บทที่ 52-1 คว้าความรักมาให้ได้ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า
Xiaobei
“นี่ นี่ นาย นาย นี่ นาย…”
ซอกยองติดอ่างเหมือนคลิปวิดีโอกำลังรอโหลด
“นี่ ระ ระ รยูจีฮวัน! ไอ้บ้า! นะ นาย นายยังสติดีอยู่หรือเปล่า หา? นายยังมีสติอยู่ไหม!”
คำตอบของจีฮวันทำเอาซอกยองพูดไม่ออก ท่าทางคำพูดของตัวเองก่อนหน้านี้คงจะไม่เหมาะเสียแล้ว ซอกยองถึงได้โวยลั่น
“ยะ ยังไงก็ต้องไม่ใช่โกคึมกัง! ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ ทำไม ทำไมต้อง”
“ความรักก็แบบเนี้ย จู่ๆ ก็มา เหมือนอุบัติเหตุจราจร จู่ๆ มีรถพุ่งมาตรงหน้า ฉันจะไปหลบอะไรได้ แม้แต่ในฝันฉันยังไม่คิดเลยว่าจะชอบโกคึมกังน่ะ ในความเป็นจริงฉันต่างหากที่กลุ้มกว่าใคร!”
ซอกยองแย้งไม่ออกกับประโยคที่เคยบอกจีฮวัน แต่กระดกโซจูเข้าไปติดๆ กัน
“ขอโซจูเพิ่มอีกขวดครับ!”
จีฮวันสั่งโซจูเพิ่ม
“เฮ้อ อยากจะบ้า”
พลิกไส้ไปมาแล้วซอกยองก็วางตะเกียบลง
“คงต้องเป็นฉันแหละ ที่หันหลังกลับ”
จีฮวันถอนหายใจแรง เห็นสีหน้าที่เหมือนโลกจะแตกของเพื่อนแล้ว ซอกยองที่อดใจอ่อนไม่ได้ก็โพล่งออกมา
“หันหลังทำไม มีอะไรให้ต้องหัน ทำหน้าอย่างกับจะเสียประเทศในเกมกระดานเพราะแต้มเดินไม่พอ ลุยไปเลย! รักให้สุด! เรื่องน้องเมียไว้ฉันหาทางจัดการเอง”
“รักอะไรเล่า นี่นายฟังที่ฉันพูดบ้างหรือเปล่า ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดว่าฉัน…”
จีฮวันลดเสียงเบาลงพร้อมกับมองไปรอบๆ
“เป็นแค่คู่นอน!”
“ก็สารภาพไปเลยว่าชอบ! ผมชอบคุณ เราเลิกเป็นคู่นอนกันเถอะ แล้วขอคบอย่างเป็นทางการไปเลย”
จีฮวันส่ายหน้า
“ถ้ามันง่ายอย่างนั้น ฉันจะมากลุ้มอยู่หรือไง ถ้าสารภาพเธออาจจะหนีไป”
“หนีไปไหน”
“ยัยนั่นชอบที่เราเป็นคู่นอนกันมาก ชอบความสัมพันธ์ที่เราเป็นอยู่กันตอนนี้ ไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ที่ดีนี้ เลยชวนให้มาเป็นเพื่อนนอนที่ดีต่อกันต่อไป เป็นเจ้าของวิญญาณที่รักอิสระ ถ้าสารภาพรักคนแบบนี้ไป โอ๊ย! แล้วเธอหนีไปจะทำยังไง!”
ใบหน้าจีฮวันเป็นกังวลอย่างชัดเจน
“เฮ้ย จะรักอิสระยังไงก็คงไม่คิดจะอยู่โดยมีแต่คู่นอนไปจนตายหรอกมั้ง แต่ก่อนนายเองก็ไม่คิดจะแต่งงานไม่ใช่หรือไง เธอแค่ทำเป็นไม่มีใจให้นายหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
จีฮวันส่ายหน้าด้วยความมั่นใจ
“ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ข้างในข้างนอกเหมือนกัน ชอบคือชอบ เกลียดคือเกลียด เป็นคนที่มาแกล้งทำว่าชอบหรือเกลียดแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเกิดชอบฉันมากขึ้นก็คงจะสารภาพกับฉันก่อนไปแล้ว เธอบอกว่าพวกผู้ชายที่เธอคบหามาจนถึงตอนนี้ เธอเป็นคนสารภาพรักก่อนร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าชอบมากขึ้นคงลุยไปสารภาพไม่สนอะไรทั้งสิ้น ถ้าเกิดเธอรู้สึกดีกับฉันแม้เพียงน้อยนิด…”
“ที่พูดมานั่นไม่เกี่ยวกับการที่ไม่คิดจะแต่งงานและทำหมันแล้วใช่ไหม ที่ผ่านมาผู้หญิงที่นายคบด้วยก็ไม่โอเค พอรู้ว่านายไม่คิดจะแต่งงาน ก็โกหกว่าตัวเองก็ไม่คิดจะแต่งงาน หลังจากนอนกับนายแล้ว ก็มาผิดหวัง”
“ก็บอกว่าไม่ใช่! ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น เหมือนโดดจากสี่มิติไปแปดมิติ ตอนนอนด้วยกันครั้งแรก ฉันสารภาพเรื่องทำหมัน รู้ไหมว่าเธอพูดว่าอะไร”
“อะไร”
“ฉันเพิ่งเคยเจอผู้ชายทำหมันเป็นครั้งแรก! งั้นก็ไม่ต้องกังวลเรื่องคุมกำเนิดสินะ เยี่ยม! เลิศไปเลย! เธอบอกอย่างนี้ ตางี้โตวี้ดว้ายดีใจ”
ซอกยองอ้าปากค้าง
“จริงเหรอ พูดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ เยี่ยม เลิศไปเลยเนี่ยนะ โว้ว เรียลมาก มีผู้หญิงอย่างนี้จริงๆ ด้วย!”
ซอกยองชูสองมือ
“นี่ แต่คุณนักเขียนดูไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้เลยนะเนี่ย โว้ว…”
“เพราะเป็นคนตรงๆ แบบนี้ไง ถึงได้บอกว่าถ้าชอบเป็นคู่นอน ก็คือชอบแบบนั้นจริงๆ ถ้าฉันพยายามจะข้ามเส้นนั้นเกินไป เธออาจจะเย็นชากับฉัน”
“งั้นก็อย่าสารภาพ”
“ไม่สารภาพแล้วถ้าเธอไปคบใครล่ะ เธอก็แอบป๊อบในหมู่ผู้ชายนะเว้ย รู้จักตัวแทนคิมที่เคยเป็นผู้ช่วยฉันใช่ไหม เจ้านั่นบอกนักเขียนโกน่ารัก ไว้ให้ชวนไปกินข้าวด้วยกัน หมอนั่นก็ตาถั่ว น่ารักตรงไหน ขี้เหร่ก็ขี้เหร่”
ท่าทางกับคำพูดไปคนละทาง บนใบหน้าของจีฮวันที่บีบมือไปมาอย่างร้อนใจเต็มใบด้วยความกังวล
“งั้นก็สารภาพไป”
“ก็บอกว่าไม่ได้ไงเล่า! งั้นฉันคงไม่ได้เจออีก!”
“งั้นก็ไม่ต้องสารภาพ!”
“แล้วถ้าเกิดมีผู้ชายอื่น…”
“โว้ย ไอ้นี่นี่! สารภาพก็ไม่ได้ ไม่สารภาพก็ไม่ได้ แล้วจะเอายังไง!”
“ทำไงดี ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี”
จีฮวันทึ้งหัว
“เป็นเพื่อนกับวอร์เรน บัฟเฟตต์ยังง่ายกว่า! ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ว่าต้องทำยังไง ทำไม ทำไม ทำไม ต้องมาเจอผู้หญิงที่ไม่เข้าใจอะไรแบบนี้ เพราะนายเลย! นายจะทำยังไง! ในหัวฉันมันวุ่นวายไปหมดแล้ว!”
“งั้นก็แค่นอนด้วยกันไป! เรื่องอื่นช่างมัน ทำเหมือนตอนนี้ อยู่กันไปให้มีความสุข!”
“ว่าไงนะ พูดอะไรไร้…”
“ไร้สาระอะไร ยังไงนักเขียนโกก็ต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ แค่นอนกับนายสบายๆ ไม่ผูกมัด ไม่มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง!”
“ขอร้อง ไม่ต้องเน้นขนาดนั้นได้ไหม”
“นายชอบผู้หญิงคนนั้น เลยรู้สึกผิดที่ได้แต่นอนกันใช่ไหม หรือไม่ก็อยากพัฒนาไปมากกว่าการเป็นคู่นอน”
“ทั้งสองอย่าง”
จีฮวันพยักหน้าเนือยๆ ราวกับจะล้มเลิกความหวัง
“การเริ่มต้นของนายอาจจะไม่สวย แต่ตอนจบก็ทำให้มันสวยสิ ใครจะไปรู้ จากคู่นอนอาจจะพัฒนาไปเป็นคู่รักก็ได้!”
“ว่าไงนะ”
จีฮวันทำสีหน้าเหมือนจะบอกว่าพูดอะไรเหลวไหล
“สัญญาเป็นที่ปรึกษาถึงเมื่อไหร่”
“อีกห้าเดือน”
“จะชอบไม่ชอบก็อยู่ภายในห้าเดือนนี้สินะ! ภายในห้าเดือนนี้ก็คบกันเป็นคู่นอนไม่ต้องกังวล เป็นที่ปรึกษาอยู่แล้ว บ้านก็ใกล้ อะไรจะดีขนาดนี้ มีข้ออ้างสารพัด เจอกันวันละครั้ง ทุกวันๆ! ให้ข้อมูลที่ปรึกษาด้านการเงินที่นายรู้ไปด้วย! ทำงานไปก็ส่งหัวใจไปเนียนๆ เธอรู้ไม่ทันหรอก! เจอกันไปเรื่อยๆ หนึ่งปี สิบปี จนกว่าเธอจะเกลียด! รอดูไปก็น่าจะได้คำตอบ!”
“คำตอบอะไร”
“ข้อยุติระหว่างสองฝ่าย ไม่นักเขียนโกชอบนาย ก็นายที่เหนื่อยและถอยไปเองไงล่ะ!”
แสงแห่งความหวังสว่างแวบขึ้นมาในตาของจีฮวัน
“ทำให้โกอึนคังชอบฉัน ไม่ก็ให้ฉันเลิกชอบเธอไปก่อนงั้นเหรอ”
“ใช่! แค่สำเร็จอย่างใดอย่างหนึ่ง ความกลุ้มใจของนายก็จะได้รับการแก้ไขโดยอัตโนมัติ! โอ๊ย นี่มันผุดออกมาจากหัวฉันเลยนะเนี่ย ความสามารถในการวิเคราะห์ที่ยอดเยี่ยมนี้!”
จีฮวันพยักหน้ารัวๆ ข้อเสนอของซอกยองเหมือนเชือกที่หย่อนลงมาจากฟ้าตอนกำลังจะตกลงไปในรอยแยกเพราะแผ่นดินไหว เหมือนลำแสงที่มาให้ความสว่างในความมืด
“แต่ฉันมองว่านายน่าจะหมดแรงไปก่อนที่นักเขียนโกจะชอบนาย”
แล้วซอกยองก็รีบพูดต่อก่อนที่จีฮวันที่เกรี้ยวกราดจะทันได้โต้แย้ง
“มันอาจจะยากที่จะเข้าใจหน่อย นายทั้งเนี้ยบ อนามัยจัดมาแต่ไหนแต่ไร ความรักก็ต้องตรงตามมาตรฐานของนาย รสนิยมของนาย รูปร่าง หน้าตา นิสัย การแต่งตัว รวมไปถึงเรื่องการแต่งหน้า ยังกะเกณฑ์ให้พวกผู้หญิงเป็นไปตามรสนิยมของนาย แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นกรณีพิเศษที่นายไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต ความอยากรู้อยากเห็นชั่วประเดี๋ยวประด๋าว เพราะเธอเป็นอะไรที่แปลกและพิเศษ ซึ่งมันอาจจะทำให้ใจหวั่นไหว แต่โดยพื้นฐาน นิสัยที่แท้จริงของคนเรามักไม่เปลี่ยน ฉันพูดได้อย่างมั่นใจว่า นายจะมีใจให้ผู้หญิงคนนั้นไม่นานหรอก ภายในห้าเดือนที่การเป็นที่ปรึกษาจบ ความกระตือรือร้น ความสนใจ ความประทับใจเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นก็จะกลายเป็นไม่ถูกใจหมด ฉันว่า…”
ซอกยองกลอกตาหยุดพูด
“ว่าอะไร”
จีฮวันถามเสียงเย็นชา
“อืม ว่าอะไรน้า”
“เลิกทำรพ.ซะ”
“เฮ้ย ไอ้บ้านี่! รพ.ยังไปได้ดีเว้ย! ยังใช้คืนที่กู้มาไม่หมดเลย…”
“ดีงั้นเหรอ คนไข้ก็ไม่ค่อยจะมี นายจัดการรพ.แล้วไปเปิดร้านขายไส้เถอะ คาดผ้ากันเปื้อนผัดไส้ดูเหมาะกว่าใส่เสื้อกราวน์หมอเยอะ”
จีฮวันเปิดโซจูขวดที่มาใหม่ หลังจากรินแบ่งคนละครึ่งใส่แก้วเบียร์ ก็วางลงตรงหน้าซอกยองเสียงดัง
“ทำอะไรอยู่ ยกแก้วสิ”
แววตาของจีฮวันเด็ดเดี่ยวมั่นใจเหมือนความห่อเหี่ยวได้หายไปแล้ว ซอกยองเผลอยกแก้ว พ่ายแพ้ต่อท่าทางของจีฮวัน
ซอกยองแอบพอใจที่จีฮวันถือแก้วด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ไม่ได้รู้เรื่องเลยสินะ นายเข้ามาติดกับของฉันเสียแล้ว
ซอกยองที่รู้จักนิสัยชอบแข่งขัน เกลียดการพ่ายแพ้ของจีฮวันดีกว่าใคร ถ้าจะให้จีฮวันขยับเขยื้อน ไม่ต้องไปอะไรมาก แค่พูดพวกคำลบๆ ไม่กี่คำ อย่าง ‘จะได้เหรอ’, ‘ท่าจะยาก’, ‘คงลำบาก’, ‘พอแค่นี้เถอะ’, ‘ทำไม่ได้เหรอ’
ทุกครั้งจีฮวันฟังคำพูดพวกนั้น เขาจะเปลี่ยนความเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้เสมอ เหมือนอวดให้พวกคนที่บ่นว่าทำไม่ได้ เหนื่อย และจะยอมแพ้
ทั้งตอนที่ผลคะแนนสอบต้นเทอมม.ปลายปีสามที่แทบไม่กระดิก ก็ขึ้นมาได้อย่างน่ากลัวภายในไม่กี่เดือน และสอบเข้ามหาวิทยาลัยโซลได้ ได้เข้าบรรจุตำแหน่งในธนาคารที่อัตราการแข่งขันหนึ่งต่อหลายร้อยก่อนจบมหาวิทยาลัย ได้ครองตำแหน่งที่ปรึกษาด้านการเงินที่น้อยคนมากจะถูกเลือก ทั้งหมดเป็นผลมาจากนิสัยชอบแข่งขันที่จีฮวันไม่รู้ตัว
“ห้าเดือน ภายในห้าเดือน ฉันจะทำให้โกอึนคังชอบฉันให้ได้ ส่วนนาย ก็ดูแลรพ.ให้ดี อย่าให้ตกไปอยู่ในมือคนอื่น เข้าใจ๊”
อยากเห็นสายตาที่ไม่ยอมแพ้ของจีฮวันเท่านี้แหละ ซอกยองตื้นตันขึ้นมาทันใด
จะสำเร็จหรือไม่ แต่จีฮวันก็ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่กับผู้หญิงคนนั้นในระหว่างห้าเดือนนี้ เวลาที่เร่าร้อนไม่กี่เดือนนี้ จะทำให้จีฮวันเป็นคนที่มีชีวิตชีวาขึ้น
ซอกยองชนแก้วอย่างเบิกบานใจ พลางคิดว่า นักเขียนโกคึมกัง วันหลังเจอกันจะให้ขี่หลัง
“ดี เต็มที่ไปเลย! ชน!”
แกร๊ง! แก้วที่มีโซจูเต็มแก้วถูกยกชนกันพร้อมกับเสียงกระปรี้กระเปร่า จีฮวันและซอกยองกระดกโซจูเข้าปาก
* * *
