชายที่ใส่สูทสีกรม, ผู้หญิงที่จูงสายจูงสุนัข
Xiaobei
บทที่ 11-2 ทำลายศีล ก้าวข้ามความดี
สายตาของจีฮวันไล่ตามอ่านนิยายพลางปฏิเสธทันที
[ทำไมต้องเป็นพีบีผู้ชาย ก็เพราะเป็นพระเอก! มีประสบการณ์ทำงานห้าปี แถมผ่านการดูแลรับรองลูกค้าวีไอพีและหลักทรัพย์มามากกว่าหมื่นล้าน]
“บอกว่าไม่ทำ”
[นั่นมันนายเลยนะ! ผู้ชายที่ดูแลหลักทรัพย์กว่าหมื่นล้านมากว่าห้าปี มันรยูจีฮวันเลย น้องเมียฉันลืมไปเลยว่านายที่น้องเมียฉันเคยรักข้างเดียวเป็นที่ปรึกษาทางด้านการเงินที่เก่งมาก และกำลังกลุ้มใจไม่รู้จะไปหาพีบีที่จะช่วยมาเป็นที่ปรึกษาให้จากที่ไหน และฉันก็เป็นพี่เขยใจดีพึ่งพาได้ ก็เลยบอกไปว่าไม่ต้องห่วง…]
“นายไม่ได้ยินที่คนอื่นพูดหรือไง บอกว่าไม่ทำ!”
[ลองฟังก่อนสิไอ้นี่นี่! นักเขียนคนนี้เขียนนิยายโรแมนซ์สิบเก้าบวก ดังมาตั้งแต่หลายปีก่อน ท่าทางจะช่วยให้บริษัทน้องเมียฟื้นคืนชีพได้ แต่ก็เอาแต่นั่งเขียนนิยาย เงินจะเข้าบัญชีก็เข้าไป ตัวเลขจะขึ้นก็ขึ้นไป การลงทุนหรือภาษีอะไรก็ไม่รู้เรื่อง เห็นว่าปีนี้โดนภาษีไปอ่วมเลย ปีหน้าคงต้องหานักบัญชีและที่ปรึกษาที่มีใบประกาศนักบัญชี แล้วคนนั้นก็เพื่อนฉันนี่ไง! รยูจีฮวัน! นายก็จะได้มีงานใหม่ แล้วก็ได้ลูกค้าล่วงหน้าแน่นอนด้วย ดีไหมล่ะ เพราะฉะนั้น]
“จะวางล่ะนะ”
[เฮ้ย เฮ้ย! ฟังก่อนสิวะ! ปีที่แล้วแค่ครึ่งปีหลังนี่ขายได้ห้าร้อยล้านหรือพันล้านนี่แหละ เว็บตูนก็กำลังมา ไหนจะขายลิขสิทธิ์ละครได้อีก บัญชีธนาคารนักเขียนโกคึมกัง…]
นิ้วที่กำลังจะกดวางสายของจีฮวันหยุดชะงัก
[เงินที่หลงทางไม่รู้ที่มาที่ไปเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่จูงใจนายบ้างเหรอ ถ้าไม่อยากแนะนำเงินที่น่าสงสารเคว้งคว้างไร้ทิศทางให้ไปไหนดี นายจะไปไหนก็…]
“นักเขียนชื่ออะไรนะ”
[โกคึมกัง ชื่อแปลใช่ไหมล่ะ ได้ยินแค่ชื่อก็นึกว่าผู้ชาย แต่เป็นผู้หญิง นักเขียนนิยายออนไลน์ โดยเฉพาะแนวสิบเก้าบวกนี่เขียนดีมาก]
“นายบอกว่านักเขียนนิยายออนไลน์ที่ชื่อคึมกังที่กำลังดังอะไรนี่ กำลังหาที่ปรึกษาทางการเงินมาเป็นที่ปรึกษานิยายให้?”
โกคึมกัง
ตัวการที่ลากจีฮวันเข้ามาสู่นรกของนิยายออนไลน์, แม่ของจากูหมาที่วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาตีซี้แล้วโดนจีองข่วนหน้าที่สวนอนุสรณ์สถานเมื่อหลายวันก่อน
ผลงานชิ้นโบแดง ‘คนผลิตสุราใต้แสงดาว’, ‘เกิดมาเป็นลูกชายท่านประธาน’, ‘ปีเตอร์ ปีเตอร์ เวดดิ้ง’, ‘หัวหน้าทีมคิมไหงเป็นงั้น’, ‘ยิ้มมุมปากอย่างเลือดเย็น’ และผลงานล่าสุด ‘ปกติเหมือนตลก, แต่บางครั้งก็ดราม่า’ ผลงานชิ้นโบแดงของโกคึมกังที่ลงในเว็บนิยายออนไลน์ที่เขาเอาเงินจ่ายให้ในสามวันที่ผ่านมาคือทั้งหมดหกเรื่องนี้
หนึ่งในนั้นทำเอาจีฮวันอดนอนอยู่สองคืนอ่านจนจบสี่เล่ม ตอนนี้ก็เพิ่งอุดหนุนตอนที่สิบเอ็ด เรื่อง ‘ยิ้มมุมปากอย่างเลือดเย็น’
บทที่ 12-1 ผู้ชายที่ใส่สูทสีกรม, ผู้หญิงที่จูงสายจูงสุนัข
พรึ่บ
เหมือนฉากหนึ่งในโฆษณา เสื้อสูทสีกรมลอยสโลว์โมชั่นอยู่กลางอากาศ ก่อนถูกตวัดเข้าสวมแขนทั้งสองข้างของจีฮวัน
ทุกครั้งเวลาเสื้อคลุมถูกสะบัดกลางอากาศ เกิดเสียง ‘พรึ่บ’ จีฮวันจะรู้สึกอะดรีนาลีนในตัวพลุ่งพล่าน
สายตาคมกริบสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่หน้ากระจกเต็มตัว
สูทสีกรมคู่ควรกับการใส่ไปมีตติ้ง ไม่ว่าจะเป็นพนักงานที่มีเงินเดือนหรือเด็กที่เริ่มหางานใหม่ ความประทับใจแรกคือสีกรมท่านี่แหละ
สีกรมท่า ตามพจนานุกรมบอกไว้ว่าคือ ‘สีน้ำเงินที่ออกไปทางดำ’ ดำก็ไม่ใช่ น้ำเงินก็ไม่เชิง ทำไมถึงเอาความรู้สึกของทั้งสองสีมาผสมกัน ง่ายๆ เพราะเป็นสีที่ทำให้ผู้ชายดูภูมิฐาน สุขุม และน่าเชื่อถือ
ความมั่นคงของสีดำให้ความเชื่อมั่น ในขณะที่สีน้ำเงินผ่อนคลายกว่า และช่วยลดทอนความรู้สึกอึดอัด
ถ้าต้องเลือกแต่งอะไรที่คลาสสิกและเซฟที่สุด ก็สูทสีกรมนี่แหละ และนี่คือเหตุผลว่าทำไมในบรรดาสูทหลายสิบตัวที่จีฮวันมี สูทสีกรมท่าสามตัวถึงมีราคาแพงที่สุด
เขาจะไม่ยอมซื้อสูทสำเร็จรูปเป็นอันขาด เสื้อสูทสีกรมต้องใส่ให้พอดีเป๊ะ ทั้งไหล่ ความยาวคลุมข้อมือ ขนาดควรเข้ารูปพอดีตัวไม่เกินหนึ่งเซนติเมตร
สูทควรใส่พอดีให้มากที่สุด แค่หลวมนิดๆ พอ ถ้าใหญ่ไปจะดูหลวมไป นี่คือเหตุผลสำคัญที่สุดที่จีฮวันออกกำลังกาย เพราะไม่อาจยอมให้สูทที่ไม่พอดีกับตัวได้
และเหตุผลที่ง่วนอยู่กับเสื้อเชิ้ต เพราะอีกฝ่ายที่มีนัดด้วยเป็นนักเขียน ยิ่งไปกว่านั้นคือเป็นนักเขียนนิยายสิบเก้าบวก อย่างไรน่าจะสบายๆ กว่าคนอื่น จีฮวันลูบเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนแล้วส่ายหน้า
การคิดว่านักเขียนสิบเก้าบวกต้องดูสบายๆ ถือเป็นอคติที่ตัดสินไปเอง เหมือนที่คิดเอาเองว่านักแสดงตลกต้องทำให้ทุกคนที่บ้านหัวเราะตลอดเวลา หรือครอบครัวพ่อครัวทำอาหารได้กินแต่อาหารรสเลิศทุกวัน ถึงจะเขียนนิยายสิบเก้าบวก แต่อาจไม่ใช่คนที่เจนโลกคบใครมาเยอะแยะก็ได้
“หรือจะเยอะ ถึงได้เขียนเนื้อหาวาบหวิวขนาดนั้น”
จีฮวันหัวเราะให้กับความย้อนแย้งที่ไม่น่าเป็นไปได้พลางหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวเส้นด้ายร้อยยี่สิบเส้นแขนสีน้ำเงินออกมา ความประทับใจแรก แต่งตามมาตรฐานไว้ก่อนน่าจะดีกว่า
เนคไทโทนชมพูที่เลือกเป็นอย่างสุดท้ายเข้ากับเชิ้ตขาวและเสื้อสูทสีกรมอย่างไม่มีอะไรจะเหมาะไปกว่านี้อีกแล้ว
เพอร์เฟกต์ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของจีฮวัน
“เมี้ยว?”
จีฮวันออกมาจากห้อง จีองตกใจตาโต ไม่ได้เห็นหน้าตาที่ดูสมกับเป็นมนุษย์ของทาสนานแค่ไหนแล้วเนี่ย จีฮวันหลบจีองที่จะเอาหัวมาถูขาของตัวเองก่อนจะรีบออกประตูไป
“จีอง โทษทีนะ เดี๋ยวพ่อกลับมากอด ขนติดไปมันจะเสียมารยาทเนอะ พ่อไปนะ เล่นอยู่บ้านดีๆ ล่ะ เข้าใจไหม”
จีฮวันที่ใส่รองดำเข้ากับกระเป๋าเอกสารหนังสีดำก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างสง่าผ่าเผย และหลังจากนั้นห้านาที ก็ลงลิฟต์ไป เปิดประตูเข้าไปในคาเฟ่ที่อยู่ชั้นหนึ่งของคอนโด
* * *
หลังจากรับสายจากซอกยอง จีฮวันก็กลุ้มอยู่ประมาณสามสิบนาทีถึงอนุญาตให้เบอร์ติดต่อของตัวเองกับโกคึมกัง สงสัยจริงๆ โกคึมกัง ผู้แต่ง ไม่สิ นักเขียนเรื่องหนีจากนรกในเว็บนิยายออนไลน์เป็นคนอย่างไร เป็นผู้หญิงแบบไหน
คิดว่าเจอโกคึมกังก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ ว่าจะรับบทบาทที่ปรึกษาหรือไม่
หลังจากคุยโทรศัพท์กับซอกยองได้สิบนาที ก็มีเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้โทรเข้ามา จีฮวันกระแอมไอ ตื่นเต้นเหมือนกับกำลังทำงานอยู่เลย
“รยูจีฮวันครับ”
[เอ่อ โทรศัพท์ของที่ปรึกษาทางการเงินรยูจีฮวันใช่ไหมคะ]
“ใช่แล้วครับ”
[สวัสดีค่ะ ฉันโทรมาตามคำแนะนำของเอเจนซี่คุณอียูจิน ฉันโกคึมกัง นักเขียนนิยายออนไลน์ ได้ยิน…ไหมคะ]
เสียงเด็กและสดใสเหนือความคาดหมาย เขาจินตนาการไปว่าเสียงเธอคงจะแหบต่ำเพราะอยู่กับกาแฟและบุหรี่ อคตินี่ไม่ดีเลยแท้ๆ
“ได้ยินแล้วครับ”
[เคยลองอ่านเรื่องที่ฉันเขียนไหมคะ]
“ครับ?”
จู่ๆ ก็เหมือนโดนฮุคเข้าให้ จีฮวันถึงกับไปไม่เป็น
“อ้า คือว่า…”
เคยลองอ่านไหมน่ะเหรอ เพราะคุณเลย ทำเอาเวลาสี่วันของผมบินหายวับ
ผู้ชายวัยผู้ใหญ่เต็มตัวติดนิยายออนไลน์ แถมยังเป็นนิยายโรแมนซ์ ยิ่งไปกว่านั้นยังสิบเก้าบวกอีกต่างหาก จีฮวันเงียบ พูดอะไรไม่ออก แล้วจู่ๆ เสียงดังราวกับประทัดก็ดังทะลุมาจากปลายสาย
[ฮ่าๆ]
เสียงที่ดังราวระเบิดนั้นคือเสียงหัวเราะของโกคึมกัง ความงงงันฟาดเข้าที่ท้ายทอยของจีฮวัน
“ขะ ขำอะไรครับ…”
[อุ๊บ ขอโทษค่ะ ก็มันตลกมาก ฮ่าๆๆ…]
“อะไรครับ ที่ผมพูดน่ะเหรอ”
[เปล่าค่ะเปล่า ฉันเองค่ะ ถามแล้วก็ขำเอง ผู้ชายไม่มีทางอ่านนิยายโรแมนซ์และไม่มีทางลองอ่านแน่นอน ฮ่าๆ]
อ่านไปแล้ว อ่านนิยายโรแมนซ์ ผู้ชายเนี่ยแหละ
[เจอฉันถามไปคงจะงงสินะคะ ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้ฉันยังไม่ค่อยมีสติเลยค่ะ คิกๆ]
โกคึมกังไม่อาจหยุดหัวเราะได้
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ”
[ว่าแต่เสียงคุณสุดยอดไปเลยนะคะ! เหมือนคิมนัมกิลผสมกับจอร์จ คลูนีย์เลยค่ะ!]
“ครับ?”
จู่ๆ ก็พูดเรื่องเสียงอะไรขึ้นมาอีก บทสนทนาที่ไม่เข้าใจไหลออกมาเรื่อยๆ จากเรื่องนี้ไปเรื่องโน้น จีฮวันงงเข้าไปอีก
“ผมเหรอครับ”
[ค่ะ! เสียงคุณเพราะมาก เหมือนเสียงของมินจุนที่ฉันคิดเอาไว้เป๊ะเลยค่ะ สุดยอด!]
“ใครครับมินจุน”
[พระเอกนิยายเรื่องต่อไปของฉันน่ะค่ะ! อีมินจุน ที่ปรึกษาทางการเงินส่วนบุคคล ชายหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์ยอดอัจฉริยะ! อ๊าย มีเรื่องแบบนี้ด้วย มหัศจรรย์มากเลย ว่าไหมคะ]
ใครนะ จอร์จ คลูนีย์ หน้าแวบเข้ามาในหัว(ไม่ใช่แบรด พิตต์?) คิมนัมกิลนึกไม่ออก สำหรับจีฮวันที่ไม่ได้ดูทีวีบ่อยๆ นักแสดงที่ชื่อนัมกิล มีแต่คังนัมกิล
[เสียงของที่ปรึกษาทางการเงินตัวจริงที่จะช่วยให้คำปรึกษา อะไรมันตรงกับเสียงของพระเอกที่คิดไว้ในหัวเป๊ะขนาดนี้]
โกคึมกังตื่นเต้นมาก กระโดดโลดเต้นอยู่คนเดียว
“เอ่อ คุณนักเขียน? คุณโกคึมกัง ไม่รู้ว่าเขาบอกว่าอะไร แต่ผมยังไม่ได้รับข้อเสนอของคุณนักเขียน…”
[วันนี้พอมีเวลาหรือเปล่าคะ ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้! อยากพบคุณเร็วๆ ค่ะ!]
“ได้ครับ คุณนักเขียน”
[อยู่ที่ไหนคะ จะให้ฉันไปหาที่ธนาคารไหม เออใช่ คุณกำลังพักร้อนอยู่นี่นะ อ๊ะ! หรือว่ารู้ว่าฉันจะติดต่อมาก็เลยลางาน? สุดยอดไปเลย!]
สุดยอดอะไร พูดเองเออเองกระโดดโลดเต้นเอง แค่คุยกันสั้นๆ จีฮวันก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาแล้ว พวกนักเขียนพูดมาก ชอบหัวเราะคนเดียว ความคิดกระโดดไปมา ไม่ฟังคำพูดของคนอื่น เป็นแบบนี้หมดเลยเหรอ
“วันนี้ผมเหนื่อยมาก เจอกันพรุ่งนี้แล้วกันนะครับ ผมจะไปหาคุณนักเขียนเอง”
จีฮวันวกกลับเข้าประเด็นสำคัญ อยากรีบจบการสนทนา
[ไม่ได้ค่ะ ในฐานะที่ฉันเป็นคนขอร้อง ฉันต้องเป็นคนไปหาสิคะ! บอกที่อยู่…]
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะไปเอง”
จีฮวันตัดบทอย่างแน่วแน่ เขาไม่คิดจะเปิดเผยที่อยู่ให้คนพูดมากไม่มีสติแบบนี้แน่นอน
[เอ๋ เอาจริงเหรอคะ ใจดีจัง มินจุนใจร้ายมาก ฉันอคติเอง ที่คิดว่าที่ปรึกษาทางการเงินจะต้องใจร้ายใจดำ! ต้องเปลี่ยนนิสัยมินจุนซะหน่อยแล้ว ไม่ได้สิ เขาไม่เหมาะกับความมุ้งมิ้งสักหน่อย…]
จีฮวันเรียกโกคึมกังที่หลุดไปอยู่ในโลกของตัวเองอีกแล้ว
“คุณนักเขียน? บ้านคุณอยู่ที่ไหนครับ ผมจะไปที่ที่คุณอยู่”
แน่นอนว่าจีฮวันรู้อยู่แล้วว่าโกคึมกังอาศัยอยู่ที่อิลซาน
[อ๋อ ฉันอยู่อิลซานค่ะ มาได้ไหมคะ]
“ครับ ผมไปได้ทุกที่”
[อืม งั้นตกลงจะมาบ้านฉันใช่ไหมคะ ฉันอยู่คอนโที่ชื่อเลคเฮ้าส์หน้าสวนริมทะเลสาบชางฮังดงค่ะ ข้างล่างชั้นหนึ่งมีคาเฟ่ที่เค้กอร่อยมาก ถ้ามาฉันจะเลี้ยงเค้กอร่อยๆ นะคะ]
อ้า โกคึมกัง นักเขียนนิยายโรแมนซ์สิบเก้าบวก อาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกับจีฮวัน คงจะเป็นสักคอนโดที่มีอยู่เยอะแยะแถวสวนริมทะเลสาบ
* * *
