บทที่ 47-2 ที่ปรึกษาด้านการเงิน หรืออีกชื่อคือคนรับใช้พวกคนรวย?
จีฮวันใช้คางชี้ไปยังสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะ สมุดที่อันแน่นไปด้วยตัวหนังสือที่จดมาจากคำพูดของเขา
“แหะๆ…”
อึนคังค่อยๆ เก็บสมุดบันทึกลงกระเป๋า จีฮวันถึงกับอมยิ้ม
“เขียนไปเถอะครับ ยังไงตอนนี้เรื่องนี้ก็”
จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี ดวงตาของจีฮวันที่เห็นว่าเป็นใครโทรมาเบิกโต
“สักครู่นะครับ ผมต้องรับสายนี้”
อึนคังทำมือให้เขาไปรับสาย หยิบสมุดออกมาอีกครั้ง คิดฉากที่จะให้มินจุนแนะนำลูกสาวคนรวยให้แก่หมอแล้วโดนทำร้ายด้วยการกระโดดถีบ และนางเอกที่มาดูตัวที่โรงแรมก็ออกมาเห็นพอดี! ช่างเป็นการพบกันครั้งที่สองที่ดุเดือด!”
“ครับ ผู้จัดการสาขา สวัสดีครับ”
อึนคังหันไปมอง
“ครับ? จริงเหรอ…ครับ ครับๆ เข้าใจแล้วครับ อีกเดี๋ยวพบกันครับ”
จีฮวันวางสายด้วยสีหน้างงๆ
“มีอะไรเหรอคะ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้น ผู้จัดการนี่หมายถึงผู้จัดการสาขาธนาคารหรือเปล่าคะ”
จีฮวันพยักหน้าอย่างเหม่อๆ
“จะไปเจอเหรอคะ เย็นนี้น่ะนะ มีอะไรคะ เขาเรียกไปทำไม”
“ลูกค้าคนนั้น…”
“ใครคะ คนที่ทำให้คุณพีบีต้องออกจากงานน่ะเหรอ”
จีฮวันพยักหน้า
“เขารู้สึกผิดต่อผม อยากเจอเพื่อขอโทษ…”
“จริงเหรอคะ จริงเหรอ”
จีฮวันทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“อยากขอโทษ เลยชวนไปเจอกัน ผู้จัดการสาขาก็ไปด้วย”
“ดีเลย มันต้องขอโทษสิ! ทำร้ายคนที่ไม่ผิด”
“แล้วก็บอกว่าให้กลับไปทำงานอย่างเดิม ที่ศูนย์อิลซาน”
“เอ๋”
อึนคังตกใจลุกพรวด
“สุดยอด! ไชโย! ความยุติธรรมยังมีอยู่ในโลก!”
อึนคังจับมือจีฮวันกระโดดไปมา
“เห็นไหมคะ! บอกแล้วว่ามันจะเป็นไปด้วยดี! เนี่ยเป็นเพราะฉันช่วยส่งพลังกายพลังใจเลยนะ เรื่องถึงคลี่คลายไปในทางที่ดี!”
อึนคังดีใจเหมือนเป็นเรื่องของตัวเอง จีฮวันเองก็สีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย
* * *
หนึ่งทุ่ม
จีฮวันที่มาถึงร้านอาหารเกาหลีในโซลได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไปในห้อง
ผู้จัดการสาขากับประธานปาร์คมาถึงก่อนแล้ว
“เข้ามาเลยหัวหน้าทีมรยู เรามาถึงเร็วเลยเริ่มกันไปก่อนแล้ว”
ประธานปาร์คต้อนรับจีฮวันด้วยทั้งเขินอายและแอบไม่พอใจเล็กน้อย
“ยะ ยินดีที่เจอนะหัวหน้าทีมรยู”
“ครับ สวัสดีครับ”
“เอ่อ หัวหน้าทีมรยู ที่ผ่านมาฉัน…”
ครืดดด จีฮวันหันไปมองเสียงประตูบานเลื่อนถูกดันเปิดออก
ชายวัยกลางคนสายตาแหลมคนในแว่นกรอบทอง รูปร่างผอมสูง ผมเต็มไปด้วยผมหงอก เดินเข้ามาในห้อง หน้าเรียวผิวขาว ท่าทางของเขาราวกับจีฮวันที่แก่ขึ้นสามสิบปี
เขาก็คือตัวแทนทนายความ ‘รยู’ อดีตผู้พิพากษารยูจองมยอง พ่อของจีฮวันนั่นเอง
บทที่ 48-1 กอดปลอบผมหน่อย ได้โปรด
จีฮวันหันกลับไปมองข้างหน้าทันทีที่สบตากับพ่อ มือที่ถือแก้วเหล้าสั่นระริก
“อ้าว ท่านผู้พิพากษา มานั่งตรงนี้สิครับ”
ประธานปาร์คกระเด้งลุกเหมือนสปริง ทำมือให้สลับที่มานั่งด้านในที่ตัวเองเคยนั่ง
“นั่งกันแล้วจะเปลี่ยนทำไมล่ะครับ”
ทนายรยูนั่งที่นั่งด้านนอก เพราะจะได้นั่งเผชิญหน้ากับจีฮวัน ประธารปาร์คตกใจโบกมือปฏิเสธ
“โอ๊ย ไม่เป็นไรเลยครับ จะให้ท่านผู้พิพากษานั่งข้างประตูคงไม่ดีแน่ เข้ามานั่งด้านในเถอะครับ ผมนั่งด้านนอกก็สบายดี”
“เอางั้นเหรอครับ”
ประธานปาร์คยืนมือประสานกันอย่างนอบน้อมหน้าทนายรยูที่เข้าไปนั่งด้านใน ราวกับก่ออาชญากรรมที่สมควรตาย
มีคำกล่าวไว้ว่า ‘คนที่บางครั้งยอมเปลี่ยนหน้า หวั่นไหวกับผลประโยชน์ก็คือมนุษย์’ ในช่วงหลายวันมานี้ จีฮวันได้เห็นความต่างของผู้คนที่เยอะมากเกินจนเวียนหัว รู้สึกท้อแท้ผิดหวัง
ประธานปาร์คมองจีฮวันที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงทั้งๆ ที่ตัวเองยืนอยู่ก็กระวนกระวาย
“ทำอะไรอยู่หัวหน้าทีมรยู คุณพ่อตัวเองมา ลุกขึ้นทักทายสิ”
“ไม่เป็นไรครับ มานั่งเถอะ”
“ครับๆ”
หลังจากเช็คว่าทนายรยูนั่งเรียบร้อยแล้ว ประธานปาร์คก็นั่งคุกเข่าลงบนเบาะรองนั่งแบบมีพนัก ต่างกับทนายรยูที่นั่งขัดสมาธิอย่างผ่าเผย ประธานปาร์คนั่งคุกเข่าค้อมตัวอยู่ข้างๆ เขาอย่างเรียบร้อย
“ประธานปาร์ค ทำแบบนี้ผมไม่สบายใจนะครับ นั่งตามสบายเถอะ”
เหมือนยิ้มและขอร้อง แต่เป็นการสั่งอย่างสุภาพอย่างผู้มีอำนาจที่มั่นใจในอำนาจของตัวเอง
“ยะ อยู่ต่อหน้าท่านผู้พิพากษา จะให้นั่งสบายๆ ได้ยังไง”
สภาพประธานปาร์คในตอนนี้ช่างน่าอนาถ
“ผมไม่ใช่ผู้พิพากษา ถอดชุดนั้นมาห้าปีแล้ว เรียกทนายรยูเฉยๆ เถอะ”
“จะผู้พิพากษาหรือทนาย สำหรับคนโง่อย่างผม ท่านก็เหมือนฟ้า แล้วก็…”
ประธานปาร์คมองจีฮวันที่นั่งตรงกันข้ามสลับกับทนายรยูที่นั่งข้างๆ พลางชื่นชม
“อ้า สมกับเป็นพ่อลูกกันจริงๆ ก็ว่าหัวหน้าทีมรยูรูปร่างหน้าตาคล้ายใคร ทั้งหน้าตา รูปร่าง ถอดทนายรยูมามากเลยนะครับ”
“ฮ่าๆ พูดแบบนั้นจีฮวันของผมจะเสียใจนะครับ ตั้งแต่เด็กๆ มาแล้ว เขาไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าเหมือนผม เป็นคนมั่นคง ชอบและไม่ชอบอะไรชัดเจน”
จี ฮวัน ของ ผม
“หัวหน้าทีมรยูเป็นคนละเอียดรอบคอบและแม่นยำมากครับ ในฐานะพนักงานธนาคาร เป็นนิสัยที่เหมาะควรที่สุดแล้ว”
ผู้จัดการสาขาช่วยเสริม ประธานปาร์ควางตะเกียบ
“ใช่ครับใช่ ดังนั้นผมถึงได้วางใจหัวหน้าทีมรยูเต็มที่ ลงทุนตามที่หัวหน้าทีมรยูแนะนำ…”
เสียงของผู้จัดการสาขากับประธานปาร์คไม่ได้เข้าหูจีฮวันแม้แต่น้อย
จี ฮวัน ของ ผม
“หัวหน้าทีมรยู ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ ถ้ารู้ว่าคุณพ่อเป็นคนภูมิฐานขนาดนี้ ฉันคง”
อาการคลื่นไส้แล่นริ้วขึ้นมา จีฮวันหยิบกระเป๋าลุกพรวด ถ้าอยู่ต่อเขาคงอาเจียนออกมาแน่ๆ
“ขอโทษนะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย…ผู้จัดการ ท่านประธาน ไว้นัดกันใหม่อีกทีนะครับ ขอโทษด้วยครับ”
เสียงหนักๆ ดังขึ้นตามหลังจีฮวันที่ทิ้งผู้จัดการหน้าเหวอไว้เบื้องหลัง ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตู
“นั่งลง”
มือของจีฮวันที่กำลังจะเลื่อนเปิดประตูชะงักค้าง
“นี่เป็นสิ่งที่ควรทำต่อหน้าผู้ใหญ่งั้นเหรอ ไม่ได้เส้นเลือดในสมองหรือไส้ติ่งจะแตกตรงไหน นั่งลง”
น้ำเสียงเย็นเยียบทำเอาจีฮวันมือสั่นเล็กน้อย ถ้าเปิดประตูออกไป ก็จะอยู่ได้โดนไม่ต้องสนใจอะไรผู้ชายคนนี้อีก แต่แค่เสียงเขาทำให้ทั้งร่างของจีฮวันขยับไม่ได้เหมือนโดนคำสาปพันปี
“หัวหน้าทีมรยู เป็นอะไรหรือเปล่า”
ทนายรยูชิงตอบที่ผู้จัดการสาขาถามด้วยความเป็นห่วง
“พวกเราพ่อลูกไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาคล้ายกัน นิสัยก็ยังมีมุมที่คล้ายกันมาก พูดดีๆ ก็คือเป็นคนมีความเชื่อมั่น พูดแย่ๆ ก็คือเป็นคนดื้อ ถ้าเป็นอะไรในส่วนที่ตัวเองแน่วแน่แล้ว ชนเป็นชน เลี้ยงลูกมากันน่าจะทราบ มันจะมีตะกอนเล็กๆ ที่ยังไม่จางหายระหว่างพ่อลูก ช่วยเข้าใจด้วยนะครับ”
ตะกอนเล็กๆ ที่ยังไม่จางหาย คำพูดนอกเรื่องของทนายรยูที่มองว่าเขายังเป็นเด็กงอแงต่อหน้าพ่อ ทำเอาภายในใจของจีฮวันยิ่งปั่นป่วน
“รยูจีฮวัน มานั่งนี่”
เสียงของทนายรยูเย็นยะเยือกยิ่งขึ้น ในที่สุดจีฮวันก็กลับมา นึกว่าคราวนี้จะเอาชนะได้ แต่ก็แค่เข้าใจผิดไปเอง ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผู้ชายคนนั้นสั่ง จีฮวันต้องทำตาม ผู้ชายคนนั้นสั่งสอน จีฮวันก็ต้องฟัง ผู้ชายคนนั้นเพอร์เฟกต์ไปทุกอย่าง แต่จีฮวันเงอะงะ ผู้ชายคนนั้นถูกเสมอ ส่วนจีฮวันก็ผิดเสมอ ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ใหญ่ จีฮวันเป็นเด็ก ผู้ชายคนนั้นถือไม้เรียว ส่วนจีฮวัน…ผู้ชายคนนั้นถือไม้กอล์ฟ แต่จีฮวัน…
จีฮวันนั่งลงช้าๆ ยังที่เดิม
“หัวหน้าทีมดูไม่ค่อยดีเลยนะครับ หน้างี้ซีดมาก”
ผู้จัดการสาขาสังเกตทนายรยูแล้วมองหน้าจีฮวัน ถึงไม่เห็นแต่ก็พอรู้ว่าหน้าตัวเองสภาพเป็นอย่างไร ตัวเย็นวาบ เหมือนเลือดทั้งตัวหยุดไหล อุณหภูมิลดฮวบ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ไหนแต่ไรมา พอเครียดก็จะหน้าซีดแบบนี้แหละ”
คุณรู้อะไรถึงมาตัดสินว่าผมเป็นหรือไม่เป็นอะไร มือทั้งสองที่กำอยู่ใต้โต๊ะสั่นกึกๆ
“หัวหน้าทีมรยู ดื่มสักแก้วสิ จิบเหล้าสักอึกจะช่วยคลายความตึงเครียด ร่างกายก็จะอุ่นขึ้นด้วย”
“ขอชาแล้วกันครับ เหล้าไว้ค่อยดื่มวันหลัง”
“ผู้ใหญ่นัดกันในสถานที่แบบนี้เวลานี้ ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าต้องมีกินเหล้าแก้วสองแก้ว มันเป็นการเข้าสังคม จิ๊ๆ”
ทนายรยูจิ๊ปากแสดงท่าว่าไม่ชอบใจ ไม่ว่าจะทำอะไร เขาก็เป็นลูกชายที่สมองทึบและไม่เป็นที่พอใจ
“เดี๋ยวนี้เขาก็มีบริการเรียกรถสำหรับคนเมาด้วย ไม่ถึงหมื่นวอน”
ประธานปาร์ครีบเข้าข้าง แต่ทนายรยูยังไม่หยุด
“ตอนแรกจะออกไปกินเหล้าก็ตัดสินใจจะเรียกรถอยู่หรอก แต่ใจคนมันตลบตะแลงขนาดไหน พอเหล้าเข้าปาก สติจะเหลือสักเท่าไหร่ ทีนี้พอเมาก็คิดว่าตัวเองขับรถได้ เพราะคนโง่พวกนี้แหละที่ทำให้อัตราคดีเมาแล้วขับบ้านเราสูงมาก ปัญหาจากการดื่มเหล้าแล้วทำผิดกฎหมายก็เครียดไม่แพ้กัน อย่าคิดจะพึ่งพาบริการเรียกรถเลย…”
“เข้าประเด็นเถอะครับ”
“ที่นี่ไม่มีใครอยากฟังท่านผู้พิพากษาสั่งสอนหรอกครับ”
ทนายรยูจ้องจีฮวัน จีฮวันเองก็ประจันหน้าอย่างไม่ยอมแพ้
“ทะ ท่านประธาน ออกไปสูบบุหรี่กันไหมครับ”
“อ่อ อืม อืม”
