ราชินีกลั้นหนึ่งหายใจอยู่ครู่หนึ่ง พลางมองอ๋าวเจียง “เจ้าได้ยินถึงขนาดไหน?”
“ทั้งหมด” อ๋าวเจียงมองนาง “แต่เรื่องที่หนักหนาที่สุดคือ เฉินผิงไม่ได้บาดเจ็บเพราะข้า แต่เป็นท่านทำร้ายเขาลับหลัง!”
ในดวงตาราชินีเต็มไปด้วยความเย็นชา พูดอย่างเรียบๆ ว่า “นั่นเป็นเพียงลูกนอกสมรส ไม่คู่ควรให้เจ้าเสียใจ!”
“ถึงแม้เขาเป็นลูกนอกสมรส แต่เขาไม่คิดร้ายต่อข้า!”
อ๋าวเจียงกำหมัดแน่น ร่างเริ่มสั่นเทา “เขาไม่ได้ทำผิดต่อข้า แต่ข้ากลับทำร้ายเขาจนตาย! หากไม่ใช่เพราะท่านกับข้า อย่างน้อยเขาคงสามารถอยู่อย่างสงบจนแก่เฒ่า อย่างน้อยไม่ตายอยู่ที่เป่ยอี๋! ข้าจะสงบใจกับเรื่องทั้งหมดนี้เพราะเขาเป็นลูกนอกสมรสได้อย่างไร? ข้าจะทำได้อย่างไร?!”
ราชินีไม่ได้พูดสิ่งใด แต่คิ้วบนหน้ากลับขมวดขึ้นอย่างมีเลศนัย
“ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าเจ็บปวดใจกับเรื่องนี้ขนาดไหน? และที่ทำให้ข้ายิ่งเจ็บปวดคือ เขาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะข้าพลั้งมือ แต่เป็นเพราะแผนของท่าน!” อ๋าวเจียงกัดฟันแน่น “ท่านรู้ชัดว่าเฉินผิงคือบาดแผลในใจข้า แต่ท่านกลับปกปิดความจริงกับข้ามาโดยตลอด!”
“ข้ารู้ว่าท่านพ่อไม่ยุติธรรมกับท่าน แต่เพื่อแก้แค้น แม้แต่ลูกชายของตัวเองท่านก็จัดการด้วย ท่านยุติธรรมต่อข้าหรือ?!”
ราชินีที่ยืนหันหลังให้เขาไหล่ลู่ลง
นางที่เมื่อครู่ยังมีท่าทางอวดดี ตอนนี้ดูไปแล้วเหมือนพลังงานทั้งร่างถูกดึงไปแล้ว
“อ๋าวเจียง!” แม้แต่มู่จิ่วก็อดเอ่ยขึ้นไม่ได้ “นางเป็นแม่เจ้านะ!”
หากต้องพูดละก็ ทั้งสามคนล้วนมีความผิด แบบนั้นหากเทียบความผิดของราชินีกับอ๋าวเชินและอวิ๋นเฉี่ยนคนคู่นั้น แต่เดิมก็ไม่สามารถนับเป็นอะไร
นางเป็นคนนอกจึงสามารถวิจารณ์ สามารถวางเฉย แต่อ๋าวเจียงเป็นลูกชายแท้ๆ กลับยังโทษนางเช่นนี้ ไม่เพียงเกินไป แต่ยังเห็นแก่ตัวมาก
หากราชินีไม่พลันลงมือกับนาง นางคงไม่เรียกเขาเข้ามา
อ๋าวเจียงไหล่ตก จากนั้นกุมหัวนั่งยองลงกับพื้น
มู่จิ่วเห็นท่าทางแบบนี้ก็รู้สึกเขาน่าสงสารอยู่บ้าง
ในเรื่องทั้งหมด ความจริงคนที่ไร้ความผิดที่สุดก็ยังเป็นเขานี่? ถูกพวกอ๋าวเชินหลอกใช้ไปหลอกใช้มา ผลคือยังถูกแม่ของตนเองหักหลังอีก
และเป้าหมายของเขาเรียบง่ายที่สุด เพียงแค่ต้องการให้เฉินผิงมีชีวิตหน้าที่ดียิ่งกว่าเดิมเท่านั้น
เพราะความเรียบง่ายนี้ นางถึงได้รับปากคำร้องขอของเขา หากไม่ใช่เขา เรื่องเวรนั่นของอ๋าวเชินกับตระกูลอวิ๋น ใครจะยินยอมเข้าไปยุ่ง?
“เป็นแม่ผิดเอง” ราชินีก็นั่งยองลงไป กอดไหล่เขาไว้ “บางทีแม่ก็คิดเช่นกัน หากแม่ไม่ทำแบบนั้นกับพ่อเจ้า หากแม่รู้จักให้ความเคารพเขาหลายส่วน เรื่องคงไม่เดินมาถึงจุดนี้ เป็นแม่ผิดเอง อ๋าวเจียงให้อภัยแม่เถอะ”
อ๋าวเจียงเงยหน้าขึ้นมา
มู่จิ่วอ้าปาก คิดจะพูดว่าที่จริงนางไม่ต้องรับผิด แต่เห็นสายตาของนาง มู่จิ่วก็หยุดลง
สายตาของนางมีเพียงความเหนื่อยล้า บางทีนางคงเหนื่อยแล้วจริงๆ
หากการขอโทษและรับผิดสามารถหยุดเรื่องทั้งหมด สามารถได้รับการให้อภัยจากลูกชาย เทียบกับการโต้เถียงไม่หยุดแล้วเปลืองแรงน้อยกว่ามาก
ความเย่อหยิ่งของนางไม่ทำให้นางกลายเป็นคนแบบอวิ๋นเฉี่ยน และนางไม่อาจทำเรื่องสามีกับผู้หญิงคนอื่นเหยียบย่ำศักดิ์ศรีอะไรก็ตาม
ชีวิตคนช่างเต็มไปด้วยทางเลือกที่ยากลำบากหลากหลายรูปแบบ
นางไม่จมอยู่ในความแค้นและความโกรธ บางทีนี่คือส่วนที่ฉลาดของนางพอดี
แต่ถึงแม้เป็นคนฉลาดแบบนี้ ก็ยังยอมรับความลำบากเพื่อแลกกับการให้อภัยและความเข้าใจจากลูกชาย
“พวกเจ้าเอากุญแจจันทราไปเถอะ” ราชินีปล่อยอ๋าวเจียง ถอยกลับไปนั่งข้างโต๊ะ สีหน้ากลับมาราบเรียบดังเดิม “ข้าเก็บไว้ไม่มีประโยชน์ เพียงแค่ต้องการดูจุดจบของอ๋าวเชินเท่านั้น”
อ๋าวเจียงราวกับยังไม่คืนสติจากการเปลี่ยนแปลงนี้ ยังคงยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น
มู่จิ่วครุ่นคิดอยู่สักครู่ก็พยักหน้า เก็บกุญแจจันทราไป
ราชินีลุกขึ้นเข้าตำหนักในไป ถูกม่านมุกที่สั่นไหวด้านหลังส่งเสียงกระทบกัน
มู่จิ่วมองเสื้อคลุมนั้นเลื่อนผ่านธรณีประตูไป พลันพูด “ราชินี ช้าก่อน!”
นางหยุดที่ม่านมุกนั่น
มู่จิ่วลังเลเล็กน้อย ก่อนพูด “ท่านเคยเสียใจภายหลังหรือไม่?”
ราชินีชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปท่ามกลางเสียงของม่านมุก
มู่จิ่วก็ไม่รั้งรอ ลูบหัวอาฝู เดินออกจากประตูไป
นอกประตูท้องฟ้ามืดไม่ต่างจากตอนที่เข้ามาเมื่อครู่ เว้นก็แต่บนระเบียงทางเดินจะมีผู้ติดตามที่ได้ยินข่าวแล้วมาเพิ่มขึ้น
ความสงสัยที่ติดค้างอยู่ในใจมานานในที่สุดก็หาคำตอบเจอแล้ว นางก็อดไม่ได้ ถอนหายใจยาวกับฟ้ามืด
อ๋าวเจียงตามนางมาอยู่ใต้ต้นสนนอกประตูวัง สองคนในความมืดแต่ละคนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาถึงได้เปิดปากพูด “ขอบคุณเจ้า”
“ไม่ต้องขอบคุณ ข้าเพียงแค่ทำงานเท่านั้น” มู่จิ่วยักไหล่พูด
ออกมาคราวนี้บอกแค่ว่าเพื่อทำงานเท่านั้นก็ไม่ถูกนัก ในความเป็นจริงนางก็ใคร่รู้เบื้องหลังของคนที่เริ่มก่อเรื่อง
เรื่องจริงเปิดเผย นางก็รู้สึกพอใจ
“ไม่” อ๋าวเจียงส่ายศีรษะ “หากเจ้าไม่ช่วยข้าอย่างเต็มใจ จะสนใจรายละเอียดเล็กน้อยเหล่านี้ได้อย่างไร? เจ้าดู พี่น้องข้าหลายคน รวมถึงพ่อข้าและเหล่าขุนนางเต่ายังมืดแปดด้านอยู่”
พูดถึงตรงนี้เขาสะบัดหัว ราวกับต้องการสลัดความอึดอัดนี้ออกไปให้หมด
แต่มู่จิ่วรู้ว่าเขาสลัดไม่หลุด สาเหตุที่เฉินผิงได้รับบาดเจ็บทำให้เขายิ่งเจ็บปวด และทำให้นางยิ่งความรู้สึกผิดเหมือนกัน ทุกวันนี้ยืนยันได้ว่าเฉินผิงที่จริงเป็นเด็กไร้ความผิดคนหนึ่ง อวิ๋นเฉี่ยนใช้เขาเป็นเครื่องมือเหนี่ยวรั้งอ๋าวเชิน และถึงแม้ในใจอ๋าวเชินมีเขา สุดท้ายกลับยังทำได้เพียงจับเขาขังไว้ที่เกาะเป่ยอี๋
ถึงแม้ฟังแล้วเป็นเพียงการชิงไหวชิงพริบของพวกเขาสามคนเท่านั้น แต่ลากคนเข้ามาเกี่ยวข้องมากขนาดไหน!
“ยังไงก็ไปดูพ่อเจ้าก่อนดีกว่า หากสามารถเอากุญแจจันทราหยินมาได้ บางทีอาจปกปักให้เขากลับมาเกิดใหม่อย่างดีหน่อย”
แม้นางรู้สึกว่าอ๋าวเชินทำเองรับผลกรรมเอง แต่ในเมื่อหากุญแจจันทราหยางเจอแล้ว จะมองดูเขาไปถึงจุดจบได้หรือ?
อ๋าวเจียงเชื่อฟังนาง ก้มหน้าตามหลังเหมือนเป็นลูกน้อง ท่าทางแบบนี้เทียบกับอาการถือดีในตอนแรกแล้วราวกับเป็นคนละคน ไหนเลยจะยังเหมือนองค์ชายเผ่าพันธุ์มังกร?ขนาดอาฝูยังเดินไปพลางเหยียดหยามเขาไปพลาง
ทางตำหนักคลื่นหยกกลับได้รับข่าวนานแล้ว
ขุนนางเต่านำผู้ติดตามหลายคนออกมาต้อนรับ ถึงหน้ามู่จิ่วยังไม่ทันพูดสักคำก็ทำความเคารพกันใหญ่ มู่จิ่วตกใจจนรีบหลบออกไป ขุนนางเต่าถึงค่อยปาดน้ำตาออกและรีบนำมู่จิ่วเข้าไปในตำหนัก
อาฝูกังวลว่านางเข้าไปแล้วจะถูกกับดัก จึงกัดขากระโปรงนางไม่ปล่อย มู่จิ่วทำได้เพียงให้อ๋าวเจียงหาคนยกเนื้อถาดใหญ่มา เขาถึงได้ยินยอมไปกอดถาดเนื้อแทน
อ๋าวเชินนั่งอยู่บนเตียง อาจเพิ่งได้ยินข่าวไม่นาน ความหวาดกลัวบนใบหน้ายังไม่จางหาย จนมู่จิ่วนำกุญแจจันทราวางตรงหน้าเขา เขามองอยู่นานจึงค่อยหยิบมันไว้ในฝ่ามือ กัดฟันอย่างโกรธแค้นก่อนพูด “ราชินีเป็นผู้ทำจริง! ข้ากลับดูนางผิดไป!”
มู่จิ่วอดพูดไม่ได้ “ราชามังกรคงไม่ได้คาดหวังนางไปถึงไหนหรอกกระมัง? ราชาสามารถรักษาชีวิตนี้ไว้ได้ โชคดีที่ราชินีไม่ใช่ภรรยาที่โหดเหี้ยม หากนางคิดลงมืออย่างไร้เยื่อใยขนาดนั้นจริง ตอนนี้เจ้าไม่มีโอกาสพูดคำประเภทว่ามองนางผิดไปอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน”
……………………………………………………………
