ตอนที่12 ผลการรักษา
“บนโซฟานี่เลยแล้วกัน คุณนั่งทำงานเย็บผ้าของคุณบนขาของผมนี่แหล่ะ” หลินหยางหัวเราะ แล้วจึงถอดกางเกงตัวเองออกด้วยความรวดเร็ว แล้วจับเอาน้องชายของตัวเองมาดันอยู่ตรงต้นขาของเธอ
“เธอไม่อายคนบางเลยหรือ” เมื่อได้ยินหลินหยางบอกว่าทำตรงโซฟานี้นั้น เซี่ยผิงจึงเอ่ยกับเขาด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ
“เขามาก่อนแล้วค่อยว่ากัน” สองมือของหลินหยางจัเอ้อหนิวู่ตรงเนินภูเขาสองลูกของเธอ
เธอค่อยๆประคองตรงนั้นของหลินหยางมาจ่อยังทางเข้าของเธอ แล้วค่อยๆนั่งลง แล้วร่างกายก็ค่อยๆขยับขึ้นลง เป็นเช่นนี้อยู่ประมาณสามนาที เซี่ยผิงก็เอาเสื้อผ้าที่อยู่ในมือโยนทิ้งไปตรงด้านหน้าโซฟา แล้วหันมาให้ความร่วมมือกับหลินหยาง
หลังจากนั้นผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ หลินหยางเอาของเหลวในร่างกายของเขาปล่อยไปในปากของเซี่ยผิงแล้วนั้น เขาก็พูดคุยกับเซี่ยผิงต่อเล็กน้อยแล้วจะกลับออกไป
“ดูแผลของคุณสิ!” หลินหยางที่กำลังจะกลับออกไปนั้น สายตากวาดมามองยังแผลเป็นที่แขนของเธอ แล้วเอ่ยเรียกเธอขึ้น
“ทำไมหรือ?” เซี่ยผิงมองดูที่แขนของเธออย่างสงสัย ปากเล็กๆอ้าค้าง
รอยแผลเป็นที่น่าเกลียดในตอนนี้สีเริ่มจางลง เมื่อเทียบกับรอยดำๆก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน
“คุณใช้ทาไปเรื่อยๆนะ หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ น่าจะรักษารอยแผลนี้ของคุณให้กลับคืนเป็นสภาพผิวเดิมของคุณได้” จากประสบการณ์ของเขา หลินหยางจึงคาดการณ์ได้อย่างรวดเร็ว
หลายๆปีมานี้ ถึงแม้ว่าเซี่ยผิงจะไม่ได้สนใจรอยแผลเป็นนี้เลย แต่ผู้หญิงถึงอย่างไรก็รักความสวยงามด้วยกันทั้งสิ้น หากมีวิธีที่จะรักษาความสวยของของตัวเองไว้ เธอเองก็คงจะรู้สึกมีความสุขไม่น้อย
เธอจึงจูบหลินหยางกลับไปหนึ่งที พร้อมกับใบหน้าที่ซุกอยู่กับแผงอกของเขา นิ้วมือก็ลูบไร้ไปตามอกกว้างเลยเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณนะ หลินหยาง”
“ขอบคุณอะไรกัน ยาขวดนี้คุณเอาไว้ใช้ ใช้ดีกว่าครีมไข่มุกนั่นเสียอีก คุณใช้มันทุกๆสองสามวัน แล้วผิวพรรณของคุณก็จะเรียบเนียน” หลินหยางหัวเราะ
“ยานี่มีชื่อเรียกว่าอะไรหรือ?” เซี่ยผิงเอ่ยถาม
หลินหยางครุ่นคิด ชื่อเรียกของมันเอาจริงๆเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกชื่อดีๆออกชื่อหนึ่ง ลูบใบหน้ารูปไข่ของเธอ “ชื่อว่าครีมแผลลาย”
“ฮ่าๆ พูดแบบนี้แสดงว่าฉันก็เป็นคนสวยสินะ”
“ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว คุณสวยขนาดนี้” ถึงอย่างไรเอ่ยชื่นชมความสวยงามก็ไม่ใช้เงินอยู่แล้ว หลินหยางเองก็เป็นคนใจกว้างที่ชอบยกยอคนอื่นๆเช่นกัน
“หลินหยาง ครั้งแรกของเธอเป็นของฉัน เธอเสียใจหรือเปล่า?”
“เสียใจอะไรกัน คุณสวยขนาดนี้ ผมควรจะดีใจมากกว่า”
“จริงด้วย วันนี้ช่วงบ่ายหลี่เฉียงโทรมาหาฉัน บอกว่าพรุ่งนี้เขาจะกลับมาแล้ว” เซี่ยผิงเอ่ยขึ้นมา
“พรุ่งนี้ก็กลับมาแล้วหรือ? เขาไม่ได้ทำงานอยู่ในเมืองหรอกหรือ?”
“พอดีว่าจะต้องถึงหน้าเก็บข้าวโพดแล้ว เขากลัวว่าฉันจะเก็บคนเดียวไม่ไหว จึงกลับมาช่วย แต่ฉันว่าเขาน่าจะไม่ได้ลิ้มลองรสชาติของผู้หญิงมานาน คงคิดถึงฉันมากกว่า” หน้าของเซี่ยผิงเริ่มแดงขึ้น
สองคนนัวเนียต่อกันอยู่อีกซักพัก แล้วหลินหยางก็ลุกขึ้นเอ่ยลาเธอ และเพื่อหลบหนีจากสายตาผู้คน ครั้งนี้เขาจึงไม่ได้ออกทางประตูใหญ่ แต่ปีนข้ามกำแพงกลับไป
หลินหยางที่กำลังเติบโตด้วยกำลังเช่นนี้ กับการปีนข้ามกำแพงถือว่าไม่ได้เป็นการเปลืองแรงอะไรเลย
เมื่อกลับมายังห้องของตัวเอง หลินหยางมานั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง วันนี้ค้นพบแล้วว่ายาที่เขาทำขึ้นมานั้นมีประสิทธิภาพ เขาเริ่มจะคิดแผนที่จะขายครีมแผลลายออกไปได้อย่างไร
“พรุ่งนี้เช้า เราลองเข้าไปดูในเมืองเจียงหลิงดีกว่า” คิดอยู่นานก็ยังหาวิธีดีๆไม่ได้ หลินหยางจึงคิดว่าจะลองไปเข้าไปดูในเมืองเผื่อจะเจอวิธีดีๆ
หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้วนั้น หลินหยางก็ไม่ได้คิดอะไรต่ออีก เขาสงบลง แล้วเริ่มฝึกฝนบทหลงเฟิ่งเจว๋ เมื่อครู่ที่ได้ผ่านการต่อสู้สงครามกับเซี่ยผิงนั้น พลังหยินก็สามารถเสริมกับพลังหยางได้ ทำให้เขาไม่รู้สึกสูญเปล่า
และไม่นาน หลินหยางก็ตกอยู่ในห้วงเวลาแห่งการฝึกฝนนั้น
ช่วงเช้าตรู่ของวันต่อมา แสงอาทิตย์สาดส่อง หลินหยางค่อยลืมตารับแสงอาทิตย์ยามเช้า
เข้าสู่การฝึกฝนบทหลงเฟิ่งเจว๋อย่างเป็นทางการแล้วนั้น การฝึกฝนค่อนข้างช้าไปกว่าที่เขาคิด ตอนนี้ตัวเขาเองยังอยู่ที่ระยะแรกเริ่มเท่านั้น กับการที่จะเข้าสู่ระยะกลางนั้นยังต้องมีระยะอีกไกลพอสมควร และหากคิดจะเข้าสู่ระดับสอง เขายังไม่รู้เลยว่าจะต้องใช้พลังสนับสนุนจากผู้หญิงอีกกี่คน
หากหลินหยางฝึกฝนพลังอำนาจชั่วร้ายนั้น การใช้ผู้หญิงเป็นการเสริมพลังได้เร็วขึ้น หรือความรวดเร็วในการฝึกฝนก็คงจะเร็วกว่านี้ แต่บทหลงเฟิ่งเจว๋เป็นตอนที่สร้างขึ้นโดยจักรพรรดิโบราณ การฝึกฝนกับนางสนมนับว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด และพลังภายในจะเต็มไปด้วยจิตใจที่ยิ่งใหญ่และซื่อตรง การฝึกฝนจึงไม่ได้เร็วเช่นนั้น
เนื่องจากวันนี้เขาจะเดินทางเข้าไปในเมืองเจียงหลิง หลินหยางจึงตื่นแต่เช้า ฝึกฝนบทหลงเถิงฟิ่งอู่อยู่ตรงลานบ้านซักพัก แล้วอาบน้ำพร้อมเดินทางออกไปยังปากทางของหมู่บ้าน
