อิ่นเสวี่ยรั่วตามไปดูด้วย รู้สึกว่าไม่เลวนัก หลังจากกลับมาลานบ้านก็รีบให้ต้นซานหู[1]สูงสามฉื่อแก่มู่จิ่วเป็นของขวัญยินดี
หลังจากเลือกได้แล้ว มู่จิ่วไปแจ้งหลิวจวิ้น วันถัดมาเขาจึงนำกุญแจมาให้นาง
ตอนเสี่ยวซิงจัดเก็บห่อผ้าย้ายบ้านอย่างกระตือรือร้น มู่จิ่วเตรียมตัวทำรายชื่อเชิญมากินข้าว ตอนทำอยู่อดจะนึกถึงหลินเจี้ยนหรูไม่ได้ แต่เดิมเป็นเพื่อนกัน เรื่องแบบนี้ยังไงก็ขาดเขาไปไม่ได้ แต่เพราะนางกับลู่ยาสัญญากันไว้แล้ว อีกอย่างนางก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องที่เขาสังหารบิดาอย่างไร ดังนั้นคิดแล้วจึงหลีกเลี่ยงจะดีกว่า
แต่ในความเป็นจริง หลินเจี้ยนหรูก็ไม่มีเวลาว่างมายินดีกับนาง
บ่ายวันนั้นตอนที่คดีฆาตกรรมของชิงชิวถูกคลี่คลาย เขากลับไปยังลานสนเขียว
ตอนนี้คดีคลี่คลายแล้ว ข่าวเเพร่กระจายไปแต่ละภพ พวกจีหมิ่นจวินกระเหี้ยนกระหือรือเตรียมดำเนินการ ถ้าพวกเขาไปชิงชิว แบบนั้นกระดาษย่อมห่อไฟไม่อยู่ ชิงชิวต้องมีวิธียืนยันความบริสุทธิ์ของตนเอง และหากแรกพยับดึงดันไม่หยุดจนนำเรื่องนี้ขึ้นร้องเรียนต่อสวรรค์ ไม่เพียงแต่เขาจะอยู่ในทัพทหารสวรรค์ต่อไม่ได้ แต่จีหมิ่นจวินต้องทำลายพลังบำเพ็ญของเขาแน่ เขาต้องยับยั้งไม่ให้แรกพยับไปชิงชิว
และตอนนี้คนที่สามารถช่วยเขาได้คือเหลียงชิวฉาน
เขารู้แน่ชัดถึงเวลาพักผ่อนและทำงานของอีกฝ่าย รู้ว่าวันนี้นางทำงานกะเช้าอยู่ที่วังขาวกระจ่าง ดังนั้นพอถึงกลางคืน เขาจึงซ่อนอยู่ที่ลานชื่อหนีของนาง อาศัยตอนนางตักน้ำล้างหน้าแอบเข้าไปในห้อง
เหลียงชิวฉานมีเรื่องกังวลใจ หลายวันมานี้ทั้งได้ข่าวว่ามู่จิ่วเลื่อนตำแหน่ง และมีเสียงด่าทอไม่หยุดของจีหย่งฟาง รู้สึกเพียงกลัดกลุ้มจนทนไม่ได้ หลายวันมานี้ตอนทำงานใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้ถูกหัวหน้าตำหนิหลายครั้ง ใจเลยยิ่งอึดอัด วันนี้จึงตั้งใจล้างหน้าบ้วนปากพักผ่อนเข้านอนเร็วหน่อย
ไหนเลยจะรู้ว่าเพิ่งผลักประตูเข้าไป กลับต้องตกใจเพราะคนที่ยืนกอดอกอยู่ในห้อง!
“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?!” นางรีบถอยไปหน้าประตู ร่างแข็งเกร็ง
หลินเจี้ยนหรูยิ้ม เดินเข้าไปจ้องหน้านางใกล้ๆ “ศิษย์พี่ช่วงนี้ผอมนัก อาจารย์ลุงเจ้าสำนักไม่ค่อยชอบหญิงผอม ศิษย์พี่ต้องตั้งใจบำรุงหน่อย”
“เจ้าออกไป!” แก้มทั้งสองของเหลียงชิวฉานแดงจัดเพราะโกรธ หวีดร้องขึ้นมาอย่างร้อนรน
หลินเจี้ยนหรูยกนิ้วขึ้นมาทาบไว้บนปาก พูดว่า “ศิษย์พี่เป็นศิษย์ที่เจ้าสำนักแรกพยับสั่งสอนมากับมือ ตอนนี้มีชายอยู่ในห้อง ร้องเสียงดังแบบนี้จะดูไม่ดีนัก”
ใบหน้าของเหลียงชิวฉานเกือบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว นางจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่ง หมุนตัวจะพุ่งออกไป หลินเจี้ยนหรูใช้มือเดียวผลักบานประตูไว้ ประตูที่แง้มออกอยู่สี่นิ้วมือถูกผลักปิดลงต่อหน้านาง
“ศิษย์พี่ไม่ต้อนรับข้าหรือ?”
เขาเก็บมือกลับมา ยืนอยู่ตรงหน้าธรณีประตู
เหลียงชิวฉานถูกกดดัน จนปัญญาต้องถอยกลับไปกลางห้อง และจ้องเขาอย่างแค้นเคือง “เจ้ามาทำอะไร?!”
“ไม่เห็นศิษย์พี่หลายวัน คิดถึงอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าศิษย์พี่คิดถึงอาจารย์ลุงเจ้าสำนักอย่างที่ข้าคิดถึงเจ้าหรือไม่?” เขาหยิบขวดหยกเขียวจากโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาเล่นพลางพูดต่อ “ศิษย์พี่โดนข้ารังแก ต้องอยากกลับไปฟ้องอาจารย์ลุงที่สำนักก่อนเป็นอันดับแรกแน่? มิสู้ข้าส่งศิษย์พี่กลับไปเลยดีหรือไม่?”
เหลียงชิวฉานหน้าแดงเถือก หัวชิงกลายเป็นความเจ็บปวดในใจนางแล้ว เจ้าเดรัจฉานนี่ยังคิดใส่เกลือบนแผลของนางอีก? นางเอ่ยด้วยความโกรธ “ไม่ต้องให้เจ้ากังวล!”
นางต้องเปิดโปงเขาให้ได้ ไม่ให้เขาลอยนวลอยู่แบบนี้แน่!
แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยได้รับความอับอายแบบนี้ นางต้องล้างแค้นคืนความอัปยศทั้งหมดแน่นอน!
“หากข้าต้องการให้เจ้ากลับไปล่ะ?” เขาวางขวดลง แล้วหยิบโถใบเล็กขึ้นมาแทน
เหลียงชิวฉานระแวงขึ้นมาทันที “เจ้าคิดจะทำอะไร!”
หลินเจี้ยนหรูดูโถเล็กในมือ จากนั้นเดินไปนั่งข้างโต๊ะ แล้วพูด “เจ้าน่าจะรู้ว่าคดีของชิงชิวถูกคลี่คลายแล้ว เจ้าก็รู้ ราชาจิ้งจอกกับแรกพยับสัญญากันไว้ หลังจากคดีนี้สิ้นสุดแล้วจะหารือกันเรื่องการตายของหลินเซี่ย ดังนั้นข้าคิดว่าตอนนี้แรกพยับน่าจะเตรียมตัวไปหารือกับชิงชิวแล้ว”
เหลียงชิวฉานได้ฟังถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้กัดฟันยิ้มเยาะเย้ย “นี่ไม่ใช่เรื่องดีมากหรือไร? รอจนชิงชิวบอกเล่าเรื่องจริงไป ความสงสัยก็จะตกมาอยู่ที่ตัวเจ้า เจ้าเด็กนอกสมรสเดรัจฉานที่สังหารบิดาตน ต้องถูกฮูหยินอาจารย์อาสี่สับเป็นชิ้นๆ!”
หากเรื่องที่หลินเซี่ยตายด้วยเงื้อมมือหลินเจี้ยนหรูเปิดเผยออกมา จีหมิ่นจวินจะปล่อยเขาไปหรือ?
หัวชิงและเหล่าผู้อาวุโสปล่อยเขาไปได้หรือ?
และนางยิ่งหวังให้เขาตายมากกว่าคนอื่น! มีเพียงเขาตายเท่านั้นความอับอายของนางถึงจะได้รับการชำระหลายส่วน ถึงจะทำให้นางไม่ต้องถูกเขาข่มขู่อีก!
คิดถึงขั้นนี้ ใจนางถึงได้ผ่อนคลายลงหน่อย หากมีวันนั้นจริง นางต้องชิงสับเขาก่อนจีหมิ่นจวินให้ได้!
หลินเจี้ยนหรูยิ้มขึ้นมา “เจ้าหวังจะให้ข้าตายขนาดนี้เลย?”
ไม่รอนางพูด เขาก็กล่าวต่อ “หากข้าตาย ตอนตายข้าก็จะลากศิษย์พี่ไปด้วย ศิษย์พี่ลองคิดดู อาจารย์ลุงไม่ได้บอกข้าแต่แรกว่าเขาจะให้มหาโอสถแก่หลินเซี่ย ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าในท้องของหลินเซี่ยมียาแบบนี้อยู่? เช่นนั้นจึงมีเพียงความเป็นไปได้เดียว คือศิษย์พี่เป็นคนบอกข้า”
“ศิษย์พี่ไม่เพียงแต่แอบบอกข้าว่าหลินเซี่ยกินยามหาโอสถไป ทว่ายังจงใจช่วยข้าปกปิดเรื่องขโมยยาสังหารคน หลังจากหลินเซี่ยกินยาเข้าไปแล้ว เจ้าเข้าไปในห้องเพื่อดูความเป็นไป จากนั้นช่วยข้าฆ่าปิดปากหลินเซี่ย มิฉะนั้นแล้วข้าที่พลังน้อยขนาดนั้นจะสังหารหลินเซี่ยได้อย่างไร เจ้าคิดว่าอย่างไรบ้าง?”
สีหน้าของเหลียงชิวฉานซีดขาวในพริบตาเดียว
หลินเจี้ยนหรูยิ้มๆ แล้วพูดอีก “ตอนนั้นข้าเป็นเพียงจู้จี จะสังหารหลินเซี่ยได้อย่างไร? แต่ศิษย์พี่อยู่ขั้นเจี๋ยตันมานานมากแล้ว ทำลายจุดตันเถียนของหลินเซี่ยในตอนนั้นเป็นเรื่องง่ายดาย และในคืนนั้นจีหย่งฟางเห็นด้วยตาตนเองว่าหลังจากหลินเซี่ยกินยาไป ศิษย์พี่อยู่ในห้องของเขา เจ้าคิดว่าจีหย่งฟางจะเชื่อว่าเจ้าบริสุทธิ์ได้หรือ?”
ร่างของเหลียงชิวฉานเริ่มสั่นเล็กน้อยแล้ว
แต่ก่อนนี้นางอาศัยความเป็นศิษย์พี่ต่อว่าพวกจีหย่งฟาง พี่น้องตระกูลจีแอบไม่พอใจนางมานานแล้ว หากไม่ใช่เพราะนางเป็นศิษย์สายตรงของหัวชิง เกรงว่าจีหย่งฟางคงไม่เห็นนางอยู่ในสายตา จีหย่งฟางจะเชื่อได้อย่างไรว่านางเป็นผู้บริสุทธิ์? คนผู้นั้นต้องไม่สนว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ย่อมต้องอาศัยโอกาสนี้เหยียบนางไว้ใต้เท้า!
ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่หลินเจี้ยนหรูพูดไม่มีช่องโหว่เลย!
“ถึงแม้แม่ลูกตระกูลจีจะเชื่อ แต่อาจารย์ต้องไม่เชื่อ!” นางตะโกนขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือเพราะออกแรงมากไป ร่างนั้นจึงโค้งงอไปข้างหน้า
“ทำไมจะไม่เชื่อ?” หลินเจี้ยนหรูพูด “มีร่างที่ไม่สมบูรณ์ของเจ้าเป็นหลักฐาน ไม่มีคนใดไม่เชื่อหรอก ถึงแม้คนนอกอาจสงสัย แต่พวกจีหมิ่นจวินสามแม่ลูกต้องเก็บงำความสงสัยไว้ แล้วทำให้มันกลายเป็นเรื่องจริงแน่ เจ้าคิดว่าจีหมิ่นจวินไม่คิดทำร้ายเจ้าสำนักหรือ? มีโอกาสตบหน้าหัวชิงแบบนี้ กลบฝังศิษย์รักของเขาไป นางจะไม่ทำได้อย่างไรเล่า?”
เข่าทั้งสองของเหลียงชิวฉานอ่อนแรงจนตัวทรุดลงคุกเข่า ซบหน้าร้องไห้
แต่เสียงนางร้องไห้ยิ่งแหบแห้งขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังตรงออกมาจากปอด เหมือนมีมีดทิ่มแทงทะลุคอแล้วคว้านอวัยวะตันทั้งห้า
“ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าแบบนี้!”
ดวงตาเบิกกว้างทั้งสองของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ทั้งร่างสั่นไม่หยุดราวกับยอดใบไม้แห้งกลางลมหนาว
……………………………………………………………
