บทที่ 50-2 เราเป็นคู่นอนกันงั้นหรือ
Xiaobei
แค่นั้นจริงๆ หรือ แค่เจอกัน ต้องตากัน นอนกันแล้วก็แยกจากกันเหมือนไม่มีอะไร พูดจาสุภาพทำงานด้วยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอไฟติดอีกรอบ…ก็แค่กัดและดูดแค่นั้น?
“เดี๋ยวครับคุณนักเขียน”
แต่อึนคังไม่ยอมหยุด
“คุณนักเขียนหยุดก่อน อ้า โกอึนคัง!”
จีฮวันจับมือของอึนคังที่กำลังสอดเข้าไปยังหน้าอก อึนคังมองเขาด้วยสายตาที่ถามว่าทำไม
“คุยกันเดี๋ยวครับ”
“คุยเรื่องอะไรคะ”
“ตอนนี้เราดูเหมือนมีปัญหานิดหน่อย”
“ปัญหา? อะไรคะ”
“คือสถานที่ที่เรากำลังทำกันอยู่ตอนนี้ คือที่บ้านของคุณนักเขียน…ไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาหรือครับ”
“ก็คุณพีบีอยากมีอะไรกับฉันถึงได้วิ่งจากสวนเหมือนคนบ้ามาหาไม่ใช่หรือคะ ตอนนี้ไม่อยากทำแล้วเหรอ จะหยุดใช่ไหมคะ”
“เปล่าครับ ผมน่ะอยากอยู่แล้ว ไม่สิ ไม่ใช่อย่างนั้น! ไม่คิดว่ามีอะไรแปลกๆ บ้างเหรอครับ”
“อะไรคะ”
“ก็ที่ผมถามบ่อยๆ ว่าระหว่างคุณนักเขียนกับผม เราเป็นอะไรกัน”
อึนคังเอียงคอสงสัย
“อืม เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไงคะ ว่าเป็นเพื่อนบ้าน เป็นนักเขียนกับ…”
“กับที่ปรึกษา ที่ถามเพราะไม่รู้จริงๆ เหรอครับ ปกติเพื่อนบ้าน แล้วก็ที่ปรึกษากับผู้ว่าจ้างเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบนี้หรอกนะครับ”
“งั้นหรือคะ”
อึนคังตาโตเหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อน
“แน่นอนสิครับ! เพื่อนบ้านแบบไหนกันแค่เจอกันก็นอนด้วยกันแล้วเนี่ย”
“นอนไม่ได้เหรอ…”
“ใช่ครับ ครั้งแรกอาจบังเอิญเป็นความผิดพลาด ดื่มเหล้าเข้าไปเยอะ ก็เลยเกิดขึ้นได้ แต่ครั้งที่สอง กลางวันแสกๆ ที่ทั้งสองคนมีสติครบถ้วน เลี้ยวรถเข้าโมเต็ลระหว่างทางไปทำงาน วันนี้ก็ด้วย ถึงจะวิ่งไม่มีสติมาก็เถอะ แต่คุณนักเขียนก็…ไม่คิดว่าแปลกเหรอครับ ให้มาอาบน้ำ แล้วก็ยังจูบแบบนี้ เราทำเรื่องแบบนี้ซ้ำๆ ไม่แปลกสักนิดเหรอครับ คุณนักเขียนไม่คิดเหรอครับว่าระหว่างเรามีอะไรมากกว่านั้น”
อึนคังทำเป็นคิดสักครู่แล้วพูดอย่างสดใส
“ไม่ค่ะ”
“อ้า นะ! นี่ผมซีเรียสนะครับ”
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพีบีต้องซีเรียส”
“ก็เพราะผมสงสัย! ถึงได้ถามว่าระหว่างเราเป็นอะไรกันไงครับ!”
ทันทีที่จีฮวันหน้าเคร่งจริงจัง สีหน้าของอึนคังก็เริ่มซีเรียสขึ้นมาด้วย
อึนคังลุกจากตักจีฮวันไปนั่งเก้าอี้ ทำปากยื่นคิดอย่างคร่ำเคร่ง จีฮวันจ้องมองด้วยจิตใจร้อนรนกระวนกระวาย
อึนคังกลัดกลุ้มอยู่สักครู่ก็เงยหน้า ดีดนิ้วเป๊าะ ร้องออกมาด้วยสีหน้าดีใจ
“คู่นอนไง!”
พลั่ก! เสียงตะโกนของอึนคังฟาดเข้าที่ท้ายทอยของจีฮวันอย่างแรง หน้าจีฮวันแข็งตึงเหมือนก้อนหิน ต่างกับอึนคังที่ดีใจเหมือนค้นพบทฤษฎีสัมพันธภาพ
“คู่ อะไรนะครับ”
“คู่นอนไงคะ! ความสัมพันธ์ของเรา คือคู่นอนไม่ใช่เหรอคะ แบบดั้งเดิมก็คู่นอน พูดให้ทันสมัยหน่อยก็เพื่อนนอน!”
จีฮวันพูดไม่ออก ในหัวมีแต่เสียงสะท้อนคำว่าคู่นอนดังก้องอยู่ คู่นอน คู่นอน คู่…ให้ตาย คู่นอนเนี่ยนะ
“คะ คุณนักเขียน”
ความช็อกรุนแรงทำเอาจีฮวันอึกอัก
“คิดว่าผมเป็นคู่นอน งั้นเหรอครับ”
“ไม่ใช่เหรอคะ”
อึนคังเอียงคอตาโตเหมือนเขาถามอะไร
“ฉันไม่เคยลองคิดว่าเป็นอะไรกับคุณพีบีเลยสักครั้ง”
ตึง! ช็อกรอบสอง คำพูดของอึนคังที่บอกว่าไม่เคยคิดถึง ‘ความสัมพันธ์’ กับเขาเลยสักครั้งช็อกกว่าคำว่าคู่นอน
“ฉันไม่เคยลองคิด แต่พอคุณพีบีถามมา ว่าเราเป็นอะไรกัน แค่ต้องตาก็นอนด้วยกันแล้ว พอฉันลองคิดๆ ดู คำว่าคู่นอนมันก็ผุดขึ้นมา ความสัมพันธ์แบบที่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่มาพบกันแบบนี้เรียกว่าคู่นอนไม่ใช่เหรอคะ แต่เรียกว่าเพื่อนนอนเหมือนจะโอเคกว่า เนอะ เพื่อนนอนดีกว่าเนอะ”
อึนคังกะพริบตาปริบๆ เหมือนลูกหมารอคำชมจากเจ้าของ
ดวงตาสดใสสุดๆ ทำเอาหมดกำลังใจ นายหวังอะไร อยากได้ยินคำพูดอะไรจากโกอึนคัง หวังให้โกอึนคังคิดอย่างไรกับความสัมพันธ์ของเรา
ไม่รู้เหมือนกัน ว่ารอคอยคำตอบแบบไหน แต่อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ได้คอยคำตอบที่ไม่คาดคิดอย่างคู่นอนหรือเพื่อนนอน
“ฉันคิดผิดเหรอคะ”
สีหน้าจีฮวันดูไม่ปกติ อึนคังถามออกไปอย่างสงบเสงี่ยม
“ไม่ครับ ไม่ผิด ถ้าคุณนักเขียนคิดอย่างนั้น ก็แบบนั้น…”
หมดแรงทันที น้ำเสียงของจีฮวันจ๋อยลงโดยไม่รู้ตัว
“อะไรกัน ทำไมทำท่าแบบนั้นล่ะคะ นึกว่าคุณพีบีจะชอบเสียอีก”
อึนคังเอียงคอทำปากยื่น
“พูดอะไรน่ะครับ”
“ก็ความจริงที่เราเป็นเพื่อนนอน ฉันนึกว่าคุณจีฮวันจะชอบแล้วก็สบายใจซะอีก”
อึนคังจ้องเขาเขม็ง สายตาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เพ่งทะลุเข้ามาในสมองของจีฮวัน
“สาเหตุที่คุณพีบีลองถามว่าเราเป็นอะไรกัน เพราะเรื่องนั้นไม่ใช่เหรอคะ หรือฉันเข้าใจผิด ที่ถามเพราะกลัวว่าฉันจะเข้าใจผิดว่าที่คุณพีบีมาชวนนอนด้วยบ่อยๆ เพราะชอบฉันไม่ใช่เหรอคะ”
“ระ เรื่องนั้น…”
“ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ต้องกังวลเลยสักวิ!”
อึนคังชูสองมือขึ้นเหมือนคนร้ายที่ยอมจำนน
“ฉันไม่มีทางเข้าใจผิดแบบนั้นเด็ดขาด ฉันไม่ใช่คนนอนเซ้นส์อะไรขนาดนั้น สำหรับฉันจะนอนด้วยกันกี่ครั้ง ก็ไม่คิดจะเกาะติดผู้ชายที่ไม่ได้มีใจแม้แต่นิด”
“ชะ โชคดีนะครับ ที่คุณนักเขียนไม่เข้าใจผิดไปแบบนั้น”
จีฮวันพูดไปตรงกันข้ามกับใจ
“โชคดีจริงๆ ผมสบายใจมาก!”
“ใช่ไหมล่ะคะ โชคดีเนอะ ฉันชอบความสัมพันธ์ของเรามาก ดังนั้นเลยไม่คิดจะทำลายความสัมพันธ์ดีๆ นี้แม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นคุณพีบี!”
อึนคังจับมือทั้งสองข้างของจีฮวัน
“ต่อไปเราก็มาทำให้ดีนะคะ”
“ทำอะไรครับ…”
“ก็เพื่อนนอนไง!”
* * *
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง จีฮวันกับซอกยองก็มานั่งอยู่ด้วยกันที่ร้านไส้ย่างเจ้าประจำ
“อะไรวะ ชวนมากินเหล้าตอนสี่ทุ่ม เรียกคนอื่นให้ออกมาแล้วก็ไม่กิน เอาแต่ลูบคลำแก้วทำไม”
ซอกยองพูดอย่างทนดูไม่ได้ จีฮวันกระดกโซจูเข้าปาก
“ผู้หญิงคนนั้นเหรอ เจ้าของบราสีม่วง”
“…”
“ทำไม โดนรุกให้แต่งงานอีกแล้วหรือไง”
จีฮวันไม่ตอบ ซอกยองที่เดาไปเองถอนหายใจหนักๆ
“หรือบอกว่าท้องอีก โอ๊ย นายไปสักไว้บนหน้าผากเลยดีไหม ว่าผมทำหมันแล้ว มีลูกไม่ได้ แบบนี้?”
“ผู้หญิงก็นอนกับผู้ชายโดยที่ไม่มีใจได้เหมือนกันใช่ไหม”
ซอกยองแสร้งยิ้มกับคำถามไม่มีปี่มีขลุ่ยของจีฮวัน
“ราวๆ อายุสิบสี่เมื่อเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์ ขนก็จะหนาขึ้น”
“ไม่สิ ที่ฉันจะบอกคือ ผู้หญิงก็อาจจะนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้ชอบได้ เจอกันครั้งแรกก็วันไนต์ นอนได้ ส่วนจะมีความสุขหรือรู้สึกถึงจุดสุดยอดไหมก็อาจเป็นไปได้”
“เพราะงั้น แม้จะนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้ชอบ ก็ถึงจุดสุดยอดได้ใช่ไหม”
ซอกยองจ้องหน้าจีฮวัน แล้วยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่จับความรู้สึกได้
“ทำไม เจ้าของบราสีม่วงตอนนอนกับนาย คงชอบมากสิท่า ถึงได้ทำให้รยูจีฮวัน มนุษย์ที่ไม่พูดอะไรแบบนี้เป็นแบบนี้ได้”
จีฮวันสะดุ้งตกใจเกือบเด้งลุกจากเก้าอี้
“พะ พูดอะไรไร้สาระ!”
ซอกยองหัวเราะไม่หยุดและเริ่มแหย่จีฮวัน
“ตายแล้วๆ จีฮวันของฉันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย ตายๆ นี่นายโดนผู้หญิงหลอกฟันครั้งแรกเหรอเนี่ย กลายเป็นผู้ใหญ่ที่แท้จริงแล้วสิ”
“ชอบ? สนุกนักเหรอ?”
“เออ สนุกมาก! สนุกสุดๆ! ก๊ากๆๆ”
“ดี เชิญมีความสุขเข้าไป”
จีฮวันถอนหายใจแรง กระดกโซจูที่เหลือเข้าปาก
“มาคุยกันดีๆ เถอะ! จริงเหรอ แล้วผู้หญิงเค้าไม่ยอมเจอนายอีกหรือไง นี่นายโดนหลอกจริงๆ เหรอ”
“เปล่า”
“ถ้างั้น?”
“ก็แค่ ชอบความสัมพันธ์ที่แค่มีอะไรกันแบบนั้น ไปกันได้ดีในฐานะเพื่อนนอน”
“อะไรนะ”
ดวงตาของซอกยองเบิกโพลง
“ระหว่างเรา เธอบอกว่าเป็นคู่นอน ปัจจุบันเป็นเพื่อนนอน”
จีฮวันพึมพำด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า สติหายไปกว่าครึ่ง ซอกยองโห่ร้องยินดี
“ให้ตาย ในโลกควรมีผู้หญิงสมัยใหม่แบบนี้! จะไปหาความสัมพันธ์ที่ดีกว่านี้ได้ที่ไหน ไม่ต้องห่วงเรื่องแต่งงาน ไม่เสี่ยงมีลูก คบกันสบายๆ เวลาต้องการก็ไปสนุกกัน ความสัมพันธ์ที่แสนสดใส ไม่ต้องถูกจับเป็นเครื่องประกันอนาคต ผู้หญิงอย่างที่นายเคยหาไม่ใช่เหรอ! ขอบคุณจริงๆ!”
สีหน้าจีฮวันไม่แจ่มใสเลยสักนิด ต่างกับซอกยองที่กระโดดโลดเต้นดีใจ
“นั่นสิ ฉันหาผู้หญิงแบบนั้นมาตลอด”
“ไม่มีเรื่องที่ผู้หญิงจะพุ่งเข้าหาจู่โจมให้แต่งงาน แล้วนายจะกังวลอะไรอีก! หรือกลัวว่าตอนหลังเธอจะเปลี่ยนใจแล้วกลับคำ กังวลอะไรไปก่อนล่วงหน้า แค่นี้ก็เหลือเชื่อแค่ไหนแล้ว ที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายบอกว่าเป็นคู่นอน โอ้ ขอบคุณพระเจ้า แล้วที่นายจะมานั่งทำหน้าใกล้ตาย หรือว่า? เฮ้ย รยูจีฮวัน นี่นาย”
ซอกยองที่จ้องจีฮวันพูดออกมา
“ชอบผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ”
