รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ – บทที่ 60-2 เช้าอันแสนหวานกับคนที่ชอบ
จีฮวันหัวเราะเสียงดัง
“ถ้าจะขับรถออกจากแถวบ้านไปไกลๆ อย่างน้อยก็ต้องมีการเตรียมตัวนะครับ”
“เตรียมตัว? เตรียมอะไรคะ”
“เวลาไปเที่ยวก็ต้องเตรียมของเยอะเลยไม่ใช่เหรอครับ อย่างหนึ่งละ ก็อุปกรณ์อาบน้ำ นี่ก็สำคัญ คลีนเซอร์, แชมพูสระผม, ครีมนวดผม, แชมพูอาบน้ำ, เครื่องโกนหนวด, ครีมโกนหนวด, ยาสีฟัน, แปรงสีฟัน, ไหมขัดฟัน ไปไหนมาไหนร้อนๆ เหงื่อออกก็ต้องมีโรลออน ต้องรู้ว่าจะไปกี่คืน จะได้เตรียมชุดชั้นในกับถุงเท้า จำเป็นทั้งคู่ แล้วก็จะได้ดูว่าจะเอาแท็บเลตหรือโน้ตบุ๊กไปด้วยไหม ต้องเตรียมที่ชาร์จแบตด้วย ที่พักจะโรงแรมหรือเพนชั่น ก็ต้องเตรียมของใช้แตกต่างกันไป และต้องรู้ว่าเป็นภูเขาหรือทะเล จะได้เตรียมรองเท้าปีนเขาไปล่วงหน้า หรือรองเท้าลุยน้ำ”
“คร่อกฟี้”
อึนคังเอาหัวซุกเตียง แกล้งทำเสียงกรน
“เฮ้ ฮัลโหล”
จีฮวันจิ้มหัวอึนคังจึ้กๆ อึนคังเงยหน้ามาโวยลั่น
“เป็นพ่อค้าเร่หรือไงคะ คนอะไรเตรียมของเยอะขนาดนี้! ไปเที่ยวแค่ในประเทศ เพิ่งเคยเห็นคนหอบกระเป๋าอย่างกับอพยพ! เตรียมขนาดนี้กระเป๋าต้องกี่ใบ ให้ตายเถอะ”
อึนคังส่ายหัว จีฮวันหัวเราะคิก
“อพยพอะไร มีแต่ของจำเป็นเวลาไปเที่ยวทั้งนั้น”
“ไปแค่สองวันหนึ่งคืน ต้องเตรียมอะไรไปกระทั่งแชมพู, ครีมนวดผม, โรลออน! ไม่อาบแค่วันเดียว เช็ดๆ เอา กลับบ้านมาค่อยสระก็ได้!”
“อี๋! สกปรกตาย!”
จีฮวันทำหน้าบูดเบี้ยว
“พูดอะไรไร้สาระ ไม่อาบน้ำ เช็ดๆ เอา เช็ดๆ เอาคืออะไร! เวลาออกไปนอกบ้าน จะทางหลวง ทางด่วน ก็มีแต่ฝุ่น มีแต่เชื้อโรค! เข้าไปจุดพักรถ ทั้งห้องน้ำ ร้านอาหาร คนเข้าไปใช้กันเยอะแยะ แต่ละที่ก็มีไวรัส แล้วที่พัก คิดว่าสะอาดหมดเหรอ ไม่เลย ก่อนหน้านี้ไม่ได้ดูข่าวโรงแรมชั้นหนึ่งไม่มีสุขอนามัยเลยสินะ สุขอนามัยของตัวเอง ตัวเองก็ต้องจัดการสิ”
“โอ๊ยตาย ค่า ค่า แจ่มแจ้งชัดเจน”
อึนคังส่ายหน้า จีฮวันยิ้ม
“ผมประสาทรับรู้ไว ไม่รู้เหรอ”
“รู้ค่ะ! รู้แล้ว! พ่อประสาทไว! ทำไมไม่เอาหมอนผ้าห่มไปด้วยเลยล่ะ! ขนไปให้หมดทั้งบ้านเลย!”
“รู้ได้ยังไงเนี่ย เวลาไปทำงานหรือไปเที่ยว ผมจะเอาผ้าห่มบางๆ ไปด้วย เอาไปปูบนที่นอน หมอนก็เอาปลอกหมอนไปเปลี่ยน”
“จะบ้าตาย โอ้โฮ พ่ออนา…”
จีฮวันหรี่ตาจ้องเขม็ง อึนคังสะดุ้งเอาผ้าห่มคลุมโปงเสียงดัง
“ให้ตายก็ต้องพูด! รยูจีฮวันอนามัยจัด!”
“บอกว่าไม่ได้อนามัย!”
จีฮวันเลิกผ้าห่มมุดไปยังช่วงล่างลำตัวของอึนคัง
“กรี๊ด!”
อึนคังโผล่หัวออกมานอกผ้าห่ม ใช้แรงฮึดสุดขีดพยายามผลักจีฮวัน แต่ก็ไม่ขยับ
“ยะ หยุดนะ!”
อึนคังสะดุ้งตามการกระทำของจีฮวันที่ขยับอยู่ใต้ผ้าห่ม
“ฮือออ ไม่เอา”
อึนคังร้องห้ามพลางตาก็ค่อยๆ ลอย
“บอกว่าไม่เอา ฮือออ”
“ผมอนามัยจัดงั้นเหรอ”
เสียงของจีฮวันดังออกมาจากผ้าห่ม อึนคังส่ายหน้าแรง
“มะ ไม่เลย รยูจีฮวันไม่ได้อนามัยจัดแน่นอน ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่ ได้โปรด หยุดเถอะ ฉะ ฉันจะตายอยู่แล้ว”
จีฮวันออกจากผ้าห่ม เลื่อนตัวมาตรงหน้าอึนคัง
“รยูจีฮวันไม่ได้อนามัยจัด แค่เป็นคนรักสะอาดที่สุดในโลก และเรียบร้อยที่สุดในจักรวาล”
อึนคังหอบหายใจยอมแพ้ จีฮวันยิ้มอย่างพอใจพลางแลบลิ้นเลียปาก
“โกอึนคัง อร่อย”
“อย่าทำปากแบบนั้นนะ! น่ากลัวมาก”
จีฮวันทำท่าจะกระโจนเข้าใส่อีก อึนคังรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัว สายตาของจีฮวันวูบวาบด้วยความเร่าร้อน เป็นสายตาของสัตว์ร้ายที่จับจ้องเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า
“อีกไม่ได้เหรอ”
จีฮวันลูบหูของอึนคังด้วยสีหน้าเสียดาย อึนคังจึงแผดเสียงลั่น
“จะ เจ้าสัตว์ร้ายนี่!”
“เพิ่งรู้เหรอว่าผมเป็นสัตว์ร้าย”
“ตอนนี้รู้แล้ว! ผู้ชายวัยสามสิบกลางๆ อายุเท่านี้น่าจะหักห้ามใจได้แล้วไม่ใช่เหรอ นี่อะไร สามรอบเข้าไปแล้ว ยังคึกอยู่อีก หรือกินยาอะไรเข้าไป ไม่ได้กินอะไรแบบนั้นใช่ไหม”
จีฮวันยิ้มเยาะ
“อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับผู้ชายอ่อนแอคนอื่น ผมรยูจีฮวัน ไม่สูบบุหรี่ เหล้าไม่ค่อยกิน ออกกำลังกายมากกว่าชั่วโมงทุกวัน ไม่กินอาหารสำเร็จรูป ไม่จำเป็นต้องใช้ยา และถึงไม่กิน วันนึงก็…”
จีฮวันดึงอึนคังมากอดพลางกระซิบ
“สิบรอบก็ยังไหว ผมส่งโกอึนคังไปฮ่องกงได้เป็นสิบรอบ”
อึนคังระเบิดหัวเราะทันที
“อ้าว หัวเราะทำไม ว่าผมโกหกเหรอ”
อึนคังยิ้มพร้อมกับจับแก้มทั้งสองข้างของจีฮวันโยกไปมา ราวกับเขาน่ารักเสียเหลือเกิน
“ยิ้มทำไมครับ”
“น่ารัก”
“วะ ว่าไงนะ”
ใบหน้าเคร่งขรึมของจีฮวันแดงขึ้น คำว่า ‘น่ารัก’ เป็นจุดอ่อนที่สุดของจีฮวันอย่างแน่นอน
“มาโวยวายว่าตัวเองมีพลังทำได้เป็นสิบรอบแบบนั้นมันน่ารักนี่คะ นึกว่าจะเป็นแต่คุณชายผู้สูงส่ง เพิ่งรู้ว่าพูดจาโอ้อวดเหมือนผู้ชายปกติก็เป็นด้วย”
“หาว่าผมโอ้อวดเหรอครับ แสดงให้ดูเอาไหม”
จีฮวันพุ่งมาราวกับจะตะครุบ อึนคังรีบตีไหล่เขาบอกจริงจัง
“เอาไว้วันหลังค่อยแสดงให้ดูนะคะ ตอนนี้ฉัน หาววว ต้องนอนสักหน่อยแล้ว”
อึนคังหาว จีฮวันก็หาวตาม
“จะเป็นหมอนให้ นอนเถอะครับ”
จีฮวันจะกอดอึนคัง แต่เธอส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหนุนแขนไม่ได้”
“ทำไม”
“คอฉันทิ้งน้ำหนักไม่ได้”
“อะไรนะ ทำไมทิ้งน้ำหนักไม่ได้”
“ก็แค่ทิ้งไม่ได้”
“แบบนั้นมีที่ไหน ไหน ลองดูสิ”
จีฮวันยื่นแขน
“บอกว่าไม่ได้ไงคะ”
“ลองนอนดูก่อน หนุนแขนไม่ได้เพราะทิ้งน้ำหนักไม่ได้มันประหลาดไม่ใช่เหรอ ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง”
อึนคังหนุนแขนของจีฮวัน แต่เพราะอึนคังไม่ทิ้งน้ำหนัก แขนเขาเลยไม่รู้สึกหนักเลยแม้แต่น้อย
“ทิ้งน้ำหนักลงมาเลย โกอึนคัง”
อึนคังโอดครวญ
“บอกให้ทิ้งมาเลย หนุนสบายๆ ไม่ต้องกลัวว่าผมหนัก หนุนตามสบายเลยครับ”
“ก็บอกว่าไม่ได้ไงคะ”
“อ้า ทำไมถึงไม่ได้!”
จีฮวันกดหัวอึนคัง แต่ก็เหมือนเดิม ถึงจะวางหัวบนแขนเขา แต่ก็ไม่หนุน ประหลาดมาก
“ทำไม่ได้จริงๆ เหรอ ทิ้งน้ำหนักไม่ได้เนี่ยนะ”
“อือ! ไม่ได้! ทำยังไงก็ทำไม่ได้ ทำไมถึงไม่เชื่อกันบ้างล่ะเนี่ย”
อึนคังที่เกร็งจนเห็นเส้นเลือดที่คอเลิกหนุนแขนจีฮวัน ทิ้งหัวลงบนหมอน
“อ้า ค่อยสบายหน่อย”
“เหลื่อเชื่อ เพิ่งเคยเจอคนประหลาดแบบนี้ นอนหนุนแขนไม่ได้ได้ยังไง เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“อืม ตั้งแต่ตอนที่ผู้ชายที่คบคนแรกให้นอนหนุนแขนครั้งที่สองล่ะมั้ง”
อึนคังเอียงคอนึก แต่สำหรับจีฮวัน ‘อึนคังจะนอนหนุนแขนไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่’ ไม่สำคัญ
มีแค่ประโยคที่ว่า ‘ผู้ชายให้หนุนแขน’ ที่พุ่งมาแทงหัวใจเขาอย่างจัง อึนคังอายุสามสิบสามแล้ว อย่าว่าแต่ผู้ชายคนเดียว จะคบกับผู้ชายมาสิบคนก็ไม่แปลก แต่ทำไมถึงได้หงุดหงิดอย่างนี้ก็ไม่รู้
“ครั้งแรกก็ระวังว่าหัวหนักจะปวดแขน แล้วก็กลายเป็นนิสัย พอครั้งต่อไปก็ทิ้งน้ำหนักไม่ได้ ใจบอกให้ทิ้งให้ทิ้ง ก็พยายามทิ้งมากขึ้น หลังจากนั้น ฮือๆ ก็กลายเป็นเรื่องน่าเศร้า ไม่ใช่แค่ผู้ชายหรือผู้หญิง จะพ่อแม่หรือแขนใครก็หนุนไม่ได้”
อึนคังแกล้งทำเป็นร้องไห้ แต่จีฮวันคิดว่าเป็นโชคดีเสียมากกว่า อย่างไรที่ผ่านมา พวกผู้ชายที่คบหรือนอนด้วยก็ไม่เคยมีใครให้อึนคังหนุนแขน
ต่อไปเขาจะพยายามให้มากๆ ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเป็นผู้ชายคนแรกที่อึนคังหนุนแขนให้จงได้ จีฮวันตบผ้าห่มอึนคังเบาๆ
“เข้าใจแล้ว ไม่ต้องเสียใจ นอนนะครับ”
“แล้วคุณพี่บีล่ะคะ”
อึนคังถามพลางขยี้ตาที่ง่วงนอนเต็มแก่
“รอให้โกอึนคังหลับก่อนค่อยไป”
“นอนที่นี่เลยก็…”
เหมือนโกหก อึนคังหลับไปแล้ว
จีฮวันใช้เวลาเกือบชั่วโมงเฝ้ามองอึนคังที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ก็แค่ใบหน้าของคนนอนหลับ แต่กลับมองได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อ
สีหน้าของอึนคังที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลียมีหลากหลาย ทั้งทำปากแจ๊บๆ ย่นจมูก ทำปากยื่น อยู่ๆ ก็ส่ายหน้าไปมา ท่าทางจะฝันร้าย
“ขนาดหลับยังวุ่นวาย”
จีฮวันดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ถึงคอ ลูบแก้มกลมอย่างระมัดระวัง อึนคังกรนเบาๆ คงเหนื่อยมาก โดนลากไปอนุสรณ์สถานตั้งแต่เช้า แล้วก็ลากยาวไม่ได้พักจนถึงเช้ามืด คงแทบสลบ
เขาเคยจ้องหน้าผู้หญิงที่กำลังหลับนานๆ อย่างนี้เมื่อไหร่กันนะ ไม่มีเลย ไม่เคยสักครั้ง
ตอนที่คบกับราฮี แทบจะไม่เคยอยู่ด้วยกันจนถึงเช้า ต่างคนต่างยุ่งมาก สุดสัปดาห์ก็ได้อยู่ด้วยกันไม่กี่ชั่วโมง ยิ่งหลังจากราฮีได้เป็นผู้ประกาศหลักข่าวช่วงเย็นด้วยแล้ว ยิ่งต้องระวังพวกข่าวฉาว
กับพวกผู้หญิงที่นอนด้วยกันแค่คืนเดียวเสร็จแล้วก็ยิ่งรีบแยกย้าย ไม่คิดอยากอยู่กับใคร ไม่เคยเลยสักครั้ง…
แต่ตอนนี้ไม่อยากจากอึนคัง อยากกอดแน่นๆ หลับไปแล้วตื่นขึ้นมากอดเธออีก แล้วก็เพลียหลับไป ตื่นมาก็กอดอีก…
“โอ๊ย สติไปหมดแล้ว”
ขนาดคิดเองยังไม่น่าเป็นไปได้ จีฮวันส่ายหน้า ลุกออกไปจากเตียงด้วยความระมัดระวัง
อึนคังต้องให้อาหารจากูทุกสิบสองชั่วโมง จีฮวันเองก็ต้องทำความสะอาดห้องน้ำของจีองทุกเช้ามืดเช่นกัน ต่อให้โลกจะถล่มทลายอย่างไรก็ต้องทำ จีองเป็นแมวที่รักสะอาดมาก แค่ไม่ได้เก็บห้องน้ำแค่วันเดียว จะอารมณ์เสียแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ
ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว จีฮวันก็จูบที่ริมฝีปากของอึนคังที่กำลังหลับอย่างแผ่วเบา แล้วออกจากห้องไปเงียบๆ บังคับเท้าที่ไม่อยากจะไปให้เดินไป
[ผมกลับไปจัดการห้องน้ำจีอง นอนพักเยอะๆ นะครับ ตอนเย็นจะโทรหา]
จีฮวันทิ้งข้อความไว้แล้วเปิดประตูออกจากห้องมา
ยืนที่ระเบียงทางเดินในคอนโด มองลงไปในสวนส่วนกลางที่ปกติไม่เคยชายตามองแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด ยืดเส้นสาย ความเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงสดชื่นมาก
อากาศสดใส ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า รู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในอก อารมณ์ยามเช้าหลังจากได้ใช้เวลายามค่ำคืนที่บ้านของผู้หญิงที่ชอบมันเป็นแบบนี้เอง ไม่รู้ว่าจีฮวันเปลี่ยนไป โลกเปลี่ยนไป หรืออะไรเปลี่ยนไปก็ตาม แต่วันนี้ต่างกับเมื่อวานแน่ๆ
***
ทันที่กลับเข้ามาในบ้าน จีฮวันก็ไปยังระเบียงห้องหนังสือ จะเก็บห้องน้ำจีอง แต่มีบางอย่างผิดปกติ ปกติทำธุระแล้วจีองก็จะกลบทรายไว้ แต่นี่ไม่เห็นมีอึของจีองเลย ทรายยังใหม่เหมือนที่เทใหม่เมื่อวาน
“จีอง จีอง”
ที่ที่จีองชอบไปนอนส่วนใหญ่มีสามที่ คือคอนโดแมวริมระเบียง เบาะนอนอันโปรดใต้โต๊ะหนังสือ แล้วก็บนเก้าอี้โยกในห้องรับแขก แต่ไม่เจอจีองเลยสักที่
จีฮวันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ออกไปที่ห้องรับแขกไปดูที่ชามอาหาร อาหารไม่ยุบเลย น้ำก็ด้วย
จีฮวันกลัวขึ้นมา รีบค้นหาจีองไปทั่วห้องนอนและห้องน้ำ
“จีอง จีองของพ่ออยู่ที่ไหน”
เขาก้มไปหาใต้เตียง ตกใจกับกองที่ส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยว ร่องรอยที่จีองอ้วกไว้ ที่ใต้โซฟาก็มีกองอ้วกที่มีเลือดปน ต้นคอของจีฮวันถึงกับเย็นวาบขึ้นมา
