บทที่ 41-2 ถ้าร้อนก็ต้องถอด! / บทที่ 42-1 คนที่เกิดมาทำให้ผมคลั่ง
Xiaobei
บทที่ 41-2 ถ้าร้อนก็ต้องถอด!
สามสิบนาทีต่อมา อึนคังก็กลับมาที่ห้องรับรอง
จีฮวันยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง อึนคังมองท่าทางด้านข้างที่กอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างของจีฮวัน ตกใจราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ก็รู้อยู่แล้วแต่เขาหล่อจริงๆ นี่นา! ให้ตาย แค่มองด้านข้าง นี่มันหน้าคนจริงๆ หรือเนี่ย อย่างกับในการ์ตูนหรือหลุดออกมาจาก 2D?
ว่าแต่เครียดอะไรขนาดนั้นนะ มองอะไรนอกหน้าต่าง เฮือก หรือว่าเราจะทำอะไรผิด หรือหงุดหงิด คิดว่ายุ่งจะตายยังต้องพาเราไปนู่นไปนี่อีก?
จีฮวันหันกลับมา ทันทีที่สบสายตากัน อึนคังก็ยิ้มแหะๆ
“คะ คุยเสร็จแล้วค่ะคุณพีบี”
“งั้นเหรอครับ งั้นไปฮันนัมดงกันต่อ”
“ค่ะ”
อึนคังแอบเหลือบมองจีฮวันที่กำลังขับรถพลางสังเกตบรรยากาศ
“ตัวแทนคิมนี่เป็นคนดีมากเลยนะคะ เป็นคนสนุกมากเลย”
ฮึ งั้นเหรอ ตัวแทนคิมเป็นคนดี เป็นคนสนุกงั้นเหรอ
“ครับ เป็นคนที่ไม่เลวเลยครับ”
เสียงของจีฮวันแข็งมากขึ้น อึนคังยังคงพูดต่อ
“ตัวแทนคิมชื่นชมคุณพีบีมากเลยนะคะ”
ตัวแทนคิม ตัวแทนคิม ตัวแทนคิม ได้คุยกันแค่สามสิบนาทีนี่เรียกตัวแทนคิมติดปากเลยหรือเนี่ย
“ตัวแทนคิมเล่าว่าตอนที่ย้ายมาแรกๆ ได้คุณพีบีช่วยเอาไว้มากงั้นใช่ไหมคะ”
“ช่วยนั่งเงียบๆ ได้ไหมครับ มันรบกวนสมาธิเวลาขับรถ”
“ค่ะ…”
อึนคังทำปากยื่น หุบปากแล้วหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
เขาคงจะพูดแรงเกินไปหน่อย สายตาของจีฮวันที่หันกลับมามองนั้นสะดุดที่หน้าอกของอึนคังโดยไม่รู้ตัว อึนคังถอดเสื้อโค้ตพาดไว้ที่พนักที่นั่ง นั่งอยู่โดยสวมแค่ชุดวันพีช
เข็มขัดนิรภัยถูกคาดพาดหน้าอก ทำให้ยิ่งดูเห็นเด่นชัด หน้าอกที่เด่นขึ้นมาน่ามองจนจีฮวันเผลอกลืนน้ำลาย
ฮ้า แบบนี้มันผิดกติกานี่นา วันพีชไหมพรมแขนยาวคลุมจนถึงคอ แต่กลับไม่ปิดบังทรวดทรงองเอว เขาล่ะชอบชุดแบบนี้จริงๆ
จีฮวันรีบหันหน้ากลับ คราวนี้ต้นขาของอึนคังเข้ามาปรากฏในสายตา ตอนยืนก็ไม่ได้ดูสั้นอะไร แต่พอนั่งชุดก็เลิกขึ้นมาถึงขาอ่อน ขาทอดยาวภายใต้ถุงน่องสีดำดูเรียบเนียนเป็นพิเศษ
จีฮวันสะดุ้งตกใจส่ายหัว ปรับสายตาให้กลับมาอยู่ข้างหน้า ห้ามตัวเองไม่ให้หันไปทางอึนคังอีก…
“กรี๊ด คุณพีบี!”
จู่ๆ รถคันหน้าก็เบรกกะทันหัน จีฮวันเหยียบเบรก มือยื่นออกไปกันอึนคังโดยทันที
นุ่มนิ่ม หน้าอกของอึนคังสัมผัสเข้ากับมือของจีฮวันเต็มๆ จีฮวันตกใจรีบดึงมือกลับ ทำไมหน้าอกต้องมาอยู่อะไรตรงนี้ด้วย ไม่นะ ม่าย
“ขะ ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ก็คุณจะช่วยกันฉันนี่คะ”
แล้วอึนคังก็พูดต่อ
“ใช่ว่าเพิ่งเคยจับครั้งแรกซะที่ไหน”
หน้าของจีฮวันร้อนวาบขึ้นมาทันที ภายในรถทำให้หายใจติดขัดพอๆ กับถนนที่รถติดเลย
จีฮวันที่อยู่ๆ ก็หายใจติดขัดคลายเน็กไท อึนคังก็หน้าร้อนขึ้นมา ยกมือขึ้นมาพัด
“ร้อนก็เปิดแอร์หน่อยดีไหมครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่ใช่แบบนั้น คงเพราะชุดวันพีชเป็นไหมพรมก็เลยร้อน”
“ถ้าร้อนก็ต้องถอด”
จีฮวันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง คำพูดนี่ออกมาจากปากนายหรือเนี่ยรยูจีฮวัน! นายบ้าไปแล้วเหรอ โอ๊ย ไอ้บ้าเอ๊ย!
หวังว่าอึนคังจะไม่ได้ยิน อึนคังมองตรงไปที่จีฮวันที่กำลังด่าตัวเองพลางกระซิบ
“เอางั้นเหรอคะ”
จีฮวันตกใจหันไปมองอึนคัง
“ว่าแต่ไปถอดที่ไหนดี กลางถนนก็คงไม่ได้ ไม่ไหวเนอะ นี่เหนื่อยแล้วก็ง่วงหน่อยๆ ถ้าได้นอนบนเตียงอุ่นๆ นุ่มๆ สักสามสิบนาที ตื่นมาคงเหมือนสวรรค์”
มือที่จับพวงมาลัยของจีฮวันกำแน่น
ถอดงั้นเหรอ ตอนนี้? ต่อหน้าเรา? เหงื่อไหลลงมาตามท้ายทอยของจีฮวัน เขาลอบมองอึนคัง แต่อึนคังเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
โกอึนคังไม่รู้เรื่อง? คำพูดที่พูดออกไม่ได้ผ่านสมองไม่มีความหมาย เธออาจจะแค่ล้อเล่นไม่มีอะไร เพราะนอนดึกตื่นเช้าแล้วก็รีบออกมา นอนไม่พอก็เลยงัวเงีย เจอรถติดอากาศร้อน ก็เลยง่วงเลยเพลีย ไม่ได้มีความหมายอะไรทั้งนั้น อย่าฝัน!
อีกฝ่ายในหัวจีฮวัน
เฮ้ย รยูจีฮวัน นายบ้าหรือไง มันจะไปมีความหมายอื่นได้เหรอ นายบอกให้ถอด เธอก็คอยจะถอดอยู่แล้วไง โกอึนคังไม่ใช่คนทำอะไรไม่คิดหรอกน่า! เธอกำลังส่งสัญญาณ! ว่าอยากถอดต่อหน้านาย! ผู้หญิงทำถึงขนาดนี้ ถ้าไม่สนใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เธอจะอายขนาดไหน นายไม่ควรทำแย่ๆ แบบนั้น!
สองฝ่ายในหัวจีฮวันตีกันไปมา จีฮวันกำลังสับสนไม่รู้จะเต้นตามทางไหนดี หรือควรจะลองถามเธอไปเลย ว่าหมายความว่าอย่างไร อยากถอดหรืออยากนอนกับเรา
“คุณพีบีดูไม่ร้อนเลยนะคะ งั้นฉันคงต้องทนต่อไป”
“ไม่ต้อง!”
จีฮวันโพล่งเสียงดัง
“ทำไมต้องทน! ไม่ต้องทน! ร้อนก็ต้องถอดสิ!”
แล้วจีฮวันก็กดโทรศัพท์ เสียงผู้ชายจากปลายสายดังขึ้น
[ว่าไง หัวหน้าทีมรยู]
“รุ่นพี่ครับ ผมออกจากอิลซานแล้ว”
[อ่อ โอเค เดี๋ยวเจอกัน]
“แต่ยังไงดี ขอโทษนะครับ พอออกมารถมันก็ติดมาก”
จีฮวันคอยเอาลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากบ่อยๆ
“แทบจะเป็นลานจอดรถ เข้าโซลทีไรเหมือนจะติดทุกทีเลย”
[มันก็ติดตลอดแหละ อีกนานไหม]
“ชั่วโมงครึ่งครับ จีพีเอสบอกอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่รู้จะแค่นั้นไหม รุ่นพี่คงจะยุ่ง ต้องมาคอยนานทำไงดี เปลี่ยนไปนัดวันอื่นดีไหมครับ”
จีพีเอสแจ้งอีกสิบห้านาทีจะถึงที่หมาย อึนคังมองแล้วกลั้นขำ เบนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง จีฮวันที่โกหกลุกลี้ลุกลนทั้งน่าขำและน่ารัก…เป็นบ้า
[งั้นเหรอ เอาไงดี คงต้องปรับเวลา มีลูกค้าที่ต้องไปพบด่วนด้วย งั้นเจอกันช้าหน่อย อีกสักชั่วโมง เผื่อเหลือเผื่อขาดก็สักชั่วโมงครึ่งดีไหม ต่างคนต่างยุ่งจะนัดวันกันอีกทีก็ลำบาก เลื่อนเวลาไปหน่อยค่อยเจอกัน น่าจะดีกว่าไหม]
“ขอบคุณครับ ขอโทษจริงๆ นะครับ”
เสียงของจีฮวันสดใสขึ้นมาทันที
[ขอโทษอะไรกัน เรื่องรถติดมันช่วยไม่ได้ ถ้ารยูจีฮวันที่ตรงเวลาเป๊ะมาสาย ก็เป็นเพราะรถติดไม่ใช่ความผิดของนาย]
“อุ๊บ”
อึนคังระเบิดหัวเราะออกมาทันที จีฮวันจับมือเธอไว้แน่น มือร้อนๆ พบกับมือที่ร้อนกว่า จนแทบจะระเบิด
บทที่ 42-1 คนที่เกิดมาทำให้ผมคลั่ง
มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาปิดปากที่ปล่อยก๊ากออกมา อีกข้างถูกมือถือของจีฮวันจับไว้ อึนคังกำลังจะขำตาย
“ขะ ขอบคุณที่เข้าใจนะครับรุ่นพี่ งั้นสามโมงครึ่งเจอกันนะครับ”
[อ้า โอเค โอเค มาดีๆ นะ]
แล้วจีฮวันก็รีบวางสาย
“อ้า จริงๆ เลย! หัวเราะได้ยังไง! คนอื่นตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว!”
แม้จะโดนจีฮวันว่า แต่อึนคังก็ยังหยุดหัวเราะไม่ได้
“โอ๊ย ขำ น้ำตาไหลเลย ถ้ารยูจีฮวันที่ตรงเวลาเป๊ะมาสายก็เป็นเพราะรถติด ฮ่าๆ รถผิดอะไร ฮ่าๆๆ”
“ใช่ครับ รถไม่ผิด พูดจริงๆ โกอึนคังต่างหากที่ผิด”
“ฉันผิดอะไรคะ”
“ก็บอกว่าจะถอด”
“ใครบอกให้ถอดล่ะคะ”
ขณะที่เถียงกัน จีฮวันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือของอึนคัง อึนคังเองก็ไม่คิดจะดึงมือออก
“ใครกันล่ะครับที่บอกจะถอดตอนนี้”
“อ๊ะ งั้นเหรอคะ งั้นไม่ถอดละ”
“สายไปแล้ว หักรถกลับไม่ได้”
สายตาของจีฮวันสอดส่ายนอกหน้าต่างรถไม่หยุด
“หาจากจีพีเอสน่าจะเร็วกว่า…”
จากคำพูดของอึนคัง จีฮวันปล่อยมือ หาที่พักจากแผนที่จีพีเอสอย่างรีบร้อน
“อ๊ะ นั่นไง!”
อึนคังเจอและชี้ออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป้ายโมเต็ล จีฮวันรีบเหยียบคันเร่ง
แม้การมาแวะหาที่อยู่กันสองต่อสองตอนกลางวันสว่างโล่มันจะแปลกๆ แต่ถึงกระนั้นภายในรถก็กำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ
ขณะวิ่งหาโมเต็ล จีฮวันก็ยิ้มออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย เล่นละครโกหกเลื่อนนัดเพราะไปโรงแรมกับผู้หญิง ตอนเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยก็ไม่เคยทำ ตกใจตัวเองที่กำลังทำอะไรไร้จิตสำนึกอย่างนี้
อึนคังจับมือขวาของจีฮวัน แทรกเข้าไประหว่างชุดวันพีช จีฮวันตกใจเกือบปล่อยพวงมาลัย
* * *
