ตอนที่18 ครีมแผลลาย
“ระวัง!” หลินหยางที่ยืนอยู่ด้านข้างเธอตาไวมือไวรีบคว้าตัวของจางฟางไว้ได้
ขณะนั้นสัมผัสได้ถึงอะไรนุ่มๆในมือของเขา เขาจึงขยับมือเล็กน้อย แล้วบีบสิ่งที่นุ่มๆในมือ
“เอ่อ…” เมื่อถูกหลินหยางสัมผัสโดนหน้าอกเข้าเต็มๆ จางฟางที่อยู่ในช่วงอายุที่ยังต้องมีความต้องการเช่นนี้ จึงส่งเสียงขึ้นมาทันที
“ต่อไปเดินระวังหน่อยนะครับ” เมื่อเห็นว่ามือของตัวเองนั้นอยู่ตรงจุดที่ไม่ควรจะอยู่นั้น หลินหยางที่ประครองร่างของจางฟางให้ยืนดีๆแล้วนั้นจึงปล่อยมือออกทันที
“ขอบคุณ” ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง หน้าอกของเธอกลับถูกเจ้าเด็กนี้จับเข้าเสียแล้ว แปลกที่เธอกลับไม่รู้สึกเสียใจเลยซักนิด
หลินหยางไม่รู้ว่า คนที่ฝึกบทหลงเฟิ่งเจว๋นั้น จะมีแรงดึงดูดต่อฝ่ายหญิง นั่นเป็นเพราะคุณปู่ไม่เคยบอกเขาไว้เลย
ขณะนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก บรรยากาศเริ่มแปลกไป
เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก จางฟางเปิดไฟ
กวาดตามองการจัดวางของด้านในห้อง สายตาของหลินหยางจ้องมองไปยังเฟอร์นิเจอร์ชุดหนึ่ง ซึ่งถึงแม้ว่าจะดูเป็นวัตถุธรรมดา แต่วัสดุทั้งหมดนั้นทำมาจากไม้จันทร์ ดูจากลายมือก็รู้เลยว่าเป็นตระกูลใหญ่
“คุณเซี่ยหลินหลิน ฉันพาหมอมาดูอาการคุณ” เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง จางฟางจึงเคาะประตูขึ้น
แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เธอจึงถอนหายใจแล้วเปิดประตูเข้าไป แล้วเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น
หลินหยางจึงเดินตามเข้าไป มองดูภายในห้องนอน เห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเตียง บนเรือนร่างของเธอสวมใส่เสื้อผ้าอย่างแน่นหนา สวมหมวกหนึ่งใเอ้อหนิวู่บนศีรษะ และคาดผ้าปิดจมูก มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ปรากฏให้เห็นอยู่ด้านนอก ดูจิตใจเหม่อลอยเป็นอย่างมาก
และเมื่อเห็นแสงไฟ ผู้หญิงคนนั้นก็ตื่นตระหนก ร่างกายสั่นเทาอีกทั้งเธอร้องไห้ออกมาแล้วตะโกน “ปิดไฟ ปิดไฟซะ!”
“คุณเซี่ยหลินหลิน ฉันเอง จางฟาง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันพาหมอมาหาคุณค่ะ” จางฟางรีบเดินไปหาเธอแล้วกอดผู้หญิงคนนั้นเอาไว้
หลินหยางมองไปยังดวงตาทั้งสองของเซี่ยหลินหลิน รอยแผลเป็นที่จมูก ดูแล้วใบหน้านี้ของเธอคงจะถูกทำร้ายอยากหนักหน่วงเสียจริงๆ
“หมออะไร? ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น ให้เขาออกไปซะ อย่าให้เขาเห็นฉัน” เซี่ยหลินหลินชี้ไปยังหลินหยางแล้วร้องไห้ออกมา
“คุณผู้หญิงครับ ผมมียาวิเศษ ที่สามารถทำให้คุณกลับมาสวยเหมือนเมื่อก่อนได้” หลินหยางยิ้มแล้วหลังจากพูดกับเธอเสร็จ เขาก็หยิบครีมแผลลายออกมา ดึงจุกที่ปิดฝาขวดอยู่ออก กลิ่นจางๆลอยออกมา
คำพูดของหลินหยางราวกับมีมนต์สะกด เธอมองหลินหยางที่เดินมาอยู่ตรงข้างๆตัวเอง เซี่ยหลินหลินจึงไม่ได้ปฏิเสธอะไร
“เธอไม่หลอกฉันใช่ไหม?” เซี่ยหลินหลินกดแขนของหลินหยางแล้วเอ่ยถามเขาออกไป
จางฟางที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับตกใจ หนึ่งปีมานี้ คุณหนูจะเป็นฝ่ายเข้าไปกอดแขนคนแปลกหน้าเองเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เด็กคนนี้ดูเหมือนจะเอาชนะได้ยาก แถมยังมีเวทมนต์ด้วยอีกหรือ? แต่ผลเช่นนี้ล่ะที่เธอต้องการ เดิมทีเธอยังกลัวว่าคุณหนูจะขัดขืนต่อต้านหลินหยางแล้วจะทำให้รักษากันลำบากเสียอีก
“จริงสิ ถ้าคุณเชื่อผม คุณถอดผ้าปิดจมูก แล้วเอาหมวกออก ไม่นานผมจะทำให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม” หลินหยางเอ่ยกับเธอด้วยรอยยิ้ม
จางฟางที่อยู่ด้านข้างกำหมดแน่นด้วยความตื่นเต้น เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมา คุณหนูของเธอไม่เคยถอดหมวดและผ้าปิดจมูกของเธอออกเลย
ไม่นาน แววตาความตกใจของจางฟางก็ได้ปรากฏขึ้นอีก เมื่อเซี่ยหลินหลินค่อยๆดึงเอาผ้าปิดจมูกของเธอออก
และเมื่อเห็นใบหน้าของเซี่ยหลินหลินแล้วนั้น ใจของเขาราวกับจะหลุดออกมา แผลบนใบหน้าของเธอเหมือนกับโดนมีดกรีด รอยแผลเป็นนั้นราวกับกิ้งก่าที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนนั้น
“มา เดี๋ยวผมช่วยคุณทายานะ” หลินหยางเอ่ยพูดเสียงเบา แล้วจึงเทยาใส่ในมือ แล้วเริ่มทาบริเวณแก้มของเธอ
เพื่อเป็นการยืนยันว่ายามีปริมาณที่เพียงพอ หลินหยางจึงทาครีมแผลลายลงบนใบหน้าของเซี่ยหลินหลินจนหมดขวด
“จะได้ผลไหม?” จางฟางเอ่ยถาม ณ เวลานี้เธอรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก
“ยานี้เป็นของบรรพบุรุษของผม ทำมาจากสมุนไพรเก้าสิบเก้าชนิด มีความหวังที่จะประสบผลสำเร็จถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์” หลินหยางบอกกับเธออย่างจริงจัง
เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของหลินหยางเช่นนี้นั้น จางฟางก็ไม่รู้สึกสงสัยอะไรอีก สมุนไพรตั้งเก้าสิบเก้าชนิด จะต้องดีขึ้นแน่ๆ
แต่ถ้าหากจางฟางรู้ว่าหลินหยางโกหกเธอ เพราะครีมแผลลายนี้เขาใช้สมุนไพรเพียงแค่สิบสองชนิดเท่านั้น และมีเพียงสามชนิดที่เป็นสมุนไพรหายาก หากเธอรู้ความจริงล่ะก็เขาคงจะโดนเธอไล่ออกไปแน่ๆ
“ปิดไฟด้วย” ผ่านไปเพียงแค่ห้านาที เซี่ยหลินหลินก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา
หลินหยางพยักหน้ารับกับจางฟาง และเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูเธอจึงปิดไฟลง ทั้งห้องตกสู่ความมืดมิดอีกครั้ง
“โอ้ย…” จางฟางที่วันนี้เหมือนกันโดนใครสาปแช่งไว้ ขากลับเตะโดนเก้าอี้เข้า จึงล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น
หลินหยางที่สายตาดีเมื่อเห็นว่าจางฟางล้มลงนั้น จึงขยับตัวไปแล้วยื่นมือเพื่อประครองเธอขึ้นมา
หลินหยางที่เพิ่งจะผ่อนลมหายใจออกไปนั้น กลับรู้สึกว่ามือของตัวเองกำลังสัมผัสอะไรนิ่มๆอยู่ตรงนั้น
