นางยังไม่ลืมเก็บแผ่นหยกนั้นกลับเข้าไปในตู้
“ข้ามาทำอะไร หรือเจ้าจะไม่ได้คาดเดาไว้เลย?” หลินเจี้ยนหรูพูด ฝ่ามืดฟาดไปด้านหลังนาง
ตู้ด้านหลังพลันสลายเป็นผุยผง วงหยกนั้นก็ตกลงมาบนพื้นจนเกิดรอยแถวหนึ่ง
ของวิเศษเหล่านี้จะแสดงแสนยานุภาพได้ก็ต่อเมื่อมีคนใช้ หากไม่มีคนใช้ มันก็เป็นเพียงของไร้ประโยชน์
ลมปราณจากฝ่ามือพัดเอาผมของจีหมิ่นจวินขึ้นมา นางคิดไม่ถึงเลยว่าเขามาถึงก็ลงมือโจมตีของวิเศษที่นางยืมมาทันที ยิ่งไม่คิดว่าเขาจะรู้ว่าแผ่นหยกนี้มีไว้ใช้ทำอะไร…หรือเขารู้อยู่แล้วจึงมาเพื่อทำลายมัน!
“เจ้าคิดจะทำอะไร!” นางเบิกตากว้าง ทะยานไปหยิบกระบี่ที่วางอยู่บนโต๊ะชามา และเตรียมจะไปสั่นกระดิ่งตรงขอบหน้าต่าง
กระดิ่งนี้มีไว้สำหรับติดต่อ หากสั่นให้ดัง ไม่นานจีเทียนอวี้จะต้องนำศิษย์บนเขาบัวหยกมาล้อมรอบเรือนนี้แน่!
แต่นางยังไม่ทันได้แตะกระดิ่ง หลินเจี้ยนหรูเพียงสะบัดมือไป กระดิ่งนั้นก็ร่วงหล่นลงพื้น หายไปไม่เห็นแม้เงา!
จีหมิ่นจวินตระหนก ถือกระบี่ถอยหลังไปสองก้าว ก่อนหน้านี้ถึงแม้หงชิงจะยืนยันว่าพลังคนแซ่หลินแข็งแกร่งขึ้นมาก นางก็ยังคงมองเขาเป็นเพียงสวะที่ผู้คนเหยียบย่ำคนเดิม แต่กระบวนท่าทั้งสองเมื่อครู่กลับทำนางตกใจ หัวชิงบอกว่าเขาบำเพ็ญถึงขั้นหัวเสินแล้ว แต่ชัดเจนว่าเขาในตอนนี้แข็งแกร่งกว่านางมากนัก!
“ไสหัวไป!” นางตะโกนเสียงดังอย่างโกรธกริ้ว ใช้วิธีบางอย่างเรียกคนเข้ามา
“เจ้าเรียกพวกเขามาก็ไม่มีประโยชน์” หลินเจี้ยนหรูบอก “ตอนที่ข้าเข้ามาในห้องเจ้า ข้าก็ได้สร้างเขตพลังไว้แล้ว ต้องขอบคุณกฎอันเคร่งครัดในเรือนเจ้า จนถึงพรุ่งนี้ต้องไม่มีใครมารบกวนเจ้าแน่ ไม่ว่าตอนนี้ข้าทำอะไรกับเจ้า ก็จะไม่มีใครรู้”
ใบหน้าของจีหมิ่นจวินเปลี่ยนสี ในแววตาปรากฏความโกรธอย่างแท้จริง!
นางไม่เคยเห็นท่าทางเช่นนี้ของเขามาก่อน หลินเจี้ยนหรูเหมือนกับควบคุมทุกอย่างไว้ในมือแล้ว
นี่จะเป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้!
เขาจะต้องอวดเบ่งและข่มขู่นางอยู่แน่!
จีหมิ่นจวินชักกระบี่ เคลื่อนพลังแล้วตรงเข้าโจมตี
นางมั่นใจในกระบี่นี้มาก นางมีพลังบำเพ็ญถึงห้าพันปีแล้ว หลินเจี้ยนหรูเพิ่งมีเพียงสี่ร้อยปีเท่านั้น!
แต่ตอนที่นางแทงกระบี่นี้ออกไป เพิ่งไปได้เพียงครึ่งทางก็ถูกฝ่ามือตีเข้าใส่!
…หลินเจี้ยนหรูมาถึงตรงหน้านางได้อย่างไรไม่รู้ มือหนึ่งซัดไปตรงอก อีกมือหนึ่งคว้าคมกระบี่ที่นางแทงออกมาไว้แน่น ครั้งนี้จีหมิ่นจวินเห็นแววตาของเขาชัดเจน นางตัวสั่นระริก กระอักเลือดออกมา จะถอนเท้าถอยกลับไป แต่กลับถอยไปไม่ได้!
นางเบิกตามองเขาอย่างโกรธแค้น จากนั้นวาดกระบี่ รวมพลังวิญญาณสะบัดเข้าไป หลินเจี้ยนหรูถอยไปทันที เหาะขึ้นกลางอากาศ เท้าหนึ่งเหยียบลงที่ลำคอนาง จีหมิ่นจวินร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวดก่อนหมอบลงไปกับพื้น!
หลินเจี้ยนหรูเดินเข้าไป ถือกระบี่ไว้ที่มือขวา เงื้อขึ้นหมายจะแทงเข้าที่หัวใจนางจากด้านหลัง!
“อย่านะ!”
นางลุกขึ้นมาอย่างร้อนรน กลิ้งไปหลบข้างกำแพง กัดฟันที่เต็มไปด้วยเลือดพลางเอ่ย “หากเจ้ากล้าฆ่าข้า อย่าคิดว่าจะมีจุดจบดี!”
หลินเจี้ยนหรูยกมุมปากขึ้น เท้าเหยียบลงไปบนอกนาง “เดิมทีข้าคิดจะใช้กระบี่นี้จบเรื่องทั้งหมด แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”
เขาเดินไปตรงหน้าแผ่นหยกนั้นก่อนหยิบมันขึ้นมา จากนั้นเขวี้ยงลงพื้น ทำลายจนกลายเป็นผุยผง!
ใจของจีหมิ่นจวินก็กระตุกตาม นิ้วทั้งสิบจิกลงไปบนพื้นสุดกำลัง! แผ่นหยกนี้เป็นของวิเศษประจำอาณาจักรที่นางยืมมาจากอาณาจักรจื่อจิว แต่เขากลับทำลายมันอย่างไม่ลังเล! แววตาของนางส่องประกายมาดร้าย สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพุ่งเข้าไปหาเขา “เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!”
หลินเจี้ยนหรูยื่นมือขวาไปบีบคอนางไว้ทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้น
จนกระทั่งเลือดไหลจากมุมปากลงไปตามข้อมือ เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมองนาง แล้วเอ่ยว่า “เจ้าด่าข้าว่าสัตว์เดรัจฉาน? เช่นนั้นเจ้าเป็นตัวอะไร? เป็นภรรยาผู้ดุร้ายที่แม้แต่สามียังคุมไม่อยู่ เอาแต่ยืมสถานะของที่บ้านวางอำนาจบาตรใหญ่ อายุก็เพียงแค่ห้าพันปี กลับดูแก่ถึงเพียงนี้แล้ว ช่วงที่เป็นแม่ม่ายหลายปีนี้ก็ไม่เห็นมีชายใดเข้ามาเกี้ยวพาเจ้า”
“ข้าเริ่มเห็นใจหลินเซี่ยเสียแล้ว ตอนนั้นที่ยินยอมแต่งกับเจ้า เขาจะรู้สึกอย่างไรกันนะ? ข้าเดาว่าต้องรู้สึกราวกับอยู่มิสู้ตาย เจ้าดูตัวเจ้าสิ ในสำนักแรกพยับมีศิษย์หญิงหน้าตางดงามมากมาย เจ้าเทียบกับใครได้บ้าง? ถึงแม้หลินเซี่ยจะตายเร็วไปหน่อย แต่ข้าคิดว่าการตายนี้สำหรับเขาเป็นการปลดปล่อย อย่างน้อยจากนี้ไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องยกย่องเทิดทูนภรรยาเช่นเจ้า”
สีหน้าของจีหมิ่นจวินซีดขาว กระอักเลือดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
หลินเจี้ยนหรูชักมือกลับ ในที่สุดมุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่คำพูดกลับทิ่มแทงจนทำให้คนตายทันที!
เขาเห็นนางลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล จึงนั่งยองตามลงไป ดึงผมนางให้เงยหน้าขึ้นมา “ข้าได้ยินมาว่าก่อนที่แม่ข้าจะโดนเจ้ากับหลินเซี่ยรวมหัวกันวางยาพิษ ต้องคอยค้อมตัวคุกเข่าทำตัวอ่อนน้อมต่อหน้าเจ้า ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน เจ้าทำให้ข้าดูหน่อยสิ?”
“เจ้า เจ้าอย่าได้แม้แต่จะคิด!”
มือเท้าของจีหมิ่นจวินสั่นเทา อยากจะตบเขาสักฉาดแต่กลับไม่มีแรง
นางรู้สึกเหมือนได้รับการดูถูกอย่างรุนแรง ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่ถูกหลินเจี้ยนหรูลบหลู่ดูแคลน เขาต้องไม่ได้ตายดีแน่ ไม่แน่นอน!
“หากไม่ทำ ก็มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่” หลินเจี้ยนหรูไม่รู้ชักกริชเงินมาจากไหน ยกขึ้นมาเป่า จากนั้นพลิกข้อมือยกเอ็นข้อเท้าของนางขึ้นมาก่อน และเอ่ยภายใต้เสียงร้องโหยหวนของอีกฝ่าย “เดิมทีข้าไม่เคยคิดฆ่าพวกเจ้าเลย เพราะข้ารู้ว่าข้าสู้ไม่ได้ แต่ตอนนี้ข้าฆ่าคนเป็นแล้ว และรู้สึกว่าฆ่าไปสักหลายคนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
มือเขาเงื้อมีดขึ้นมา ตัดเอ็นข้อมือของจีหมิ่นจวิน
จีหมิ่นจวินหมอบอยู่บนพื้น หอบหายใจราวกับกล่องสูบลม
สีหน้าหลินเจี้ยนหรูกลับไม่แปรเปลี่ยน ปักมีดลงไปบนพื้น ยกริมฝีปากมองนาง “ถึงแม้ข้าทำเช่นนี้ เจ้าก็คงไม่ตาย ดังนั้นสิ่งที่ข้าจะทำต่อไปคือทำลายจิตต้นกำเนิดของเจ้า เพียงแค่มันแตกสลายไป เจ้าก็จะมีจุดจบเช่นเดียวกับหลินเซี่ย แน่นอน เจ้าสามารถสู้ได้ อย่างไรพลังบำเพ็ญของเจ้าก็ถึงห้าพันปีแล้วนี่”
“แต่ข้าย่อมไม่เปิดช่องให้เจ้าแน่”
หลินเจี้ยนหรูพูดพลางรวบรวมพลังวิญญาณไว้กลางฝ่ามือ กลุ่มควันลอยอวลออกมาจากฝ่ามือเขา ก่อนค่อยๆ รวมกันเป็นลูกกลมๆ ทั้งยังหมุนห่างจากฝ่ามือราวครึ่งฉื่อ
นัยน์ตาของจีหมิ่นจวินมีแววสิ้นหวังในที่สุด!
“อย่า อย่าฆ่าข้า!”
นางพยายามถอยไปด้านหลัง ความโกรธบนใบหน้าไม่มีให้เห็นแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดกลายเป็นไม่อยากตาย
“สายไปแล้ว” หลินเจี้ยนหรูพูด “เมื่อครู่ข้าให้โอกาสเจ้า แต่เจ้าไม่รับไว้เอง”
“ข้ายอมแล้ว! ข้ายอมทำทุกอย่าง!” นางรีบร้อนตะโกนขึ้น “เจ้าบอกมาว่าเจ้าอยากให้ข้าทำอะไร! ข้ายอมทำทั้งหมด!”
นางจะยอมตายด้วยเงื้อมมือเจ้าสวะนี่ได้อย่างไร? ไม่ได้!
“ข้าให้เจ้าไปตาย!”
หลินเจี้ยนหรูไม่ลังเล ซัดฝ่ามือเข้าไปยังทรวงอกของนาง
จีหมิ่นจวินดิ้นรนหลบหลีก ร่างกระแทกกับกำแพง คิดจะโจมตีกลับก็ทำไม่ได้! ทางรอดเดียวของนางคือสร้างเขตพลังปกป้องจิตต้นกำเนิดก่อน! นางอาศัยตอนที่กลิ้งหลบรวมพลังปราณไว้ที่ตันเถียน ถึงแม้ไม่อาจขยับมือเท้า แต่พลังปราณยังสามารถรวมกันผ่านจุดชีพจรอื่นทั่วร่างได้
………………………..
