เจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่!
ราชาจิ้งจอกระเบิดอารมณ์แล้ว จึงยกมือขึ้นหยุดยั้งพลางพูด “ยั้งมือเดี๋ยวนี้! ข้าคือพ่อของเจ้า!”
มู่หรงเส่าชิงไหนเลยจะเชื่อ? พ่อของเขาพลังฤทธิ์ถึงสองแสนปีแล้ว หากต่อสู้กับไท่ซ่างเหล่าจวินก็ไม่รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ ใครจะมีความสามารถปลอมแปลงเป็นเขาได้?
ในเมื่อเป็นแบบนี้ จึงยิ่งทุบตีอย่างเอาเป็นเอาตาย
ลู่ยาอุ้มจิ้งจอกน้อยที่กำลังหลับอยู่ ขณะเดียวกันก็เหมือนดูงิ้วสั้นแบบไม่ต้องเสียเงิน
พ่อที่เลี้ยงดูแต่ไม่สั่งสอนลูก อบรมจนลูกชายลูกสาวเกเรเช่นนี้ เขาไม่สั่งสอนตาเฒ่านี่จะให้สั่งสอนใคร?
“กล้าทำลายระฆังของข้า คนที่ข้าจะตีก็คือเจ้า!”
มู่หรงเส่าชิงพูดจบ หมัดหนึ่งก็อัดเข้าที่ท้องของราชาจิ้งจอก ราชาจิ้งจอกโกรธเกรี้ยวจนอยากจะยัดเขากลับเข้าไปในท้องแม่ใหม่! เจ้าเด็กสมควรตาย นี่คิดจะอัดพ่อตนจนตายหรือ? มู่หรงเส่าชิงประหยัดแรงในการใช้พลัง ด้วยอาศัยว่าเขาขยับไม่ได้ หมัดเหมือนกับหยาดฝนร่วงหล่น กระบวนท่าไม่กี่ท่าก็ทำให้ราชาจิ้งจอกจมูกเขียวหน้าช้ำแล้ว
ชื่อเสียงความใจแคบของมู่หรงเส่าชิงก็ไม่ใช่โอ้อวด ขณะที่ทุบตีจนราชาจิ้งจอกด่าทอถึงแม่ เขากวักมือเรียกผู้อารักขาหมาป่ามา “จับมันไปทรมาน ใช้มีดเหมันต์พันปีเฉือนกระดูกที่แท่นเมฆาน้ำแข็ง!”
ราชาจิ้งจอกได้ยินก็สีหน้าเปลี่ยน “เจ้ากล้า!”
ตอนนี้ลู่ยากวาดสายตามองมู่หรงเสวี่ยจีอย่างเย็นชา พูดอย่างใจดีว่า “เจ้าถูกใจเจ้าเด็กนี่จนอยากได้เป็นนายสนมมิใช่หรือ? มิสู้ถามเขาว่ายินยอมหรือไม่? หากยินยอมก็พากลับไปห้องเจ้า หากไม่ยินยอมก็ให้พี่ชายเจ้าจัดการ”
ราชาจิ้งจอกได้ยินก็อยากจะให้อสุนีบาตผ่ามายังตนเองให้ตายไปเสีย!
มู่หรงเสวี่ยจีถูกใจให้เขาเป็นนายสยม แต่เขาเป็นพ่อแท้ๆ ของนาง! มันกล้าให้นางพาพ่อแท้ๆ กลับห้องไปเป็นนายสนมโดยไม่กลัวผิดจารีต!
“ผิดจารีต? อา ไม่หรอก” ลู่ยามองความรู้สึกตอนนี้ที่เขียนอยู่บนใบหน้าอีกฝ่ายอย่างสงบราบเรียบ “นี่เป็นเรื่องดี” สงสัยในตัวตนของเขาแล้วยังกล้าทำอย่างนี้อีก ไม่ใช่รนหาที่ตายหรือไร? ลูกสาวลูกชายใครเลี้ยงคนนั้นก็รับกรรมเอาเอง!
“ไม่ผิด ไม่ผิด!” ตอนนี้เองมู่จิ่วกับซ่างกวนสุ่นก็โดดออกมา เอ่ยปากโน้มน้าวราชาจิ้งจอกอย่าง ‘สุดแรงใจ’ “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เจ้าก็ยินยอมไปเถอะ! ยังไงหากเจ้าไม่ยินยอมก็รักษาชีวิตไว้ไม่ได้แล้ว! มิสู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับองค์หญิงเสวี่ยจีเสียดีกว่า!”
ราชาจิ้งจอกถลึงตาใส่คนทั้งสอง เกือบจะกระอักเลือดพ่นไปบนหน้าพวกเขา!
“พวกเจ้าสองคนมันตาบอด ข้าบอกแล้วว่าข้าคือพ่อของพวกเจ้า!” ราชาจิ้งจอกบันดาลโทสะใส่พวกพี่น้องมู่หรงเส่าชิง กัดฟันลูบหน้า เพียงรู้สึกว่าเกียรติของทั้งชีวิตสูญสลายไปแล้ว!
แต่ไม่มีประโยชน์ พี่น้องทั้งสองไม่เชื่อมาแต่แรก!
“ใกล้จะตายอยู่แล้วยังหลอกลวงอีก! พี่รอง ตีอีก!” มู่หรงเสวี่ยจีก็โกรธแล้วเช่นกัน
แน่นอนอยู่แล้ว ต่อให้เจ้าหล่อเหลากว่านี้ก็ไม่อาจปลอมตัวเป็นพ่อเฒ่าของคนอื่นได้หรอก?
มู่หรงเส่าชิงเงื้อหมัดขึ้นกำลังจะปล่อยออกไป
มู่จิ่วไม่ลืมเติมเชื้อเพลิงอยู่ด้านข้าง อย่างไรเขายิ่งตีหนัก กลับไปก็ต้องโดนพ่อของเขาตีหนักยิ่งกว่า ต่อให้เขาไม่โดนทำลายพลังฤทธิ์ก็คงไม่ได้รับผลที่ดีแน่นอน! นึกไม่ถึงว่าลู่ยาจะเก่งกาจฉลาดขนาดนี้ ความระแวดระวังภัยเล็กน้อยที่อยู่ในใจเมื่อครู่พลันถูกนางทิ้งไว้ด้านหลังเสียแล้ว!
“พอแล้ว! ข้ายอมแล้ว พอได้แล้ว!” ราชาจิ้งจอกประคองศีรษะปีนขึ้นมาจากพื้น คำรามขึ้นด้วยทนไม่ไหว เพียงแต่น่าเสียดาย เก้าอี้ที่ติดอยู่บนก้นทำให้ความยิ่งใหญ่ของเขาดูแล้วไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น
ลู่ยาเงยหน้ามองเขา “ยอมแล้ว?”
ราชาจิ้งจอกนั่งขึ้นมา กัดฟันพูด “เจ้าต้องการอะไร? คนแก่อย่างข้าจะมอบให้!”
“อ้อ” ลู่ยาดื่มชา กลับไม่ได้พูดต่อ
ราชาจิ้งจอกพูดต่อไป “ข้ารับปาก ไม่เพียงแต่จะทำคดีกับพวกเจ้าอย่างไร้เงื่อนไข ยังจะหยุดสังหารล้างเลือดตั้งแต่ตอนนี้!”
ลู่ยาวางถ้วยชาลง
ราชาจิ้งจอกใกล้เสียสติแล้ว “ข้ารับปากอีกว่าจะจับลูกชายขังไว้สามเดือน จนถึงยามที่พวกเจ้าคลี่คลายคดีได้จึงค่อยสิ้นสุด!”
“แค่ขังไว้สามเดือนเท่านั้น?” ลู่ยายิ้มเยาะ “ที่แท้ก็มองคำพูดข้าก่อนหน้านี้เป็นการผายลมเสียแล้ว หากไม่ทำลายพลังฤทธิ์สามหมื่นปีก็อย่ามาพูดเงื่อนไขกับข้า!”
ราชาจิ้งจอกโกรธจนตัวสั่น ทางมู่หรงเส่าชิงเหมือนจะได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล ดวงตาทั้งคู่มองระหว่างเขากับลู่ยาสลับไปมา
“ข้า…ข้ารับปาก!” ราชาจิ้งจอกพ่นคำเหล่านี้ออกมา ช่างเรียกได้ว่าอดทนเพื่อการใหญ่จริงๆ
มู่หรงเส่าชิงอายุรวมแล้วสามหมื่นแปดพันปี ลดไปสามหมื่นปีก็เหลือเพียงแปดพันปี แต่ไม่เป็นไร ให้ผ่านด่านตอนนี้ไปได้ก่อนค่อยว่ากัน! ชิงชิวของเขาจะขาดแคลนของวิเศษอะไร? แค่พลังฤทธิ์สามหมื่นปี ผ่านไปแค่ไม่กี่ร้อยปีเขาก็ใช้ของวิเศษเพิ่มพูนกลับมาได้!
“ต้องลงนามสัญญา” ลู่ยาพูดพลางหยิบเอากระดาษ หมึก พู่กัน และแท่นฝนหมึกออกมาจากอก ก่อนดันไปที่เบื้องหน้าอีกฝ่าย “เขียนว่าพลังฤทธิ์สามหมื่นปีต้องทำลายทิ้ง และอนาคตภายในสามหมื่นปีนี้ห้ามใช้ของวิเศษช่วยฟื้นพลัง มิเช่นนั้นจะยินยอมรับสายอสุนีบาต ยังมีอีก จากนี้ไม่ให้ล่วงเกินเจ้าหน้าที่เซียนด้วย เขียนชัดเจนแล้วค่อยประทับตราหยก เรื่องก็ประมาณนี้”
“เจ้ากล้า!” มู่หรงเส่าชิงหน้าเปลี่ยนสี เหวี่ยงกำปั้นตรงไปทางลู่ยา
ลู่ยาไม่ได้ขยับแม้แต่นิด เขากลับถูกพลังซัดเข้าจนกระเด็น
ราชาจิ้งจอกมองพวกเครื่องเขียนอยู่นานพลันกระอักเลือด เมื่อไร้หนทางก็ได้แต่อดกลั้นความเจ็บทั้งร่าง หยิบพู่กันขึ้นเขียน
มู่หรงเส่าชิงเห็นตัวอักษรที่คุ้นเคย ใจก็สั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้ ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ท่านพ่อ?!”
“เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!” ราชาจิ้งจอกทนไม่ได้แล้ว ยกมือขึ้นตบเส่าชิงไปทีหนึ่ง คล้อยหลังเสียง ร่างสวมเสื้อขาวของเขาก็กลับกลายมาเป็นเสื้อคลุมกษัตริย์ รูปลักษณ์เรือนร่างล้วนกลับคืนสู่สภาพเดิม
มู่หรงเส่าชิงตกใจจนหน้าถอดสี มู่หรงเสวี่ยจีมองดูลู่ยาในเสื้อขาวที่นั่งนิ่งอยู่บนท่อนไม้ เกือบจะหน้ามืดลงไปกองกับพื้น
เมื่อครู่คนที่พวกเขาทุบตีเป็นพ่อแท้ๆ ของพวกเขาจริงหรือ?
ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ย่ามันเถอะ!
พ่อของพวกเขากลับโดนเจ้าเด็กนี่ควบคุมเอาได้ นี่จะเป็นไปได้อย่างไร!
“เรียกคนมา! รีบจับองค์ชายรองไปขังไว้ ให้กินยากลืนพลังสามเม็ด!” ราชาจิ้งจอกยกเก้าอี้ขึ้น
หลังจากได้ยิน ผู้อารักขาหมาป่าเข้ามาเห็นสีหน้าเขาก็นิ่งอึ้งไป พลอยคิดถึงความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในห้องได้ ไหนเลยจะกล้าชักช้า รีบลากตัวมู่หรงเส่าชิงออกไป!
ราชาจิ้งจอกถลึงตาใส่มู่หรงเสวี่ยจีสองครา นางก็ประคองหน้าอันซีดเซียวถอยร่นออกไปอย่างไม่รู้ทิศทาง
“อาสุ่น รีบหาที่นั่งให้ราชาจิ้งจอก” ลู่ยาโบกมือพูดอย่างใกล้ชิดสนิทสนม
ราชาจิ้งจอกเห็นซ่างกวนสุ่นลากเก้าอี้มา ไหนเลยจะกล้านั่ง? กระโดดห่างออกไปไกล
“ไม่ว่าอะไรข้าก็รับปากเจ้าหมดแล้ว ตอนนี้เจ้าควรส่งรุ่ยเอ๋อร์คืนมาให้ข้าได้แล้ว!” ราชาจิ้งจอกเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากจมูก พูดอย่างโกรธแค้น
ลู่ยาจึงส่งจิ้งจอกน้อยที่กำลังนอนกรนอยู่กลับไป
ราชาจิ้งจอกอุ้มเขาไว้ในอกพลางมองซ้ายมองขวา กำลังจะปลุกเขาขึ้นมา มู่หรงเสวี่ยจีที่เพิ่งจะออกไปกลับเข้ามาอีกทั้งใบหน้าซีดขาว “ท่านพ่อ! มีศิษย์ลัทธิฉ่านร้องด่าทออยู่ด้านนอกเขตพลัง! พวกเขากำลังรวบรวมพลังมุ่งทำลายเข้ามา!”
“ให้พวกมันไสหัวไป!” ราชาจิ้งจอกโกรธเกรี้ยวอย่างมาก มารดามันเถอะ เวลาไหนไม่มากลับมาเวลานี้! เห็นเขารังแกได้ง่ายหรือยังไง?
“ลัทธิฉ่าน?” ได้ยินคำนี้มู่จิ่วก็โดดออกมา “ไม่น่าเป็นไปไม่ได้กระมัง? หรือพวกเจ้าคิดจะเล่นตุกติกอะไรอีก?!”
คนของลัทธิฉ่านจะมาระรานชิงชิวได้อย่างไร?
พวกเขาสามารถฟ้องร้องต่อสวรรค์ให้กดดันลงมาเท่านั้น!
ศิษย์ลัทธิฉ่านแห่งสวรรค์ชั้นเก้ารู้ตัวว่าไม่สมควรจะต่อกรกับจิ้งจอก แต่ศิษย์ลัทธิฉ่านที่โลกมนุษย์ไหนเลยจะมีความอดกลั้นแบบนี้?
เหล่าจิ้งจอกสามารถเตะพวกเขาออกไปได้ในพริบตาไม่ใช่หรือ?
…………………………………………………………………
