บทที่ 57-2 ถ้าให้เลือก ก็ขอเลือกจักรวาลที่มีคุณ
ในจานมีแต่ของน่ากิน เนื้อเป็นมันเงา หน่อไม้ฝรั่ง มะเขือเทศ กระเทียมย่าง เห็ด และมีกระทั่งมันบด
“ทำทั้งหมดเองเลยเหรอคะ เมื่อไหร่กัน”
“ก็แค่ย่างเฉยๆ เองครับ”
“นั่นแหละค่ะ นั่นแหละ ฝึกให้ดีนี่ไปม.โซลได้เลย”
“นั่นเรื่องจริงครับ”
จีฮวันทำหน้าเคร่งขรึม
“ว้า ล้อเล่นกับคนจบม.โซลจะอดกินเอานะเนี่ย”
จีฮวันยิ้ม นั่งลงตรงหน้าเธอ
“บนเนื้อนี่โรยอะไรคะ พริกไทยเหรอ”
“เม็ดพริกไทยกับผงพาร์สลีย์ครับ ลองชิมดูสิ”
“สวยจนไม่กล้าแตะ…”
“อย่าเว่อร์หน่อยเลย”
“เชอะ”
“จะกินได้หรือยังครับ”
จีฮวันถือมีดกับส้อม อึนคังรีบเบรก
“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“มีอะไรครับ จะถ่ายรูปก่อนเหรอ นักเขียนก็ถ่ายรูปลงโซเชียลรีวิวอาหารอะไรแบบนั้นด้วยเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ทำหรอกค่ะ แค่กินก็ยุ่งจะแย่อยู่แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปถ่ายรูปล่ะคะ”
“งั้นทำไม”
แล้วอึนคังก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่วางเอาไว้ใต้โต๊ะกินข้าวขึ้นมาวางบนโต๊ะ กล่องแก้วบรรจุอาหารมีฝาปิดทั้งเล็กและใหญ่
อึนคังเปิดฝา ในกล่องแต่ละกล่องมีชับแช[1] เนื้อปั้นชุบแป้งทอด, แพนเค้กถั่วเขียว, ปลาแห้งย่าง, ยำโทราจี[2]ที่บรรจงใส่มาอย่างประณีตน่ากิน
“อะไรครับนี่”
“จะมามือเปล่าก็ยังไง พอดีมีอยู่ที่บ้านก็เลยหอบมา มันคงไม่เข้ากับสเต๊กสักเท่าไหร่ จะเอาไว้ทานเป็นกับข้าววันหลังก็ได้นะคะ อ้อ แต่จะทานตอนนี้ก็ได้ รับประกันรสชาติ”
จีฮวันจ้องอาหารตรงหน้า ดูอย่างไรนี่ก็เป็นอาหารที่น่าจะเตรียมเอาไว้เพื่อเซ่นไหว้ คงแวะกลับไปทำที่บ้านมา ใช้เวลาชั่วโมงครึ่ง เตรียมของพวกนี้…
ถึงจะบอกว่าหอบที่มีอยู่มา แต่ลักษณะของมันคือของเพิ่งทำใหม่ร้อนๆ ทั้งชับแช แพนเค้ก ยำ ย่างและการตกแต่ง ไม่ง่ายเลย
จีฮวันจ้องอึนคังตาแดง
บทที่ 58-1 กินอาหารอร่อยๆ แล้ว อาบน้ำด้วยกันไหม
อึนคังประหม่าและเริ่มแก้ตัวกับจีฮวันที่จ้องมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“คือฉันไม่ได้มีความหมายอื่นนะคะ ไม่ได้จะไม่สนใจคำสั่งเสียของคุณแม่ จะมามือเปล่ามันก็ยังไงๆ อยู่ พอดีมีวัตถุดิบอยู่ที่บ้านพอดีเลยทำมาเฉยๆ อย่ามองว่าเป็นอาหารเซ่นไหว้ คิดซะว่าเพื่อนบ้านแบ่งกับข้าวมาให้กิน…”
อึนคังอธิบายพลางหดตัวด้วยความกลัว
“ยังไงถ้าคุณพีบีรู้สึกไม่ดี”
“ไม่มีทางรู้สึกไม่ดีหรอกครับ คือว่า…นี่เป็น”
จีฮวันควบคุมเสียงด้วยการกระแอมไอ
“ของที่แม่ชอบ”
ดวงตาของอึนคังเบิกโต
“จริงเหรอคะ”
“ผมเองก็ชอบ”
หลังจากกินชับแชอย่างเอร็ดอร่อย จีฮวันก็คีบเนื้อปั้นชุบแป้งทอด แพนเค้กถั่วเขียวกินเข้าไปตามลำดับ
“อร่อยครับ”
“โชคดีจัง”
อึนคังที่อึ้งอยู่เบาใจยิ้มกว้าง
“ขอบคุณนะครับ”
“ก็แค่ของพื้นๆ เองค่ะ!”
“คุณนักเขียนก็รีบกินสิครับ”
“ค่า!”
อึนคังบรรจงหั่นเนื้อใส่เข้าปาก จีฮวันเฝ้ามองด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“อืมมม!”
ทันที่ใส่เนื้อเข้าปากเคี้ยวรอบสอง ตาของอึนคังก็เบิกโพลง หว่างคิ้วย่นเข้าหากัน แขนสั่นรัวๆ
“อะ อะไรกันเนี่ย อร่อยมากๆ เนื้อนุ่มสุดยอด”
ใบหน้าของจีฮวันคลายความตื่นเต้น จากนั้นเขาก็รินไวน์ใส่แก้วอึนคัง
เสียงชนแก้วไวน์ดังกังวานใส อึนคังที่ดื่มไวน์เข้าไปหนึ่งอึกร้อง ‘อ้า’ แล้วทำตัวสั่นอีก
“ไวน์โอเคไหมครับ”
“รสดีมากเลยค่ะ! ไปเอามาจากไหนคะ ที่บ้านมีไวน์ด้วยเหรอคะ”
“มีอยู่แล้วครับ ไม่ใช่ของแพงอะไร”
“เอ๋ ดูเหมือนจะไม่ใช่ของถูกๆ นะคะ”
ปากของอึนคังที่จิบไวน์เข้าไปดูน่ากิน ทุกครั้งที่จิบ รอยเลอะสีม่วงที่ริมฝีปากเธอจะเพิ่มมากขึ้น
ที่บอกไม่ใช่ของแพง โกหกแน่นอนอยู่แล้ว ไวน์นี่เป็นไวน์ชั้นดีที่เขาได้มาเป็นของขวัญจากสำนักงานใหญ่ตอนได้รับเลือกให้เป็นพีบีดีเด่น เขาเก็บเอาไว้ดื่มกับคนที่อยากดื่มด้วย
เสียงมีดกับส้อมที่สัมผัสกับจาน เสียงชนแก้วไวน์ เสียงพูดคุยเบาๆ และเสียงหัวเราะเบาบ้างดังบ้างดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่มีสิ้นสุด
เป็นมื้อเย็นที่สงบสุขและมีความสุข เรื่องที่อนุสรณ์สถานรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องโบราณที่ผ่านมานานแล้วหลายสิบปีโดยไม่รู้ตัว
หลังจากอึนคังจัดการกวาดอาหารไม่เหลือแม้แต่ซอสสักหยด จีฮวันก็จัดชีสกับผลไม้เป็นกับแกล้มหลังอาหาร และจิบไวน์อย่างอร่อย
“อ้า ดีจังเลย โอ๊ย อิ่มจัง ทั้งอาหารทั้งไวน์อร่อยมาก ทั้งตัวเหมือนจะละลาย”
“ไปล้างด้วยกันไหมครับ”
ใบหน้าแดงขึ้น มือที่กำลังตีพุงด้วยความพอใจของอึนคังหยุดชะงัก
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ”
ฟังไม่ชัด อึนคังเอียงคอถาม
“ล้างอะไรด้วยกัน อ้า ชวนล้างจานด้วยกันใช่…”
“ผมชวนอาบน้ำด้วยกันครับ”
“กะ กรี๊ด!”
เสียงที่หาได้ยากดังออกมาจากลำคอของอึนคัง ต่างกับสีหน้าของจีฮวันที่ตอบอย่างสงบนิ่ง
“อะ อาบน้ำด้วยกัน กะ ก็ต้องถอดสิคะ…”
อึนคังถามตะกุกตะกัก รอยยิ้มที่ตาของจีฮวันราวกับกำลังตอบว่าคุณถามอะไรอยู่น่ะ มันแน่นอนอยู่แล้ว สายตาของเขานั้นกำลังหยอกล้อเธออยู่
“ถ้าอยากใส่ ก็ใส่อาบก็ได้”
“ไม่ชอบเสื้อผ้าเปียกน้ำค่ะ…”
“งั้นไม่ได้สินะ คงต้องถอดแล้วครับ”
“พูดจริงเหรอคะ”
จีฮวันพยักหน้าจริงจัง
“เคยเห็นผมพูดไปเรื่อย พูดพล่อยๆ หรือพูดโกหกงั้นเหรอครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ ทำไมต้องอาบด้วยกันด้วย”
“เพราะวันนี้ ตอนนี้ ที่นี่ จะเปิดสวนสนุกที่คุณนักเขียนตั้งหน้าตั้งตาคอยไงครับ”
“เฮ้ย!”
อึนคังตกใจตาโต
“กะ กะทันหันแบบนี้? ไม่มีบอกล่วงหน้าอะไรเลยเหรอคะ”
“จะเปิดเมื่อไหร่ เปิดที่ไหน เปิดยังไง ทั้งหมดแล้วแต่โฮสต์”
“ยะ อย่างน้อยก็น่าจะให้เตรียมใจหน่อย…หนังยังมีหนังตัวอย่าง ท้องเสียยังมีผายลม”
“พวกเราต้องเตรียมใจกันด้วยเหรอครับ”
“ก็นิดนึง…ถ้าปฏิเสธล่ะคะ…”
“ปฎิเสธก็คือปฏิเสธครับ ใครจะมากระชากคอเสื้อสั่งให้ทำล่ะครับ”
“อ้า เปล่าค่ะ ฉันแค่สงสัยไปเรื่อย มันกะทันหันน่ะค่ะ”
“โฮสต์วันนั้นจะตัดสินใจเรื่องเวลาและสถานที่พร้อมทั้งจัดเตรียมทุกอย่าง เกสต์ต้องทำตามข้อเสนอของโฮสต์ที่ทำเพื่อให้ได้รับความสุขทางกายมากที่สุด โดยอยู่ในเส้นที่ไม่ก่อให้เกิดความรุนแรงต่อทั้งร่างกายและจิตใจ หรือกระทำกามวิตถารใดๆ ที่อีกฝ่ายไม่ต้องการ อยู่ในรายละเอียดปลีกย่อยในสัญญาข้อสี่ ส่วนให้ได้รับความสุขทางกายมากที่สุดนี้ เป็นข้อที่คุณนักเขียนเพิ่มเองไม่ใช่หรือครับ”
“นะ นั่นสิคะ นั่นสิ”
อึนคังเก้อเขิน จีฮวันยิ้ม
“เขินเหรอครับ”
อึนคังทำปากยื่น
“สองครั้งเห็นกันมาหมดแล้ว ทำอย่างกับไม่เคยมาก่อน”
“ไม่ซะหน่อย เห็นอย่างนี้กับเห็นอย่างนั้นมันต่างกันนะคะ”
ปลายเสียงของอึนคังฟังดูเหมือนคนไม่มีสติ
“เห็นอย่างนี้กับเห็นอย่างนั้นมันต่างกันยังไงครับ”
“ก็ ตอนนั้นหน้ามืดตามัวไร้สติรีบๆ ถอดและถอด แต่ตอนนี้ตาแป๋วสติครบถ้วน! ตอนเริ่มกับระดับความอายมันต่างกัน”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่โอเคล่ะครับ เป็นคนอยากมากินข้าวเย็นที่บ้านผมเองไม่ใช่เหรอ ดังนั้นผมก็เลย…”
“กะ ก็ คุณพีบีอยู่คนเดียว…”
ทำไมจีฮวันจะไม่รู้เรื่องที่เธอตามมาเพราะทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ อึนคังเสนอเพราะไม่อยากปล่อยเขาที่กำลังอารมณ์กระเจิดกระเจิงไว้คนเดียว
“นึกว่าว่านอกจากข้าวคุณนักเขียนจะอยากกินอย่างอื่นด้วยซะอีก”
“ยะ อย่างอื่นคืออะไรคะ”
“ก็อย่างเช่น รยูจีฮวัน แล้วก็รยูจีฮวัน แล้วก็รยูจีฮวัน”
จีฮวันท้าวคางนิ่งมองอึนคังด้วยสายตายั่วยวน
“ที่ขุนด้วยอาหารอร่อยๆ เนื้อฮันอูและไวน์ชั้นเลิศก็เพราะ…”
ใบหน้าของจีฮวันที่ปกติมักขาวซีดแดงเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ กับสายตาที่ชวนให้สติกระเจิดกระเจิง
“ดังนั้นตอนนี้ ผมกำลังอร่อยมากเลยครับ”
ฟีโรโมนที่จีฮวันปล่อยออกมาจากทั้งตัว ทำเอาอึนคังหุบปาก บ้าจริง น่าอร่อยมาก ไม่สิ หล่อมาก! ด้านหลังของจีฮวันเหมือนมีปีกเปล่งรัศมีรางๆ
ผิวขาวแดงซ่าน ดวงตาคมลึก ริมฝีปากแดงๆ นิ้วเรียวยาว ทุกอย่างกระซิบเรียกอึนคัง ‘จับผมกินสิ’
อึนคังเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว จีฮวันลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ประหนึ่งเสียงนั้นเป็นการส่งสัญญาณ
อึนคังตกใจลุกถอยหลังราวกับจะหนี จังหวะที่อึนคังถอยไปชนผนัง จีฮวันก็เข้ามารวบเอวของเธอพอดี
แก้มของอึนคังที่ถูกกอดอยู่ในอ้อมกอดของจีฮวันร้อนวาบขึ้น ตามด้วยเสียงอร่อยนะ อร่อยนะ ท่าทางไวน์ที่ดื่มเข้าไปจะออกฤทธิ์
“ดะ เดี๋ยวจีองเห็นนะคะ”
“ได้รับอนุญาตแล้วครับ”
ระหว่างจอร์จ คลูนีย์กับคิมนัมกิล เขามีส่วนของจอร์จ คลูนีย์มากกว่าหน่อย จีฮวันกระซิบด้วยเสียงอันเซ็กซี่อย่างแผ่วเบา
ลิ้นของจีฮวันแตะเบาๆ ที่ใบหูของอึนคัง เปลือกตาของเธอสั่นระริก จีฮวันจรดริมฝีปากลงบนเปลือกตาที่กำลังสั่นนั้น ริมฝีปากของอึนคังอ้าค้างน้อยๆ
[1] ชับแช อาหารเกาหลีชนิดหนึ่ง คล้ายผัดวุ้นเส้นของไทย
[2] โทราจี พืชที่มีดอกบานเป็นสีม่วงหรือสีขาว ใช้รากทำอาหารหรือใช้เป็นส่วนผสมของยาจีน
