บทที่ 76-2 ความเข้าใจผิดที่คาดไม่ถึงทำให้หึงจนหน้ามืด
จีฮวันยอมรับออกไปตรงๆ ตอนนี้ปิดบังต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
“ว้าว พูดไม่ออกเลย คิดเรื่องเหลวไหลแบบนั้นได้ยังไง…”
“ผมขอโทษจริงๆ รู้ว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล แล้วผมเองก็ไม่ได้ลองถาม…”
“ห้ามนอนกับคนอื่นในระยะเวลาที่ทำสัญญากัน! คุณพีบีเป็นคนทำสัญญาเองไม่ใช่เหรอ! คิดว่าฉันไม่รักษาสัญญาเหรอไง”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น”
“เราทำสัญญากัน ฉันจะไปนอนอะไรกับผู้ชายอื่น นี่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นเหรอ!”
ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นอึนคังโกรธขนาดนี้เลยสักครั้ง จีฮวันรู้สึกกลัวขึ้นมา
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ! ผมไม่เคยคิดว่าคุณนักเขียนเป็นคนแบบนั้น! ผมแค่…”
“แค่! อะไร!”
หึงจนหน้ามืด ไม่ได้สงสัยหรือไม่เชื่อ! เพราะผมชอบคุณ ก็เลยเต้นผางๆ คลุ้มคลั่ง กลัวว่าคุณจะไปนอนกับคนอื่นนอกจากผม!
จีฮวันตะโกนอยู่ในใจ ขอร้องให้อึนคังแสดงความสามารถในการอ่านใจคนอื่นที่เธอไม่เคยมี หวังให้เข้าใจจิตใจของตัวเอง
แต่นอกจากจะไม่เข้าใจแล้ว คำพูดที่ไม่คิดฝันก็ยังออกมาจากปากของอึนคังอีกด้วย
“นึกว่าฉันเหมือนคุณพีบีหรือไงคะ คุณต่างหากที่น่าสงสัยว่าจะนอกใจน่ะ!”
“อะไรนะ”
ผู้หญิงคนนี้พูดอะไร
“นอกใจ อะไรกัน”
“ก็อยู่กับคุณชเวราฮีไม่ใช่หรือไง! วันที่บอกจะไปเจอตัวแทนจัดหางานน่ะ!”
จีฮวันตกใจปากอ้าค้าง ในหัวว่างเปล่าเหมือนโดนฟ้าผ่า คิดอะไรไม่ออกเหมือนสมองหายออกไปจากหัวหมดแล้ว
อึนคังจ้องจีฮวันเขม็ง คิดว่าความเงียบของจีฮวันเท่ากับการยอมรับ และเริ่มเดินขึ้นบันไดต่อด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดูแคลนว่า ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถคบค้าสมาคมได้อีก
แม้เบื้องหน้าจะมืดสนิท แต่จีฮวันก็คว้าแขนเธอเอาไว้ทันควัน ด้วยสัญชาตญาณที่ไม่อาจปล่อยอึนคังไปเฉยๆ ได้
“ปล่อยค่ะ!”
“ยะ อยู่ๆ ก็พูดอะไร พูดเรื่องไร้สาระอะไร นอกใจอะไร!”
“เจอคุณชเวราฮีหรือไม่ได้เจอล่ะคะ”
ท่าทางที่น่ากลัวของอึนคังทำให้จีฮวันใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“จะ เจอ แต่ไม่ใช่นอกใจ! ตัวแทนจัดหางานก็อยู่ด้วย!”
“ตัวแทนจัดการช่วยเป็นพ่อสื่อให้? ระหว่างคุณกับชเวราฮี?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น! ตัวแทนจัดหางานให้ไปพบ คุณนักเขียนเองก็บอกให้ไปไม่ใช่หรือไง! บอกว่าอย่าทิ้งโอกาส!”
“ก็ฉันนึกว่าจะไปเรื่องงานนี่คะ!”
“ก็ใช่ไงครับ ถูกแล้ว! ผมก็ถูกเรียกไปเรื่องงาน! ที่บริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งหาผู้จัดการที่จะมาดูแลการตั้งมูลนิธิ ผมก็เป็นหนึ่งในสามคนสุดท้ายที่ถูกเลือกมาสัมภาษณ์ ตอนไปเจอถึงเพิ่งรู้ และครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เจ้าหน้าที่สำคัญของบริษัทสามคนก็เข้ามา มีผู้จัดการ หัวหน้าแผนก แล้วก็”
“ชเวราฮี? งั้นการสัมภาษณ์นั่นก็เป็นงานของบูกยองกรุ๊ป?”
จีฮวันหยักหน้าช้าๆ
“ผมไม่รู้ รา เอ๊ย ตัวแทนชเวก็ไม่รู้ว่ามีผมด้วย เดิมทีวิธีหาคนมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว บริษัทไม่สามารถหาคนที่มีความสามารถสูงๆ ที่พวกตัวเองต้องการ เลยมาขอคนตามเงื่อนไขที่ตัวเองต้องการกับตัวแทนจัดหางาน ตัวแทนจัดหางานก็จะไปสืบเสาะที่โน่นที่นี่ เลือกเฟ้นคนที่มีคุณสมบัติตรงกับที่บริษัทต้องการ แล้วช่วยเป็นสะพานให้ มองอีกแง่ก็คือนายหน้าประเภทนึง ยังไงก็ตาม ตัวแทนจัดหางานแนะนำผมให้กับบูกยองกรุ๊ป โดยไม่รู้เลยว่าผมกับชเวราฮีเคยคบกันมาก่อน ระหว่างกินมื้อเย็นก็ยิงคำถามสัมภาษณ์ไปด้วย มันกดดันจนผมยังแทบไม่รู้เลยว่ากินเข้าไปทางปากหรือทางจมูก แล้วที่ผมสติไม่เต็มร้อยแบบนั้น ก็เพราะคนที่เป็นผู้จัดการตั้งใจเอาเหล้าให้กิน แล้วก็เมาอย่างที่บอก มือถือก็เจ๊ง…”
แล้วจีฮวันที่พยายามอธิบายอย่างสุดกำลังก็หยุดชะงัก
“แล้วคุณนักเขียนรู้ได้ยังไงครับว่าราฮีอยู่ที่นั่นด้วย”
“จะรู้ได้ยังไง! ก็ผู้หญิงคนนั้นโทรมาหาฉันยังไงล่ะ!”
บทที่ 77-1 เลิกเป็นคู่นอนแล้วมาคบกับผมได้ไหมครับ
จีฮวันกะพริบตาปริบๆ ทำหน้าไม่เข้าใจ
“โทรมาเหรอครับ ราฮีน่ะนะ โทรมาหาคุณนักเขียน เมื่อไหร่ แล้วราฮีเอาเบอร์คุณนักเขียนมาได้ยังไง…”
โอ๊ย ราฮี ราฮี ราฮี!
“ราฮีของคุณพีบี เอาเบอร์ฉันไปตอนเจอกันที่ธนาคารที่ฮันนัมดง บอกว่าอยากได้การ์ดแต่งงาน แล้วราฮีของคุณพีบีก็โทรมาหาฉันคืนวันอาทิตย์ของอาทิตย์ที่ผ่านมา คุณพีบีที่บอกว่าจะมาก็ไม่ส่งข่าว โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ ตอนที่ฉันกำลังหมกตัวด้วยความเสียใจอยู่คนเดียวในเพนชั่นที่ชองพยอง ก็เห็นว่าตอนประมาณสามทุ่ม มีสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรมา ก็เลยลองโทรกลับไป และคนที่รับก็คือราฮีของคุณพีบี!”
อึนคังถามกลับเมื่อได้เห็นสีหน้าของจีฮวันที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน
“ไม่รู้เหรอคะ เธอไม่ได้บอกเหรอคะว่าโทรมาหาฉัน”
“ไม่เลย ไม่ใช่แค่ตอนนั้น เจอกันสองสามครั้งเพราะปัญหาการจัดตั้งมูลนิธิ วันนี้ก็ไปทำงานที่สำนักงานใหญ่ แต่ไม่เห็นบอกเรื่องคุณนักเขียน…”
“ทำงาน? คุณพีบีพูดว่าไปทำงานกับบูกยองกรุ๊ปงั้นเหรอคะ”
อึนคังถามด้วยสีหน้าเหมือนโดนต่อย
“เป็นสัญญาระยะสั้นแค่สามเดือนครับ ไม่ใช่ประจำ ผมแค่ไปช่วยวางรากฐานมูลนิธิจนก่อตั้งเสร็จ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ”
จีฮวันตกใจเพราะอึนคังน้ำตาคลอสีหน้าเหวอเหมือนสติหลุดลอย น้ำตาเหมือนจะหยดแหล่ไม่หยดแหล่ จีฮวันรีบพูดเสริม
“ยะ อย่าเข้าใจผิดนะครับ ที่ผมตัดสินใจทำงานไม่ใช่เพราะราฮี เงื่อนไขดีมาก เป็นโปรเจ็คใหญ่ที่ผมยังไม่เคยมีประสบการณ์ได้ลองทำมาก่อน ไม่ได้มีความหมายอื่นเลย”
แต่คำพูดของจีฮวันไม่ได้เข้าหูอึนคังแม้แต่น้อย ระหว่างทำงานที่บริษัทของชเวราฮีสามเดือน ก็ต้องได้เจอหน้า ได้ทำงานกับชเวราฮีอย่างนั้นสินะ
จีฮวันกับราฮีในชุดทำงานสวยหล่อ นั่งทำงานตรงกันข้ามบนโต๊ะที่มีเอกสารกองสูงเป็นภูเขา เตรียมพรีเซนต์งานด้วยกันทั้งคืน ภาพชนแก้วแชมเปญฉลองความสำเร็จของโปรเจกต์ด้วยกันบนสกายเล้าจ์สุดหรูท่ามกลางวิวยามค่ำคืนของกรุงโซล ลอยขึ้นมาตรงหน้าของอึนคัง
“ยินดีด้วยนะคะ”
อึนคังพึมพำอย่างเหม่อลอย ดวงตาไม่โฟกัสที่จีฮวัน จีฮวันเรียกพลางดีดนิ้วตรงหน้าอึนอัง
“นี่ คุณโกอึนคัง คิดอะไรอยู่ คุณยังอยู่หรือเปล่าครับ กำลังจินตนาการไปเองอีกแล้วใช่ไหม มองผมนี่”
จีฮวันจะจับมืออึนคัง แต่เธอถอยหลัง ดวงตานั้นดูเศร้าจนจีฮวันใจหาย
“อย่าคิดอะไรไร้สาระสิครับ มันไม่ใช่ละคร หยุดมโนแต่งนิยายด้วย นี่ไม่ใช่รักเก่าที่ไม่สมหวัง มันไม่ใช่อะไรที่คุณกำลังจินตนาการ ชเวราฮีไม่ได้เป็นอะไรกับผม เพราะว่าผมน่ะ!”
ทันใดนั้นเสียงมือถือก็ดังก้องบันได ราวกับขัดขวางการตัดสินใจที่จะไม่หลบซ่อนหัวใจตัวเองอีกต่อไปของจีฮวัน
“สะ สวัสดีค่ะ”
อึนคังรีบรับทันทีราวกับคอยอยู่
“อ๋อ คุณหมอ คะ? วันนี้เหรอคะ”
อึนคังตอบพลางสบสายตาจีฮวัน โดยไม่สนใจเขาที่ส่ายหน้า
“ค่ะ ได้ค่ะ แล้วพบกันนะคะ”
อึนคังที่วางสายพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย
“ฉันต้องไปแล้วค่ะ มีนัด…”
ชั่วขณะที่อึนคังทำหน้าเฉยเมย ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขารู้สึกเหมือนประตูที่ถูกปิดลง จีฮวันผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว
อยากถามว่านัดอะไรกัน ค่ำมืดแล้วจะไปไหน คุณหมอหมายถึงจียองอูใช่ไหม แต่ก็ไม่สามารถถามออกไปได้
ด้านหลังของอึนคังที่กลับขึ้นบันไดไปบอกเขา นายไม่มีสิทธิจะถามอะไรแบบนั้น
* * *
“รถไม่ติดสามทุ่มก็น่าจะถึงนะครับ เดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมง น่าจะกลับมาถึงอิลซานก่อนเที่ยงคืน”
“ค่ะ”
ยองอูเป็นคนขับรถ พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปชองพยอง
“ไม่รู้ว่ารบกวนคุณนักเขียนทำงานหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ ฉันเองก็อยากรู้ข่าวคราวลูกๆ กับนาบีเหมือนกัน สุดสัปดาห์รถติด มาวันธรรมดาแบบนี้ดีกว่า แล้วคุณหมอไม่เหนื่อยเหรอคะ ตรวจรักษามาทั้งวัน กลางคืนยังต้องมาขับรถ…”
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้คนไข้ไม่เยอะ หลังจากคลอดลูก ได้ยินว่านาบีไม่ค่อยกินอะไร ผมก็เป็นห่วงอยู่ อยากเอายาบำรุงกับอาหารไปให้ พอดีเจอคุณนักเขียน เลยชวนไปด้วยกัน…”
“ขอบคุณที่นึกถึงฉันนะคะ อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน ได้ออกมาตากลมบ้างก็ดี”
ยองอูเลียบเคียงถาม
“ดีกับพ่อจีองหรือยังครับ”
อึนคังหัวเราะคิก
“ดีอะไรคะ พูดเหมือนเด็กๆ ทะเลาะกัน ไม่มีดีหรือไม่ดีกันอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ แค่ความเห็นไม่ตรงกันเรื่องงานเฉยๆ…ไม่ได้มีอะไร”
“ไม่รู้จะถามเรื่องนี้ได้ไหม…”
“อะไรคะ ลองถามมาสิ! ถ้าฉันตอบได้จะตอบให้หมดเลย ยกเว้นตอนจบนิยาย นั่นเป็นการสปอยล์”
“วันที่พวกเราไปชองพยอง คนที่มาไม่ได้…”
“เพื่อนนอนน่ะเหรอคะ”
“ครับ หลังจากนั้น คุยกับคนคนนั้นเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ”
อึนคังยักไหล่
“เรื่องนั้นเคลียร์แล้วและไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ ตามนั้นเลย เพื่อนนอน นอกนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเจอกัน ไม่ควรมาเกี่ยวพันกันทางความรู้สึก”
ยองอูทำหน้าเหมือนอยากถามอะไรอีก แต่แค่พยักหน้าช้าๆ และเหยียบคันเร่งเร่งความเร็วขึ้นอีกนิด
อึนคังมองออกไปนอกหน้าต่าง ลอบถอนหายใจเงียบๆ ไม่ให้ยองอูรู้ท่ามกลางความมืด แสงไฟที่สาดลงบนถนน ช่างดูเปล่าเปลี่ยวพอๆ กับหัวใจของเธอ
