ตอนที่48 กำลังแรงไม่น้อยเลย
มองไปที่ข้าวโพดที่ยิ่งน้อยลงขึ้นทุกที ในใจหลี่ยิงก็ดีใจมาก เวลาผ่านไปทุกวินาที ทุกนาที เมื่อป้าหลี่รู้สึกปวดเอวปวดหลังจนทนไม่ได้นั้นเธอก็ประคองเอวแล้วถอนหายใจอย่างหนัก
มองไปที่หลินหยางที่อยู่ข้างหน้า คาดไม่ถึงว่ากำลังความเร็วในการทำงานไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย และในไร่ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่นิดเดียวที่ยังไม่ได้ทำ
เชื่อว่าผ่านไปอีกไม่กี่นาทีก็จะถูกทั้งสองคนหักลงจนหมด
“หลินหยาง นายพักผ่อนอีกเถอะนะ นายดูบนหัวนายเหงื่ออกหมดแล้ว ป้าหลี่ดึงตัวหลินหยางแล้วพูด
เมื่ออยู่ภายใต้แสงอาอาทิตย์เป็นเวลานาน อากาศที่ร้อนมาก อีกทั้งยังออกแรงทำงานอย่างต่อเนื่องก็ทำให้หลินหยางรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เช็ดเหงื่อที่อยู่บนหัว มองไปที่ข้าวโพดที่เหลือ หลินหยางก็ยิ้มแล้วพูด “ดูสิอีกซักพักก็จะทำเสร็จแล้ว”
“อย่าโลภมาก กว่าท้องฟ้าจะมืดก็อีกนาน วันนี้ทำเสร็จแน่นอน” หลี่ยิงพูดเกลี้ยกล่อม
เมื่อหลินหยางได้ยินดังนั้นก็ไม่ปฏิเสธ นั่งลงหันหน้าเข้าหากันกับหลี่ยิงแล้วหายใจแรง
บนตัวของหลี่ยิงก็เปียกโชกด้วยเหงื่ออีกครั้ง ร่องลึกบนหน้าอกก็คลับคล้ายเหมือนปรากฏและเลือนลางหายไป
“หลินหยาง มา ดื่มน้ำซักอึก” หลี่ยิงที่หน้าแดงเขินส่งกาน้ำไปให้หลินหยาง
“ป้าหลี่ ป้าป้อนฉันดื่มนะ” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“โตขนาดนี้แล้ว ยังจะให้คนอื่นป้อนอีก ไม่อายบ้างหรอ” ปากก็พูดไปเช่นนั้นแต่หลี่ยิงก็ยังคงเปิดฝากาน้ำออก ป้อนเข้าไปที่ปากของหลินหยาง
“ฉันไม่อยากให้ป้อนแบบนี้ ฉันอยากให้ป้าดื่มคำหนึ่งจากนั้นก็ป้อนให้ฉัน” และหลินหยางก็ยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็ยิ่งเข้าใกล้ตัวหลี่ยิงทันที
หลี่ยิงคิดไม่ถึงว่าหลินหยางจะมีคำขอลักษณะนี้ออกมา เธอก็หน้าแดงมองไปที่หลินหยาง แล้วพูดด้วยเสียงเล็กๆออกมา “มีนายเท่านั้นแหละที่จะทำอะไรแปลกๆแบบนี้”
เมื่อพูดจบก็เงยหน้าดื่มน้ำหนึ่งคำแล้วเอาปากตนเองไปป้อนให้กับที่บนปากของหลินหยาง
เมื่อรู้สึกถึงน้ำที่เย็นชุ่มไหลส่งผ่านเข้ามาจากปากของป้าหลี่ หลินหยางก็ดื่มอย่างโลภอีกครั้ง ตอนนี้ลิ้นของเขาเริ่มที่จะซุกซนเพราะหลังจากดื่มน้ำเข้าไปแล้วก็ยังคงเที่ยวเล่นอยู่ในปากของหลี่ยิง
ใจของหลี่ยิงก็เต้นแรงและเร็วขึ้นและยังเอาใจหลินหยางด้วยการเอาลิ้นของตนเข้าไปพัวพันกับลิ้นของหลินหยางอย่างต่อเนื่อง
ผ่านไปหนึ่งนาทีทั้งสองคนถึงจะแยกออกจากกันด้วยแรงหายใจที่หอบแรง
การพักดื่มน้ำครั้งนี้เป็นการที่ใช้เวลาถึงยี่สิบนาทีถึงเสร็จ ตอนนี้ทั้งใบหน้าของหลี่ยิงก็แดงระเรื่อ หัวใจก็กระโดดเต้นขึ้นอย่างฉับพลัน
หลี่ยิงเขินมองไปที่หลินหยาง คล้ายๆว่าในใจจะมีความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกนี้ราวกับว่าจะเป็นความรู้สึกของคนที่กำลังคบกันเป็นแฟน
หลี่หยิงแต่งงานเร็วและแต่งกับคนที่ครอบครัวหามาให้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ใจที่เต้นเป็นจังหวะและแรงในตอนนี้ ทำให้ในใจของเธอเขินอายเป็นอย่างมาก
โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงทำตัวไม่น่านับถือแบบนี้ หลี่ยิงด่าตัวเองในใจแล้วรีบทำให้ตัวเองกลับมาสู่ภาวะปกติ
“อากาศร้อนขนาดนี้ ป้าหลี่ ป้าถอดเสื้อให้เย็นสบายเถอะ ถอดตรงนี้แล้วแขวนไว้ซักพักเดี๋ยวก็แห้ง” หลินหยางเอ่ยขึ้นและจ้องมองไปที่สิ่งนั้นของหลี่ยิงที่เปียกโชกจากเหงื่อที่ไหลออกมาจึงทำให้เสื้อนั้นแนบติดไปกับผิวหนังบนส่วนหน้าอก
สำหรับความคิดของหลินหยางนั้น หลี่ยิงรับรู้โดยธรรมชาติของตนเองซึ่งเขาก็เพียงแค่อยากดูหน้าอกของตนเองเท่านั้น แต่ความต้องการเช่นนี้ ในใจของหลี่ยิงก็เต็มใจที่จะยอมรับอยู่ก่อนแล้วดังนั้นจึงยิ้มและพูดออกไปว่า “ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะถอดออกมาให้เย็นสบายซักพัก”
ป้าหลี่พูดจบก็ถอดเสื้อที่อยู่บนตัวออก ดังนั้นเสื้อที่แนบติดรูปร่างที่ถูกถอดออกไปนั้นเป็นเหมือนดั่งการปอกเปลือกไข่ที่จะแสดงให้เห็นข้างในที่ขาวนุ่มของผิว
เมื่อเห็นความอรชนอ้อนแอ้นบนร่างกายของหลี่ยิง ผิวขาวนวลเรียบเนียน อยู่ในหมู่บ้านทำงานหนักมานาน ผิวเนื้อบนร่างกายก็ยังตึง ดูเหมือนว่าเต็มไปด้วยความเด้งตัว สุขภาพดีจนไม่มีอะไรจะสามารถเปรียบเทียบได้
ทรวงอกกลมอวบอิ่มทั้งสองข้างนั้น ชูเชิดตั้งตระหง่านที่หน้าอก ถ้าหลี่ยิงขยับเพียงนิดเดียว ทั้งสองข้างก็จะสามารถสั่นไหวได้
หลินหยางยากที่จะกลืนน้ำลงไป เขาลุกขึ้นแล้วเข้ามาที่ข้างหลังของหลี่ยิงจากนั้นนั่งยองๆที่ข้างหลังของหลี่ยิงและยื่นสองมือจากใต้รักแร้ของหลี่ยิงเข้าไป
ความรู้สึกของความเกลี้ยงเกลามีน้ำมีนวลได้ส่งผ่านออกมายิ่งทำให้ใจของหลินหยางเริ่มสั่นกระเพื่อม กำลังมือที่ซ่อนเร้นด้วยบทหลงเฟิ่งเจว๋อย่างแท้จริงได้อยู่บนยอดสูงอันงดงามอย่างต่อเนื่อง สองก้อนเนื้อกลมอันนุ่มนิ่มอิ่มเอิบได้เปลี่ยนแปลงรูปทรงไปตามมือของหลินหยาง
ภายใต้การทำอย่างต่อเนื่องของหลินหยาง หลี่ยิงรู้สึกอดทนไม่ไหวเป็นอย่างมาก ค่อยๆหายใจหอบถี่กระชั้นขึ้นและสีหน้าก็เพิ่มทวีคูนความแดงขึ้น
หลี่ยิงหันหน้ากลับมามองหลินหยางด้วยสายตาที่ยั่วยวน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าว่า “หลินหยาง ความสามารถในการลูบคลำผู้อื่นเช่นนี้ ไปเรียนรู้มาจากใคร ถึงอกถึงใจจริงๆ อา!”
ภายใต้การกระตุ้นของหลินหยาง หลี่ยิงก็เริ่มที่จะร้องครางเบาๆ
“ศึกษาเรียนรู้ด้วยตัวเอง” หลินหยางเข้าไปไกล้ที่ติ่งหูของหลี่ยิงแล้วพูดขึ้น
ภายใต้สองมืออันใหญ่ของหลินหยางที่ปลดปล่อยนั้น รูปร่างอันอรชรอ้อนแอ้นของหลี่ยิงก็อ่อนระทวย สุดท้ายก็พิงเข้ามาอยู่อ้อมอกของหลินหยาง
อากาศที่ร้อนแบบนี้ สองคนแนบชิดเข้าหากันเช่นนี้ ก็ไม่รู้สึกถึงความร้อนเลย
“หลินหยาง นายไม่ดูดซักหน่อยหรอ?”
สุดท้ายป้าหลี่ก็ทนไม่ได้กับการรุกหนักของหลินหยาง จึงถามอย่างกระดากอาย
หลินหยางคลึงเคล้าอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของหลี่ยิงก็แสดงความไวต่อความรู้สึกออกมา ลมหายใจถี่กระชั้น มือลูบคลำบนตัวหลินหยางอย่างตามอำเภอใจ
เพราะว่าหลินหยางต้องทำงาน จึงสวมกางเกงตัวใหญ่ จึงง่ายมากที่หลี่ยิงจะกุมจับ ในมือก็จัดการด้วยความรวดเร็ว เพลิดเพลินไปกับความยาวของสิ่งที่ปลุกเร้าจิตใจ นึกถึงวันนั้นที่หลินหยางอยู่บนร่างของตนอย่างบ้าคลั่ง นำพาความรู้สึกพิเศษมาให้กับตนแล้วใจก็เฝ้าปรารถนามากยิ่งขึ้น
ทั้งสองคนนั่งอยู่ไร่ข้าวโพดเกาะกุมอารมณ์รักใคร่กันอยู่ครู่ใหญ่ ถึงจะแยกคลายออกจากกัน ในวันที่ร้อนแบบนี้ ยิ่งไม่สะดวกต่อการทำเรื่องอย่างอื่น
ใบหน้าที่แดงเขินอายของหลี่ยิงมองไปที่หลินหยาง แล้วพูดขึ้น “รอกลับไปตอนเย็นนะ”
“ฮิฮิ เวลายังมีอีกมาก ไม่รีบร้อน พวกเราหักข้าวโพดให้เสร็จก่อน ยังเหลืออยู่อีกไม่เท่าไหร่” หลินหยางพูดแล้วยืนขึ้นเริ่มหักข้าวโพด
ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนหักไปเยอะแล้ว เมื่อถึงเวลาห้าโมง พื้นที่ในไร่ข้าวโพดก็ถูกหักเสร็จ
เดิมทีต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงสี่วันถึงจะหักเสร็จ คาดไม่ถึงว่าภายในวันเดียวก็ทำเสร็จแล้ว ใจของหลี่ยิงก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย สวมกอดหลินหยางที่อยู่ข้างๆ หน้าอกแนบชิดไปที่บนตัวของหลินหยางแล้วพูดอย่างซาบซึ้งว่า “เสี่ยวหยาง ครั้งนี้ขอบคุณนายมากเลย”
“ขอบคุณอะไรกัน คนบ้านเดียวกันรักใคร่กัน” หลินหยางพูดออกมาแล้วก้มลงกินเมล็ดองุ่นอีกครั้ง หลี่ยิงก็ร้องครางยั่วยวนประสานกลับ
“พอได้แล้ว ถ้าทำอีกก็ไม่มีแรงแล้ว” หลี่ยิงพูดขึ้น
หลินหยางจำเป็นต้องหยุดลง มองดูมือที่เปียกชุ่ม แล้วยิ้มหัวเราะอยู่ที่ข้างหน้าของหลี่ยิง
และต่อจากนี้ทั้งสองคนก็จะไม่ว่างสบายอีกแล้ว ถึงแม้ว่าจะหักข้าวโพดหมดแล้วแต่ว่ายังต้องทำการบรรจุใส่กระสอบ ว่างสบายมาจนถึงห้าโมง แต่การบรรจุข้าวโพดแล้วลากกลับยังต้องใช้เวลาอีกมาก
นำเอากระสอบออกมา แล้วรีบเร่งบรรจุข้าวโพดที่อยู่บนพื้น ข้าวโพดในพื้นที่ไร่นี้เยอะ หลินหยางเปิดปากกระสอบแล้วเริ่มเอาข้าวโพดใส่เข้าไป
มือหลินหยางใหญ่ หนึ่งครั้งสามารถหยิบได้สองอัน และแค่เพียงเก็บจากพื้นข้างล่างยัดใส่เข้าไปอย่างเร็ว ทำเพียงไม่กี่นาที ข้าวโพดก็ใส่เต็มกระสอบแล้ว
มองดูหลินหยางที่ท่าทางคล่องแคล่วฉับไว ป้าหลี่ก็หัวเราะแล้วพูดอยู่ด้านหลัง หลินหยาง “หลังจากนี้ก็จะถือว่านายสามารถที่จะมั่งคั่งร่ำรวยบนพื้นไร่ได้แล้ว”
“ฮิฮิ ตอนเป็นเด็กร่างกายก็ยังดี พูดก็พูดเถอะสามารถทำงานที่ต้องใช้คนห้าคนทำถึงจะได้แล้วยังไงหรอ ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถแต่งงานกับภรรยาห้าคนได้อยู่ดี” หลินพูดพลางยิ้ม
เมื่อได้ฟังคำพูดของหลินหยาง หลี่ยิงก็หัวเราะเบาๆแล้วกล่าวขึ้นว่า “ถ้านายเกิดเร็วกว่านี้เมื่อร้อยกว่าปีก่อน ก็สามารถแต่งงานกับผู้หญิงได้หลายคน”
“จะมีอะไรมาก ถ้าถึงเวลานั้นที่ฉันแต่งงานกับภรรยา ไม่ใช่ว่าฉันยังมีป้าหลี่คอยอยู่เป็นเพื่อนไปหรอกหรอ ก็ถือได้ว่ามีสองคนแล้ว” หลินหยางยิ้มหัวเราะแล้วลูบคลึงที่บนหน้าอกของหลี่ยิง
“ไปให้พ้น ยังจะกล้ามาเปลี่ยนความคิดป้า นายคิดดีแล้วใช่มั้ย” หลี่ยิงด่าอย่างยิ้มๆ และมือก็คว้าจับไปบริเวณร่องกลางระหว่างขาของหลินหยาง ระหว่างที่เพลิดเพลินไปกับความยาวของสิ่งที่ทำให้คนใจสั่นอยู่นั้นเธอก็เอ่ยมาอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “ไม่อยากได้อันนี้แล้วใช่มั้ย?”
หลินหยางเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตกใจ รีบพูดขอร้องให้ปล่อย “ต้องการ ต้องการ ป้าปราณีฉันเถอะนะ หลังจากนี้ถ้ามีเวลาว่างฉันจะไปหาป้าที่บ้าน”
เมื่อป้าหลี่ได้ยินที่หลินหยางพูด ใบหน้าที่สวยงามก็แดงขึ้นอีกครั้ง แล้วเอ่ยปากด่า “ยังไม่สำนึกผิดอีก ฉันดูแล้วนายไม่น่าจะต้องการแล้วหล่ะ”
เมื่อพูดจบในมือก็รีบจัดการให้หลินหยางสุขกายสบายตัวอย่างรวดเร็ว
“ครั้งหน้าถ้าพูดมั่วๆแบบนี้อีก ฉันจะทำกับนายทุกวัน หนึ่งวันทำห้าครั้ง สามเดือนไม่ไปไหน ไม่อนุญาตให้มีอะไรกับผู้หญิงสามปี” ป้าหลี่พูดอย่างดุร้าย
เมื่อได้ยินหลี่ยิงพูด หลินหยางก็พูดอย่างหวาดกลัวว่า “ป้าหลี่ ป้าอย่านะ วันนึงสองครั้งยังทำไม่ได้ ยังจะเอาห้าครั้ง” ถ้าวันนึงห้าครั้งแล้วทำทุกวันป้าจะเอาเวลาที่ไหนไปทำอย่างอื่น?”
เมื่อนึกถึงครั้งที่แล้วที่หลินหยางอยู่บนร่างกายของตนแล้วพุ่งสุดตัวนั้น ตัวเองดูแล้วน่าจะใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่า ถ้าหากวันนึงทำห้าครั้ง วันทั้งวันคงผ่านไป
หลี่ยิงมองหลินหยางอย่างจนปัญญาแล้วพูดขึ้นว่า “พอแล้ว นายเก่งที่สุด พอใจรึยัง ป้าไม่พูดกับนายแล้ว”
หลินหยางกับหลี่ยิงพูดต่อปากต่อคำกันเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่า ผู้หญิงในหมู่บ้านนี้ไม่ค่อยถือเรื่องการพูดเรื่องประเภทนี้เท่าไหร่ ในขณะที่พูดถึงสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกอายได้ ใจของหลี่ยิงก็เต้นตลอดเวลา และถึงแม้ว่าหลี่ยิงจะกระดากอายเพียงใด แต่ก็ยังไม่ถึงกับด่าออกมา
ไม่นานข้าวโพดสิบกว่ากระสอบก็ได้ถูกบรรจุเสร็จ หลินหยางมองไปที่ข้าวโพดบนพื้นแล้วพูดว่า ป้าอยู่ตรงนี้บรรจุข้าวโพดก่อน ฉันจะเอาพวกนี้กลับไปก่อนหลังจากนั้นค่อยกลับมาใหม่
พูดเสร็จหลินหยางก็แบกกระสอบที่บรรจุข้าวโพดไว้ขึ้นไปวางกองซ้อนกันบนรถเข็นโดยใช้เวลาไม่นาน
ถ้าหากใช้รถสามล้อลาก ครั้งนึงก็ขนได้สองสามกระสอบ เมื่อหลี่ยิงเห็นหลินหยางขนครั้งนึงเยอะขนาดนี้จึงรีบพูดขึ้นว่า “ทำไมนายถึงอวดเก่งขนาดนี้ ครั้งนึงจะสามารถลากเยอะขนาดนี้ได้อย่างไร รีบเอาออกลงครึ่งนึง”
“ป้าหลี่ ป้าเชื่อเถอะว่าฉันลากได้” หลินหยางผู้ที่ฝึกซ้อมบทหลงเฟิ่งเจว๋แล้วนั้น กำลังแรงจะมีมากกว่าคนอื่นมาก ความหนักขนาดนี้ไม่ทำให้หลินหยางยากลำบาก
แต่ว่าป้าหลี่อาจจะยังไม่รู้ว่าหลินหยางฝึกกำลังภายในแล้ว ข้าวโพดเยอะขนาดนี้ก็น่าจะใช้กำลังที่แข็งแกร่งมาก อาจจะลากไม่ไหว หลินหยางพึ่งอายุยี่สิบ จะเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ?
“แบบนี้จะได้ยังไงกัน นายลากหลายๆรอบหน่อยก็ไม่เป็นไร ถ้าวันนี้ทำไม่เสร็จ พรุ่งนี้ค่อยมาลากใหม่ก็ได้” ป้าหลี่กังวลว่าหลินหยางจะเจ็บที่เอว จึงไม่เห็นด้วย
“จะมีอะไรที่ไม่ได้ ฉันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนอวดเก่ง ฉันจะลากให้ป้าดูระยะทางสั้นๆ ถ้าป้าเห็นว่าฉันไม่ไหว ฉันก็จะไม่ลาก” หลินหยางพูดแล้วไปหยิบเชือกไนลอนที่อยู่ข้างหน้ารถเข็นมาพันเป็นห่วงไว้บ่นบ่าแล้วใช้สองมือลากรถไปตามเส้นทางเล็กๆ
น้ำหนักที่อยู่ข้างหลังค่อนข้างหนักมาก แต่หลินหยางก็สามารถควบคุมมันได้ ป้าหลี่มองดูหลินหยางเดินเหมือนเหาะได้อยู่ข้างหลัง ก็รู้สึกวางใจแล้วตะโกนบอกหลินหยาง “เสี่ยวหยาง นายลากช้าๆหน่อย ไม่ต้องรีบ”
“ฉันรู้แล้ว ป้าหลี่ ป้าบรรจุข้าวโพดเถอะ” หลินหยางพูดตอบแล้วลากรถเข็นไปยังข้างในหมู่บ้าน
เมื่อเดินมาถึงคันนา คุณตาจางที่กำลังเอาข้าวโพดขึ้นวางไว้บนรถเข็นก็จ้องมองไปยังหลินหยางที่ลากรถเข็นที่บรรทุกข้าวโพดมาอย่างเต็มเดินไปที่ข้างในหมู่บ้าน
“โอ้โห! เสี่ยวหยาง ทำไมครั้งนึงนายถึงขนข้าวโพดได้เยอะขนาดนี้” ภรรยาคุณตาจางมองที่หลินหยาง คาดไม่ถึงว่าจะลากได้เยอะขนาดนี้จึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
“ฮาฮา อายุน้อยกำลังวังชาเลยดี สามารถรับมือกับการลากข้าวโพดได้” หลินหยางเอารถเข็นวางไว้บนพื้น นำเชือกไนลอนวางลงแล้วช่วยคุณตาจางบรรจุข้าวโพด
