บทที่ 59-2 ไม่อยากแยกจากกันสักวินาที
จู่ๆ อึนคังก็ลุงพรวดขึ้น
“มีอะไรครับ”
“ฉันต้องไปดูหน่อย ฉันบ้าไปแล้ว ข้าวจากู!”
“ตอนกลับบ้านไม่ได้เอาให้เหรอ”
“นั่นของว่างค่ะ ฉันจะให้อาหารสองรอบตอนเที่ยงวันกับเที่ยงคืน เสื้อผ้า เสื้อผ้าอยู่ข้างนอก”
ถอดทิ้งไว้หน้าห้องน้ำ ทั้งเสื้อผ้าของอึนคังและของจีฮวันด้วย
“ไปเอาให้หน่อยสิคะ”
“อะไรครับ”
จีฮวันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เสื้อผ้าน่ะค่ะ”
“ไม่ไปได้ไหม”
“ทำไมคะ”
“คนคอแห้งก็ต้องขุดบ่อน้ำเองสิครับ”
ไม่อยากส่งอึนคังคืนให้ ไม่ว่าจะกับจากูหรือใคร อาจจะโหดร้ายสำหรับนางฟ้าที่โดนลักพาตัวไปแต่งงานโดยไม่ได้คาดคิด แต่ตอนนี้จีฮวันเข้าใจจิตใจของคนตัดไม้มากๆ จิตใจที่ยอมเสี่ยงเอาชุดไปซ่อนเพื่อยึดตัวเธอเอาไว้
“ฮึ”
อึนคังเอาผ้าห้มพันตัวจะลุกขึ้น จีฮวันรีบจับเอาไว้ให้นั่งลง
“ล้อเล่นครับ ล้อเล่น จะไปเอามาให้”
จีฮวันลุกพรวดขึ้น ร่างเปลือยของเขาปรากฏขึ้นตรงหน้าอึนคัง อึนคังตกใจรีบหันหน้าหนี อย่างไรก็ยังไม่ชินสักที ร่างเปลือยของจีฮวันแน่นอนว่างดงามไร้ที่ติ
อึนคังจับจ้องก้นกระชับแน่นของเขาด้วยสายตาหื่นกระหาย แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง
แค่นอนคอยจนกว่าเสื้อผ้าจะมา ทำไมเตียงถึงได้สบายอย่างนี้ ผ้าห่มนี่ก็ทำไมถึงได้อุ่นอย่างนี้ แย่แล้ว
จีฮวันที่ออกมายังห้องรับแขกตกใจ ในความมืดดวงตาสองดวงกำลังจ้องเขาเหมือนยิงเลเซอร์ จีองนั่งอยู่หน้าประตู
“จะ จีอง”
จีฮวันเผลอยกมือบิดบังส่วนสำคัญพร้อมกับยิ้มอย่างเขินๆ
“ยังไม่นอนเหรอ ต้องรีบนอนนะ แล้วพรุ่งนี้มาเล่นกัน”
“เมี้ยววว!”
เสียงของจีองไม่ปกติ
“จีอง ทำไมเสียงเป็นอย่างนั้น หิวเหรอ น้ำไม่ถูกใจเหรอ หรือว่าเบื่อ?”
เทอาหารให้แล้ว น้ำก็เปลี่ยนแล้ว แต่จีองไม่แลเลย เอาแต่ยืนจ้องจีฮวันอยู่อย่างนั้น
“จีอง มานี่สิ”
มือที่ยื่นไปจะลูบยื่นไปเก้อ จีองเบี่ยงตัวหลบหนีเข้าไปในห้องหนังสือ ท่าทางจะไม่พอใจ
จีฮวันเกาหัวด้วยความเก้อเขิน เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจายอยู่หน้าประตูห้องน้ำมาใส่ก่อน แล้วเอาของอึนคังเข้าไปในห้อง
อึนคังหลับไปอีกรอบ ฝังตัวอยู่ในผ้าห่มโผล่มาแต่หัว จีฮวันมองท่าทางที่หลับสนิทเงียบๆ เดินไปข้างๆ พลางลูบหน้าเธอเบาๆ
อึนคังปรือตาขึ้น
“ต้องไปให้ข้าวจากู”
อึนคังลุกขึ้นอย่างยากลำบาก สวมเสื้อลงบนตัว
“ชุดชั้นในล่ะ”
อึนคังส่ายหน้า
“ยังไงกลับไปห้องก็ต้องถอดอยู่แล้ว”
เอ่อ แบบนี้มัน ขณะมองหน้าอกของอึนคังที่ทะลุออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีขาว ร่างกายของจีฮวันก็ร้อนขึ้นอีกครั้ง
“ไปด้วยกันเถอะครับ จะไปส่ง”
“จริงเหรอคะ”
อึนคังขยี้ตาที่บวมตุ่ยพลางยิ้ม ไม่ได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจจีฮวันหรือคิดว่าความจริงคืออะไร อย่างไรเลย ถึงแม้จะใกล้กันแค่ชั้นบนชั้นล่าง แต่ไม่อยากส่งให้ขึ้นไปคนเดียวในเวลาดึกๆ และแค่คิดอยากอยู่ด้วยกันอีกนิด
มาถึงห้องอึนคัง ทันทีที่เปิดประตู จากูก็โดดข้ามรั้วกั้นประตูหน้าวิ่งแฮ่กๆ มา
“โทษน้า โทษน้า หิวใช่ไหม”
อึนคังเทอาหาร จากูทิ่มหน้าลงในถ้วย ท่าทางตอนกินส่ายก้นดุ๊กดิ๊กดูน่ารัก จีฮวันแอบยิ้ม รู้สึกว่าหมาน่ารักขึ้นมากทีเดียว
“จากูน่ารักใช่ไหมล่ะคะ”
“ไม่ครับ”
จีฮวันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“โกหก เมื่อกี้เห็นอยู่ว่ายิ้ม”
“ก็ตลกที่กินเก่ง”
ขณะที่พูดจู่ๆ ก็รู้สึกหิวมากขึ้นมาทันที ตอนเย็นกินไปอิ่มตื้อ แต่เพราะเรื่องที่ทำกันสองรอบ อาหารที่กินไปก่อนหน้านี้เลยย่อยไปหมดแล้ว
“คุณพีบีไม่หิวเหรอคะ ฉันหิวมากเลย”
อึนคังถามเหมือนได้ยินเสียงในท้องเขา
“กินบะหมี่สำเร็จรูปกันไหมคะ”
“ผมไม่ชอบบะหมี่สำเร็จรูป…”
จ๊อกกก เสียงท้องจีฮวันร้องลั่นราวกับบอกว่าอย่าโกหก อึนคังยิ้มขำและเริ่มลงมือเอาน้ำใส่หม้อ
ไม่มีจังหวะให้กลุ้มว่าจะกินหรือไม่กิน ระหว่างที่อึนคังกำลังต้มบะหมี่ จีฮวันเลยต้องไปเล่นกับจากูอย่างช่วยไม่ได้ จากูนอนหงายท้องโชว์พุงตรงหน้าจีฮวันอย่างไม่มีระแวดระวัง จะทำอย่างไรดี จากูเป็นโจทย์ที่จะต้องข้ามผ่านไปให้ได้เพื่อให้ได้ใจของอึนคัง
“ห้ามฉี่ใส่นะ”
เสียงของจีฮวันนั้นเหมือนยอมจำนน จากูงับและชิมเท้าของจีฮวันประหนึ่งกระดูกสำหรับแทะที่อร่อยที่สุดในโลก
อึนคังยิ้มขณะมองจีฮวันที่กำลังโดนจากูงับเท้าด้วยท่าทางที่ปลดล็อกราวกับปล่อยวางแล้วทุกสิ่ง
“เสร็จเรียบร้อยแล้ว มานี่เถอะค่ะ”
จีฮวันวิ่งไปที่โต๊ะอาหารอย่างกลัวจะพลาด จากูทำหน้างงที่เท้าที่เคยเลียหายไป
บะหมี่ที่มีไอลอยขึ้นมาแค่ดูก็น้ำลายสอ จีฮวันก็ก้มหน้าก้มตากินเหมือนจากูที่หน้าปักชามเมื่อกี้
“รสชาติเป็นไงคะ”
จีฮวันยกนิ้วโป้ง สาบานเลยว่านี่เป็นบะหมี่สำเร็จรูปที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เคยกินมา
“ต้มยังไงครับ บะหมี่สำเร็จรูปที่มีขายอยู่ทั่วไปถึงได้รสชาติดีและกินแล้วสดชื่นอย่างนี้”
“บะหมี่ที่คนอื่นต้มให้มักอร่อยที่สุด ยิ่งนอนสักตื่นแล้วตื่นมากินนี่แหละอร่อยนัก”
ผิดแล้ว บะหมี่ที่นอนกับอึนคังแล้วตื่นมากินที่บ้านของอึนคังต่างหากที่อร่อยที่สุด
“ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยชอบกินหรอกนะคะ อ๊ะ!”
เพราะไม่ระวัง น้ำบะหมี่เลยกระเด็นใส่เสื้อสีขาว อึนคังปล่อยเส้นทิ้งวิ่งไปที่อ่างล้างจาน
“เป็นไรไหมครับ ถูกลวกหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้กระเด็นเยอะ”
“ระวังหน่อย…”
ทันทีที่อึนคังหันกลับมา ในหัวของจีฮวันก็ว่างเปล่าพูดไม่ออก
เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกน้ำ เห็นผิวเปลือยเปล่าที่ไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในชัดเจน
จีฮวันวางตะเกียบ ถอนหายใจ
“จะบ้าตายจริงๆ”
ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะฆ่าเราไม่ผิดแน่ๆ
“อะไรคะ”
จีฮวันวิ่งไปหาอึนคังที่ทำตาแป๋วไม่รู้สาเหตุ เขาอุ้มเธอขึ้นมา ขณะที่ดึงเสื้อเชิ้ตเปียกน้ำ กระดุมก็เด้งออกพร้อมกับเสียงปุๆ เหมือนป๊อบคอร์น
บทที่ 60-1 เช้าอันแสนหวานกับคนที่ชอบ
จีฮวันที่หลับไปลืมตาขึ้น สบตาอึนคังที่กำลังนอนคว่ำมองเขายิ้มแต้ให้
“กี่โมงแล้ว”
“ตีสี่ค่ะ”
“ไม่นอนเหรอ”
“เหนื่อยเกินพิกัดเลยนอนไม่หลับค่ะ”
“มานี่มา”
จีฮวันอ้าแขนให้อึนคังเข้ามากอด
“เอ่ เอ๊”
จีฮวันเริ่มร้องเพลง อึนคังระเบิดหัวเราะออกมา
“จะร้องเพลงกล่อมเหรอคะ”
“ไม่เอาเหรอ”
“คุณพีบีเสียงเซ็กซี่แบบนั้น ความง่วงกระเจิงไปหมดแล้วค่ะ”
จะมีคำไหนหวานกว่าคำว่าเซ็กซี่ที่ได้ยินจากอึนคังอีก จีฮวันกอดหญิงสาวแน่น
“ฟรีคูปองให้ได้แค่ในอิลซานเหรอคะ”
“ไม่ครับ ไม่ได้มีข้อตกลงแบบนั้น จะใช้อะไรที่ไหนก็ได้”
“ที่ต่างประเทศได้ไหมคะ”
“ทำไม อยากไปต่างประเทศเหรอ”
จีฮวันถามไปก็ใจเต้นไปพลาง ถ้าเธอบอกว่าอยากไป แล้วเป็นที่ที่ไปไม่ได้ล่ะ แต่ถ้าได้อยู่กับอึนคัง ที่ไหนก็โอเคทั้งนั้น
“แน่นอน!”
“เคยไปเที่ยวมาเยอะเลยใช่ไหมครับ ไปมากี่ประเทศแล้ว”
“อืม ก็ประมาณ…”
อึนคังครุ่นคิดพลางนับนิ้ว
“สามสิบห้าประเทศมั้ง”
“เยอะขนาดนั้นเลย ผู้หญิงคนนี้นี่ หาเงินเอาไปไว้เที่ยวหมด! อย่างที่เคยได้ยิน ชีวิตเกิดมาแค่หนเดียวใช้ให้คุ้มสินะ”
“การได้ขึ้นเครื่องบิน ลงเรือไปประเทศที่ไม่คุ้นเคย มันดีมากเลยนะคะ ฉันชอบบรรยากาศและอากาศที่ไม่คุ้นเคย ผู้คนที่แตกต่างกับฉัน ภาษาที่ฟังไม่เข้าใจก็ชอบมากๆ”
“ชอบประเทศไหนที่สุดครับ ภูฏาน?”
อึนคังยิ้ม
“ภูฎานก็ดีค่ะ ถนนเป็นทางโค้งไหล่เขาทั้งหมด ถ้าอย่างประเทศอื่นใช้เวลาชั่วโมงนึง แต่ที่นี่ใช่เวลาสามสี่ชั่วโมง ปวดเอวมาก…ถ้าแก่กว่านี้คงจะไปไม่ได้แล้ว”
“แล้วมีประเทศที่ไปแล้วอยากไปอีกไหม”
“เยอะเลยค่ะ โดยเฉพาะปารีส หอไอเฟลสวยมาก เลยไปแต่ปารีสมาสี่ครั้งแล้ว อ้อ เป็นสิ่งก่อสร้างจากฝีมือมนุษย์ที่สุดยอดมาก! หลายคนผิดหวังว่าดูเล็กกว่าที่คิด สกปรก ขี้หมาเยอะ แต่ฉันไม่สนใจพวกเรื่องขี้หมา ชอบบรรยากาศที่มันไม่เป๊ะแบบนั้นมาก”
“สกปรก ขี้หมาเยอะ อารมณ์คงคล้ายบ้านตัวเองสินะ”
จีฮวันลูบอึนคังไปพลางหยอก และเธอเห็นด้วยจริงจัง
“เออ จริงด้วย ถึงได้ไม่ค่อยชอบประเทศสะอาดๆ บูดาเปสต์, บาร์เซโลนา, ฮัลล์ชตันท์ ก็อยากไปอีก ส่วนเอเชีย ชอบเวียดนาม ฟิลิปปินส์ก็ดี มีคนบอกว่าฟิลิปปินส์อันตราย แต่ถ้าได้ลองไปดู จะรู้ว่าคนฟิลิปปินส์ใจดี อาหารก็อร่อย ที่ตาไกไต มีหมู่บ้านบนไหล่เขาที่มีภูเขาไฟในทะเลสาบด้วย ฉันชอบที่นั่นมาก นครวัด, หลวงพระบางก็อยากไปอีกสักครั้ง และที่อยากไปอีกจริงๆ ก็คือกรุงเทพ…”
อึนคังที่ตาเป็นประกายเวลาเล่าถึงเรื่องไปเที่ยวดูน่ารัก จีฮวันยิ้ม บูดาเปสต์, ฮัลล์ชตันท์, ตาไกไต, หลวงพระบาง คำเหล่านี้ขณะออกเสียงมาจากปากอึนคัง ฟังแล้วเพราะมาก
จีฮวันไม่ชอบปารีสกับกรุงเทพ สองเมืองที่อึนคังอยากไปอีกมากที่สุด ทั้งสองเมืองสกปรก, หนวกหู, ตามถนนมีขี้หมาเยอะ
แต่ถ้าได้ไปกับอึนคัง จะปารีสหรือกรุงเทพก็เหมือนจะไปได้ทั้งนั้น ถ้าได้อยู่กับอึนคัง ปารีสจะงดงาม กรุงเทพจะคึกคักขนาดไหน
“ไป…”
จีฮวันเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง แต่อึนคังชิงพูดก่อน
“ไปเที่ยวกับฉันไหมคะ ฉันอยากใช้ฟรีคูปองของฉันไปเที่ยว”
“ปะ ไปเที่ยว? ต่างประเทศ?”
จีฮวันข่มใจที่เต้นตึกตักให้สงบลง แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรพลางทวนถาม
“อืมมม ไปต่างประเทศน่าจะลำบาก ลืมไปเลยสินะคะ เรื่องที่ปรึกษาไง เหลือเวลาอีกไม่นานก็ต้องปล่อยนิยายแล้ว”
“นะ นั่นสินะ”
ทำเป็นไม่ใจเต้น และต้องทำเป็นไม่ผิดหวัง
“งั้นไปที่ไหนดี มีที่ในประเทศที่อยากไปหรือเปล่าคะ เชจูไหม หรือภูเขาฮันลาหน้าหนาวก็สวย”
“ความลับ”
“ก็เป็นคนชวนผมไปด้วยไม่ใช่เหรอ”
“อืม ก็จะไปด้วยกันนี่แหละ แต่ฉันจะแอบไปเตรียมคนเดียว วันนั้นฉันจะเปิดสวนสนุกให้เล่น เหมือนที่รยูจีฮวันเคยทำแบบนั้น ก่อนหน้านั้นฉันจะไม่ให้คำมั่นสัญญา ไม่บอกว่าจะไปที่ไหน เมื่อไหร่ ไปทำอะไรที่ไหน สักอย่างเดียว”
“เฮ้ นี่มัน…”
