รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ – บทที่ 61-1 ความอิจฉาก็ทำให้แมวป่วยได้เหมือนกัน
หลังจากที่จีฮวันตามหาอย่างบ้าคลั่งอยู่ครึ่งชั่วโมง ก็เจอจีองซ่อนตัวอยู่ที่มุมระเบียง
“อ้า จีอง ทำไมไปอยู่ตรงนั้น ถ้าอยู่ก็ต้องร้องตอบว่าอยู่สิ เจ้านี่นี่ รู้ไหมว่าพ่อตามหาลูกนานขนาดไหน”
โล่งอกชั่วครู่ใจก็หล่นวูบ รู้สึกถึงลางไม่ดี ไม่รู้ว่าจีองที่แอบมาซ่อนตัวอยู่ไม่สบายมากแค่ไหน ดูไร้เรี่ยวแรงต่างจากปกติ
“ลูกมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่สบายก็ต้องบอกพ่อสิ อ้วกไว้แล้วมาหลบอยู่ตรงนี้ได้ยังไง หืม? มานี่มา ไหนมาดูสิว่าไม่สบายตรงไหน”
แต่จีองไม่ออกมาจากมุม เพียงแค่เหลือบมองจีฮวันเท่านั้น
“จีอง มานี่มา ไปโรงพยาบาลกันนะ”
จีฮวันตะแคงตัว ได้แต่ยื่นมือเข้าไป พยายามเอาจีองที่แอบอยู่ในช่องแคบๆ ระหว่างบรรดากล่องที่กองซ้อนกันกับคอนโดแมว
ทันทีที่มือของเขาสัมผัสตัวของจีอง
“แม้ว!”
จีองก็ร้องขู่อย่างดุร้าย ก่อนที่จีฮวันจะได้ตกใจเสียงขู่น่ากลัวที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน จีองก็ตวัดเล็บออกไป
“โอ๊ย!”
จีฮวันร้องพร้อมกับชักมือมากุมไว้ รอยข่วนปรากฏชัดบนหลังมือ มีหยดเลือดซึมออกมา จีฮวันอึ้งมองเลือดที่หลังมือ จีองช่วนเขาจนเลือดออก ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
แน่นอนว่าจีองเคยข่วนเขา ตอนที่ไปเอากลับมาเลี้ยงแรกๆ แต่ตอนนั้นจีองยังเด็กไม่รู้ว่าต้องเก็บเล็บอย่างไร ทั้งยังกลัวและรู้สึกแปลกหน้า ไม่รู้อะไรเป็นอะไร เลยกางเล็บตวัดไปเพื่อป้องกันตัว แต่หลังจากที่ยอมรับจีฮวันเป็นทาสแล้ว จีองก็ไม่เคยกางเล็บใส่อีก
แต่การข่วนครั้งนี้เป็นการโจมตีแน่นอน จีฮวันรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตรในดวงตาของจีองที่จ้องมองมายังตัวเองอย่างน่ากลัว
“จีอง ทะ ทำไมกัน”
จีฮวันว้าวุ่นใจ ไม่คุ้นเคยกับสภาพของจีองที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเป็นอย่างมาก แสบหลังมือที่มีเลือดออกซิบๆ แต่จีองต้องมาก่อน ต้องรีบหาให้เจอว่าทำไมจีองถึงอ้วกเป็นเลือด
จีฮวันใส่หน้ากากกับถุงมือกันความร้อนเตาอบ พยายามเอาจีองออกมาด้วยความร้อนใจ จีองทั้งดิ้น ข่วน และร้องขู่อยู่กว่าสิบนาที จนในที่สุดก็อ่อนแรง ถูกจีฮวันจับมากอดไว้
จีฮวันที่วิญญาณหลุดลอยไปกว่าครึ่ง น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน กอดตะกร้าจีอง คอยจนถึงเก้าโมงแล้วรีบวิ่งไปยังโรงพยาบาลทันที พยายามข่มลางสังหรณ์ไม่ดีที่คอยวนมาอยู่เรื่อยๆ
* * *
“อ้าว จีองคนสวย ไม่สบายตรงไหนมา”
“เขาไม่กินอาหาร ไม่ถ่าย แล้วก็อาเจียนไปทั่วบ้าน…”
“อาเจียนเอาก้อนขนออกมาตามปกติหรือเปล่าครับ”
แมวมักแต่งขนด้วยลิ้นเป็นประจำทุกวัน จึงทำให้กลืนขนตัวเองเข้าไปเยอะ ซึ่งขนส่วนใหญ่จะถูกขับออกมาทางอุจจาระ แต่ก็มีที่ยังมีก้อนขนอยู่ในกระเพาะและลำไส้ ในเวลาเช่นนี้แมวก็จะอาเจียนเอาก้อนขนออกมา
ยิ่งจีองเป็นแมวพันธุ์ขนยาวด้วยแล้ว ในปีปีนึงจะขย้อนก้อนขนออกมาหลายครั้ง แต่การอาเจียนวันนี้ ไม่เหมือนเคย จีองอาเจียนเป็นเลือด อาจมีเลือดออกผิดปกติที่อวัยวะภายใน หรือเป็นโรคร้ายแรง
“อาเจียนเป็นเลือด”
เสียงของจีฮวันสั่น
“แบบนั้น แมวอาจกลืนอะไรเข้าไป ได้สำรวจสิ่งที่อาเจียนออกมาหรือเปล่าครับ อาจกลืนพวกถุงหรือเศษพลาสติกเข้าไป”
“เอ่อ ผมมัวแต่สติแตก เลยยังไม่ทันได้ดู…”
“ไม่เป็นไรครับ”
ยองอูปลอบจีฮวันพลางยิ้มอย่างอบอุ่น
“อย่ากังวลมากเกินไปเลยครับ เอาล่ะ จีองคนสวย ไหนมาให้คุณลุงดูสิคะว่าเจ็บตรงไหน”
ยองอูรับจีองมาจากจีฮวันอย่างเบามือ จีองที่ทำหน้าสลดไร้เรี่ยวแรงนอนบนโต๊ะตรวจอย่างไม่มีขัดขืน
ขณะที่ยองอูตรวจหู ตา จมูก ปาก ทวารหนัก ทั่วร่างกายของจีอง จีฮวันก็ได้แต่แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก
“จากภายนอกไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ เดี๋ยวจะตรวจเลือดแล้วก็เอกซเรย์ดูสักหน่อย”
“ตรวจที่ตรวจได้ให้หมดเลยครับ อย่าให้เหลือสักอย่าง ตรวจให้หมด”
ระหว่างดำเนินการตรวจ จิตใจของจีฮวันที่นั่งรออยู่ในห้องนั่งรอ ก็ปวดแทบระเบิดด้วยความกระวนกระวาย
ทั้งที่เชื่อว่าคงไม่เป็นอะไร แต่ก็ยังไม่วายเสิร์ชหา ‘อาหารแมวอาเจียนเป็นเลือด’, ‘แมวไม่ยอมกินอาหาร’, ‘แมวไม่ขับถ่าย’ อย่างไม่หยุดหย่อน มีทั้งเนื้อหาในทางลบให้ใจหล่นวูบ และเนื้อหาที่เป็นความหวังทำให้โล่งใจสลับไปมา ในใจปวดร้าวไปหมด
ได้โปรดเถอะ ได้โปรด ขอให้ไม่มีอะไร แค่เครียดหรือร่างกายอ่อนแอนะจีองนะ
“เจ้าของจีองค่ะ”
ทันทีที่ถูกเรียกชื่อ จีฮวันก็ลุกพรวดจะพุ่งไปยังห้องตรวจ แต่เกิดเข่าอ่อนทรุดลงนั่ง
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
เจ้าหน้าที่วิ่งมาประคองจีฮวัน
“มะ ไม่เป็นไรครับ”
ไม่ใช่ไม่เป็นไร จริงๆ แล้วเขากลัวที่จะฟังผลการตรวจมาก จนอยากจะหนีไป อยากปิดหูที่จะได้ยินผลที่หมดหวัง ถ้าเป็นเรื่องที่เกิดกับเขา อาจจะเมินเฉยได้ แต่กับจีองนั้นไม่ใช่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจีอง
“ผลตรวจเลือด, เอกซเรย์, ผลตรวจปัสสาวะ, ภาพคลื่นไฟฟ้าหัวใจ ทุกอย่างปกติครับ พยาธิก็ไม่มี วัคซีนก็ครบ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”
“อ้า…”
เหมือนมีใครบีบหัวใจเขาแน่นแล้วคลายออก จีฮวันปลอบใจที่ปวดแปลบให้ผ่อนคลายลง
“ถ้างั้น ทำไมถึง…”
“อาจจะเป็นสาเหตุทางด้านจิตใจ”
“สาเหตุทางด้าน…จิตใจเหรอครับ”
“ที่บ้านมีแมวตัวอื่นหรือเปล่าครับ ที่เอามาเลี้ยงเป็นตัวที่สอง”
“ไม่ครับ ไม่มี ไม่ใช่แค่แมว แต่ผมไม่เคยเอาสัตว์อื่นนอกจากจีองเข้าบ้าน”
“อืม ถ้างั้นผู้หญิงล่ะครับ”
“ครับ?”
จีฮวันทำหน้าไร้สาระ นึกว่าล้อเล่น แต่ยองอูจริงจัง
“มีผู้หญิงแปลกหน้าเข้ามาในบ้านหรือเปล่าครับ ไม่ใช่คุณป้าหัวหน้าชุมชน หรือคนที่มาตรวจมาตรวัดแก๊ส แต่เป็นผู้หญิงที่สนิทเป็นการส่วนตัว”
“ระ เรื่องนั้น เรื่องนั้น ทำไมถึง…”
จีฮวันลุกลนพูดติดอ่าง ยองอูพยักหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าที่พอจะเข้าใจแล้ว
“ดูแล้ว ท่าทางจีองจะงอนพ่อน่าดูเลย”
“งอนเหรอครับ”
“พูดในทางวิชาการก็คืออิจฉานั่นแหละครับ”
จีฮวันยิ่งทำหน้างงหนัก ยองอูอธิบายต่ออย่างจริงจัง
“ไม่ใช่แค่กับสัตว์ด้วยกัน แต่กับคนก็อิจฉา แมวเป็นสัตว์ที่ขี้อิจฉา พอๆ กับที่มีความหยิ่งในตัวเองและรักอิสระ แค่เจ้าของไม่รู้ เพราะแสดงออกไม่เก่ง การเอาแมวตัวที่สองหรือตัวที่สามเข้ามาอยู่ด้วยกันจึงเป็นการยากเพราะสาเหตุนี้ แมวซีเรียสเรื่องอาณาเขตของตัวเองมาก วันนึงเกิดมีผู้หญิงแปลกหน้าเข้ามาในอาณาเขตตัวเองโดยไม่ได้รับอนุญาต พ่อควรจะโกรธสิ แต่นอกจากไม่โกรธแล้ว ยังทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนนั้นอีก เอ๊ะ อะไรกัน ทำไมพ่อทำแบบนี้กับฉัน จะยกพื้นที่ของฉันให้ผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ หรือพ่อไม่รักฉันอีกต่อไปแล้ว ทำให้เขาเกิดบาดแผล ถ้าบาดแผลทางจิตใจใหญ่ ก็จะไม่กินข้าวแล้วอาเจียนเอาน้ำย่อยในกระเพาะออกมา ก็คล้ายๆ กับคนนั่นแหละครับ ยิ่งถ้าไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง และพยายามบังคับให้กินหรือพยายามจะไปจับตัว แม้จะเป็นพ่อที่รักขนาดไหน ก็อาจจะถูกตบถูกข่วนเอาได้”
ยองอูมองรอยข่วนที่หลังมือของจีฮวัน จีฮวันก้มหน้าลงมองด้วยความสับสน
“เฮ้อ…”
ทุกอย่างกระจ่างชัด จีองได้รับบาดแผลเพราะอึนคัง หัวใจบาดเจ็บเพราะความอิจฉา
นึกถึงเช้ามืดวันนี้ ตอนเขาออกมาจากห้องนอน เจอจีองที่มาเฝ้าตัวเองอยู่ที่หน้าประตู และมองมาที่เขาที่กำลังโป๊อย่างตำหนิ
พาผู้หญิงเข้ามาในบ้าน ปิดประตูอยู่ในห้องกันแค่สองคน ทิ้งให้จีองเสียใจ แล้วยังตามไปบ้านอึนคัง ปล่อยให้อยู่คนเดียวจนเช้า จีองจะเจ็บปวดขนาดไหน
คงเครียดมากๆ จนอ้วกออกมาเป็นเลือด สำหรับจีองคงเหมือนฟ้าผ่าแน่ๆ แต่เขากลับไปนั่งกินบะหมี่อย่างมีความสุข โดยไม่ได้รู้ความเจ็บปวดของจีอง…
“ผมควรทำอย่างไรครับ”
“ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช้ชีวิตปกติ ถึงจะรู้แล้วแต่อย่าโกรธหรือตำหนิเขาเด็ดขาด ไม่ต้องบังคับให้กินหรือพาไปห้องน้ำ ปล่อยให้จีองอยู่ในที่ที่สบายใจ ให้ขนมที่ชอบนิดหน่อย แค่คอยแอบดู เข้าจะไปซ่อนที่ไหน ก็อย่าไปบังคับเอาเขาออกมา ให้คอย”
“แล้วถ้าเขาซ่อนตลอดไม่ออกมาเลย ไม่กิน ไม่ถ่าย จะทำยังไง”
“ทำใจเย็นๆ คอยดูสักวันสองวันครับ ถ้าไม่ดีขึ้นก็กลับมา ปล่อยให้ขาดน้ำไม่ได้ ถึงตอนนั้นอาจต้องบังคับให้วิตามินบำรุง”
จีฮวันพยักหน้าอย่างหมดแรงด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“จะทายาฆ่าเชื้อให้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ถึงจะเป็นลูกที่รักขนาดไหน ถูกข่วนก็เจ็บอยู่ดีครับ”
จีฮวันส่งมือให้อย่างยอมจำนน มองมือของยองอูที่ทายาฆ่าเชื้อโรคและทายาที่หลังมือให้พลางพึมพำอย่างเหม่อลอย
“คิดไม่ถึงเลย อิจฉางั้นเหรอ…”
“ถึงเดี๋ยวนี้จะเป็นยุคสมัยที่มีสัตว์เลี้ยงกว่าสิบล้านตัว แต่ที่คิดแค่เลี้ยง ให้อาหารให้ที่อยู่ ดูแลไม่ให้เจ็บป่วยก็เยอะ สำหรับสัตว์ ก็มีนิสัยเฉพาะตัว มีปัญหาด้านจิตใจได้เหมือนกัน เอ่อ แต่พ่อจีองไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่ไหมครับ…”
“ผมก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แหละครับ แก้ตัวไม่ออก”
ยองอูมองจีฮวันที่มีสีหน้าสลดพลางพูดออกไปอย่างระวัง
“คนที่อยู่คนเดียว เวลาเลี้ยงสัตว์มีเรื่องให้ต้องใคร่ครวญมาก กรณีที่มีแฟนหรือจะแต่งงาน ก็อาจจะเจอปัญหาที่คิดไม่ถึงเรื่องความสัมพันธ์ของสัตว์เลี้ยงกับคนรัก ร้ายแรงเลยคือต้องเลือกว่าจะเลิกกับแฟนหรือทิ้งสัตว์เลี้ยง เรียบร้อยแล้ว ผมจะเตรียมพลาสเตอร์กันน้ำไปให้ติดเวลาล้างมือนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
จีฮวันลุกขึ้นตรงไปที่ประตู แต่หยุดชะงักแล้วหันกลับมา
“คุณหมอ”
“ครับ”
“เคยมีเคสแบบนี้ไหมครับ อย่างเช่น…”
ยองอูคอยจีฮวันที่ลังเลอย่างใจเย็น
“ชายหญิงสองคนบังเอิญมารักกัน แต่สัตว์เลี้ยงของทั้งสองต่างกัน และเป็นสัตว์ที่ไม่ถูกกัน…”
“อย่างฝ่ายชายเลี้ยงหมา และผู้หญิงเลี้ยงแมวน่ะเหรอครับ”
“ครับ แบบนั้นแหละครับ! แล้วผู้ชายที่เลี้ยงหมาเกลียดแมว ส่วนผู้หญิงที่เลี้ยงแมวก็กลัวหมา ในกรณีแบบนี้ ถ้าเกิดรักหรือแต่งงานกัน จะเอาสัตว์ที่เลี้ยงไปอยู่ด้วยกันได้ไหมครับ”
“อืม ผมเองก็ยังไม่เคยเจอเคสแบบนี้…”
“อ่อ ครับ…”
ยองอูลุกขึ้นเรียกจีฮวันที่กำลังจะเดินออกประตูไปอย่างจ๋อยๆ
“พ่อจีองครับ”
“ครับ?”
“ผมยังไม่เคยเห็น แต่ก็มีความเป็นไปได้ มีคนเยอะแยะที่เลี้ยงหมากับแมวด้วยกัน และถ้าพยายามจนกระทั่งให้สัตว์เลี้ยงของคนที่เรารักรักกัน ตัวเราเองจะเอาชนะความเกลียดหรือความกลัวไม่ได้เชียวหรือครับ แน่นอนว่าคงต้องใช้เวลาหน่อย”
ยองอูยิ้มให้กำลังใจจีฮวัน เหมือนคนที่รู้อะไร ถึงแม้จะเป็นคำพูดที่ไม่ได้มีความหมายอะไรมากมาย แต่ก็ให้ความหวังแก่จีฮวันไม่น้อย
* * *
