บทที่ 52-2 คว้าความรักมาให้ได้ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า
อึนคังที่ตั้งใจทำงานอยู่ในห้องทำงานละมือจากคีย์บอร์ดพลางบิดขี้เกียจ
“อ้า!”
ขณะที่ใช้มือทุบไหล่ มือถือที่วางเอาไว้บนโต๊ะก็ดังติ๊งขึ้นมา
[นอนหรือยังครับ]
จีฮวันส่งมา อึนคังดูเวลา ตีสองแล้ว มีอะไรเวลานี้ หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอรีบตอบกลับไปทันที
[ยังค่ะ ทำงานอยู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือไปมีเรื่องกับแก๊งอันธพาลที่สวนแล้วโดนจับไปโรงพัก ต้องการคนช่วยไหมคะ หรือว่าโดนลักพาตัวต้องการค่าไถ่ หรือสูญเสียความทรงจำลืมรหัสเข้าบ้านคะ]
[ขอโทษนะครับ แต่ตื่นเถอะ ผมไม่ได้โดนตำรวจจับ ไม่ได้โดนลักพาตัว แล้วสมองก็ยังปกติ]
[ว้า ไม่สนุกเลย นึกว่าจะมีเรื่องอะไรสนุกๆ ซะหน่อย]
[ผมไปดื่มกับเพื่อนกำลังกลับ อยากได้อะไรไหมครับ อย่างมื้อดึก หรือมื้อดึก หรือมื้อดึก]
อึนคังหัวเราะคิก จะว่าไปท้องก็รู้สึกหิวขึ้นมาเหมือนกัน แต่ปากกลับเบื่อๆ อึนคังคิดถึงเยลลี่กับไอศกรีม แต่จีฮวันไวกว่า
[ห้ามเอาพวกของหวานๆ อย่างขนมปัง, ขนม, ไอศกรีม, เยลลี่นะครับ น้ำตาลเป็นตัวการทำให้แก่เร็วขึ้น!]
[อะไรกัน งั้นจะให้กินอะไร อาหารที่ไม่มีน้ำตาลก็มีแต่หนังยางนั่นแหละค่ะ!]
[รู้แล้ว เดี๋ยวซื้อไปฝากนะครับ]
“เอ๋? ถ้าจะเลือกเองตามใจ แล้วมาถามทำไมเนี่ย”
หลังจากนั้นประมาณห้านาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ อึนคังปิดประตูเบาๆ ไม่ให้จากูตื่น เดินออกไปยังห้องรับแขก
อึนคังเปิดโดยไม่ถามว่าเป็นใคร จีฮวันก็ไม่บอกว่าใครพลางยื่นถุงพลาสติกให้
“อะไรคะ ไม่ใช่ถุงจากมินิมาร์ทสักหน่อยนี่”
“ผัดไส้ครับ ร้านอร่อยจากโซล”
“กรี๊ด! ฉันชอบไส้ที่สุด!”
อึนคังที่กำลังเสียสติรีบยื่นมือไป แต่จีฮวันกลับเอาไปซ่อนไว้ข้างหลัง
“แต่ผมมีข้อแม้”
“อะไรคะ อะไร! บอกมาเร็วๆ สิ!”
“มาเป็นเพื่อนนอนอย่างเป็นทางการ กันเถอะ”
บทที่ 53-1 มาเป็นกันเถอะ เพื่อนนอนอย่างเป็นทางการ
“เป็นอะไรนะคะ”
“มาเป็นเพื่อนนอนอย่างเป็นทางการกันเถอะครับ”
พูดออกไปราวกับไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร แต่ข้างในของจีฮวันนั้นกำลังตื่นเต้น ฝ่ามือชื้นเหงื่อไปหมด
“อย่างเป็นทางการ…หมายถึงอะไรคะ ต้องทำยังไง”
อึนคังเอียงคอทำตาโต
“จะประกาศว่าเราเป็นเพื่อนนอนกัน…”
“เปล่าครับ ไม่ใช่อย่างนั้น!”
จีฮวันรีบพูดแทรก
“ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ไม่มีเหตุผลและไม่จำเป็นต้องประกาศ แค่ทำให้เป็นทางการระหว่างเราสองคน”
ถ้าอึนคังปฏิเสธจะทำอย่างไร ถ้าเธอว่าว่าไร้สาระล่ะ จีฮวันกังวลไปหมด แต่สติทั้งหมดของอึนคังตอนนี้ไปอยู่กับผัดไส้ที่จีฮวันซ่อนอยู่ข้างหลัง
“โอเคค่ะ รีบๆ เอามาสิคะ กลิ่นผัดไส้ยั่วยวนจะตายอยู่แล้ว”
จีฮวันไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ
“โอเค? โอเคอะไรครับ”
“จะเป็นทางการ ไม่เป็นทางการ ก็แล้วแต่คุณพีบีเถอะค่ะ รีบเอามาได้แล้ว”
“จริงนะครับ พรุ่งนี้ตื่นมาห้ามกลับคำนะ”
“โอ๊ย จริงๆ เลย เห็นฉันเป็นคนกลับกลอกตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันถือคติในชีวิตพูดคำไหนคำนั้น”
“อ้า ครับ น่านับถือ อย่าลืมซะล่ะ กินผัดไส้ให้อร่อยนะครับ”
จีฮวันยื่นผัดไส้ให้อึนคังอย่างใจดี
“ไม่กินด้วยกันเหรอคะ”
อึนคังตาโต ท่าทางคงคิดว่าเขาจะเข้ามากินด้วยกัน
จีฮวันพยายามข่มใจด้วยความยากเย็น ไม่ให้วิ่งเข้าไปในบ้านแล้วดึงเธอเข้ามากอด อึนคังน่ารักมาก จนอยากจับแก้มมาจุ๊บรัวๆ
“ดึกมากแล้วครับ”
ให้ตายดึกมากอะไร ตีสองนี่เวลาดีที่สุดของหนุ่มสาวจะหวานชื่นกัน นั่งสบตากันที่โต๊ะอาหาร ป้อนผัดไส้แสนอร่อย เธอคำ ฉันคำ มีเบียร์สดชื่นอีกสักแก้ว ยิ่งสุดยอด
แต่ไม่ได้ ท่าทางจะไม่ได้กินผัดไส้แล้วกลับออกมาดีๆ แน่ จีฮวันไม่มั่นใจเลย ทั้งที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมา คิดว่าตัวเองมีพรสวรรค์ในการอดทนอดกลั้นแท้ๆ
“พรุ่งนี้พบกันนะครับ อย่าทำงานจนดึกเกินไปล่ะ”
นั่นแหละ รยูจีฮวัน ถอยมาอย่างเท่ๆ อย่างนั้นแหละ กลางดึก แวะมาหาหญิงสาวที่ทำงานเหงาๆ ที่บ้าน เอามื้อดึกที่เธอชอบมาฝากให้ซาบซึ้ง ไม่ต้องตามเข้าไปในบ้าน
หันหลังกลับอย่างแน่วแน่ ไม่ยื้อยุด ไม่เกาะติด ไม่ทำอะไรงี่เง่าแม้เพียงเล็กน้อย ด้านหลังผู้ชายที่ต่างคนต่างไปแบบนั้นแหละเท่มาก!
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ จะกินให้อร่อยเลย”
อึนคังโค้งศีรษะขอบคุณ
“พรุ่งนี้จะตื่นประมาณกี่โมงครับ”
“น่าจะเที่ยงมั้งคะ”
“ตื่นแล้วโทรมานะครับ”
“ค่ะ”
“เข้าไปเถอะครับ”
“รอส่งคุณพีบีไปก่อนค่ะ”
เสียงใสๆ กับดวงตาสีดำวิบวับหวานจนจีฮวันเกือบทรุดนั่งลงตรงนั้น
จีฮวันยืนเหม่อมองอึนคังอยู่ชั่วครู่ รู้ตั้งแต่แรกที่คุยโทรศัพท์กันแล้วว่าเสียงเพราะ แล้วทำไมวันนี้หน้าตาถึงได้ดูสวยสดใสแบบนี้ มือที่กอดถุงผัดไส้อยู่ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้
อาจเป็นเพราะว่าตัวเองยอมรับแล้วว่าชอบเธอ ทุกอย่างถึงได้เปลี่ยนไป มองอะไรก็เป็นสีชมพู ทุกอย่างของผู้หญิงคนนี้ดูสวยและน่ารักไปหมด
หลังจากแยกกับซองยองแล้ว จีฮวันกังวลและกระวนกระวายตลอดทางที่ขึ้นแท็กซี่มา ถูกเพื่อนจับได้แล้วยังมั่นหน้าบอกไปอีกว่าจะคว้าใจอึนคังให้ได้ภายในห้าเดือน ทั้งที่ในใจนั้นกังวล
ว่าถ้าเราไม่ได้ชอบอึนคังล่ะ ถ้ามันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบล่ะ ถ้าทะเลาะกับพ่อแล้วเอาไปบ่นให้เธอฟังล่ะ ทำไมถึงอยากให้เธอเป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุด
แต่พอได้เห็นอึนคังอีกครั้ง ความสงสัยทั้งหมดก็หายไป ผมชอบเธอ ชอบผู้หญิงคนนี้แน่นอน
อยากบอกไปว่าชอบ ชอบโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่ากลายเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร
“มีอะไรเหรอคะ ทำไมจ้องอย่างนั้น หน้าฉันมีขี้ติดเหรอ”
“…ขี้อะไรครับ”
“ขี้เหร่ไง!”
อึนคังเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเองแล้วก็หัวเราะก๊าก ถึงจะหัวเราะไร้สาระแต่ก็น่ารัก จีฮวันพลอยหัวเราะตามไปด้วย
“ขำใช่ไหมคะ ตลกใช่ไหม”
“ขำมุกคุณลุงเถอะครับ โอ๊ย กล้าเล่นมาก”
จีฮวันยิ้มและเข้าใจแล้ว นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาชอบเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ อาจจะตั้งแต่แรกเจอ อึนคังเป็นคนทำให้เขาหัวเราะ
ไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นคนหัวเราะได้มากขนาดนี้ เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนหัวเราะไร้สาระแบบนี้ได้เหมือนกัน
“รีบเข้าไปเถอะครับ ไส้จะเย็นหมดแล้ว”
“ค่า ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
อึนคังกลับเข้าห้องไป และได้ยินเสียงล็อกประตูเรียบร้อย แต่จีฮวันยังไม่ไปจากหน้าประตู เผื่ออึนคังจะเปิดประตูออกมาอีกรอบ วิ่งออกมาหา โอบแขนรอบคอเขา เหมือนรู้สึกถึงริมฝีปากของเธอที่สัมผัสกับริมฝีปากของเขา
จีฮวันยิ้มพลางส่ายหน้า อาการหนักสินะเรา
จีฮวันแตะประตูและกระซิบเบาๆ
“ฝันดีนะ โกอึนคัง”
* * *
สัญญาเพื่อนนอน
โกอึนคัง(จากนี้คือ “โก”) และรยูจีฮวัน (จากนี้คือ”รยู”) ตกลงทำสัญญา ‘เพื่อนนอน’ กันดังต่อไปนี้ และยืนยันว่าจะปฎิบัติตามด้วยความซื่อสัตย์และจริงใจ
ข้อ 1 (จุดประสงค์)
จุดประสงค์ของสัญญาฉบับนี้ เป็นการกำหนดหัวข้อทั้งหมดเกี่ยวกับสัญญา ‘เพื่อนนอน’ ของ “โก” และ “รยู”
ข้อ 2 (นิยามคำศัพท์)
1.‘เพื่อนนอน’ คนหนึ่งคนที่ผูกสัมพันธ์ทางเพศกับอีกคนภายใต้การยินยอมซึ่งกันและกัน
2.ตามจริงแล้ว ‘คู่นอน’ มาจากภาษาอังกฤษ Sexual Partner โดยทั่วไปใช้คำว่า ‘คู่นอน’
3.แต่ในสัญญาฉบับนี้ใช้คำว่า ‘เพื่อนนอน’ ตามความต้องการของ “โก” แทนคำว่า ‘คู่นอน’
ข้อ 3 (ระยะเวลาทำสัญญา)
1.ระยะเวลาครั้งที่ 1 กำหนดถึงระยะเวลาเป็นที่ปรึกษางานของ “โก” กับ “รยู” เสร็จสิ้น
2.ระยะเวลาทำสัญญาสามารถลดหรือเพิ่มตามความการตกลงกันของ “โก” กับ “รยู”
ข้อ 4 (รายละเอียดปลีกย่อย)
1.จำนวนครั้งในการปฏิบัติซึ่ง ‘เพื่อนนอน’ “โก” กับ “รยู” ตัดสินใจร่วมกัน และสามารถเสนอได้ตามการใคร่ครวญ
2.คู่สัญญาที่ใคร่ครวญเตรียมการและตัดสินใจทุกสิ่งที่จำเป็น ฝ่ายตรงข้ามทำตามนั้น (เวลา/สถานที่)
ข้อ 5 (สิทธิขาด)
1.ในระยะเวลาทำสัญญา ‘เพื่อนนอน’ “โก” กับ “รยู” ห้ามนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่คู่สัญญา
2.“โก” กับ “รยู” ต้องยกเลิกสัญญา ‘เพื่อนนอน’ ก่อน จึงจะไปนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่คู่สัญญาได้
ข้อ 6 (การยกเลิกสัญญา)
ในระยะเวลาทำสัญญา “โก” กับ “รยู” ไม่สามารถยกเลิกสัญญาฝ่ายหนึ่งฝ่ายเดียวได้
ผลของสัญญาฉบับนี้ จะมีผลตั้งแต่ตกลงทำสัญญากัน…
