บทที่ 49-2 เราเป็นอะไรกัน
หลังจากถอดแจ็คเก็ต คลายเน็กไทลงกับพื้น จีฮวันก็พับขากางเกงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม้ฮิโนกิส่งกลิ่นหอมเข้าจมูก จีฮวันจึงจุ่มมือลงในอ่างอาบน้ำ
“พอดีแล้วครับ”
“งั้นเหรอคะ ยังไงพอแช่แล้วค่อยปรับอุณหภูมิก็ได้”
พออึนคังหันกลับไป เธอถึงกับตกใจอ้าปากค้าง หน้าของจีฮวันอยู่ตรงหน้าเธอพอดิบพอดี
อึนคังเคลิ้มเบาๆ เมากลิ่นไม้ฮิโนกิและไอน้ำร้อนที่ลอยฟุ้งขึ้นมา ผมยุ่งๆ เปียกชื้น อกแกร่งแนบเชิ้ตขาวที่เปียกเหงื่อ ต้นคอขาว…ทั้งหมดของจีฮวันยั่วยวนอึนคังหนักมาก
“จะไปเอาผะ ผ้าเช็ดตัวให้นะคะ”
อึนคังอดทนต่อความอยากดึงจีฮวันมากอดแล้วกระโดดตูมลงในอ่าง รีบพุ่งออกไปจากห้องน้ำไปทันที
จีฮวันระบายลมหายใจที่กลั้นไว้ อันตราย ถ้าอึนคังออกไปช้ากว่านี้อีกนิด…
“คุณพีบี นี่ผ้าขนหนูผืนใหม่แล้วก็เสื้อยืดกับกางเกงวอร์มของพ่อที่ใส่ตอนมาที่นี่ ซักสะอาดแล้วนะคะ”
“เสื้อผ้าไม่เป็น…”
“เสื้อเชิ้ตคุณพีบีเปียกเหงื่อหมดแล้ว ตอนอาบน้ำเดี๋ยวฉันเอาไปผึ่งไว้ให้ที่ระเบียง อาบเสร็จแล้วถ้าใส่เสื้อผ้าเปียกเหงื่ออีกจะไม่สบายตัวนะคะ”
ไม่ได้ไปไกลเสียหน่อย ก็แค่ลงไปอีกชั้นเอง
“ถ้างั้นขอยืมแค่เสื้อยืดก็พอครับ กางเกงไม่เป็นไร”
“ค่ะ งั้นฉันวางเอาไว้ให้แต่เสื้อยืดนะคะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคงขอบคุณอะไรกัน แช่น้ำให้สบายนะคะ!”
อึนคังออกไปแล้ว เหลือจีฮวันเพียงลำพังในห้องน้ำ เขามองสภาพตัวเองที่ดูยับเยินในกระจกกับอ่างอาบน้ำที่มีน้ำร้อนอยู่เต็มอย่างไม่เคยประสบมาก่อนพลางยิ้ม
“นายหายไปไหน อย่าเอาตัวเองออกจากความเป็นระเบียบนัก อนามัยจัดอะไรจะมาอาบน้ำในอ่างบ้านคนอื่น”
แต่พอดูอ่างอาบน้ำนั่น อ่างไม้ฮิโนกิที่งดงาม เห็นแล้วถ้าไม่ได้เอาตัวจุ่มลงไป คงเป็นการเสียมารยาทต่ออ่าง
จีฮวันหย่อนตัวลงในอ่างอาบน้ำช้าๆ
“อือ ฮ้า…”
แม้หัวใจจะเต้นแรงในน้ำร้อน แต่ความร้อนที่กระจายไปทั่วตัวก็ทำให้รู้สึกดีมากจนครางออกมา
“คุณพีบี”
เสียงเรียกอย่างระมัดระวังของอึนคังดังขึ้นจากด้านนอก
“ครับ ครับ!”
จีฮวันที่ทิ้งตัวแช่น้ำจนถึงคางตกใจลุกพรวด
“ฉันลืมเอาไวน์ให้ค่ะ จะเอาวางไว้ให้ข้างนอกนะคะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องมีไวน์ก็โอเคมากแล้ว”
“โอเคค่ะ งั้นถ้าต้องการอะไร…”
“ไม่มีครับ! นี่ก็เพอร์เฟกต์แล้วครับ!”
“ค่ะ งั้นฉันไม่กวนแล้วนะคะ คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านคุณ เป็นห้องน้ำคุณก็แล้วกันนะคะ”
จีฮวันทิ้งตัวลงในน้ำอีกครั้ง
ตอนเด็กๆ ไม่เข้าใจพวกลุงๆ ที่ชอบฮัมเพลงโผล่แต่หัวขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำในโรงอาบน้ำสาธารณะ แต่นี่ตัวเองก็เผลอฮัมเพลงออกมา ดูท่าเขาก็คงจะแก่แล้วเหมือนกัน ถ้ายืมใช้อ่างวันละครั้ง จะต้องจ่ายเท่าไหร่นะ
ความคิดไร้สาระต่างๆ เกี่ยวกับการอาบน้ำไหลมาไม่ขาดสาย จีฮวันอาบน้ำเสร็จด้วยความสดชื่นแล้วก็ใส่เสื้อยืดแขนยาวของพ่ออึนคังออกมาจากห้องน้ำ
ภายในบ้านมืดและเงียบ มีแสงไฟลอดออกมาจากห้องเล็กๆ ที่แง้มประตูไว้
จีฮวันที่ค่อยๆ เดินไปทางห้องเล็กนั้นและหยุดยืนอยู่หน้าประตูอย่างแพ้ในบรรยากาศ
นอกจากฝั่งระเบียง ผนังทั้งสามด้านก็เป็นชั้นหนังสือทั้งหมด แต่ละชั้นอัดแน่นไปด้วยหนังสือ กลางห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ยาวกว่าสองเมตรวางอยู่ และอึนคังก็นั่งอยู่หน้าโต๊ะ
บนโต๊ะก็มีกองหนังสือ อึนคังกำลังมีสมาธิกับงาน มองสลับไปมาระหว่างบนโต๊ะกับโน้ตบุ๊ก โดยมีจากูนอนอยู่บนเบาะนอนขนาดใหญ่ใกล้ปลายเท้า ที่ราวตากผ้าที่ระเบียงมีเสื้อเชิ้ตกับแจ็คเก็ตของเขาตากอยู่
ช่างเป็นบรรยากาศที่สงบเหลือเกิน อึนคังที่เคยปากยื่นมีสมาธิกับงานหันมาพอดี
“อ๊ะ?”
“เอ่อ ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
“ไม่เลยค่ะ”
อึนคังลุกขึ้น
“คุณพีบีดื่มชาไหมคะ”
“ครับ”
จากนั้นทั้งคู่ก็พากันออกมายังห้องครัว
“จากูหลับลืมโลกเลยนะครับ”
“เมื่อกี้พาออกไปเกลือกกลิ้งที่สวนอยู่สองชั่วโมงเลยหลับเป็นตายค่ะ อาบน้ำแล้วเป็นไงบ้างคะ”
“ดีครับ ดีมาก ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาก”
“โชคดีจัง”
ทั้งคู่นั่งสบตากันที่โต๊ะอาหาร
“ไม่ถามเหรอครับ ว่ามาทำไม”
“คิดว่าคงจะมีเรื่องฉุกเฉิน”
จีฮวันเจ็บแปลบ
“คุณพีบีเองก็คงจะมีเรื่องฉุกเฉินเหมือนอย่างฉัน ที่ตอนนั้นฉุกเฉินสุดๆ ต้องรีบเข้าห้องน้ำ เลยวิ่งเข้าไปในบ้านคุณพีบี”
“หมายถึงอะไรกันครับ”
“เราเป็นคนนี่คะ ก็ต้องมีเวลาที่อยู่ๆ ก็เหมือนเป็นบ้าขึ้นมากันทั้งนั้น ถึงไม่ได้สนิทกัน ก็ทำให้ไปหากันได้ เวลานั่งทำงานคนเดียวตอนเช้ามืด จะมีชั่วขณะนึงที่เงียบมาก ไม่มีแม้แต่เสียงรถ เหมือนฉันตื่นอยู่คนเดียวในโลก ก็มีเหมือนกันที่เกิดกลัวขึ้นมา”
“แล้วทำยังไงครับ”
“ก็เดินดุ่มๆ ลงไปยืนที่ถนน ถึงจะยังเช้ามืดอยู่ แต่ก็มีคนสองคนเดินผ่าน เห็นแมวจร แท็กซี่ขับฟิ้วผ่านไป เห็นแสงไฟจากตึกข้างๆ แล้วก็จะ อ้า โชคดีจัง นอกจากฉันก็ยังมีคนอื่นอยู่ อุ่นใจแล้วก็กลับขึ้นมาทำงานต่อ”
อึนคังหัวเราะคิกๆ
“ถ้ารู้ว่าผมมาทำไม คงจะผิดหวัง มันไม่ใช่ความเหงา ความโดดเดี่ยว อะไรแบบนั้น…”
จีฮวันจ้องมองอึนคัง
“ผมอยากมีอะไรกับคุณแทบบ้า เลยวิ่งมาโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว คิดอะไรไม่ออก นึกออกแต่ร่างกายคุณนักเขียนเท่านั้น”
รยูจีฮวัน นายต้องหยุดพูด
“ร่างกายของโกอึนคังที่เหมือนของของผม เคยกอดผม และให้ผมกอด ผู้หญิงที่หิวกระหาย กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ”
บอกให้หยุด!
“ดังนั้นผมเลยวิ่งมาจากสวนริมทะเลสาบเหมือนคนบ้า เป็นครั้งแรกที่ผมวิ่งมาถึงทางม้าลาย ผิดหวังใช่ไหมครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้…น่าผิดหวังชะมัด…”
“ผิดหวังเรื่องอะไรคะ”
“ก็ที่ผมเอาแต่ต้องการคุณนักเขียน อยากนอนกับคุณนักเขียนไงครับ”
“แล้วไม่ได้เหรอคะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องผิดหวัง การที่คุณพีบีคิดว่าต้องการฉัน อยากนอนกับฉัน มันเป็นเรื่องไม่ดีเหรอคะ ฉันเองก็เป็น เวลาเห็นคุณพีบีฉันก็อยากมีอะไรด้วย อย่างงั้นไม่ได้เหรอ เมื่อกี้ฉันยังเกือบปล้ำคุณในห้องน้ำเลย…”
อึนคังเอียงคอทำปากยื่น ท่าทางนั้นน่ารักมาก จีฮวันยื่นมือออกไป
อึนคังเดินเข้ามาหา นั่งลงบนต้นขาเขาพลางสบตา
จีฮวันกอดเอวอึนคัง แล้วค่อยๆ จูบริมฝีปากเธอช้าๆ ดวงตาของเขาปิดลงรับความรู้สึกที่อ่อนนุ่ม
หลังจากสัมผัสริมฝีปากซึ่งกันและกันอยู่พักหนึ่ง จีฮวีนและอึนคังก็สบตากัน มองเข้าไปในดวงตาสีดำของเธอแล้วจีฮวันก็ถามออกไปในที่สุด คำถามที่โพล่งออกไปนั้นวนเวียนในหัวจีฮวันไม่หยุด
“พวกเรา…เป็นอะไรกัน”
บทที่ 50-1 เราเป็นคู่นอนกันงั้นหรือ
พูดไปแล้วจีฮวันก็เพิ่งรู้สึกตัว แต่สายไปเสียแล้ว ไม่สามารถเก็บหรือกลืนมันกลับเข้าไปได้อีก ให้ตาย นี่เราพูดออกไปแบบนั้น ถามโกอึนคังออกไปว่าเราเป็นอะไรกันเนี่ยนะ…
จีฮวันกะพริบตาปริบๆ สับสนเป็นอย่างมาก
คำพูดที่พวกผู้หญิงชอบถามราวกับต้องการความมั่นใจ ทั้งที่รู้ว่าจีฮวันไม่นิยมการแต่งงาน และทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางพัฒนาความสัมพันธ์ให้เป็นคนรักกันได้
‘พวกเราเป็นอะไรกันคะ’
เวลาได้ยินคำนั้น จีฮวันแทบทรุด อีกแล้วเหรอ เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย คำพูดชวนอึดอัดราวกับกับดักรัดคอ จีฮวันได้แต่ตอบออกไปว่า
‘เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้สัญญาหรือจะเริ่มต้นอะไรกันนี่ครับใช่ไหม’
ขณะที่พูดออกไป ผู้หญิงที่เคยสดใสเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิก็ดูห่อเหี่ยว ผู้หญิงที่เคยเย็นเหมือนน้ำแข็งก็รู้สึกแย่
และตอนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ตัวเองเป็นคนถามคำถามนั้นออกมา เพิ่งรู้ว่าเป็นคำถามที่ทำให้รู้สึกแย่และห่อเหี่ยวขนาดนี้
ทำไมถึงได้ถามโกอึนคังว่าระหว่างเราคืออะไร สงสัยอะไรอยู่ แล้วอย่างไร จะให้เธอตอบว่าอย่างไร
อึนคังที่เคยมองจีฮวันด้วยสีหน้าถามอะไรไร้สาระจับด้านหลังศีรษะของเขาแทน
“จะ จะทำอะไร ฮึก!”
กระแสไฟฟ้าแล่นแปลบที่คอของจีฮวัน
“ดะ เดี๋ยวก่อน ดะ ได้โปรด เกินไปแล้ว…”
แน่นอนว่าไม่ใช่อึนคังที่อ้อนวอน
“แฮ่ก แฮ่ก…”
สติของจีฮวันเลือนรางเพราะอึนคังที่ดูดคอเขาอย่างไม่ปราณี เธอโจมตีจุดอ่อนของเขาอย่างโหดร้ายที่สุด โหดเหี้ยมและทารุณด้วยการทำ ‘รอยจูบอย่างต่อเนื่อง’
ริมฝีปากและลิ้นของอึนคังดูดเลียไปทั่วคอ เบื้องหน้าของจีฮวันมืดลงฉับพลันทุกครั้งที่เธอเคลื่อนผ่าน ร่างกายที่อาบน้ำอุ่นมานั้นเย็นลงแล้ว และตอนนี้ก็กลับมาร้อนขึ้นอีกอย่างควบคุมไม่ได้
จีฮวันฟื้นคืนสติที่กระเจิดกระเจิง ออกแรงแขนที่กอดอึนคังอยู่ แล้วโต้กลับคืนด้วยพลังทั้งหมดที่มี
“อ๊า!”
ร่างของอึนคังหดหนีทันทีที่จีฮวันเป่าลมใส่หู จุดอ่อนของเธออยู่ที่หู แค่สัมผัสแถวหูก็หดตัวหนีและผลักเขาออก
จะมีแต่ฉันที่โดนได้อย่างไร เธอก็ลองเจอบ้าง การแก้แค้นที่ไร้ความปราณีได้เริ่มขึ้นแล้ว จีฮวันงับเบาๆ ที่ใบหูของอึนคังเพื่อแก้แค้น และจะได้ลืมว่าเขาพูดอะไรไปเร็วๆ
หูหวานขนาดนี้ได้อย่างไรกัน เธอหวานกระทั่งหูหรือเนี่ย ถ้าชอบอาหารหวานแล้วจะมีตัวที่หวานอย่างนี้งั้นเหรอ ระหว่างที่จีฮวันกำลังคิดอะไรประหลาดๆ อึนคังก็หันหน้าขวับกลับมาสบตาเขา
“ความสัมพันธ์ของเรา ก็เป็นเพื่อนบ้านที่อาศัยชั้นบนกับชั้นล่าง”
อึนคังจูบเปลือกตาจีฮวัน
“เป็นนักเขียนและที่ปรึกษา”
ต่อไปเลียลงมาที่สันจมูก
“อืมมม…”
“แล้วความสัมพันธ์ของพวกเราก็เป็น…การกัดและดูดแบบนี้”
อึนคังกระซิบพลางงับติ่งหูจีฮวันเบาๆ
ร่างกายน่ะดี แต่อารมณ์ไม่ดีนัก ร่างกายร้อนขึ้นและสุขแทบบ้า แต่จิตใจกลับเย็นเยียบตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง คำพูดสุดท้ายของอึนคังจุกอยู่ที่คอของจึฮวัน
ความสัมพันธ์ที่กัดและดูด
