บทที่ 4 โชคร้ายที่หลั่งไหลกันมาเหมือนท้องเสีย
Xiaobei
“เมี้ยว?”
จีฮวันหวาดกลัวหนักเข้าไปอีก เพราะจีองแทรกหัวมาระหว่างขาตน มันเอียงคอมองอย่างสงสัยกับของเสียบนพื้น และกำลังจะแลบลิ้นเลียเจ้าสิ่งนั้น
“จีอง! อย่านะ!”
จีฮวันใช้เท้าเตะจีองออกไปก่อนที่ลิ้นของจีองจะทันได้สัมผัสกับสิ่ง ‘นั้น’ เหมือนคนบ้า “เมี้ยว?” การเตะอย่างแรงของจีฮวันทำเอาจีองกลิ้งหลุนๆ ไปนอนหงายท้องอยู่บนพื้น ดวงตาของจีองเบิกโตด้วยความตกใจ งุนงง ระคนไม่พอใจ
“ขอโทษนะจีอง พ่อขอโทษ ที่ทำไปก็เพื่อหนูนะ เพราะงั้นอย่ามองพ่อด้วยสายตาแบบนั้น อืม? เราต้องออกไปจากที่นี่ ต้องหนี! ขืนอยู่นี่ เราต้องตายเพราะพิษอึแน่ๆ เราอาจจะติดโรคไทฟอยด์ อหิวา หรืออะไรต่างๆ นานาก็ได้!”
จีฮวันสติแตกหนีกระเจิงด้วยความตกใจ ปิดประตูห้องน้ำให้แน่น คว้าแค่กระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถ แล้วอุ้มจีองออกจากห้องไปด้วยความรีบร้อน
* * *
สุดท้าย จีฮวันก็หนีมาพักที่โมเต็ล ส่วนจีองต้องเอาไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลสัตว์เจ้าประจำ เพราะที่โมเต็ลไม่ให้นำสัตว์เลี้ยงเข้าพัก
ทันทีที่เข้าในห้อง ไม่ทันได้หายใจหายคอ จีฮวันก็เสิร์ชหาข้อมูลในมือถือจนมือถือแทบระเบิด ทั้ง ‘ส้วมตัน’, ‘เปลี่ยนส้วม’, ‘เปลี่ยนส้วมวันหยุด’, ‘รับทำความสะอาดวันอาทิตย์’ และโทรไปที่นู่นที่นี่ แม้จะตีหนึ่งแล้ว แต่ก็คิดเพียงแค่ว่าต้องรีบจัดการกับห้องน้ำ
“อ้า พรุ่งนี้ต้องไปต่างจังหวัดหรือครับ เข้าใจแล้วครับ”
“ผมเจอจากในอินเทอร์เน็ตเลยโทรมาครับ เห็นว่ารับทำวันหยุดด้วย พอดีส้วมผมตัน อยากจะเปลี่ยนใหม่หมด อ้า น่าเสียดายจังครับ”
“สวัสดีครับ เห็นในเพจเลยโทรมา เห็นว่ารับทำวันหยุดและวันอาทิตย์ด้วย อิลซานครับ เอ่อ อยู่พูซานงั้นเหรอครับ ผมไม่ทันดู ขอโทษด้วยนะครับ”
จีฮวันถอนหายใจ กดโทรศัพท์ไปเบอร์อื่น และตอนนั้นก็มีข้อความเข้ามา
[ไอ้โรคจิต แกนี่มันเลวกว่าไอ้คนอื่นๆ อีก ลงทุนกระทั่งทำหมัน ฉวยโอกาสหลอกฟันผู้หญิงไปเท่าไรแล้ว ไอ้โรคจิตเอ๊ย! ทำเป็นถูกต้องนักหนา เฮงซวยสิ้นดี!]
ข้อความจากผู้หญิงที่เจอเมื่อตอนเย็นที่พยายามจะหลอกให้แต่งงานด้วย โดยอ้างว่าท้อง ข้อความแรกยังส่งมาไม่ถึงนาที ข้อความที่สองก็ถูกส่งตามมาติดๆ
[โธ่ ไอ้เวรเอ๊ย! คิดว่าดีเลิศนักหรือไง! สบประมาทกันขนาดนี้ นึกว่าจะได้อยู่อย่างสบายใจงั้นเหรอ ฉันไม่ยอมอยู่เฉยแน่ คอยดู สิ่งที่แกทำกับฉัน จะทำให้แกต้องร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ฉันจะไม่ปล่อยแกเอาไว้เป็นอันขาด!]
ตอนนี้ไม่มีอารมณ์โมโหเลยสักนิด ได้แต่โยนมือถือลงบนเตียงพลางบ่นอย่างเหนื่อยล้า
“ฉันทำเป็นดีเลิศตั้งแต่เมื่อไหร่ และฉันก็ไม่เคยฉวยโอกาสหลอกฟันพวกผู้หญิง ไม่ได้นอนกับผู้หญิงมาเกือบสองปีแล้วด้วยซ้ำ ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตเสียหน่อย ฉันทำผิดอะไร และคนที่โดนสบประมาทคือฉันต่างหากไม่ใช่เธอ เธอต่างหากที่เข้าหาฉันทั้งๆ ที่ท้อง ฉันทำอะไรผิดนักหนา ฉันทำอะไร!”
ความโกรธและความเศร้าพลุ่งพล่านขึ้นมาเกินต้านทาน จีฮวันเอาหมอนปิดหน้าร้องตะโกนสุดกลั้น
“ว้าก!”
ขาดีดดิ้นไปมา
“ฉันทำอะไรผิดนักหนา! ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับฉันด้วย!”
แยกจากผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกคนอื่นแต่พยายามมาบีบคอให้เขาแต่งงานด้วยยังไม่ถึงสองชั่วโมง ก็ต้องมาเจอทะเลอึที่ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาก่อทิ้งไว้ให้
จีฮวันนอนเหม่อมมองเพดานตาลอย ความคิดไร้สาระลอยเข้ามาในหัว เช่น ผู้หญิงทุกคนในโลกคงไม่ได้อาฆาตแค้นเขาหรอกใช่ไหม
แล้วจีฮวันก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก็ยังไม่วายถูกรังควานด้วยฝันร้าย ตะเกียกตะกายหนีทะเลอึอยู่ทั้งคืน
* * *
จีฮวันที่ใช้ชีวิตในโมเต็ลอยู่สองคืน และเผชิญหน้ากับวันจันทร์ในสภาพโทรมสุดขีด ทั้งเช้าหมดไปกับการเปลี่ยนโถและทำความสะอาดห้องน้ำจนไปทำงานไม่ทัน นอกเหนือจากวันหยุดราชการแล้ว เขาไม่เคยลาหยุดเลยสักครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าต้องมาเปลืองวันลาไปกับเรื่องแบบนี้
ไม่ใช่แค่เวลา แต่เงินก็ยังปลิวไปหลายแสนวอน เรียกบริษัททำความสะอาดมาทำหมดไปห้าหมื่นวอน เปลี่ยนโถใหม่อีกสองแสนวอน จริงๆ ที่นี่เขาก็เช่าอยู่ ไม่จำเป็นต้องเสียเงินเปลี่ยนโถเองก็ได้ แต่สำหรับเขา ต่อให้ราดน้ำยาฆ่าเชื้อโรคทำความสะอาดอย่างไร ก็ยังไม่โอเค
ใครก็ไม่รู้ เป็นโรคอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะแค่หนึ่งนาที หรือหนึ่งวินาที เขาก็ไม่คิดจะสัมผัสก้นลงบนโถที่เคยเลอะสิ่ง ‘นั้น’ ของผู้หญิงบ้านั่น
เขาเตรียมตัวไปทำงานเสร็จก็ออกมาในสภาพที่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น อะไรบางอย่างห้องต่องแต่งอยู่ที่ลูกบิดประตูห้องของจีฮวัน มันคือถุงพลาสติกสีดำ
“นี่มันอะไร”
แอปเปิ้ลสามลูก สาลี่สองลูก ลูกพลับหนึ่งลูก คงมีใครเอามาแขวนผิด ข้างในมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ อยู่ด้วย
[เมื่อวานขอบคุณนะคะ ฉันมีธุระเลยอยู่ขอบคุณไม่ได้ ถึงจะเล็กๆ น้อยๆ แต่ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ]
ความโกรธของจีฮวันที่สงบไปแล้วปะทุขึ้นมาอีก
“ผู้หญิงคนนี้ล้อเล่นหรือไง ทำคนอื่นเดือดร้อนขนาดนี้ ยังกล้ามาปลอบเขาอีกเหรอ”
กรอด เสียงกัดฟันดังขึ้นอย่างน่าสยอดสยองในสมองของจีฮวัน
“กล้ามาแหยมกับรยูจีฮวันงั้นเรอะ”
ผลไม้ไม่กี่ลูกที่อยู่ในถุงถือเป็นการประกาศสงครามอย่างแท้จริง นิ่งๆ ไปเสียก็ดีกว่ามาหัวเราะแหะๆ ทำชุ่ยๆ ให้ผ่านๆ ไป เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
หลังจากมองหาทุกซอกทุกมุมทางเดินด้วยสายตาเดือดจัดเหมือนจะยิงใครตาย เขาก็ลงไปยังออฟฟิสรปภ.อย่างไม่รีรอ
สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว
“จะขอดูภาพจากกล้องที่อัดไว้หน่อยครับ”
“ครับ? ดูอะไรนะครับ”
“กล้องวงจรปิดน่ะครับ”
พนักงานรักษาชายวัยหกสิบกว่าเหลือบมองจีฮวันด้วยสีหน้าเหมือนถามว่าเป็นผีอะไร
“อาศัยอยู่ที่นี่งั้นเหรอ”
“ผมอยู่ห้อง 1401 ครับ”
“ชื่ออะไร”
คนรีบจะตายอยู่แล้ว แต่มือของพนักงานรักษาความปลอดภัยกลับบรรจงเปิดสมุดทะเบียนผู้อยู่อาศัยอย่างเชื่องช้าเกินบรรยาย
“รยูจีฮวันครับ”
“บอกว่าชั้นสิบสี่ ห้องอะไรนะ”
“หนึ่ง สี่ ศูนย์ หนึ่งครับ”
การต้องบอกอะไรซ้ำสองเป็นหนึ่งในสิ่งที่จีฮวันเกลียดมาก ถ้าเป็นลูกน้องหรือคนในทีมคงได้หาเรื่องไล่ออกไปแล้ว โทษฐานไม่มีสมาธิ!
“ห้องหนึ่ง สี่ ศูนย์ หนึ่ง…อืม คุณรยูจีฮวัน ย้ายมาวันที่ยี่สิบสาม เดือนสิงหาใช่ไหม แต่เหมือนไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันเลยนี่ ย้ายมาก็น่าจะเอาขนมแวะเวียนมาทักทายที่ห้องรปภ.บ้าง ท่าทางคงยุ่งน่าดูเลยสินะ”
“ครับ ผมยุ่งมากๆ ตอนนี้ก็ด้วย ยังไงช่วยเปิดกล้องวงจรปิดให้ดูหน่อยนะครับ ผมมีบางอย่างต้องเช็ค”
“โอ๊ะ ไม่ได้หรอกครับ กล้องวงจรปิดใช่ว่าใครจะมาขอดูก็ได้”
“ใครก็ได้เหรอ ผมเป็นผู้อาศัยที่นี่ ก็เช็คแล้วนี่ครับ”
“ต้องไปแจ้งความและได้รับอนุญาตก่อนล่ะครับ”
แจ้งความ? แล้วจะให้บอกว่ายังไง มีใครไม่รู้มาอึในบ้านผมงั้นเหรอ! มันจะไปแจ้งแบบนั้นได้ไหมล่ะ
“มันไม่ใช่เรื่องถึงขนาดต้องไปแจ้งความ ผมก็แค่จะขอดูกล้องหน่อย”
“มีเรื่องอะไรล่ะครับ มีคนหยิบนมไป หรือรถถูกขูดที่ลานจอดรถ”
จีฮวันลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงยอมเปิดปาก
“มีผู้หญิงบ้า เอ๊ย ประหลาดบุกรุกเข้ามาในบ้านผม…”
รปภ.มองจีฮวันอย่างใจจดใจจ่อรอฟังต่อไป
ต้องมาพูดคำนี้ให้คนอื่นฟังจากปากตัวเอง ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว
“อึแล้วก็หนีไปครับ”
เสียงของเขาดังขึ้นในห้องรปภ.เล็กๆ รู้สึกว่าไม่น่าโพล่งออกไปเลย สีหน้าไม่อยากจะเชื่อของรปภ.มองมาที่เขาดูงงๆ อย่างเห็นได้ชัด
“ยังไงนะ ใครมาทำอะไร อึงั้นเรอะ”
“ผู้หญิงคนหนึ่ง…”
“สวัสดีค่า”
ประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงสดใสของหญิงสาวลั่นห้องรปภ. โชคดีที่เธอโผล่มาตอนกำลังกระอักกระอ่วนพอดี จีฮวันถอนหายใจแรง
“อ้าว เข้ามาๆ”
“อ๊ะ? มีแขกเหรอคะ”
“ไม่ ไม่ เข้ามาเลย”
“ขอโทษนะค้า”
หญิงสาวแบกเป้ใบใหญ่เข้ามาในห้องรปภ.ที่คับแคบ ทำให้จีฮวันต้องหลบไปติดผนังอย่างช่วยไม่ได้ เป้แทบจะฟาดหน้าเขาแหล่ไม่ฟาดแหล่
“ฉันกำลังจะเดินทาง เลยแวะมาลาค่ะ”
“อ้า งั้นเหรอ คราวนี้ไปที่ไหนล่ะ”
“ภูฏานค่ะ”
“หือ พุกฮัน?”
“ไม่ใช่ค่ะ ภูฏาน ไม่ใช่พุกฮันค่ะ”
“ภูฏาน? มีประเทศนี้ด้วยเหรอ”
“อยู่ใกล้ๆ กับเนปาลแล้วก็อินเดียค่ะ เป็นประเทศเล็กๆ ในเทือกเขาหิมาลัย มีทิวทัศน์ทางธรรมชาติที่สวยงามค่ะ”
เอ่อ นี่ฉันมาก่อน แต่ทำไมถึงโดนผลักออกมาได้ จีฮวันทำไม้ทำมือข้ามกระเป๋าเป้หารปภ.
“เอ่อ ผมกำลังรีบ…”
“อ้า ก็บอกว่าต้องไปแจ้งความก่อนไงละครับ”
เสียงของรปภ.ดังข้ามเป้มา
“ผมก็บอกแล้วไง ว่ามันไม่ใช่เรื่องขนาดต้องแจ้งความ”
จีฮวันเอียงศีรษะมองแทรกผ่านเป้อีกครั้ง แต่ก็มองไม่เห็นหน้ารปภ. เป้ของเธอใหญ่มากจนน่ารำคาญ
“มัวแต่พูดเรื่องอึอะไรอยู่ได้…”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะครับ ก็ผมเป็นผู้เสียหายจริงๆ นี่นา!”
“อ๊ะ ฉันต้องรีบไปแล้วละค่ะ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ฝากบ้านด้วยนะคะ แล้วพ่อฉันจะมาอยู่ค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยแทรกอย่างรีบร้อน จีฮวันจ้องไปยังด้านหลังของหญิงสาวที่ถูกซ่อนอยู่หลังเป้
“โอเค พ่อจะมาช่วยให้อาหารลูกหมาแล้วก็พาไปเดินเล่นสินะ คราวนี้จะไปกี่วันล่ะ”
“อาทิตย์หนึ่งค่ะ ไปไม่นานหรอกค่ะ เอานี่ไว้ทานนะคะ”
“โอ๊ย อะไรกันอีกล่ะเนี่ย จะกินให้อร่อยเลย ไปดีมาดีนะ”
แล้วหญิงสาวที่แบกเป้ใบใหญ่กว่าตัวก็ดันจีฮวันไปติดผนัง ออกจากห้องรปภ.ไปด้วยความยากลำบาก
“ขอโทษนะคะ”
‘รู้ว่าผิดแล้วทำไมไม่ถอดเป้ออกก่อนเข้ามา ผู้หญิงคนนี้นี่!’
จีฮวันค่อยหายใจโล่งเมื่อเธออกไป รปภ.ดูของในถุงหูหิ้วพลาสติกสีดำอย่างชอบอกชอบใจ
“โอ้โฮ มีแอปเปิ้ล สาลี่ แล้วก็ลูกพลับ น่ารักจริงๆ”
แอปเปิ้ล สาลี่ ลูกพลับ?
จีฮวันแย่งถุงที่ถืออยู่ในมือรปภ.มาดู ภายในถุงทั้งชนิดของผลไม้และจำนวนเหมือนกันเด๊ะ ยังกับสัญลักษณ์ที่พวกโรคจิตทำทิ้งไว้ จู่ๆ จีฮวันก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
ผู้หญิงคนนั้น!
จีฮวันโยนถุงทิ้งแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องรปภ.
