บทที่ 36-2 ติดมากระทั่งโรคจุ้นไปทั่ว / บทที่ 37-1 หัวโบราณแล้วนอนกับฉันทำไม
Xiaobei
บทที่ 36-2 ติดมากระทั่งโรคจุ้นไปทั่ว
จีฮวันขัดจังหวะอย่างสุภาพ อยากให้หยุดพูดเสียทีและอ้าปาก จากนั้นจึงยัดปรอทเข้าปากให้อึนคังอมไว้ และโลกก็เงียบสงบ
ชางซอกจ้องปรอทวัดไข้ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย มือก็ลูบศีรษะของอึนคังไปด้วย
พ่อลูบหัวลูกที่อายุปาเข้าไปสามสิบแล้วด้วยสีหน้าที่เปี่ยมด้วยความไม่สบายใจ เป็นภาพที่ไม่คุ้นชินและแปลกเป็นอย่างยิ่งสำหรับจีฮวัน
“สามสิบแปดองศานิดๆ ครับ”
จีฮวันหรี่ตาอ่านปรอทวัดไข้ ชางซอกโล่งอก ส่วนอึนคังร้องลั่น
“กรี๊ด! หนูถูก! หนูพูดถูกใช่ไหมล่ะ ไม่ใช่สามสิบเก้าองศา”
“อืม โชคดีไป คงไม่ต้องไปโรงพยาบาลก็ได้มั้ง ว่าแต่ทำไมพ่อไม่เห็นจากูเลยล่ะลูก”
“คอยจะเลียน้ำมูกหนู ก็เลยเอาไปไว้ในห้องเล็ก ร้องหงิงๆ อยู่สักพักก็เงียบไป คงหลับไปแล้วมั้ง”
“รีบมากินข้าวกินยาเถอะ คุณจีวานใช่ไหม”
“จี ฮวัน ครับ”
“คุณจีฮวันอยู่กับครอบครัวหรือ”
“เปล่าครับ ผมอยู่คนเดียว”
“งั้นเหรอครับ”
รู้สึกไปเอง เหมือนชางซอกจะชอบใจที่เขาบอกว่าอยู่คนเดียว
“ยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหมครับ คุณจีฮวันก็มากินพร้อมกับอึนคังซะเลยสิครับ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลับดีกว่า”
“เอ๋ พูดอะไร มีที่ไหนแขกมาบ้านตอนได้เวลาอาหารแล้วจะให้กลับไปเฉยๆ นั่งเลยครับ ไม่มีเครื่องเคียงอะไรเท่าไหร่หรอกนะครับ”
จะดื้อดึงปฏิเสธการชักชวนของผู้ใหญ่ก็เป็นการเสียมารยาท จีฮวันนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร
“พ่อ ข้าวหนูล่ะ”
“ลูกไม่สบายต้องกินโจ๊ก คุณจีฮวันซื้อมาให้เยอะเชียว”
“ฮือ หนูก็อยากกินซุปเนื้อนี่…”
“คุณพ่อไม่ทานเหรอครับ”
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมเป็นคนกินข้าวเร็ว ไม่ต้องห่วง กินกันตามสบายเลย”
“จะทานให้อร่อยนะครับ”
ทันทีที่ลองกินซุปเนื้อเข้าไปหนึ่งคำ จีฮวันก็ตาโต แค่ช้อนเดียวข้างในก็เหมือนโล่งขึ้นแล้ว
“อร่อยไหมคะ อร่อยใช่ไหมล่ะ”
“อร่อยครับ”
“พวกเครื่องเคียงกับซุปเนื้อนี่พ่อทำหมดเลยนะคะ พ่อทำอาหารได้หลายอย่างมาก แต่ซุปเนื้อนี่ต้องยกให้จริงๆ แค่กๆ”
“เอ้า! เดี๋ยวหวัดก็มาติดคุณจีฮวันพอดี หยุดพูดแล้วรีบกินได้แล้ว”
มานั่งล้อมโต๊ะกินข้าวในบ้านอึนคัง กินอาหารที่พ่อของอึนคังเตรียมให้ เป็นความรู้สึกที่แปลกจริงๆ
“อ้า ซื้ออะไรมาเยอะแยะขนาดนี้ อึนคัง ต้องใช้คืนเขาให้หมดนะ”
ชางซอกหยิบของออกจากถุงพลาสติกที่จีฮวันหิ้วมาวางบนโต๊ะ
“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ”
“หือ? นี่อะไร”
จีฮวันสำลักซุปเนื้อทันทีที่เห็นพ่อพลิกถุงกระดาษเล็กๆ ในถุงพลาสติกไปมา
“คุณพ่อครับ!”
จีฮวันลุกพรวดวิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร คว้าถุงกระดาษที่ชางซอกหยิบออกมาเมื่อครู่ยัดใส่ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตด้วยความไวแสง ซึ่งของนั่นก็คือบราเซียร์ของอึนคังนั่นเอง
บทที่ 37-1 หัวโบราณแล้วนอนกับฉันทำไม
อึนคังยิ้มสดใส ไม่ได้รู้ถึงข้างในที่เหงื่อแตกพลั่กของจีฮวัน
“อะไรเหรอคะ นั่นอะไรเหรอ”
จะอะไรยัยคนนี้! ก็เสื้อในคุณไงเล่า! เสื้อในที่คุณถอดโยนไว้ใต้เตียงบ้านผม! ไม่สิ ความจริงคือถูกถอดโยนไว้ต่างหาก
หัวใจที่เต้นทะลุเสียดฟ้ากลับมาสงบลง จีฮวันดึงเก้าอี้มานั่ง
“ไม่มีอะไรครับ…ผมหยิบมาผิด”
จีฮวันก้มหน้าก้มตากับชาม ตั้งหน้าตั้งตาตักซุปเนื้อกิน ในหัวคิดแต่จะกินข้าวที่คุณพ่ออุตส่าห์เตรียมให้ให้เสร็จเร็วๆ แล้วรีบกลับห้อง
“โห กินเก่งจริงๆ ท่าทางจะอร่อยมาก อ้า คุณพีบี ยังไม่สร่างใช่ไหมคะ พ่อ ขอซุปเนื้อให้คุณพีบีเพิ่มหน่อย เมื่อคืนคุณพีบีดื่มเหล้าไปเยอะเลย”
“เอ่อ ไม่เป็นไร…”
“อ้า งั้นเหรอครับ กินเหล้างั้นต้องกินซุปเพิ่มอีก กินเยอะๆ ให้เหงื่อออก ฤทธิ์เหล้ามันจะได้หาย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็น…”
ก่อนจะพูดจบ ชามของเขาก็ถูกตักซุปเนื้อมาใส่เพิ่มจนเต็ม ยิ้มสดใส อยู่ไม่สุข ไม่ฟังคำพูดของคนอื่น พลังแห่งพันธุกรรมของแท้…
“ความจริงหนูเองก็ แค่ก อยากได้ซุปไม่เอาโจ๊ก”
“เมื่อวานลูกก็ดื่มด้วยเหรอ”
“อื้อ! กับคุณพี โอ๊ยยย!”
จีฮวันที่เหยียบเท้าอึนคังเต็มแรงปิดปากหญิงสาวได้สำเร็จก็โล่งอก อึนคังเบิกตาจ้องเขา จีฮวันส่ายหน้าด้วยใบหน้าน่ากลัวที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับทำท่ารูดซิปปาก
“เป็นอะไร โจ๊กร้อนเหรอ ลวกลิ้นหรือเปล่า”
“อ้อ อืม”
“กินช้าๆ หน่อยสิ ลวกเยอะไหม”
ตอนนั้นเองเสียงหมาร้องหงิงๆ ก็ดังขึ้นจากในห้องเล็ก
“จากูตื่นแล้ว ได้เวลาอาหารว่าง”
“อ่อๆ อยู่นี่แหละ กินโจ๊กไป เดี๋ยวพ่อไปเอง คุณจีฮวันก็กินเยอะๆ นะครับ”
“อ้า ครับ ขอบคุณครับ”
อึนคังที่เห็นว่าประตูห้องถูกปิดเรียบร้อยแล้วกระซิบถามจีฮวัน
“เหยียบเท้าทำไมคะ ตกใจหมดเลย”
“คุณนักเขียนจะบ้าเหรอครับ เป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมครับ”
อึนคังทำหน้างง
“ฉันบ้ายังไงคะ”
“ไปบอกคุณพ่อว่าไปกินเหล้ากับผมได้ยังไง คุณนักเขียนไม่สบายแบบนี้ จะให้ผมดูเป็นไอ้ชั่วที่เอาเหล้าให้ลูกสาวที่กำลังป่วยของเขากินงั้นเหรอครับ”
“คุณพีบีไม่ได้บังคับให้ฉันกินนี่คะ ฉันชอบก็เลยกิน เรื่องไม่สบายนี่ก็เป็นเพราะฉันโชคไม่ดีเอง จะเป็นความผิดของคุณพีบีได้ยังไง”
“ลองคิดแบบปกติทั่วไปสิครับ ลูกสาวออกไปกินเหล้าจนดึกดื่นกับผู้ชาย คุณพ่อจะคิดยังไงกับผม”
“คิดยังไงคืออะไรคะ”
อึนคังทำหน้างงหนักกว่าเก่า
“ผมบอกคุณพ่อของคุณว่ามาช่วยงานคุณนักเขียน พอเจอกันแล้วพากันไปกินเหล้า คุณพ่อคงจะคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่แย่มากแน่ๆ!”
“หืม ไม่จริง ทำไมพ่อฉันถึงต้องคิดว่าคุณพีบีแย่ด้วย พ่อฉันไม่ใช่คนที่เที่ยวคิดว่าใครเป็นแบบนั้นหรอกนะ”
“แน่นอนที่คุณนักเขียนจะคิดแบบนั้น แต่ลองปิดถนนถามใครดูก็ได้ ในโลกนี้มีที่ไหนที่พ่อชอบให้ลูกตัวเองกินเหล้า”
“พ่อฉันไงคะ ฉันก็ดื่มกับพ่อ ดูหนังที่บ้านก็ดื่มเบียร์ไปด้วย ไปร้านเนื้อย่างก็กินโซจูกับสามชั้นหรือไส้ย่างบ่อยๆ”
“นั่นมันตอนอยู่กับคุณพ่อ ถ้าลูกไปกินเหล้าข้างนอก คือเสียเวลา ไร้สาระ ถ้าเมาก็จะโดนว่าเละด้วยสรุปว่าทำอะไรไม่ดี คนมักจะถูกพ่อห้าม”
“พ่อคุณพีบีเป็นแบบนั้นหรือคะ”
จีฮวันถึงกับพูดไม่ออก
“ถ้าลูกออกไปดื่มข้างนอก คือเสียเวลา ไร้สาระ เมาก็จะว่าว่าทำเรื่องไม่ดีงั้นเหรอคะ”
จีฮวันได้แต่อึ้งกับคำถามที่คิดไม่ถึงของอึนคัง โดนปกติเธอมักจะพูดมากไม่มีสาระ แต่บางครั้งก็แทงจุดสำคัญเหมือนครั้งนี้
ลูกตาดำสนิททำเอาจีฮวันสะดุ้งทุกครั้งที่เป็นประกายชัดราวกับรู้ทุกอย่าง ประหนึ่งคนแก่ขี้ลืมที่สติขาดๆ หายๆ แต่บางทีอยู่ๆ สติก็กลับมาจำลูกหลานขึ้นมาได้เฉย
ปัญหาคือไม่รู้ว่าสติจะกลับมาตอนไหน คาดเดาอะไรไม่ได้เลย พอคาดเดาไม่ได้ ก็ไม่ได้เตรียมใจ พอไม่ได้เตรียมใจก็ได้แต่ตกใจทุกครั้ง เหมือนตอนนี้
“พ่อแบบนั้นเคยเห็นแต่ในนิยายแหละค่ะ ไม่เคยสักครั้งในชีวิตจริง พ่อของฉัน ตอนฉันอยู่มหาลัย ไปกินเหล้ากลับเช้าทุกบ้าน ก็ไม่เคยโกรธเลยสักครั้ง อยากไปเที่ยวกับเพื่อนผู้ชายก็ให้ไป แค่ให้ส่งข้อความมาบอกวันละครั้ง ให้รู้ว่าอยู่หรือตายแทน”
ลูกสาวออกไปกินเหล้ากลับเช้า พ่อไม่เคยว่าสักครั้งเนี่ยนะ อนุญาตให้ไปเที่ยวกับเพื่อนผู้ชายด้วย? แค่ให้รายงานตัวว่าอยู่หรือตาย?
อึนคังเล่าอย่างปกติ ว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ได้จะอวดหรือทำเป็นว่าตัวเองดีเลิศ
“ไม่ใช่แค่พ่อฉันนะคะ ลุง, อา, น้า, น้าเขย…พวกพ่อๆ รอบตัวฉันก็ให้อิสระ เลี้ยงลูกคล้ายกันหมด”
“แบบนั้นมันไม่ใช่ให้อิสระ แค่ปล่อยปละละเลยไม่ใช่หรือครับ ยังไงก็มีน้อยที่พ่อแม่ไม่โกรธที่ลูกสาวออกไปกินเหล้ากลับเช้ามืด”
อึนคังทำหน้าไม่ชอบใจ
“คุณพีบี ตาแก่หัวโบราณ”
“ตะ ตาแก่! การเป็นห่วงลูกไม่ใช่ตาแก่ มันเป็นเรื่องธรรมดาของพ่อแม่ทั่วไป และผมไม่ได้หัวโบราณ ถึงผมจะหัวโบราณ แล้วมันเป็นปัญหายังไง ประเทศเราเสื่อมลง หัวคิดของพวกหัวโบราณอนุรักษ์นิยมที่รักษาคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่ ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย”
“หัวโบราณแล้วนอนกับฉันทำไมคะ”
จีฮวันพูดไม่ออก
“หัวโบราณแล้วมาทำอะไรอย่างนี้เนี่ยนะคะ ชวนผู้หญิงที่ชอบก็ไม่ได้ชอบ คบก็ไม่ได้คบกันนอนด้วย”
“งั้นเหรอ แม่ไม่ให้เลียหน้า เศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ โอเค โอเค วันนี้ปู่จะให้เลียเต็มที่เลย เดี๋ยวไปเดินเล่นกัน แล้วก็นอนกับปู่นะ”
เพราะเสียงของชางซอกทำให้อึนคังหยุดพูด จีฮวันหันหน้ากลับไปยังถ้วยซุปเนื้อ แต่ความอยากอาหารหายไปแล้ว
ชางซอกอุ้มจากูเดินมายังโต๊ะอาหาร
“โฮ่งๆ โฮ่งๆ!”
